Oktobro 2007 - Király Lajos

Kálmán Kalocsay:Vizio sur la pontoEstis vespero somera, sufoklangvore arda,kiel falinta giganto kuŝis la monto Gerhardamalhele kaj timige. Kaj en ĝia subotrankvile rulis siajn ondojn la eterna Danubo.La koro de l’ tago, la Suno elsangis jam ĉe la horizonto,kaj mortis la tago. Sub funebraj krepuskvualoj mistaris sur la ponto.Surborde marŝis la vivo de la urbo. Hompunktojrapidis, kuris,veturiloj tintis, knaris, la stratoj obtuze murmurisla bruon ĉiutagan, grizan, tedan. Sed por mia animonun ĉio ĉi estis en tiel, tiel granda malproksimokaj ŝajnis tiel stranga, nereala, kvazaŭ marcipanajaŭ kartonaj etaj figuroj de ludoj infanaj.Kaj mi rigardis, kiel venas sub mi en senfina balancarondodance rule glite kirle ondo post la ondo,kaj mi pensis: tra tempoj senlimaj ĝi fluas, jarcentojnsekvas jarcentoj,milito ekstermas, paco benas, naskiĝas, pereashomgentoj,kaj ĝi rulas la akvon, la flavan, majestan, potencanakvokoloson,kaj humile mi eksentis en ĝi misteran, grandiozanpatoson,patoson de l’ Eterno. Mi pasema, eta hombagatelosuper la eterna Danubo kaj sub la eterna ĉielorigardis, rigardis, rigardis… en striojn taŭziĝis lastelojen la dancaj ondospeguloj… ekvibris la vido…ekzumis la orelojN O R D H U N G A R I A I N F O R M O 41