Staarbode

De Staar bestaat grosso modo uit 60% Mestreechteneren,
30% leden uit de omstreken, bij de minste
vreigelarij “boeren“ genoemd en ca 10% Hollanders.
Deze “Hollanders“ zijn niet kwaadaardig. Wij zijn er
zelfs blij mee. Het is frappant: het aantal dat iets extra
wil betekenen voor ons koor door zitting te nemen
in Commissies, Bestuur of anderszins. Enkelen zijn
zelfs verhuisd om tot hun geliefde koor te kunnen
toetreden!
Eigenlijk is dit artikel voor diverse doelen:
Ten eerste om de zingende Mestreechteneren wat
beter inzicht te geven in hun eigen psyche hetgeen
hun zal opluchten.
Ten tweede om hun collega-zangers “die vaan Boete“
meer inzicht te geven in deze bevolkingsgroep en hoe
ermee om te gaan.
En ten derde om onze sponsoren, sympathisanten
en concertbezoekers, voor deze plots opduikende,
in het zwart gestoken mannengroepering, doch door
hun Limburgse bronzen klank en hun zangerige
volumineuze zo geliefde koorgeluid alom bekend,
wat meer begrip bij te brengen voor het uit het Zuiden
opgestoomde fenomeen “de Mastreechter Staar“.
Het is waar, we maken ons niet snel druk. De landelijke
accijnsverhoging gaat ten dele aan ons voorbij. Met
een brede glimlach tanken we in België. De alcoholprijs
omhoog: nou dan gaan we toch in Aken de wijn
inslaan en in een Belgisch estamineke is ‘nen straffe
Duvel of ‘ne Péket veel goedkoper en is het zeker zo
gezellig. Ook voor diverse feestdagen zoals “Quatorze
Juillet“ en de Mariafeesten op “Outre Meuse“ trekken
we en masse naar Luik. Om u niet te zeer de ogen uit
te steken wil ik het Preuvenemint, onze optredens met
André Rieu en 4 dagen Karneval hier niet vermelden!
Het bijgaande artikel komt niet uit mijn eigen koker.
Welnee. Daar hebben reeds in de jaren ’70 schrijverdichter
Mathias Kemp en Prof. Dr. Chorus zich over
gebogen en hun bevindingen zijn hier na al die jaren
weer terug te vinden. Aldus hier hun relaas!
Mathias Kemp vindt de Maastrichtse volksaard van
zijn stadgenoten moeilijk te typeren, omdat hun
karakter zich kenmerkt door eigenaardigheden die
tegenstrijdigheden lijken. De grote lijn erin kan men
wel aanduiden: gemoedelijkheid, levenslust, niet zwaar
op de hand. Ondanks die gemoedelijkheid zit er toch
wel iets van een “frondeur“ (letterlijk vertaald: opstandeling)
in hem. Zo ontstond in het Maastrichts het
woord “vreigeleer“, iemand die tegenspreekt, half uit
zucht tot tegengas geven in de discussie, half om de
ander te plagen. In de regel gaat de Maastrichtenaar
nooit tot het uiterste, breekt hij zich het hoofd niet
over consequenties. Wel raakt hij snel in vuur en vlam,
maar dat vuur dooft ook weer spoedig. Mathias Kemp
vindt de Maastrichtenaar levenslustig. Hij leeft vlot
en schijnbaar royaal. Hij geeft zich vlug, maar zelden
helemaal. Hij is luchthartig soms en heeft veel gevoel
voor humor. Het tragische van deze luchthartigheid
zou men kunnen noemen: het besef van betrekkelijke
waarde van zijn eigen gevoelens en verlangens. Dat
de noorderling ernstig is en de zuiderling blijmoedig,
vindt ook Prof. Dr. Chorus. De noorderling is geobsedeerd
door de correctie van de realiteit, de zuiderling
verheugt zich eerder over alles wat er is en zó als
het er is. De Zuidlimburger c.q. de Maastrichtenaar is
impulsief, grillig, beweeglijk van geest, meer levenskunstenaar,
artiest en toneelspeler in het goede en
minder goede, vlotter, lawaaieriger. Ook nonchalant,
meer werken met de Franse slag en vaak het gesprek
peperend met Franse bastaardvloeken. Door zijn
alpine-mediterrane-inslag en de epicuristische (mocht
u niet weten wat epicuristisch betekent: ik ook niet)
wijsbegeerte van de Romeinen die hij enigermate tot
zijn voorvaderen mag rekenen, is de autochtone
Maastrichtenaar beweeglijk, springerig, gracieler
gebouwd, reageert primair, is vief en welbespraakt,
maar zijn doorzettingsvermogen is vaak geringer,
zijn afwerking slordiger.
Een ander facet is dat de heuvelvolken, door de
verrassing in hun landschap, iets vrolijks hebben.
De charme van hun landschap weerspiegelt zich in
de ziel van zo’n bevolking. Daar komt bij, dat de
Maastrichtenaar door zijn leven en wonen tussen twee
grote cultuurblokken – het Frans-Waals en het Duits
– meer wisselwerking onderging. Mét de plezierige,
landelijke, gemoedelijkheid proeft men in deze levendige
stad een Franse of beter gezegd Bourgondische
sfeer en geest aan. De Maastrichtenaar voelt meer voor
de joyeuse kant van het leven dan voor de serieuze
kant. Zijn zorgen en problemen schuift hij graag naar
de volgende dag: het “manána“ van de Spanjaard, het
“God schept de dag en ik trek erdoor“ van de Belgen of
in het Maastrichts “mörrege is weer einen daag“.
Al is de Maastrichtenaar een charmant, gastvrij,
gezellig en welbespraakt causeur, u mag hem niet
altijd vast timmeren op zijn beloften en afspraken.
Komt hij op een afspraak of vergadering te laat, dan is
het “’t Mestreechs keteerke“. De zeden en gewoonten
zijn er eveneens anders, evenals de folklore.
Uit: Geheimpjes van oud Maastricht.
Beide schrijvers gaan zo nog even door. Niet te geloven
wat ze ‘ne Mestreechteneer allemaal toedichten!
Resteert natuurlijk de vraag; wie wil er nog Maastrichtenaar
zijn? Wij zitten er mooi mee, wij moeten er
mee verder.
De gevleugelde uitspraak van onze Jef G. “de Mestreechtenere
zien neet koejerlei“ laten ons juist het tegendeel
vermoeden en grenst haast aan zelfkennis. Probeer
ook maar niet ze te veranderen. En houd u er rekening
mee: een kaars branden bij Slevrouwe helpt niet!
15