6 -Mi 1933

HERMAN VOS
PrijS fr. 0.50 HUMORISTISCHWEEKBLAD - 3ejaargang - Nr. 10 6 -Mi 1933

'2 KOEKOEK
Edmond DOMS
socialistische volksvertegenwoordiger
van Leuven zal in ons volgend
nummer de eer onzer galerij van
beruchte mannen hoog houden.
We veronderstellen, dat hem dit
veel genoegen zal doen.
Maar eigenlijk is dat toch bijzaak.
Wat we meer hopen, is dat het
volgend nummer van «Koekoek» ,
bij onze vrienden van Leuven en'
omstreken graag zal gelezen vw»r-,
den en dat .we er een aantal, nieuwe
kameraden voor ons blad zullen
winnen.
ÉÉN
Er is maar één dandy!
Joris Van Severen.
Er is maar éém dichter!
Wies Moens.
Er is maar één redenaar!
(School) Meester Butaye
Er is maar één zot!
Ward Hermans.
Wederkeerig
dienstbetoon
Van pater J. Salsmans S. J. in «Ons
Geloof»:
Er is maar één methode om den
prikkel der vleesohes af te stompen,
n. 1. zich zoo weinig mogelijk
met zinnelijke en geslachtelijke
dingen bezig te houden, zoo
weinig mogelijk aandacht daaraan
te schenken, zoodat men buiten
die wereld leeft : in fulga salus.
Seesa!
Als er onder onze lezers dus liefhebbers
van 't fulga salus-systeem
zijn, weten ze nu waaraan zich te houden.
Ze hoeven zioh zelfs om dien
«prikkel» in 't geheel niet te bekommeren.
Als zij ergens een karweitje
Uit te voeren hebben, dan zijn wij
steeds bereid dit op ons te nemen.
Zelfs gratis.
«TE HUUR: MOOIE VILLA,
VLAK AAN ZEE»
Op het oogenblik is het een beetje
Dat. Maar bij eb hebt u ln de eetkamer
vaste grond!
(Rlc et Rac).
Dreigend konflikt
tusadhen Polynesië
en Duitschland
I vVoor alle; Duitsehers is het een onomstootelijk
feit, dat al hun vooroudere
Ariërs waren, die zioh nooit
eens te buiten gingen aan overspel
met Slaven, Joden en dergelijk gespuis.
In een'Berlijnsch blad bewees nu een
zekere professor Ewald Banse op treffende
en muzikale wijze, hoe het Arische
ras een eenheid vertoont die de
wereld moet en zal veroveren:
«Als wij Polynesische Zuidzee-eilanders
aanschouwen, die ruiteroefeningen
uitvoeren of veelstemmige muziek
voordragen, dan voelen wij inwendig
een snaar trillen die gelijk gestemd
is.»
Jamaar, Jamaar, de zuivere Arische
Polynesiërs hebben dat snarenspel niet
voor klinkende munt aangenomen. Zij
hebben Inderdaad alle redenen om de
zuiverheid van de Duitsehers te verdenken.
Al te veel Poolsohe Joden
dragen den naam van Hitier, en wonen
aan de Duitsche grenzen geen Slaven,
geen Magyaren en wat weet ik al ?
De Polynesiërs hebben derhalve aan
de regeering van Hitier laten weten,
dat zij veel zuiverder Ariërs zijn en
dat zij er niet mee gediend zijn te
worden gelijkgesteld met verbasterde
Ariërs zooals de Duitschers. Zij dreigen
nu alle valsche Ariërs te komen
uitroeien van den Oder tot de Elbe,
teneinde de overheersohing van de zuivere
Ariërs over de gansche wereld te
vestigen. Hun protest sluit met de oorlogsverklaring:
— Httler-Jude verrecke.
De doofstomme bij
den beenhouwer
Een doofstomme komt in een beenhouwerij
gewoonlijk om vleesch. De
bazin kent goed zijn doening en hij
moet niet veel gebaren doeh om zich
te doen begrijpen. *
Zekeren keer wil hij varkensooren
en hij wijst op zijn eigen ooren. Onmiddellijk
wordt hy bediend.
Verder wil hij ook pooten en wijst
op zijn voeten.
Die doening wordt opgemerkt door
een Jonge Juffer, die in de beenhouwerij
haar beurt afwacht om bediend
te worden.
Eensklaps kan ze zioh niet meer bedwingen
en begint luid te lachen.
De bazin maakt haar het verwijt,
dat ze met het ongeluk van een gebrekkeltjke
niet mag spotten, waarop
het juffertje haar zegt:
— Ik lach immers niet om zijn ongeluk,
ik lach, omdat lk eens zou
willen weten en zien naar wat hij zou
wijzen, indien hij 'n half pond saucietjes
moest hebben.
I Wenken voor verliefden

Abonnement i Jaar fr. 25.0»
Abonnement ' maanden r. 18.S0
Abonnement 3 maanden fr. 8.25
Postcheckrekenlng «Het Mcht» n. 56783
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieüwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 10 — Derde Jaargang — 6 Juli 1933
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
Het is zonderling : De Antwerpsche
figuren zijn te Antwerpen
steeds zoowat van buiten Antwerpen
gekomen.
Daar is eens een Antwerpsen
letterkundige op zoek geweest
naar een echten Sinjoor. Hij vond
hem in een voorstad van Antwerpen.
Wat moeten wij daaruit besluiten?
Dat het gezegde als zou de
Antwerpenaar slechts goed zijn...
v-envers sol», larie is!
Maar aan Vos hebben we een
Sinjoor van den echten bloede.
Zijn carrière bevjijst het: Hij
heeft tegenslag in zijn eigen stad.
HU werd geboren in een verloren
buurt, tusschen een kiekenwei
en braakgronden, te midden
van magazijnen, xoaar het rook
naar pekel en baaikatoen.
Van jongs-af woonde hij het
schouwspel bij van het gesol met
afgestroopte huiden. Hij was dus
in de wieg gelegd om politicus te
worden.
Dat zou echter slechts geleidelijk
en ten gevolge van onverwachte
levensomstandigheden gebeuren.
Want onze Vos begon net een
flink student te worden. Hij liep
de klassen van het Atheneum, af
met sukses en werd stadhuisklerk.
Verbazend, hoeveel politieke kreaturen
hun loopbaan hebben aangevangen
als stadhuisklerk...
Vos kwam terecht op een bureel,
waar men zich onledig
hield met het opmaken van statistieken
en het beheer van maatschappelijke
werken. Daar hij
zijn taak naar behooren wou vervullen,
studeerde hij ekonomische
wetenscliappen. Hij liep
kollege te Brussel en zou waarschijnlijk
kant en klaar geweest
zijn met zijn doktoraat indien
de oorlog ons land niet plots
hadde overvallen.
Wat er gedurende den oorloa is
gebeurd met sommige jonge Vlamingen,
weet ge. Wie bloed in
plaats van botermelk in hun
aderen hadden, hebben getoond
dat ze het met de vervlaamsching
van allerlei dingen niet
zoo platonisch meenden.
Vos ontsnapte niet aan zijn
lot. Zoodra de Duitschers uit het
HERMAN
VOS
land waren, werd hij bij de lurven
gevat. En in de kast gestopt.
