RespectVolnieuws feb-maa-2012 - RESPECT Zorggroep ...
RespectVolnieuws feb-maa-2012 - RESPECT Zorggroep ...
RespectVolnieuws feb-maa-2012 - RESPECT Zorggroep ...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
12<br />
• aDViES- EN BEHaNDElCENtRuM<br />
Ik zal er zijn...<br />
Mijn dochtertje van 7 jaar kwam thuis uit school en vertelde dat ze moest huilen. Zo<strong>maa</strong>r<br />
midden in de klas tijdens de les. Juf had het eerst ook niet begrepen. Had iemand haar<br />
gepest? Had ze buikpijn? Eigenlijk wist ze zelf op dat moment ook niet waarom ze moest<br />
huilen. ‘We gingen zingen’, zei ze, ‘en toen voelde ik ineens dat ik ging huilen.’ ineens was<br />
een diep verdriet in haar naar boven gekomen.<br />
Als volwassenen oefenen we heel lang om dat<br />
binnen te houden, om het af te knijpen. We<br />
schamen ons vaak voor verdriet, we willen niet<br />
dat anderen onze tranen zien. Eigenlijk is dat<br />
raar, want als we ons “de tranen lachen” mag<br />
men onze waterlanders wel zien! We zetten ons<br />
schrap tegen verdriet, omdat het onze kwetsbaarheid<br />
toont. Als we kwetsbaar zijn, voelen we<br />
angst om buiten de groep te vallen. Het risico om<br />
niet gezien te worden, om eenzaam te zijn, is<br />
biologisch gezien wel verklaarbaar. Om te overleven<br />
heeft de mens een groep nodig! Wie denkt<br />
dat dit alleen in barre oertijden gold heeft het<br />
mis. Vraag het <strong>maa</strong>r eens aan mensen die eenzaam<br />
zijn, of denkt u <strong>maa</strong>r eens in hoe lang u<br />
zou kunnen (of willen) overleven als u de laatste<br />
mens in Den Haag zou zijn…<br />
De behoefte van mensen om niet (voorgoed)<br />
alleen te zijn is een belangrijke basis voor geloof<br />
in God. Het <strong>maa</strong>kt niet uit welke god, <strong>maa</strong>r wel<br />
het gevoel dat er iets is of iemand dat groter is<br />
dan de mens en naar hem of haar omziet. Mensen<br />
die niet in God geloven verbinden zich vanuit<br />
dezelfde behoefte vaak aan de mensheid, de<br />
natuur of de kosmos waar zij onverbrekelijk deel<br />
van uit maken.<br />
Als we ons verbonden voelen, voelen we ons<br />
gekend. Als we ons gekend voelen, wordt ook<br />
onze kwetsbaarheid gezien. Dan mag het masker<br />
af, dan mogen we zijn wie we zijn. Misschien zijn<br />
we dan weer zo open als een kind, dat zich nog<br />
niet schaamt voor verdriet.<br />
Mijn dochtertje voelde zich geraakt door een<br />
liedje dat werd gezongen in de klas. Ze herinnerde<br />
zich dat ze de eerste zin van het lied had<br />
gelezen op de grafsteen van haar opa en oma.<br />
Terwijl de klas zong uit volle borst voelde zij<br />
verdriet, kwetsbaarheid, <strong>maa</strong>r ook dat ze gezien<br />
werd in haar gemis.<br />
Ik zal er zijn in jouw verdriet,<br />
als jij het even niet meer ziet.<br />
Ik zal er zijn in de woestijn.<br />
Ik zal er zijn.<br />
Ik zal er zijn als ‘t leven lacht.<br />
Ik ben erbij, ook in de nacht.<br />
Ik zal er zijn in de woestijn.<br />
Ik zal er zijn.<br />
Ik zal er zijn voor klein en groot.<br />
Ik schenk je water en geef brood.<br />
Ik zal er zijn in de woestijn.<br />
Ik zal er zijn.<br />
Misschien moeten we onszelf gunnen om kwetsbaar<br />
te durven zijn als een kind. Dan zou het zo<br />
<strong>maa</strong>r kunnen zijn dat we gehoord worden, dat er<br />
iemand of iets voelbaar wordt en laat weten: ‘Ik<br />
zal er zijn…’<br />
Rico Kremer<br />
Geestelijk verzorger
Change language