the Least Magazine, Spring 2017

elinden kolay kurtulunur mu? “Daha bakmadın cigaranın tadına” diye
bağırıyor. “Aman” dedim. Zaten canım sıkkın. Çömeldik bir köşeye…
Birden koşmaya başladım. Hem de ne koşma. Topuklarım
dokuz sekizlik vuruyor kaçarken. Işıkların içinde akıyorum. Renkler
birbirine girmiş. O derece hızlıyım, yalan yok. Bir ara yüzsem mi diye
düşündüm. Trafiğe takılmadan, temiz temiz. Kıyıdan kıyıdan gitsem
varırım. Aklıma yattı. Suya atlamamla hafif bir üşüme aldı beni. Olsun.
En kestirmeden gidiyorum. John Snow olsa bir yerleri donardı. Öyle de
dertliyim. Şevket’in çay ocağına gidince bütün dertlerden
kurtulacağım. Marmara’nın suları içerden de güzelmiş. Hep tepeden
bakmaya alıştık biz bu denize. O da hiç sesini çıkarmadı sağ olsun.
Gümüş balıkları vızır vızır kayıyor elimin altından. Çok mu yüzdüm
acaba diye merak ediyorum. Önümü gördüğüm yok. Birden çıkıverdim
karaya. Şöyle bir bakayım tanıdık bir yerler var mı? Kabataş
İskelesi’ne kadar yüzmüşüm. Etrafımda üç beş karaltı var, ben hiç
takmıyorum. Feryadı koyuverdim. Nasıl geçerim çay ocağını? Geride
kaldı. İşin yoksa bir daha yüz. Bağırıyorum, çağırıyorum. Yatıştırmaya
çalışıyorlar. Kimseyi gözüm görmüyor. “Bırakın” diyorum. “Kim geri
geri yüzecek şimdi?’’ Ben geri geri yüzemem. Biri sesleniyor: “Yüzme
sen de.” Olur mu öyle şey? Doğru ya! Sallana sallana gitsem beş
dakikamı almaz. “Gebereceksin ulan, zorun ne?” diyor biri. “Çok
dertliyim. Bir bilseniz başıma neler geldi. Çok sıkkın canım. Çay
ocağına gitmem lazım. Kaşıkları şangırdatıp çakma sohbetlere
girmem lazım. Bana kalsa muhabbet etmeyi de hiç sevmem. Anlatırım
derdimi. Şevket dinlesin yeter. O halden anlar.” Adamın ablak suratı
beliriyor burnumun dibinde. Pis nefesini yüzüme üflüyor. “Hayvan
mısın sen?” diyorum. “Ne girdin burnumun dibine. Ne yapmaya
çalışıyorsun köpoğlu.” Ama hep sessizlik. Kendi sesimi kaybetmişim
sanki. Ablak suratlı, “konuşsana oğlum, derdin neydi?” diyor. Anlattım
ya! Bunlara dert açmamak lazım. Toparladım kendimi. Şuncacık yer.
Sucuk tezgâhı var sanki yakınlarda. Yüzümü bir tebessüm
kaplıyor. “Ne güzel tesadüf ama şimdi olmaz” gülümsemesinden. Hem
de Ümit var tezgâhın başında. Satırla kokoreç dövüyor. Dokuz sekizlik
vuruyor satırı. “Sar bir kokoreç; ama para vermem.” Ümit kokoreç
şişini közün üstünden çıkarıp bana uzatıyor. İki dudak arasına alıp
ateş arıyorum. Bulsam da faydası yok. Islanmış. Şevket gelse keşke.
Ateş uzatıyor biri. Pofurdatıyorum cigarayı. Sarma tütün mü bu?
Adıyaman mı? Çakma bu sigara. Hiç sevmem. Alayınız çakma.
Üzerime battaniye atıyor. Sağ olasın Şevket. Sen de çakmasın ama
idare ediyorum. Derdimi anlatayım, bana yeter. Elime çay fincanı
tutuşturuyor. “Şevket? Sen de mi fincandan?” Yapmayın şu
hareketleri. Koca koca, çanak gibi bardaklardan çay içmeyin. Çok
çakma duruyorsunuz. Çay da değilmiş zaten. Acı kahve bu.
Püskürtüyorum etrafa. Çok koştuğum için mi yoksa yüzdüğüm için mi
bilinmez ancak körüklü otobüs gibi soluyorum. Şevket’i arıyor