Nummer 6

More documents

Recommendations

Info

32 Een waar verhaal maart’09 Nummer9080 Nummerzesmaarttweeduizendennegen Slotvoorstelling Daens en première hommage Ann Christy ‘t is free goed Ons aller Lootse Free Souffriau zingt de sterren van het Antwerps firmament. ‘Allee, ’t is goed voor één keer, pitbulletje, je mag bij de nationale pers,’ spreekt mijn nieuwe studio-100vriendin eindelijk de verlossende woorden. Ik duik vlug in een zwart pak, om af te slanken, trim mijn baard, en trek een roze foulard en dito schoenen aan (je weet hoe dat gaat): voor één keer bij de grote mensen. Maar helaas, driewerf helaas… “’t Slaat als een tang op een varken… ken jij die spreuk, pa?” vraagt mijn zoon, en in zijn rug staren mijn dochters mij zo intriest en wanhopig aan, dat ik begrijp dat zelfs de fee van Assepoester op mij haar stokje breken zou. Weg met die handel dus, en terug naar af, in mijn ordinaire jeans. Dan moet mijn knappe fotograaf, mooi als Wim Helsen, dat hippe showbizzland maar bezweren. Enfin, wij weg naar Antwerpen, van de parking naar ’t stad dus. Het Berchemse oud postsorteercentrum is het theater van dienst, en een passant verzekert me dat het over en uit is met deze mastodont, eind deze week valt het doek hier definitief over die immense hangar. Jammer, want binnen is het best gezellig. Goed, bij het binnenkomen krijgen we een paars armbandje aangebonden, de pers, weet je wel. Kan ik eindelijk eens concurreren met mijn gasten, die met Lokerse Feesten-, Pukkelpop- en Werchterbandjes zwaaien, en eens de hippe vader wezen waar ze al zolang naar verlangen. Binnen blijkt de zaal afgeladen vol, voor de 128 ste keer nu al, en het totaal bezoekersaantal tikt af op 250 000, onvlaams hoog, is dat. En terecht. Daens blijkt een wervelend spektakel, om duimen en vingers van af te likken. Ik verzeker je dat ik de musicals niet afschuim, echt niet, en eerder tot het andere kamp behoor, maar hier moet je echt je petje voor afdoen. Het podium lijkt een half voetbalveld diep, met vier verschillende zones. Rollende, hoge trappen, openklappende graven en kelders, scharnierende podia, glijdende platformen, synchroon ver-
Nummer9080 Nummerzesmaarttweeduizendennegen talingen, projectiebeelden van het negenkoppige lifeorkest, een oldtimer die over het podium rijdt, oude weefgetouwen die langs alle kanten worden aangereden… tjonge, je komt werkelijk ogen en woorden tekort. Maar dé vondst is toch die transparante podiumbrede schijnwand, als een gigan- tischhologram, waarop muren worden geprojecteerd, fabrieken, weiden, enfin, van alles en nog wat, en waar je als artiest zo doorheen kunt lopen. Ongezien, althans voor mij, maar ja, ik ben ook maar van den boerenbuiten. De cast is vijftig man groot, allee, daar lijkt het toch op, en zingt de sterren van de hemel. En uiteraard focus ik op Free Souffriau die Nette Scholiers moet spelen. Is zij het werkelijk? vraag ik me de hele tijd af, want het wicht is gekleed in lompen, en ik zit op de zeventiende rij, en moet dringend gaan brillen. Vijfenveertig, weet je wel. En haar stem lijkt me toch een ietsepietsie anders… ’t Zal toch geen doublure zijn, zeker, want dan zit ik hier weer mooi te blinken, als reportertje uit Lochristi zonder beet, als een loos vissertje. Enfin, na een gigantische finale, duikt mijn fotograaf plots naar voren, en hij neemt kiekjes tot zijn haar er recht van komt. En, is ’t Free? vraag ik hem terwijl we met de pers back- stage worden geloodst door een dametje in ’t rood, dat als een dompteur de paparazzi in