probleemdrinker beter in beeld - Landelijke Huisartsen Vereniging

“je kunt niet dokteren aan de mens, als je niet doktert aan de maatschappij”
De rode remedie in Oss
Huisarts Anneke de
Bres van Ons Medisch
Centrum: “Als kindjes
blijven hoesten omdat
het huis zo vochtig is
dat de schimmel op
de muren staat, is het
dweilen met de kraan
open. Wij gingen dus
met patiënten mee
naar de woningbouwvereniging.
We voerden
actie voor douches
in woonhuizen. We
bezochten fabrieken
en voerden acties voor
verbetering van de
arbeidsomstandigheden.”
oP loCATiE
Zouden het wel echte dokters zijn? vroegen de mensen zich destijds af. Ze waren zo jong en zo gewoon
en je mocht ‘anneke’ en ‘paul’ zeggen. De tijden zijn veranderd, maar de idealen van weleer zijn nog
springlevend bij Ons medisch centrum in Oss, dat in 1975 ontstond op initiatief van de socialistische
partij. het uitgangspunt was dat huisartsen een stem moeten geven aan sociaal zwakkeren die in de knel
zitten. je kunt niet dokteren aan de mens, als je niet doktert aan de maatschappij.
els van thiel
anneke de Bres heeft het allemaal
meegemaakt, want ze is al meer
dan dertig jaar huisarts bij Ons
Medisch Centrum. De collega-huisartsen
waren destijds niet blij met de komst van
het centrum. De patiënten daarentegen
wisten de weg snel te vinden. “Je moet
dat in de tijd zien. Wij waren niet de enigen
die vonden dat het anders moest, alleen
déden we het ook.”
Het ‘drie-minutenspreekuur’ was toen
nog heel gebruikelijk. De huisartsen van
Ons Medisch Centrum spraken om het
Foto: Hans oostrum FotograFie / nick
xx 28 huisarts in praktijk | | December 2007
kwartier af en doen dat nog steeds. “Als
je echt wilt luisteren naar wat mensen te
zeggen hebben, moet je even achterover
kunnen gaan zitten. In de wachtkamer
mag het nog zo druk zijn, in de spreekkamer
moet rust heersen.” De Bres wijst
erop dat de huisartsen van Ons Medisch
Centrum tegenwoordig niet de enigen
zijn die patiënten om het kwartier afspreken.
“Je snijdt je daar in financieel opzicht
wel mee in de vingers, maar ik vind
het prima om minder geld en meer tijd te
hebben. Zo kan ik bijvoorbeeld nog eens
langs gaan bij iemand die daar niet om
gevraagd heeft.”
Vanaf het begin was er ook de extra aandacht
voor preventie, voor ziekmakende
factoren in de woon- en werkomstandigheden.
“Wij vonden toentertijd dat de
officiële geneeskunde daar veel te weinig
oog voor had. Als kindjes blijven hoesten
omdat het huis zo vochtig is dat de schimmel
op de muren staat, is het dweilen
met de kraan open. Wij gingen dus met
patiënten mee naar de woningbouwvereniging.
We voerden actie voor douches