la tekstojn laŭ vertikala sinsekvo de la paĝoj - IKUE

Ĉar li rigardis la humilecon de Sia sklavino;
Ĉar jen de nun ĉiuj generacioj nomos min feliĉa.
Ĉar la Potenculo faris al mi grandaĵojn,
Kaj sankta estas Lia nomo.
Kaj Lia boneco estas por ĉiuj generacioj
Al tiuj, kiuj Lin timas.
Li montris forton per Sia brako,
Li dispelis fierulojn en la penso de ilia koro.
Li malaltigis potenculojn de iliaj tronoj,
Kaj Li altigis humilulojn.
Malsatulojn Li plenigis per bonaĵo,
Kaj riĉulojn Li forsendis malplenaj.
Li helpis Sian servanton Izrael,
Memorante Sian korfavoron.
Kiel Li parolis al niaj patroj,
Al Abraham kaj al lia idaro eterne.
Komento
Iradi humile kun Dio signifas iri en festo. Vizitantoj al Hindio estas trafitaj de la malfacilaĵoj
kaj bataloj kiujn Dalitoj devas travivi, sed samtempe de ilia sento por espero kaj festado.
Apud la fervoja stacidomo proksime al Bangalore troviĝis unu kvartalaĉo loĝata de
multenombraj Dalitoj kaj de aliaj malaltaj klasoj, migrantaj laboristoj el Tamilnadu venintaj
por konstrui la fervojon je la tempo de la hinda sendependiĝo. Post kiam en la fruaj 80-aj jaroj
la loĝkomunumo estis minacata pri elloĝigo fare de la fervojkompanio, la komunumo - pere
de sia ina gvidantaro – organiziĝis tiel ke ili sukcesis trovi novan teron kaj ekkonstrui novajn
fiksajn loĝejojn por preskaŭ mil homoj. La komunumo de Dalitoj kaj de aliaj translokiĝis al
siaj novaj domoj, kiujn ili mem pagis, en la jaro 2011. Tio estas nur unu ekzemplo de la
batalado kontraŭ maljusteco, farita kun granda espero, kiu meritas esti festata.
Espero kaj festo aperas kune en la hodiaŭaj bibliaj legaĵoj. Profeto Ĥabakuk gloras la
Eternulon en momento de sekeco kaj de malriĉa rikolto. Tia atesto, ke Dio kuniros kun sia
popolo en iliaj malfacilaĵoj, estas festo de espero. Beata Virgulino Maria iras al sia kuzino
Elizabeta por ĝojegi pro sia gravedeco. Ŝi kantas Magnificat kiel kanton de espero eĉ antaŭ la
naskiĝo de la infano. El la malliberejo Paŭlo instigas al la ĝojo la kristanan komunumon en
Filipio: „Ĝoju en la Sinjoro, ĉiam ĝoju“. En la Biblio, ĉiu festo estas kunligita kun espero je la
Dia fideleco.
La festaj aspektoj de la dalita kulturo proponas analogan ateston pri fido kaj espero, elfaritan
je la fajra elprovo de la dalita sperto pri batalado por digno kaj rezistema transvivo. Dum ni
preĝas por la unueco de la kristanoj, ni turnu niajn okulojn al la vivĝojo kiun ni vidas en
Hindio, precipe al la fideleco de Dalitoj al sia kristana identeco, eĉ en sia bataldo por
transvivo. Ankaŭ nia celebrado de la ankoraŭ atingota unueco inter kristanoj okazas en la
espero kaj en la batalado. Ĝi radikiĝas en la espero ke la preĝo de Jesuo ke ni estu unu estos
plenumita en la tempoj de la Sinjoro kaj per liaj rimedoj. Ĝi radikiĝas en la dankemo ĉar la
unueco estas donaco de Dio, kaj en la rekono de la unueco kiun jam ni spertas kiaj geamikoj
de Jesuo, esprimita en la ununura Bapto. Ĝi baziĝas sur la konvinkiĝo ke Dio vokas ĉiun el ni
labori por la unueco, kaj ke ĉiu nia strebo estos valorigata de Dio, fidante, samkiel apostolo
Paŭlo: „Turnu vin al Dio, insiste petu de li tion kion vi bezonas, kaj danku lin”. Iradi al la
unueco de la kristanoj postulas, ke ni humile iru kun Dio en la celebrado, en la preĝo kaj en la
espero.