het gelid probeert te houden. Michiel, want zo heet mijn portrettentrekker, knikt van neen. Hij dacht het niet. En hoe zou hij zich met zo’n megalens kunnen vergissen? Maar neen, Jo De Meyere: die soutane blijft in mijn hart en hoofd zitten man, ’t is haar vervangster, fluistert een nationale journalist in onze rug, die repeteert nu toch voor donderdag? Die hommage aan Ann Christy. Dat weet toch iedereen? En dus kleur ik tot in mijn onderbroek, als we tot op de bühne worden geleid. Chris Van den Durpel loopt langs, Stijn Coninx, Dirk Brossé, een school kinderen gehuld in lorren, alles en iedereen, maar inderdaad… Free blijkt plots wat kleiner, en net iets frêler van stem, me dunkt. Een doublure, heel zeker. Geen twijfel mogelijk. Is er iemand anders van Lo?, wil ik schreeuwen, want daartoe werd ik toch uitgestuurd. Maar zie, mijn fotograaf wenkt me tot bij Jo De Meyere. ’t Is waar, die is uit onze contreien, Eeklo of Gent, meen ik, maar of dat mijn baas zal paaien? Jo De Meyere verzekert mij dat hij de enige man is die alle 128 opvoeringen mee heeft gespeeld, en dat het succes van de musical te danken is aan het feit dat hij, ook al als enige, niet… zingt. Volgt een sober lachje, en de quote dat hij de soutane nu wel aflegt, maar dat ze in zijn hart en hoofd blijft zitten. Dra wordt hij zeventig, en hij gaat zich even bezinnen, in een abdij, wier naam hij natuurlijk niet prijs wil geven. Ondertussen lost het podium rondom ons zowat op, en ook De Meyere wordt door een of andere agente gevorderd. Staan we daar eensklaps nagenoeg alleen, fotograaf Michiel en ik, maar zie, daar duikt Een waar verhaal warempel de hoofdrolspeler weer op! Lucas Van den Eynde, onze nationale bospoeper, Bucky Laplasse, Xavier De Baere, de professionele afscheidnemer, en nog duizend en een andere rollen… waaronder nu dus ook de fantastische musicalrol Daens! Van Lo is hij niet, maar een man als hij kan toch ook tellen, niet? Terwijl mijn fotograaf rond ons fladdert als een kieviet om zijn nest, beproef ik mijn geluk, en vuur ik enkele onvoorbereide vragen af op de bijzonder bereidwillige man. En ik hoop dat ze daar in Lo vrede mee kunnen nemen, en mijn patroon vooral. En hoe dan ook, ik heb die kerel van de gazet goed begrepen, hoor, donderdag zingt Free hier weer écht, en dan is er geen ontsnappen meer aan, al moet ik mij aan haar vastklinken met drie paar handboeien, een hansop en een sneeuwketting, ik moet en zal haar life horen zingen. Maar eerst nog even mijn vriendin van Studio 100 opbellen… voor nog maar eens een perskaart of twee. Woef, woef, keft de pitbull al in mij, en ik hoop van harte dat ze mij niet af zal blaffen… (of zal ik met die nieuwe bril gelijk al een hoorapparaat bestellen?) (lvdv- foto’s: mdc) STUDIO 100 SCHENKT VIER DVD’S VAN DAENS WEG! STUUR VANDAAG EEN MAILTJE NAAR …. EEN ONSCHULDIGE KINDERHAND (ENFIN, EEN STUDIO 100 SCHENKT VIJF DVD’S VAN PC-PROGRAMMA) DOET DE REST! DAENS WEG! STUUR VANDAAG EEN MAILTJE NAAR WEDSTRIJD@NUMMER9080.BE EEN ONSCHULDIGE KINDERHAND (ENFIN, EEN PC-PROGRAMMA) DOET DE REST! maart’09 33
Page 1 and 2: Fris en blij magazine voor Zaffelar
Page 3 and 4: Nummer9080 Nummer9080 Nummerzesmaar
Page 5 and 6: Nummer9080 Nummerzesmaarttweeduizen
Page 13 and 14: nummer 9080 Nummer9080 Nummerzesmaa
Page 15 and 16: nummer 9080 Nummer9080 Nummerzesmaa
Page 19 and 20: Oudenbos Een oud bos nog wel, aan d
Page 31: Zondag 29 maart 2009 Lentewandeling
Page 47: MOTIEF N O 7 om langer in bed te bl

Nummer 6

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?