Een der mooie herinneringen aan
die na-oorlogsche periode zal voor
velen o.m. het proces blijven, dat
in de Antwerpsche assisenzaal
werd afgewikkeld en waarin Vos
en zijn kompanen Jacob en Rudelsheim
betrokken waren.
Zij waren de betichten en zij
beschuldigden. Ze wisten van zich
af te bijten en namen geen blad
voor den mond om te zeggen wat
ze te zeggen hadden.
Natuurlijk werden ze veroordeeld
: Barbertje werd ook gehangen.
Rudelshelm, ziek, stierf ln 't
prlson.
Jacob, eens er binnen, wou er
haast niet meer uit.
Vos kwam na verloop van tijd
op vrije voeten.
Van 't prison werd hij naar de
Kamer van Volksvertegenwoordigers
gedragen.
Het bleek, dat Vos een geboren
redenaar toas.
Van ln de oudste tijden is de
vos een zeer bespraakt dier geweest.
Herinner u het fabeltje
van de raaf die... zong met een
kaas in den bek.
Dat fabeltje is maar een fabeltje.
Een raaf die zingt, dat is
zooiets als een radio, die kraakt.
En lk geloof dat vossen altijd
liever een kip gelust hebben, dan
een Camenbert. Maar solt. Onze
Vos ls ln leder geval geen fabeltje.
Levende werkelijkheid.
Hij onderscheidde zich in de
Kamer spoedig van zijn partijgenooten
en de andere kollega's,
door zijn optreden en zijn interventies.
Hij had toat men noemt,
het oor van de Kamer.
Hij bulderde er zoo maar niet
op los om lawyd te maken. Hij
spreekt om wat te zeggen. En
wat hij te zeggen heeft, zegt hij
op behoorlijke wijze. Zijn speeches
hebben inhoud en allure.
Vos had echter, ln den schoot
van zijn eigen partij af te rekenen,
met tal van stroomingen.
Want onder de Vlaamsch nationalisten
zijn er vogels van diverse
pluimage.
Daar zijn er, die alleen met
Vlaamsch kapitaal willen woekeren
en de Vlaamsche arbeiders
met Vlaamsche leugen wenschen
onder de knie te houden.
Daar zijn er, die Christus verketteren.
Daar zijn er, die onzen Lieven
Heer van het kruis bidden.
Daar zijn er, die een Vlaamsche
dlktatuur wenschen ln te stellen
en daar zijn er, die de revolutie
als een Vlaamsche kermis opvatten.
Daar zijn er, die met de klerlkalen
heulen en daar zijn er, die
tegen de bisschoppen in opstand
komen.
Vos in van nature een man van
links, — demokraat en... heiden.
Daarom heeft de rechtervleugel
van zijn partij hem tijdens de
jongste verkiezingen waarschijnlijk...
links laten liggen. Zoo
werd Vos uit de Kamer geweerd.
Tot spijt van velen. Zelfs tot spijt
van velen onder zijn tegenstrevers,
die het ridderlijke en onbaatzuchtige
in zijn optreden,
zijn moreelen moed, zijn talen"
ten op prijs stellen.
Vos zetelt niet langer in de
Kamer, doch zijn invloed op het
denken en de oriëntatie der.
Vlaamschgezinde partijfrakties
doet zich nog steeds gevoelen.
Langs de krant om. Want deze
begaafde redenaar ls ook een geducht
journalist, een puntig debatter
met de pen, kortom, als
publicist een man met gezag.
Wij brengen hem des te oprechter
hulde daar hij tot onze
tegenstrevers behoort. Doch al
hebben wij hem vaak te bekampen,
— vooral als hü voorstellen
opwerpt, die hij slechts onder den
druk van de voortvar endsten van
zijn ongeschoolde politieke vrienden
verdedigt, — wij kunnen ook
aemoedsadel, loyauteit en talent
bij tegenstrevers waardeeren.
In afwachting is Vos zijn stre»
ken nog niet verloren. Maar zijn
haren wel.
Wat te begrijpen is in een partij
als de zijn"

Kroniek van het misverstand
De oude jonge dochter, bestuurslid
van den geheel onthouders-bond,
voelt, ter gelegenheid van de week
van het water, de vlam des apostolaats
met ongekende kracht in zich
opflakkeren.
Zij wandelt over de markt, op zoek
naar slachtoffers, als haar oor almeteens
getroffen wordt door de klacht
van een bedelaar die, als voornaamste
getuige ten ontlaste, een tamelijk
ln 't oog springend reukorgaan van
't zuiverste karmijn uitstalt.
— Heb medelijden met een ongelukkige
die hongert en dorst I
— Ik ben gaarne bereid u te helpen,
zegt de oude juffrouw, die eenigen
argwaan koestert, maar op één
voorwaarde, Beken me oprecht: drinkt
ge alkchol?
— 'k Wil u gelooven, juffrouw! Met
plezier! Waar zouden we eenen gaan
stekken?
• • •
Zij telde achttien lenten als de jonge
man op haar toetrad en woorden
van liefde sprak:
— Zouden we Zondag samen geen
ritje maken?
— Met den wagen?
— Natuurlijk!
— Stuurt ge zelf?
— Neen. Ik zal bevel geven aan den
Chauffeur.
Den Zondag kwamen ze saam aan
NOG 'N ANEKDOTE
OVER EEN BANK
Op een proces over echtscheiding
trad een gendarm als getuige
op. Toen de voorzitter hem vroeg:
Hebt gij werkelijk de vrouw met
haar minnaar... gezien?
— Neen ik, antwoordde de gendarm,
maar ik heb het gehoord.
— Gehoord, gehoord, zei de voorzitter,
dat is niet genoeg, zet u
langs achter op de bank.
De gendarm ging achter in de
zaal op de bank zitten en een kwartier
later ging van deze plaats een
formidabel en Pallieteriaansch kanonschot
op.
— Gendarm! riep de voorzitter,
dat ls ongegeneerd!
— Ik, zei de gendarm, ik? Hebt
gij dat gezien mijnheer de voorzitter?
— Neen ik, maar 'k heb het verdomme
goed genoeg gehoord!
— Gehoord! zei de gendarm, dat
Is niet voldoende, zet u langs achter
op de bank.
St. Pietersstation. Hij droeg een grijs
pak met koperen knoopen en een klepmuts
met geheimzinnige initialen.
Hij stopte het meisje in de bus en
gaf om 2.07 uur stipt, het bevel om
in te schakelen.
Zij doorkruisten de stad, van St. Pieters
naar de Dampoort.
— En voor onze speelreis, fluisterde
hij tot het meisje, rijden we naar
Port-Artihur.
• • •
Het warenhuis Krapski en Cie is
tot den bodem toe afgebrand. Met al
wat het bevatte, konservedoozen, rijwielen,
tandenpasta, winkeljuffers en
bezoeksters.
Onder deze bezoeksters is ook de
vrouw van onzen vriend Adhémar, te
welker gelegenlheid wij hier onzen
vriend ons diepste leedwezen betui
gen.
Adhémar woidt natuurlijk op 't politiebureel
geroepen. Een ongeluk
komt nooit allleen.
