Vidal Souto - Centroculturaldeourense.com

¿Participa Vidal da idea de que o artista, como outras categorías
sociais, é debedor do seu contexto, ou, como diría Pierre Bourdieu, debedor
do «campo de producción artística», vencellado ao que tamén él chama:
«producción da creencia», é dicir, todo o sistema institucionalizador da
cultura no que asenta a creencia no valor da obra de arte? ¿Participa Vidal
de que escamotear, ocultar as relacións cos outros axentes contextuais
–críticos, galeristas, marchantes, historiadores– incide en subliñar e
potenciar a idea de artista «xenio» herdada da teoría estética idealista
occidental e base constitutiva da «ideoloxía carismática»? ¿Participa de
opinións como a de Lourdes Méndez cando di que «os propios artistas, crí-
ticos ou marchantes tenden a minimizar os factores que poden facer aba-
near un dos puntos clave da ideoloxía carismática? Se o artista «nace»,
todo o que poida empañar esa creencia e levarnos a pensar que «se fai»
sería un perigo potencial para o mantemento do mito do artista».
Verdadeiramente penso que non, trátase dun artista que non
cuestiona o que debe ser un pintor hoxe, do mesmo modo que non se sinte
ameazado pola delirante idea de que a pintura estea a piques da morte, ou
mesmo soterrada. Deslízase do inveterado ao presente, como un marxinado
global, afastado do que él considera impostura innecesaria, coa ollada en
primeira persoa. ¿Por qué revisar a tradición acomodada á inercia do
tempo, se no seu imaxinario nin siquera hai un lugar para o sagrado? Pode
que teña máis razóns e pode que eu non as comparta. En calquera caso,
Vidal é quen dabondo para usar das licencias que lle veñan en gaña porque
goza dun talento que lle permite ser brillante e perspicaz no seu pensa-
mento e asombroso na súa producción artística. Admiro fondamente a José
Manuel (así o chama a súa nai) pola denodada vontade que lle permitiu ter
feito un percorrido particularmente vigoroso e eficaz desde a épica «fogar
de Breogán» dos primeiros tempos á antifranquista, do expresionismo abs-
tracto ao pop-art, desde o constructivismo á serie expresionista de cristos
ou desde o brutismo excelso das rúas urbanas, ata a lírica épica con ecos
do Sertâo e foro de Porto Alegre.
Obra híbrida e combativa, transformadora da líbido subversiva
convertida nun catálogo de amor e tenrura.
Usa polo demais uns recursos de materialización ad-hoc, a súa
técnica é sinxela e tallante, os seus potingues resolven desde evanescen-
cias ata aleacións metálicas e pigmentarias, que na miña opinión fan da súa
última ou penúltima obra a confirmación dun artista non só magnífico,
senón transcendente, que reclama de estudios específicos e razonados.
Vidal Souto retrotráeme á mellor configuración da memoria per-
soal e pública de Ourense, xusto ao marxe dese outro de regusto babexan-
te na liña de Sete noivas para sete irmáns e lembro con respecto fondo a
Pepe Conde Corbal como adiantado na aplicación das teorías de Walter
Benjamin ás técnicas do gravado, a Luis Mariño e os seus lúcidos comenta-
rios en La Región sobre semiótica, a María Prada –e as súas gafas– por
transmitir con distancia o enigma do eterno femenino.
poshistórico.
Seguro que se non te sintes contemporáneo, Vidal, é porque eres
San Adrián de Cobres, 16 Novembro 2003
7