ABSTRACT

NOBEL ÖDÜLÜ NASIL
KAZANILIR?
HOW TO WIN A NOBEL
PRIZE?
Oxford’da bilim adamı olmak isteyerek, kurşun boruları
eritmek ya da tuz solüsyonlarını zehirli ve patlayıcı gazlar
haline getirmek için elektrolize etmek gibi süreçlerle ve
araç gereçlerle ilgilenerek büyüdüm. Neyse ki, bendeki bu
hevesi kimya ve biyolojinin daha derin ve daha formal
anlayışına kanalize eden harika öğretmenlerim oldu ve
böylelikle Cambridge Üniversitesinde Biyokimya alanında
hemoglobin sentezleri üzerine doktora çalışması yapma
imkanım oldu. Buralara nasıl ulaştığımı sizlerle
paylaşacağım; bu bir kazaydı ve aynı zamanda derse
devam ettiğim yerdi. Hem sentezinin globin sentezi ile
nasıl iş birliği yaptığını çözmek bir çok ilginç yan yol, çok
fazla seyahat ile birlikte 10 yılımı aldı.
Daha sonra, üzerinde çalışılacak iyi bir sorun bulmak ise
bir başka 7 yılımı daha aldı fakat 22 Temmuz 1992’de
Woods Hole’da Deniz Biyolojisi Laboratuvarında hem
araştırma hem de öğretmenlik yaparken sonraları siklin adı
verilen önemli bir proteinin, döllenmiş deniz kirpisi
yumurtalarının ilk kez bölünmesinden hemen önce ortadan
kaybolduklarını hayranlıkla izledim. Bu proteinin ne
olduğunu, ne işe yaradığını anlamam 7 yılımı aldı ve bu
süreç, protein sentezlerinin kontrolünden hücre bölünmesi
kontrolüne doğru yol alan bir süreçti. Fakat şaşırtıcı olan
şu ki temelde yatan mekanizmalar benzerdir ve fosfat
tortularını diğer proteinlerin üzerine yapıştırarak onların
davranışını değiştiren ve protein kinazlar olarak bilinen bir
enzim türü de bu sürece dahildir.
Son zamanlarda, hücre bölünmesini başlatan, sonlandıran
ve çok önemli olduğu ortaya çıkan proteinler ve onların
kontrolünden fosfatları çıkartan enzimleri çalışmak ilgim
dahiline girdi. Hemen hemen her zaman,farklı şeyleri test
etmek için tasarlanmış deneylerden kaynaklanan bu yolda
beklenmedik keşiflere ulaşılmıştır!
I grew up in Oxford wanting to be a scientist, loving
gadgets and processes like melting lead pipes or
electrolyzing salt solutions to make poisonous and
explosive gases. Luckily, I had excellent teachers who
channeled these enthusiasms into a deeper and more
formal understanding of chemistry and biology (physics,
alas, was beyond my grasp) so that it was possible to
study at Cambridge University and carry on there with a
Ph.D. in biochemistry, on the business of the control of
haemoglobin synthesis. I’ll explain how I arrived at this—it
was an accident—and also where I pursued the subject. It
took ten years, many interesting side roads, a lot of travel
and a devastating fire to solve the problem of how the
synthesis of haem was coordinated with the synthesis of
globin.
After that, it took another 7 years or so to find a really
good new problem to work on, but on July 22nd 1982 I
was teaching and researching at the Marine Biological
Laboratory, Woods Hole, and saw to my amazement that a
prominent protein, later called cyclin, disappeared just
before fertilized sea urchin eggs divided for the first (and
every subsequent) time they divided. Finding out what this
protein was, and what it did, took another six or seven
years of very exciting work, leading away from the control
of protein synthesis to the control of cell division. Yet
amazingly, the underlying mechanisms were identical,
involving a class of enzymes known as protein kinases,
which attach phosphate residues onto other proteins,
thereby modifying their behavior. I’ve always liked
biological switches and finding how they work.
Most recently, however, I’ve been drawn to the study of the
enzymes that remove phosphates from proteins and their
control, which turn out to be very important in the switches
that initiate and terminate cell division. The path was
marked by unexpected discoveries all along the way,
almost always stemming from sensible experiments
designed to test something different!
23