— Zoudt ge mij, met het oog op de
identificeering der slachtoffers, eenige
kenmerken van uw ongelukkige
echfagenoote kunnen aanduiden?
vraagt de kommissaris.
. — Zeker, zeker, zij had er zelfs
twee! antwoordt Adhémar.
— Ha, ha! Dewelke?
— Zij was doof en sprak door haar
neus.
:DE STREEK ZONDER
GETROUWE
MALDEGHEM»
Men vraagt zioh af welke woorden
de geschiedschrijvers der toekomst
gaan gebruiken, als het er zal op aan
komen het Derde Rijk van Hitier te
karakteriseeren?
Het land zonder boeken? Het land
zonder marxisten?
Al deze en dergelijke omschrijvingen
blijken echter nog onvolledig en beneden
de waarheid.
Wij voelen dan ook veel meer voor
de formule, die we in 't orgaan van
volksvertegenwoordiger De Lille aantroffen:
Hitier wil in gansch Duitschland
maar ééne partij meer, namelijk
de zijne.
In Duitschland lijk in Italië,
geen vrijheid meer. Daar heeft dus
niet een enkele streek een Getrouwe
Maldeg'hem.
Tot hiertoe kende onze letterkunde
slechts «Het dorp zonder klok», en
«De man zonder lijf»; nu hebben we
goddank ook het drama van «De
streek zonder Getrouwe Maldeghem».
KOEKOEK
Is Vindevogel
een fronter,
En zoo ja,
waarom niet?
Ofschoon de fronters tot de werveldieren
behooren, heeft men een tijdlang
kunnen meenen, dat Vindevogel
tot de fronters behoorde. Hij zelf
echter was er nooit goed van overtuigd.
Men kon hem in de Kamer
altijd tusschen twee banken zien zitten,
en men hoeft overigens maar zijn
aangezicht te zien, om op staanden
of zittenden voet te begrijpen wat
men onder verdachte elementen verstaat.
Fronter of niet, Vindevogel is altijd
katholiek geweest; niet als geloovige,
maar als een levend bewijs van het
bestaan der ziel. Zijn ziel ligt op zijn
aangezicht, en vermits zij er op ligt
bestaat zij. Zij die het bestaan der
hel loochenen hebben nooit Vindevogel
gezien.
* • •
Is Vindevogel een fronter, en zoo
ja, waarom niet, vroegen wij bij den
aanvang van dit parochiaal artikel.
Wij antwoorden.
Omdat de frontpartij trots alles nog
niet klerikaal, kwezelachtig en Jezuïetisch
genoeg is. Zij zal dat misschien
allemaal worden, maar tot nu toe
staat ze nog niet onder het uitgesproken
gezag van mijnheer de paster.
Daarom moest Vindevogel er uit.
Hij had ergens nog een beetje
frissche lucht geroken, en zijn longen
verdragen dat niet.
• * *
Zit er dan geen geestdrift meer in
de frontpartij. Godver alhier en aldaar,
was «Koekoek» een frontersblad
geweest, wij zouden anders gevierd
hebben, toen Vindevogel er uit trok.
Ge zoudt onze titels gezien hebben:
STEMT VOOR DE FRONTERS
VINDEVOGEL IS ER NIET
MEER BIJ!
Ofwel:
WIJ ZULLEN MISSCHIEN
DE MEERDERHEID
NIET BEHALEN
MAAR NIEMAND MOET
VOOR VINDEVOGEL
STEMMEN!
Want het vertrek van Vindevogel
was toch de heerlijkste propaganda
die men kon droomen! En men heeft
er geen gebruik van gemaakt!
Het was zulke ongelooflijk schoone
propaganda, dat alle eerlijke
menschen gemeend hebben dat de
Fronters Vindevogel betaald hebben
om ontslag te nemen.

KOEKOEK 5
DE FRONTPARTIJ OF DE KUNST
DER INKONSEKWENTIE
De fronters zullen dat misschien
niet gaarne hebben, maar ter wille
van de waarheid dient het toch gezegd
dat hun partij een officieele Belgische
instelling is, vermits haar bestaan
in de Grondwet werd voorzien.
Van het oogenblik dat in de Grondwet
werd geschreven: «Alle Belgen zijn
gelijk voor de wet» was er aan de fronters
niet meer te ontkomen. Immers,
er leven in ons land Vlamingen en
Walen en daar men van een Vlaming
geen Waal kan maken en van een
Waal nog veel minder een Vlaming,
konden alle Belgen niet gelijk zijn
voor de wet..
Men heeft toen weliswaar gedurende
honderd jaar allerlei kruisingen
beproefd, maar buiten het ras der konijnen
hebben die niet den minsten
uitslag opgeleverd. De Belgische konijnen
werdet al grooter en grooter
en hun haar langer. Wa -
rsohijnlyk om
onze regeerng te judassen gingen de
Engelsohen echter voort dat.Belgisch
konijnenras «flemish» te noemen, gelijk
de Engelsche zeelieden nu nog
altijd voortgaan met te spreken van
de «Belgian language» waar zij toch
de Vlaamsahe taal bedoelen. Maar
dat is diplomatie.
In tegenstelling met de konijnen,
die hun best deden, werden de menschen
uit het noordelijk gedeelte des
Iands al maar stommer. Dit wil zeggen
dat zij in strijd met alle verwachtingen
voortgingen met Vlaamsch te
spreken.
Men. zond er de vulgarisateurs op af,
maar ook dat pakte niet, ofschoon de
Vlaming de reputatie heeft een beetje
vulgair te zijn, in zooverre dat Jan
Boon het noodig heeft geoordeeld den
Vlaamschen gentleman uit te vinden.
Maar dat is nog een andere historie.
De Belgische, om niet te neggen vaderlandsohe
oorsprong van de frontpartij
blijkt verder uit het feit dat
door de afschaffing van België ook
de frontparty zou; verdwijnen. De fronters
die België bestrijden begaan dus
een inkonsekwentie.
*. * *
Na den oorlog kwam de frontparty
als een revelatie voor het Vlaamsche
volk. De Belgen, die immers den oorlog
hadden gewonnen, naar zij beweerden,
— de feiten hebben naderhand
die meening eenigszins gewijzigd
— merkten er nog niets van. Het
was noodig dat de gansche liberale vertegenwoordiging
te Antwerpen, plaatsvervangers
inbegrepen, uitstierf en dat
de zoogezegde Bormsverkiezingen werden
gehouden opdat de Belgische officieele
wereld het bestaan van de
frontpartij zou gewaar worden. Met de
hulp van socialisten, de katholieken
en liberalen kreeg de fronterslijst toen
83.000 stemmen. Sindsdien verwijt Leurdan
te pas en te onpas aan den h.
Baelde den zetel van Borms te hebben
gestolen, maar vergeet dat hij hetzelfde
doet door al die stemmen voor
zijn partij op te eischen. Dat is weer
een inkonsekwentie.
* • #
Na den oorlog zouden de fronters
revolutie maken om in Vlaanderen den
boel op zijn pooten te stellen. Maar
het oogenblik bleek toen niet gunstig.
In alle geval, zij hibben geen enkelen
generaal gefusiljeerd, geen een minister
doodgeslagen en geen enkel ministerie
in de lucht geblazen.
