yumpu

iemand die zijn gezin wil beschermen.” Meer dan de helft van het
jaar is Justin op reis voor zijn bedrijf, hij verhandelt kort gezegd zijn
ervaring als beplakker (wrapper) van zowat alles. Als je een gebouw
wilt beplakken met een enorme reclameleus, of de NS haar treinen
wil bestickeren, moet je Justin bellen.
‘Ik hoop
vooral dat
Tiger zo
lekker
eigenzinnig
blijft’
“Nee hoor, er was geen diepgewortelde kinderwens”,
zegt Beertje, “bij ons alletwee niet. Justin was al eens getrouwd
geweest, het hoefde niet zo. Maar dat sloeg al snel om. Gek genoeg
nadat ik hem een foto had gestuurd van mezelf op het strand met
een paar mango’s. Toen wist hij: dit is de moeder van mijn kinderen.
Bij mij ging het anders. Ik had met een vriendin het hele ivf-traject
meegemaakt. Ik hielp haar. Stel je voor: twee vrouwen die bang
zijn voor prikken die een hormoonspuit moeten zetten. Gillen, natuurlijk.
Die gevolgen van de hormoonbehandelingen waren nogal
ingrijpend, haar leven stond zowat op zijn kop. Dat schrok mij af.”
Toch besloten ze het erop te wagen. “Ik slikte de pil niet, we gebruikten
de rekenmethode. ‘Laten we het een keer onveilig doen’,
zei ik. ‘Als het niet lukt, ook prima, dan hebben we een fijn leven
samen, worden we suikeroom en -tante.’ Ik was meteen die eerste
keer zwanger.”
De zwangerschap was volgens Beertje ‘supersexy’, de bevalling verliep
minder soepel. “Een keizersnee. En daarna de korte nachten.
We werden er wanhopig van. Ik weet nog dat we uitgeput op de
bank zaten en tegelijkertijd tegen elkaar zeiden: ‘Nou, jij zal wel gelukkig
zijn nu.’ En daarna: ‘Maar jij wilde dit toch zo graag? Nee, ik
dacht dat dat jij het zo graag wilde.’ We lachen er nu nog wel ’s om.
“We hebben het gevoel dat we compleet
zijn met z’n drieën, dus er komt geen tweede kind meer bij. Maar
als ik het nog eens zou doen, doe ik het veel rustiger aan. Ik ben
na drie maanden gelijk weer als een idioot gaan werken. ’s Nachts
artikelen schrijven terwijl ik met een voet de Maxi-Cosi op en neer
wipte. Met een kolfapparaat het vliegtuig in, reportages maken voor
De Telegraaf. Justin was naar Amsterdam verhuisd en bleef gespaard,
hij wilde wel een tijdje thuisblijven en voor Tigerlily zorgen.
Typisch: toen ik de zwangerschapstest had gedaan liep ik te hyperventileren
van blijdschap, terwijl hij gelijk allerlei zaken ging regelen
zodat we het financieel konden bolwerken.”
Het vele werken, als freelancer continu zoeken naar werk, ging haar
tegenstaan. “Ik wilde mijn kind niet naar de crèche brengen. Daar
gingen ze allemaal leuke dingen met haar doen, en dat wilde ik
zelf. Ik gunde andere mensen mijn dochter niet. Ik betrapte mezelf
op de nogal ouderwetse gedachte dat mijn kind mij het eerste
jaar harder nodig heeft dan haar vader. Daarom ging ik geleidelijk
minder werken en schopte ik Justin de straat op: hup, ga maar
met je knuppel voedsel zoeken. Hij werd daar gelukkiger van, en
ik ook.” Spijt van die beslissing heeft ze nooit gehad. “Ik heb nog
steeds vlinders in mijn buik als ik haar van school ga halen, ik ben
echt verliefd op mijn kind.”
Naarmate de tijd vorderde, ging Justin steeds
meer, en Beertje minder werken. “Ik heb met tranen in mijn ogen
en een bibberstemmetje schrijfopdrachten afgezegd. Het voelde zo
tegennatuurlijk als freelancer. Maar ik wist dat we er allemaal gelukkiger
van zou worden.” Momenteel is Justin een groot deel van het
jaar on the road. “Vader en dochter lijken op elkaar qua karakter.
Dat botst dan ook weleens, als Justin weer thuis is. Tigerlily en
ik hebben het heel fijn samen, dan moet ze me ineens delen met
Justin. Schrijver Bart Chabot zei ooit: ‘Als ik lang ben weggeweest,
dan moet ik thuis het fort weer heroveren.’ Zo voelt het ook voor
Justin. Dan legt hij dingen op de verkeerde plek en doet de foute
snacks in Tigerlily’s lunchbox. Ze wordt er een beetje nuffig van.
Maar tegelijkertijd is het ook feest als hij er weer is. Hij is een soort
Sinterklaas, beladen met cadeaus komt hij terug van een reis.”
De lange afwezigheid van Justin zorgt voor
extra spanning in de relatie met Beertje – op een goede manier. “We
hebben besloten elkaar weer als minnaars te zien”, vertelde ze in
een eerder interview. “Ik trek dan een hoerig lingeriesetje aan. Dan
ben ik even niet de voorleesmoeder of de presentatrice, maar de
minnares.” Als Justin op reis is, bellen ze vaak. “Hij stuurt me foto’s
van alles wat hij eet – ontbijt, lunch en diner. Ik stuur foto’s van wat
Tigerlily aan heeft naar school, en wat wij eten. Ook als hij weg is,
voel me heel verbonden.”
Wie Beertje op Instagram of Facebook
volgt, weet dat ze het tonen van haar vrouwelijkheid niet beperkt tot
>
KEKMAMA 23