Contactbrief nummer 61 - Diaken

24 mei 2009
[CONTACTBRIEF NUMMER 61] 6
Ten eerste op het vlak van de leerlingen.
Met mijn 54 jaar – in het onderwijs al een
oudgediende‐ b en ik zowat een
vaderfiguur
in onze afdeling OV1 geworden. Ik ka n van
die kinderen heel veel verdragen – en wees
gerust, dat is niet altijd gemakkelijk, zowel
psychisch als fysisch. Maar als je kunt
relativeren, als je de oorsprong van de conflicten kunt ontdekken, als
je de leerling als een evenwaardige mens kunt benaderen en als je af
en toe ook het kind kunt laten aanvoelen dat het er mag zijn – in al
zijn gebrokenheid en onmacht‐ , en dat jij er wilt zijn voor die
leerling‐ los ook van je opdracht als leraar, dan ervaar je toch in de
eerste plaats voor jezelf dat het leven zinvol is, en dit alles toch
gebeurt in het licht van Christus. Het moet allemaal niet, maar als je
zelf door zo te leven en te werken gestalte kunt en mag geven aan de
Liefde, dan maakt dat je ergens diep gelukkig. En meer en meer,
ervaar ik dat die kinderen voor mij het gelaat van de gekruisigde zijn.
Sommige kinderen komen uit zo’n schrijnende en erbarmelijke
situaties, sommigen zijn echt verstoten door hun ouders en zien ze
ook nooit meer, sommige kinderen komen
uit sociale milieus waar nooit een
vriendelijk woord gezegd wordt, waar
incest en porno en drank nooit ver weg zijn,
waar de “struggle for life” in volle hevigheid
gevoerd wordt. Een wereld waar je als
mens en als leerkracht machteloos
tegenover staat. En als er dan op een goede
dag een leerling zegt :” Meester, zou jij mijn
papa niet willen zijn ?”, dan weent mijn
hart, en ik besef dat het meteen ook het
grote hart van God is, dat weent. En ik ben dankbaar
dat ik in al mijn
onmacht en kleinheid, daar mag zijn, woordeloos, sprakeloos.