De fronters besloten dan den weg te
kiezen van de demokratie. Hun teak
zou er vooral in bestaan de andere
partijen vooruit te schoppen. De fronters
schopten vooral in de katholieke
partij, waar men die schoppen wel
van doen had en nu nog zou kunnen
gebruiken. Maar de fronters hebben
hun sohoppentaktiek tegenover de katholieken
laten varen en vormen nu
met hen in de Vlaamsche provincieraden
twee handen op éénen buik, op den
buik van België natuurlijk, wat een
andere inkonsekwentie is.
* • *
Terwij zij zich aldus in het zweet
zetten om de andere partijen in Vlaanderen
vooruit te schoppen, vergaten
de fronters de Vlamingen zelf vooruit
te schoppen. Dat was de vierde inkonsekwentie
en de reden dat de fronters
nu maar met zijn achten in het Parlement
zitten. Dat zal zoowat tien procent
zijn van de Vlaamsche vertegenwoordiging.
Desniettemin denken de
fronters dat zij gansch Vlaanderen
zijn. Zooveelste inkonsekwentie.
* * •
De taal is niet gansch het volk en
het frontisme is niet gansch de politiek.
Voor een arbeider is het glad
eender te worden uitgebuit in het
Vlaamsch of in het Fransch. Maar dat
komt doordat Anseele de mensohen
bedorven had met zijn blefstukkenpolitiek.
Dank zij die biefstukkenpolitiek
HIJ WAS HET EENS
MET DEN OFFICIER
VAN JUSTITIE
RECHTER. — Verdachte, ge zijt
tot twee jaar gevangenisstraf veroordeeld.
Maar de officier is daar niet
mee tevreden en ging in hooger beroep.
VERDACHTE. — Om u de waarheid
te zeggen, Edelachtbare, ben ik
er ook niet mee tevreden en sluit ik
mij aan by het oordeel van den Officier
van Justitie I
gaan de Vlaamsche arbeiders nu echter
beter gekleed dan vroeger, zy wonen
beter, zy voeden zich beter. Daardoor
zyn ze eindelijk gaan gewaar
worden dat zy ook menschen zyn. Zoolang
ze dat niet voelden was het onbegonnen
werk te trachten hun de gedachte
bij te brengen dat zy in Vlaanderen
ook Vlamingen mochten zyn.
Als de stumperige Vlamingen nog
wat meer biefstukken zullen gegeten
hebben zullen ze ook voelen dat z6
zelfs in Brussel Vlaming mogen biyven.
En dan zullen ze niet langer valsche
verklaringen doen aangaande de
moedertaal hunner kinderen. Dan zullen
er van zelf Vlaamsche klassen
komen in de hoofdstad en haar voorge
borchten. Nu leggen de fronters
de schuld alleen op de vermuilezelingspolitiek
der franskiljonsche gemeentebesturen.
Het is niet voor ons plezier
dat we zoo iets schrüven, maar zulke
houding ook is een inkonsekwentie.
• * •
Nu zyn de fronters nog met zyn
achten. Maar vroeger waren ze met
zyn elven. Toen voelden zij zich sterk.
En om hun sterkte te toonen zouden
zy een programma opstellen. Dat was
een nieuwe inkonsekwentie want door
een programma verraadt men alleen
zyn zwakheid. Het is kinderspel een
bond of een liga op te richten als men
maar niet tracht te bepalen wat dat
organisme zal doen. Dat moesten de
fronters ondervinden. Zi. dienden een
wetsvoorstel in tot wyziging van de
Grondwet, maar er was niemand cm
het te verdedigen. Gelukkig heeft de
Kamerontbinding den doom gehaald
uit den voet der frontparty die er leelijk
begon door te manken.
• • •
Gesproten uit de demokratie, gaan
de fronters nu Hitier nadoen. Daarmee
is de evolutie volledig. Begonnen als
reaktie tegen de Staatskatholieke politiekers
die voor den oorlog niets hadden
gedaan om het Vlaamsche vraagstuk
op te lossen, zy'n al vele leden
der frontpartij teruggekeerd in den
sohoot van diezelfde Staatskatholieke
party en een ander deel gaat nu de
katholieke reaktionnairs overtroeven.
Leuridan roept al lang dat het socialistische
beest moet worden verdreven
uit Vlaanderen en Van Severen zijn
Verdinasos gaan alle Marxisten opknoopen
en doodslaan of omgekeerd.
Dat, meenen zy, zal gemakkelyker
zyn, dan te beginnen met de bankiers
die de Vlaamsche arbeiders gedurende
een eeuw hebben uitgezogen en dat ia
weer eens een inkonsekwentie.
• • •
De frontparty heeft ook van Ward
Hermans een groot man gemaakt.

• ü
.... KOEKOEK .
OVER DE VERSCHEIDENE MANIEREN
VAN DE ZALIGHEID TE VERWERVEN
De zaligheid is de toestand van
eenea, die in den zevensten hemel ls,
waar al de aardsche onderscheiden
uitgewischt zijn.
Daarom zegt men van iemand, die
geen verschil meer weet tusschen een
solsleutel en een paraplubak, dat hij
zijn zaligheid heeft.
Men kan zijn zaligheid op verscheidene
manieren verwerven. Iemand die
niet goed op de hoogte is van het
alcoholgehalte van het Engelsen bier,
geraakt gewoonlijk in zijn zaligheid
na de eerste dozijn demitses.
Zalig kan men echter ook worden
door 't verorberen van sommige
meesterwerken der literatuur, zooals
de artikels van 't Gentenaarken of
de verzamelde werken van Jef Mennekens.
Wie dat in zijn klcefen gewerkt
heeft, verkeert gewoonlijk ln een
toestand van ongeneeslijke lethargie.
Een springbom, onder zijn achterdeel
geplaatst, is zelfs niet bij machte het
slachtoffer wakker te schudden.
Een derde mar 'er van iemand in
staat van zaligheid te verplaatsen, bestaat
er in van hem ne keer beslist
en definitief onder zijnen hoed te
slaan.
Dit is zelfs nog de meest afdoende
manier, zooals we uit een brief van
pater De Vreese, in 't Getrouwe Maldeghem
gepubliceerd, kunnen leeren.
Pater De Vreese heeft in «'t land
van den Glimlach», den roemrijken
aanval op de roovers te Haangkiatien
bijgewoond.
32 gedocde roovers. Plus 15 gevangenen
die werden opgeleid. «De schurkerij
en de schoefterij lag op hun
wezen te lezen». Natuurlijk.
Wij wisten dat die mannen zouden
gefusilleerd werden, daarom
stuurde E. P. Cools een goede catechist
er heen, om die mannen
gereed te maken tot den dood cn
hun den nooddoop toe te dienen.
Die nooddoop is werkelijk -en prachtige
uitvinding. Wn' vragen ons zelfs
af, waarom men dit systeem b. v. niet
toepast op de konferentie van Londen?
Zij smecken natuurlijk den priester,
dat hij hun leven zou redden.
Stilaan kon hij hun gedachten
naar het ander leven richten, zij
werden kalmer en voelden dat het
noodlot over hun leven gevallen
was. Zij geloofden dat er na dit
leven iets overbleef van hun wezen,
en geloofden in God.
