DIGITAAL MAGAZINE DE LIEFDE.pdf

Door Rob Bouber,
Het is herfst.
Twee flinke stormen, kort na elkaar, hebben de
bladeren van de loofbomen afgerukt. In de duinen,
waar het hele gezin elke week wel een keer wandelt,
dragen de dennen nog wel hun naalden maar er
liggen flink wat groene dennenappels op de grond, die
van de takken zijn afgezwiept.
Karel loopt met Plien en Pieter voorop. Daarachter
komen vader en moeder. Kater Dolle Dries is
thuisgebleven, lekker warm in zijn mand. ‘Hij lijkt wel
een beetje op een beertje’, zei moeder laatst. ‘Volgens
mij houdt hij het liefst een lange winterslaap.’
Karel speurt de bosbodem af. Op de paden, die
dwars door de zandduinen lopen, liggen alleen maar
schelpenzand, houtsnippers en dennennaalden maar
links en rechts, op de heuveltjes en in de dalen, zijn
interessante dingen te zien. Natuurlijk zijn de in de
laatste storm gebroken stammen spannend om te
zien. Sommige bomen zijn geknakt als waren het
luciferhoutjes. Andere stammen liggen er al jaren. Dat
kun je zien door naar de kleur te kijken van het
vermolmde hout. Het is veel donkerder dan het bijna
blanke hout van de vers gespleten stammen.
Karel heeft op de televisie gehoord en gezien dat er
mensen zijn die paddenstoelen verzamelen. Hij
probeert tijdens de wandeling zich te herinneren wat
er gezegd werd. ,,Hoe was het ook al weer?’’ bromt
Karel in zichzelf. ,,Cantharellen en Eekhoorntjesbrood
waren in het bos te vinden en die waren erg lekker
als je ze smoorde of in een omelet meebakte.
Champignons kun je daar ook voor gebruiken maar
die groeien niet in de bossen, die worden gekweekt in
grotten. Zie je wel, hij had goed opgelet wat ze op
televisie vertelden.’’
,,O ja’’, dacht Karel, ,,ik moet wel oppassen voor de
vliegenzwammen. Die moet ik laten staan. Ze zien er
wel leuk uit: rood met witte stippen, maar ze zijn
behoorlijk giftig.’’
Omdat Karel links en rechts van het pad afwijkt en zo
nu en dan stilstaat bij een jong eikje dat nog dapper in
KAREL MOET
NAAR HET
ZIEKENHUIS
blad staat of bij een dikke, natte, gladde boomstobbe
die half wordt overwoekerd door trossen zwarte
zwammen, verdwijnt Karel langzaam uit het gezicht
van Plien en Pieter en vader en moeder.
,,Kijk, dat is volgens mij een champignon’’, zegt Karel in
zichzelf. ,, Dat moeten wel champignons zijn. Ik heb
ze vaak genoeg in de keuken gezien. En deze lijken er
sprekend op. Het zijn zeker geen vliegenzwammen
want die zijn rood. En deze zijn grijsbeige of
beigegrijs, hoe noem je nou zo’n kleur? Ach, dat is niet
belangrijk. Ik ga mijn vriendjes verrassen met een
maaltje zelfgeplukte champignons. Zie je wel dat ze
niet alleen in grotten groeien. Ze zijn hier midden in
het bos ook te vinden. Als je maar goed zoekt.’’
,,Zouden ze lekker zijn? Zou je ze eerst moeten
bakken? Ach, natuurlijk niet, de eekhoorns en de
konijnen en de vogels eten ze ook rauw en ik ben
tenslotte ook een natuurwezen.’’ En Karel breekt het
steeltje en proeft voorzichtig een stukje van de hoed
van de paddenstoel. ,,Mmmm. Lekker natuurlijk.
Smullen, ik wist niet dat paddenstoelen zo goed
smaakten.’’ En Karel neemt nog een hap van de de
kap van de paddenstoel. En even later neemt hij een
tweede paddenstoel in zijn knuistjes.
Karel is er bij gaan zitten. Hij hapt zo nu en dan in het
hoedje van een paddenstoel en mompelt met volle
mond: ,,Gaaf zeg, wat ben ik goed bezig. En goedkoop
ook: je vindt ze in de natuur, ik hoef er geen geld voor
te betalen in de winkel.’’
Maar er begint iets in zijn maag te knorren. ,,Hè? Wat
is dat? Ik voel me niet lekker. En ik word ook een
beetje draaierig. Zou het van de paddenstoelen
komen? Nee, dat kan niet. Het was toch geen
vliegenzwam, het was maar een onschuldige
champignon?’’
Plien en Pieter zijn ongerust. Ze waren volop aan het
kletsen over school en over vriendjes en
vriendinnetjes. Ze zijn Karel uit het oog verloren. Ze
hebben hem al een paar keer geroepen maar krijgen
geen antwoord.
21