probleemdrinker beter in beeld - Landelijke Huisartsen Vereniging

Adrie Heijnen:
“Soa-zorg hoort
bij de huisarts
thuis en die moet
iemand niet
doorsturen naar de
GGD maar zelf de
soa behandelen.
Het gaat erom of
je betrokken bent
bij deze groep
patiënten.”
Foto’s: Hans oostrum FotograFie
nog niet bekend. Ik zie meer diabetes en
hart- en vaatziekten. Sommige mensen
vertonen burned out-achtige klachten. Ze
zijn moe van de behandeling, trekken het
niet meer of hun virus is multiresistent
en dan kun je niet veel meer doen dan
lijdzaam wachten op de volgende pil die
nog ergens in de pijplijn zit. Bij mensen
die al lang behandeld worden, zie je soms
dat hun lichaam het ineens opgeeft. Ze
worden kwetsbaarder voor andere zaken,
krijgen eerder kwaadaardige tumoren of
lever- en hartproblemen. Vooral bij een
kleine groep is hepatitis C besmetting
een bijkomend probleem.” Seksuele pro-
blemen komen ook regelmatig voor, vaak
doordat door de behandeling of door het
hiv zelf de hormoonhuishouding niet
meer goed functioneert. “Maar het kan
ook komen door het ouder worden. Soms
is er een hele kluwen van klachten dat je
moet zien te ontwarren.” Heijnen meldt
dat een aantal hiv-patiënten momenteel
problemen heeft met de WAO-herkeu-
ring. “Niet iedereen is helemaal opge-
klaard door de hiv-therapie, sommigen
zijn chronisch moe of hebben voortdu-
rend diaree.”
Heijnen noemt het een probleem dat hiv
onzichtbaar is geworden. “Vroeger haalde
ik de mannen er zo uit. Dankzij de behan-
deling zijn de klachten verminderd. Het
gevolg is dat hiv minder als een bedrei-
ging wordt ervaren. Jonge homoseksuele
mannen hebben aids niet meer op hun
netvlies staan en dat vertaalt zich weer
44 huisarts in praktijk | December 2007
in een bepaald gedrag, als onveilig vrijen.
Ook de boodschap van de voorlichting
wordt daardoor lastiger te slijten.”
Periodieke controle
Heijnen vindt dat huisartsen ook een rol
vervullen bij de behandeling van mensen
met hiv. “Denk aan de therapietrouw, als
huisarts ben je heel laagdrempelig en
dicht in de buurt. De behandeling starten
vind ik een zaak van de gespecialiseerde
internist in een hiv-centrum, het gaat
om meer dan twintig middelen en het
is complex. Maar als mensen gestart zijn
met hun behandeling en goed zijn inge-
steld, kan een huisarts hen goed begelei-
den. Het maakt de zorg onnodig duur om
hen in de tweede lijn te begeleiden. Daar
horen ze niet thuis. Ook komen hiv-pa-
tiënten met oneigenlijke vragen naar de
hiv-consulent in de tweede lijn. Deze con-
sulenten trekken dit soort vragen aan, ze
hebben hun eigen beroep ingevuld. Maar
voor vragen over diabetes, hoge bloed-
druk of een slechte heup moet iemand
gewoon naar de eigen huisarts.”
Heijnen vertelt dat de terugrapportage
vanuit bepaalde ziekenhuizen in Am-
sterdam nog steeds beneden de maat is.
“Hierdoor verlies ik zicht op deze patiën-
ten.” Het is belangrijk om in het begin
van de hiv-infectie alles goed in kaart
te brengen. Samen met Arne van Eeden,
internist/hiv-behandelaar van de Am-
sterdamse Jan van Goyenkliniek, deelt
Heijnen de monitoring. In het begin van
de infectie gaan ze na of het virus al re-
sistentie vertoont tegen een of meer hiv-
remmers. Later is resistentie namelijk
minder goed te zien in het bloed en als je
dan een behandeling moet starten, kan
dat leiden tot een verkeerde combinatie
van hiv-remmers, met soms vervelende
gevolgen. De patiënten gaan een of twee
keer per jaar voor monitoring naar deze
kliniek en daarnaast naar de huisarts
voor periodieke controle voor de afweer,
totdat de patiënten toe zijn aan het star-
ten van de behandeling. “Deze specialist
stelt de patiënt centraal en niet het in-
stituut, de specialist of behandeling. Hij
ziet ook de huisarts staan.”
Mensen met hiv hebben recht op goede
huisartsenzorg, net als andere patiënten.
Heijnen constateert dat sommige huis-
artsen en aios bang zijn om te snijden in
een patiënt met hiv. “Excisie van bijvoor-
beeld een atheroomcyste bij een seroposi-
tieve patiënt, doe ik gewoon zelf. Toen ik
dat vertelde op een terugkomdag vonden
alle huisartsopleiders dat ik deze patiënt
had moeten doorverwijzen. Ik vond dat
schokkend om te horen.”
“terugrapportage
door ziekenhuizen
nog onder de
maat”