Zes van deze mannen werden ter
dood veroordeeld, en ontvingen
deemoedig het doopsel. Daarop
keerde E. P. Cools naar huis terug.
Elk zijn werk op deze wereld. Den
eene naar huls en den andere naar de
Elyscesche velden.
Een catechist vergezelde hen
tot op de strafplaats, «n nog al
biddend hun schietgebedeke, dlc
de catechist hun aangeleerd had,
werden ze nedergeschoten, hun
rooverziel vloog ten hemel op.
O. L. Heer verhoorde genadig
onze gebeden. Dezen morgen on-
'lor de II. Mis hoorden we het
akelig ontbranden van de geweren
en het gebulder van bet kanon,
cn wü hadden gesmeekt voor
den zege. Wonder goed verhoorde
God onze bede. Aan Hem /.ij alle
lof cn eer. Wü mochten daarbij
7 zielen ten hemel opvoeren, die
anders misschien nooit het godsrijk
zouden aanschouwd hebben.
Dat noemen wij tenminste bandieten,
die van geluk mogen spreken! Levend
of dood, dat komt er bij de godsgeleerdheid
inderdaad minder op aan.
BELGIË OP ZIJN DOMST
lVJ*n zou kunnen zeggen: Waren
de Belgische patriotards slim geweest,
ze zouden het aktivisme ln
het bijzonder, en het flamingantisme
in het algemeen klein gekregen
hebben. Alhoewel men dan
ook zou kunnen zeggen, waren die
Belgen slim geweest ze zouden getracht
hebben Vlaanderen groot te
krijgen.
Maar nu zijn de patriotards dom
geweest en hebben Vlaanderen alleen
maar honderd Jaar kunnen
tegenhouden.
Het zijn natuurlijk de fronters
die van deze domheid geprofiteerd
hebben.
Die verregaande domheid komt
in een paar ware anekdoten driekleurig
tot uiting.
Een rechter komt te Antwerpen
bij een aktivist waar men een huiszoeking
heeft gedaan. Tenslotte
vallen zijn strenge oogen op een
boek van Marcellus Emants.
— Van wie is dat boek? vraagt
hij.
— Dat boek? Van mij.
— Zeker, maar wie ls de schrijver?
— Wel, Marcellus Emants.
— Zeker, zeker, maar wie is die
Marcellus Emants?
— Emants ? Een Hollandsch
schrijver.
— Luister, vent, ge moet mij
niet voor den aap houden. Als ge
eerlijk opbiecht zal u dat ten goede
komen op uw proces. Mf-ar als
ge liegt...!! Zeg mij nu, wie is die
Marcellus Emants?
— Ik heb het toch gezegd, een
Hollander.
— Haha, ge wilt dus uw kop uitwerken,
briescht de rechter. Dan
zal ik u zeggen wie die Emants is!
Die Marcellus Emants. dat zijt gij!
Gij zelf!!
We kennen rechters die Vondel
ter dood zouden veroordeeld hebben
voor aktivisme!
COOOOQ000990S00909Se09&OS«
DAT WAS DE BEDOELING
NIET
Kleine Jan moet boodschappen doen
voor z'n vader. Hij stapt den winkclin-heeren-mode-artikelen
binnen en
kommandeert parmantig :
— Ik moet een boord voor m'n
vader hebben.
— Zoo een als ik om heb ? vraagt
de winkelbediende.
— Nee. zegt Jan, — m'n vader wil
'n schoon boord hebben 1
Dr. PANGLOSS.
Eenzelfde avontuur overkwam de
vrouw van een aktivist. Haar man
was naar Holland gevlucht, en zij
ging weg en weer tusschen België
en Holland om hem af en toe te
zien. Deze dame was zeer geloovig,
en zooals men dat bij de nonnekes
leert, had zij een «passage»
uit Bossuet in caillgrafie overgeschreven.
Bossuet sprak over het
gerecht van God, dat zoowel koningen
als armen treft. Het stukje papier
stak ln haar handtasch.
Op zekeren dag werd zij aan de
grens aangehouden door een Belgisch
officier, die in haar handtasch
de tirade van Bossuet vond.
Hij had natuurlijk onmiddellijk in
de gaten dat er van den koning
sprake was, en hij was slim genoeg
om (weer al ne keer) een komplot
tegen ons vorstenhuis te raden.
— Wat beteekenen die woorden?
vroeg hij.
— 't Is een gebed...
— Een gebed... een gebed! Wie
heeft dat... «gebed» geschreven?
— Bossuet, Mijnheer.
— Volla, 'k dacht het wel, grinnikte
de officier, en die Bossuet dat
ls natuurlijk ook een aktivist? Allez
toe, beken het maarl

i KOEKOEK 7 _
DE SLAG DER GULDEN SPOREN in 1933
Groote scharen stroomden op 11
Juli naar den Groeningekouter,
om te herinneren aan den glorierijken
slag die daar in 1302 werd
geleverd.
Op een verhoog was HERMAN
VOS geklommen, en toen er wat
stilte in de menigte was gekomen,
begon hij.
— Het zijn de Joden niet die
Vlaanderen gekruisigd hebben,
maar de Franschen! Hier stonden
zij in 1302, om ons met bezems weg
te vagen, maar tegenover hen
stónd het Vlaamsche heir pal gelijk
in 't liedje. Vereenigd stonden
de Vlamingen daar! Er waren geen
minimalisten onder, doch allen
wachtten schouder aan schouder
den vijand af. Die eenheid trachten
wij, Vlaamsche nationalisten,
nu weer te verwezenlijken...
(STAF DE CLERQ is op het verhoog
geklommen en onderbreekt
Vos):
— Ja, En die enheid zal een katholieke
eenheid zijn! Ons Vlaamsche
volk kent maar een land dat
zijn land kan zijn, en dat is God!
(LEURIDAN, die niet ver van
het verhoog staat, verheft eventjes
de stem en overdondert Staf
De Clercq).
— Hoort, de machten des kwaads
zullen tegen de Maagd van Vlaanderen
niets vermogen, en zij zal
geen verkrachting dulden van bloedige
vingeren en lasterlijke tongen.
De Vlaamsche kerrels en kerrelinnen
verheffen als goedendags de
mokerende bijlen van hun zwaardige
vuisten en... (Daverend applaus).
(Er komt eensklaps roering in de
menigte. Ward Hermans baant
zich een weg door de toehoorders,
en roept:)
— Achteruit! Volksverraders!
Het Vlaamsche heir staat immer
pal en ik zal op uw veege bansen
dansen gelijk de Leeuw van Vlaanderen
van Conscience waaruit ik
gansche bladzijden zelf heb geschreven!
Mijn dag ls gekomen en
gelijk de Leuridans en Vossen mij
uitgespuwd hebben, zoo zal ik u
nu uitspuwen. Volk van Vlaanderen,
volgt mij! Harop, op de
verraders!
(VAN SE VEREN, in uniform,
heeft het zwaard uit de scheede getrokken,
en zwaait het boven het
hoofd van Ward Hermans):
— Een moment, brave jongen,
wat doet ge met de tucht. Peist
gij dat gij al generaal zijt? Onder
dén kreet Dina, zoo zullen wij
zegevieren! Achteruit! Volk van
Vlaanderen, smoel toe, of we gieten
er rlcijnolie in. Vos heeft hier
gezegd, dat het de Joden niet zijn
die Vlaanderen gekruisigd hebben!
