Bekijk de PDF - VigotecAkatherm

TOEPASSINGEN EN ONTWERPRICHTLIJNEN - APPLICATIONS ET GENERALITES
43
opgedeeld in leidingsecties (LS, zie figuur 12.2). De drukverliesberekeningen
worden van iedere afzonderlijk sectie opgeteld ( ∑ in formule 12.6) en
afgetrokken van de opgetelde drukverschillen per leidingsectie.
Een leidingsectie loopt van hulpstuk (richting- of diameterverandering) tot
hulpstuk, waarbij de daktrechter een separate leidingsectie is (DT). Indien een
sectie langer is dan 10m dient die in twee gedeeltes gesplitst te worden om
optimalisatie van de diameters mogelijk te maken.
Figuur 12.2
Drukverschil van een leidingsectie berekenen
Het beschikbare drukverschil van een leidingsectie wordt berekend door de ∆h a van
formule 12.5 te vervangen door het hoogteverschil van de leidingsectie.
∆P beschikbaar, Is = ∆h Is . g . ρ
Formule 12.7
Drukverlies van een leidingsectie berekenen
Het drukverlies van een leidingsectie wordt berekend door formule 12.6 te gebruiken
zonder het accumulatieteken ∑ .
∆P verlies = I. R + Z
Formule 12.8
I = buislengte (m) = de lengte van de leidingsectie
R = wrijvingsverlies (Pa/m) = (λ / d ) . (0,5 v² x ρ)
i
λ = weerstandsfactor volgens Prandtl-Colebrook
(wand ruwheid kb = 0,25 mm)
d = ontwerpdiameter leidingtraject (m)
i
v = stroomsnelheid in leidingtraject (m/s) = Q h / d i
ρ = massadichtheid van water bij 10°C : 1000 kg/m³
Q h
= hemelwaterbelasting van het totaal aangesloten dakoppervlak op
de leiding
De ontwerpdiameter leidingtraject (d i ) is de enige inschatting van de gehele
berekening (m.u.v. de standleiding diameter) die aangepast kan worden indien
niet aan de 100 mbar norm voldaan wordt.
conduite (LS, cf figure 12.2). La somme des pertes de charge obtenues dans
chaque tronçon séparément ( ∑ de la formule 12.6) est soustraite de la somme
des hauteurs manométriques disponibles de chaque tronçon.
Un tronçon court d’un accessoire à un autre (changement de diamètre, de
direction). L’avaloir constitue un tronçon à part entière (DT). Si un tronçon
présente une longueur supérieure à 10m, il faut alors le scinder en deux afin
d’optimiser le calcul des diamètres.
Figure 12.2
Calcul de la hauteur manométrique disponible par tronçon de conduite
La hauteur manométrique disponible par tronçon de conduite se calcule en remplaçant ∆h a
dans la formule 12.5 par la différence de hauteur du tronçon.
∆P disponible Is = ∆h Is . g . ρ
Formule 12.7
Calcul de la perte de charge par troncon de conduite
La perte de charge par tronçon de conduite se calcule à l’aide de la formule 12.6 dont on
a retiré le symbole “somme” ∑ .
∆P perte de charge = I. R + Z
Formule 12.8
I = longueur (m) = longueur du tronçon
R = perte de charge linéaire par frottement
(Pa/m) = (λ / d ) . (0,5 v² x ρ)
i
λ = coefficient de perte par frottement suivant Prandtl-Colebrook
(rugosité de surface kb = 0,25 mm)
d = diamètre du tronçon (m)
i
v = vitesse d’écoulement dans le tronçon (m/s) = Q h / d i
ρ = densité de l’eau à 10°C : 1000 kg/m³
Q h
= débit en provenance de toute la surface de toit raccordée à la
conduite
Le diamètre du tronçon (d i ) est la seule estimation présente dans le calcul (à
l’exception du diamètre de la décharge verticale) qui sera modifiée par itération
tant que l’objectif des 100 mbar ne sera pas atteint.