Hij liegt! Het zijn wel de
Joden! En wie zou het anders
zijn?
VOS. — De Franschen!
VAN SEVEREN. — Smoel toe,
als ik u iets vraag! Nu komt het
niet meer op spreken aan. Ik
spreek alleen! De Joden moeten er
aan.
DE DINASO'S. — Juda verrecke!
Heil Van Severen!
VAN SEVEREN. — Maar aangezien
er bij ons geen Joden zijn,
zullen wij de franskiljons doen betalen!
WIES MOENS. — En de sociaaldemokraten.
VAN SEVEREN. — Natuurlijk!
Want de franskiljons alleen, uitroeien
dat zou te gemakkelijk zijn,
wij zouden niet genoep bloed zien!
VOS. — Er zijn hier helaas ook
geen sociaal-demokraten.
VAN SEVEREN. — Jawel, gij!
En smoel open!
VOS. — Open? Of toe?
VAN SEVEREN. — Open, zeg ik
u! Eerste luitenant, giet er een
hectoliter ricynolie in!
LUITENANT. — Heer Voerder,
wij hebben geen rlcijnolie, wij
hebben niets anders dan benelne.
VAN SEVEREN. — 't Is ook
goed. En als hij vol is, steek er
een steksken aan, dat hij ontploft.
VOS. — De eenheid in Vlaanderen!
VAN SEVEREN. — Er is maar
één eenheid, en dat ben ik! Giét
hem vol!
(Vos wordt vol benzine getapt.
Eenige Antwerpsnaars trachten
hem uit de handen der Dinaso's te
redden).
VAN SEVEREN. — Slaat dat gebroed
neer! 't Zijn Joden!
(Er wordt gevochten. Ward Hermans
gaat met eenige mannen Staf
de Clerck te lijf... De Dinaso's
gaan er met matrakken op los.
Het bloed vult de grachten van
den Groeninger Kouter. Het wordt
nacht. En zes uren later rijst de
zon boven het vrije Vlaanderen...)

8 KOEKOEK
CM Ê2tlAR2/LlT
vam cru
V^W AMDfcRtrt
Het teedere kristendom
DE GENTENAAR schreef over
«de teederheid van het kristendom».
Om u dat teedere proza te laten
voelen, geven we u een klein
schoteltje:
In den Gos-Mensch inderdaad,
is het geheel de mensch,
zooals hij is, die vergoddelijkt
was door zijn vereeniging met
de godheid; de menschelijke
natuur was in niets verminkt,
noch verminderd wij konden
in dezelfden goddelijken
persoon terzelf dertij d onzen
God en onzen menschelijken
broeder, onzen vriend, onzen
reis- en arbeirsgezél begroeten.
Dat verstaat ge natuurlijk.
Maar voor de keikoppen onder
onze lezers geven we niettemin een
nog duidelijker beeld:
Wat belet er hier dén onverschilligste
bepaald af te breken
met den godsdienst zijner
kindsheid, tenzij het aandenken,
ln het diepste zijner
ziel, van den indruk, die er;
ondanks hem, gelaten werd
door het genaken der teederheid,
terzelf dertij d Goddelijk
en menschelijk van Christus?
Als ge dit goed naar binnen
hebt gespeeld, zult ge geen
purgatie moeten nemen.
Een 0 te veel
Verleden week lazen we in LE
PEUPLE, niet een bijblad, maar
toch familie van «Koekoek»:
Le petitionnement de Gand
(ville) a remporté un succes
formidable. Mardl soir 250
mille signatures avaient été
recueillies.
Met andere woorden: te Gent
(stad) werden op één avond 250
duizend handteekeningen voor het
petitionnement opgehaald.
«Le Peuple» heeft gelijk op dit
formidabel sukses te wijzen.
Het is een rekord boven alle rekords
in acht nemend, dat Gent
maar zoowat 170.000 inwoners
heeft.
Intusschen blijft het verhaal van
H. Consnience aktueele literatuur...
ïsoeooeooeeosooeoeeooosoeo
Niet waterdicht
HOTELHOUDER. - Smaakt deze
wijn u niet: was de flesch misschien
niet luchtdicht gesloten?
GAST. — Wel luchtdicht, maar
waarschijnlijk niet waterdicht
Cüf
ers i
Men zegt soms, dat cijfers
duidelijker zijn dan woorden,
't Is mogelijk.
Duidelijk in alle geval was een
advertentie in ons b ij b 1 a d
VOORUIT, waarin we o. m. lazen:
SLAAPKAMERS
in eik, met ressort — 4 stuks:
1395.— 1595.— 1795.—
EETPLAATSEN
in eik. De 10 stuks:
1975.— 2375.— 2600.—
SALONGARNITUUR
in zijde moquette. De 6 stuks:
995.— 1550.— 1850.—
VOETBANKJES
gegarnierd:
995.00
Dat zien er allemaal redelijke
prijzen uit, in 't bijzonder wat betreft
de... garnierde voetbankjes,
die men voor een foetebagatel
van... 995 frank kan koopen.
't Is alleen maar spijtig, dat er
geen afslagzegels bij gegeven
worden.
En op een andere plaats is de
taal der cijfers niet minder
treffend.
In den dagklapper, onder
«allerlei», lazen we een oproep tot
de werkloozen. Aldus:
VOOR DE WERLOOZEN.
Te 16 uur 's namiddags, in
het Feestlokaal «Vooruit»:
Bijzondere vergadering.
Bijeenkomst te 3.30 uur, op
de Vrijdagmarkt.
Te 3 uur 30 's morgens bijeenkomen
op de Vrijdagmarkt om
's namiddags te 16 uur in het
Feestlokaal «Vooruit» te zijn,
ai m'n voeten!
De burgemeester van
Gentbrugge
We hebben altijd gedacht, dat de
burgemeester van Gentbrugge onze
vriend Emiel Van Sweden was.
Om de Gentbrug^enaars gerust
te stellen, zeggen we dadelijk, dat
hij het werkelijk is.
Maar!
Onze goede kameraad Miele
heeft zijn naam laten veranderen.
Zoo denken we toch. Want in ons
bijblad A. B. C, onder zijn foto,
lezen we dat hij
E. von Sroecken
heet!!...
Er zijn drukfouten, die plezierig
zijn. Maar de verminking van Van
Sweden's naam is toch wat anders.
!
Hopen en hebben
HET VOLK heeft van tijd tot
tijd een smeet van filosofische
martelingen, die het dan bovenaan
zijn blad uitzweet.
Enkele dagen geleden was de
kreet des harten:
Ons geluk
leeft meer van
« hopen »
dan van
« hebben »
Dat is prachtig gezeid voor
kristen-demokraten. En uit goede
bron vernemen we, dat eerstdaags
in hetzelfde blad zal verschijnen:
Onze werking
leeft meer van
« woorden »
dan van
« daden »
En:
Onze kiezers
worden meer
« bedrogen i
dan
« geholpen »
Waarvan akte.
Vertel niet wat ge weet
Neen, we zeggen het u: vertel
niet wat ge weet!
Die gulden stelregel leerden we
in de ieugdig-frissche GAZETTE
VAN GENT.
Een zekere Roeland (noch min,
noch meer) heeft het over professor
Daels, — natuurlijk ter wille
van het rektoraat der Gentsche
universiteit.
Volgens de «Gazette van Gent»
mag Daels niet benoemd worden..
Dat moesten wij u nu precies niet
zeggen. En weet ge waarom?
Tijdens den oorlog bestond er
achter het front een legerkomiteit,
dat verscheidene jonge snullen
aanzette te deserteeren in
vollen oorlog, terwijl de laffe
opstokers gerust in de
kantonnementen bleven.
Goed, zegt ge, maar... Daels?
Wel, Roeland doet de volgende
onthulling:
Hoe stond Daels tegenover
dit legerkomiteit? Wij toeten
het maar wij zullen het niet
vertellen. De bevoegde ininister
moet ingelicht zijn.
Roeland weet het.
Roeland zal het niet vertellen.
En de minister moet ingelicht
zijn.
Als u dat niet voldoende is, moet
ge 't zeggen.

KOEKOEK
M. PONCELET opent de vergadering
te 2 uur.
M. VOS. — Ik stel voor de zitting
op te heffen om den Gulden Sporenda'g
waardig te herdenken.
BRANQUART. — Kul de Sport?
Kekseksa? Sport de kul, dat zou
ik verstaan.
VOORZITTER. — M. Branquart,
gij zijt nu senator en hebt hier in
de Kamers niets te zesgen. Ge
moogt hier zelfs niet zijn.
BRANQUART. — De Fransche
geest dringt overal door!
M. VOS. — Ik herhaal mijn
voorstel om de vergadering op te
heffen.
M. HYMANS. — Nooit of nooit!
Uit naam van de gesneuvelde soldaten
honderdduizend maal neen!
M. SINZOT. — 't Spijt mij genoeg
dat ik bij die gesneuvelden
niet ben, of ik zou u een danske geleerd
hebben.
M. AMELOT. — Waarom zouden
wij de Gulden Sporen vieren? De
Vlamingen vragen daar niet naar.
Ik heb mijn keukenmeid en mijn
hovenier ondervraagd, en ze verzekerden
mij dat ze liever hun betrekking
behielden dan de Gulden
Sporen te vieren.
M. DEVEZE. — Ik neb dezelfde
bevinding opgedaan in het leger.
Al de kapiteins hebben in hun kompagnies
gevraagd, welke soldaten
aktivist waren, en wat ze dachten
over het flamingantisme. Uit alle
kazernen heb ik hetzelfde verheugende
antwoord bekomen, namelijk
dat de soldaten niets denken. Ge
ziet, mijne heeren, de patriottische
geest is sterk in het leger.
HUYSMANS. — Ge zijt bezig de
Fronters te versterken. Eer het vijf
jaar verder is, zult ge verplicht
zijn de Gentsche universiteit te vervlaamschen,
het Vlaamsch in de
openbare besturen wettelijk te re-
M. 'DEVEZE. — Nooit! Of men
zal over mijn lijk motten stappen.
HUYSMANS. — Ge moet u niet
dommer voordoen dan ge zijt; ge
zult een van de eerste franskiljons
zijn om Vlaamsch te leeren spreken.
Maar ge zult met alles een
beetje te laat komen.
M. FIEULLIEN. — Ga naar
Stockholm!
HUYSMANS. — Dat was een
beetje te vroeg inderdaad. Dat is
't verschil tusschen de menschen;
de eenen zien alles vooruit, en de
anderen als het te laat is. Ge zult
nog den dag beleven dat Borms
80.000 stemmen zal behalen. (Algemeen
gelach).
EEKELERS. — Ondertusschen
kunnen we niet ernstig werken zoolang
de Vlaamsche kwestie niet opgelost
is. Ge jaagt de Vlamingen
naar het extremisme en zij vergeten
dat er nog iets anders is dan
een Vlaamsche kwestie.
MEYSMANS. — Er is geen
Vlaamsche kwestie.
GELDERS. — Zeer wel. Als ge
uw oogen toe doet moet ge bekennen
dat het donker is.
M. FIEULLIEN. — De bisschop
zelf heeft gezegd dat er geen
Vlaamsche kwestie is.
ANSEELE. — En de paus heeft
gezegd dat de aarde niet draait.
HUYSMANS. — Maar als hij later
de waarheid gezien heeft, heeft
hij ze naar zijn kant doen draaien.
En zoo zal de bisschop het frontisme
wel weten in te palmen.
M. VINDEVOGEL. — Nooit! Wij
zijn zelfstandige fronters.
M. BORGIGNON (Stil) — Het
zwijgen is goud.
Z jH& *J5£? S
' m i m l
i'. •';
dezeiFde kondi.ües. n
' *
BIJ DEN KLEERMAKER
d a t h
.V s
e n glJ k o m t ze
M. VAN SEVEREN. — Om zelfstandig
te worden, moet het volk
zich maar aan mij onderwerpen.
Devèze heeft gelijk, alleen een volk
dat niet denkt kan vrij zijn.
EEKELERS. — Leve de dienstweigering.
M. VAN SEVEREN. — Voor België
ja. Maar ik moet soldaten hebben,
die hun bloed willen geven
voor het Vlaamsche vaderland. Die
alleen zullen heilig zijn en rijstpap
eten met zilveren lepels.
GELDERS. — Een beetje rijstpap
vóór ze sterven zou ook niet slecht
zijn.
M. VOS. — Maar hadden al de
gesneuvelde Belgen die hier zitten
drie onsen politiek verstand gehad,
er zouden nooit duizenden Vlamingen
door het nationalisme zijn aangestoken.
M. VAN SEVEREN. — Gij spreekt
gelijk een sociaal-demokraat, gij
smerige Jood!
fdert 5 jaar een kostuum moet betalen
vereffenen?
»** ken aan
k 0 m U W B 8 e o m U e e n k o s t u u m te

10
KOEKOEK
Brieven van Pierken
Een 9 © u i c e u r e I t
— TKrfiagen is de menschgen ingebooren.
Ge kunt geen gaazete opeslaan
of sie en deucht niet en la en
deuoht niet, den dienen is ferkocht
aan de veijant, den anderen ferlocchent
zijn ferleeden, den derden zet
zrjn schgoonmoeder op tferkaarpelen
en de vierden is te stom om t'elpen
donderen... Ten zrjn pertan de goeje
foorneemes niet die mankeeren, om
den ekonemiek van tsosjaal lichaam
weer op zijn poten te zetten en t'ooft
fier opgejeeven de toekomst in te
blikkeren.
— Waar heb ge die redenen van
optimisme gehaald. Pier?
— Is tnie zuust meschgien? Krietekeeren
is pemakeiyk maar zelve doen
is anderen tee. Ge zijt ook een van
die soorte gij. Kzou u en u bende
van Koekoek ne keer ront de groene
taafel wille zien zitten in Londen...
— We zouden in elk geval onze
beste manieren uithalen om de rostbeef
en de whisky geen oneer aan
te doen!
— Geen lolekes, hen? Ebde gezien
dat ze in Engellant op de gefaarlijke
hoeken openbaare en kosteloze fertooningen
opvoeren van peblieke ongeluken,
soogeaecht om de otemobielrtjjers
tot foorzichtigelt aan te wakkeren
en tferkeer te ferasereeren?
Peizde gij niet date rop den wech
van die uitvindinch nog onijndelrjk
yeelc te doen valt in nen andere zin?
— Hoe wilt ge zeggen, Pier?
— Bei ja, g'ebt daar beifeurbeelt
die sosseteit teegen de zeedelyke bedervinch
die ons besohgermt teegen
de slegte boeken en de deekoltees van
tlicht vrouwvolk, ewel, waarom zouwt
zezij die twee spiesjaliesten uit ulder
reedakse...
— Ik begrrjp u al: Jo-Jo en De Platte!
— ...nie loslaaten in den schgoot
der deftege faamieldes om daar ulder
duuvels te ontbinden en dusdoende
aan de onagtzaame moeders te wei-
,zen op de responsabcleteit die ze op
ulder schgouwders laaden door ulder
dogters tsenaavens aleenen naar de
sienama te laaten gaan?
— Dat ware inderdaad een prachtig
initiatief, Pier, en ik ben er van
overtuigd dat de bond van Dr. Wibo
in deze aangelegenheid geen vruchteloos
beroep zou behoeven te doen op
de liefdadige medewerking van onze
beide redakteurs.
— Is een. En nu numero twee. G'
ebt daar de andere sosseteit teege den
tsenuiver... ewel, waarom zouwt zezij
op zon en feestdaagen geen uitgekogte
mannen ronfczenden die onder den
welwilenden invloet van eenige doozijnen
Hustkamps de gefolgen van
den openbaaren dronkenschgap pebllek
zouwden ten toon spreiden en
onder tzingen van onsaamenhangende
woorden en twaateren teegen de
openbaare gebouwen de aandagt van
de wandelaars en de pollesazenten op
ulder uitspattingen festigen? Een
woordeken van de sosseteit waare voldoende
om mijn vaader dierekt zijn
antrenement te doen beginen...
— Wat dat punt betreft, Pier, de
regeering heeft onlangs een prachtige
gelegenheid in dien zin laten voorby-
gaan. Ge hebt wellicht in 't Laatste
Nieuws het verslag gelezen van 't bezoek
van prins Leopold aan de stad
Bergen?
— Waar dat hy tbeijaartkonser en
de kapetyn van de ponplers mee zün
teegewoordigeit eeft opgeluisterd?
— Juist! Maar daarover heb ik het
niet. Zulke ongelukken overvallen een
prins dagelijks . Ik wil veeleer uwe
aandacht vestigen op het laatste nummer
der vermakeiykheden, waarvan
Het Laatste Nieuws ons 't volgende
heeft medegedeeld:
De prins moest ook volstrekt
het bier van de streek proeven
alvorens hy vertrok nagejutcht
door de bevolking.
Ik vraag me tevergeefs af waarom
de ceremoniemeester der stad Bergen
hier niet aan den vaderlandschen
opofferingszin van uw vader gedacht
heeft, al was het maar om den prins
in deze kiesche en gevaariyke onderneming
bij te staan? Tenware er een
speciale brigade van de Myol-club de
reis had meegemaakt.
— Ge zult mü in elk geval een
groot plezier doen met myn voader
op de oogte te houwden van de verdere
ontwikelinch van de reizen van
den prins, voor tgeval dat hy onae
stat en de natte senters van tomligende
geleik Ouwdenaarde, Zottegem,
Maeter en Wieze met een bezoek
mogt koomen verheeren. Om geen
falschge fooroordeêlen en gefolchtrekkingen
bei myn moeder op te-wekken
kunde dierekt sohgreiven naar
tfolgent adres : Amedee De Spielleire,
In Tsapeurken, post restant...

gay»
Ito. ^uAti^töté^
"O
dcc
Pt
om. hJbïzfo, *|\,

12 KOEKOEK
HET FRONT
Wie is het, die voor Vlaanderens oorden,
Van echte liefde overloopt,
Die voor dat Vlaanderen vecht... met woorden
Maar, die het aan Van Roey verkoopt ?
Dat zijn de tamme, holle praters,
Die visschen gaan in troebel waters,
Dat zijn de lui met grooten mond,
Dat is het front !
Wie zijn het, die voor Vlaandren trillen
En razen van zijn grooten nood,
Maar mee de arme stakkers villen,
Die vechten voor een korstje brood ?
Dat zijn de lui met forsche kelen,
De pseudo-intellektueelen
Met hoofden leeg, maar 't buikje rond,
Dat is het front !
Wie zijn 't, die op een meeting praten
Gelijk de echte demokraten,
Maar die ter kamer eiken keer
Zich toonen als reaktionnair ?
KUNST EN LETTEREN
't Schy'nt dat de film op zoek is
naar nieuwigheid. Er wordt immers
te weinig gelachen bij de triestige lollekes
van Maurice Chevalier op het
Witte doek.
De kineast Rasimi heeft dan ook
een nieuwe formule gevonden, die onvermijdelijk
onze lachspieren in aktie
moet brengen. Rasimi gaat ons vergasten
op valsche aktualiteiten, mislukte
klankopnamen, verkeerde aanpassingen
en domme konferenties, zooals
de Gazet van Antwerpen meedeelt.
M. Rasimi zal het niet moeilijk hebben.
Hy moet maar eventjes met zyn
apparaat by de kristen-demokraten
gaan aankloppen.
Vorige week is de Koninkiyke
Vlaamsche Akademie, (dat bestaat),
saamgekomen.
't Kwam er op aan van een nieuw
lid te verkiezen. Na de vyfde ronde ls
Hendrik de Man met een half wiel
voorsprong aan den sprint verschenen,
terwyi onze kandidaat Jef Mennekens,
met slappen band op den bodem
der bus bleef liggen.
Dit bewyst eens te meer, dat de Vlamingen
geen zin hebben voor humor.
Dergeiyke praktyken kunnen er in
elk geval slecfhte toe bydragen de
kloof tusschen de Akademie en «Koekoek»
nog te verbreeden.
Berijmde schelmerijen - 78
Dat zijn de knechten der reaktie,
Dat is de gekke, Vlaamsche fraktie,
Die kruipt voor rijken langs den grond,
Dat is het front !
Wie zijn 't, die Vlaamsche menschen kullen,
Met «Vlaanderen vrij» en «Vlaanderen groot»
Die enkel over «taal» staan lullen,
Als ware er geen andre nood ?
Dat zijn de domme fanatiekers,
De hersenlooze romantiekers,
Die Vlaandren redden iedren stond.
Dat is het front !
Wie zijn het, die ons steeds bevechten,
In naam der schoone Vlaamsche taal,
Die lachen met der werkers rechten
En spotten met ons ideaal ?
Dat zijn de lui, die wij bestrijden,
In naam van hen, die honger lijden,
Dat is voor Vlaandren nog een wond,
Dat is het front !
— Houd mij aan! Ik kom myn vrouw, myn kanarievogel en mün
schoonmoeder te vermoorden! . . .
— Ge moet eens terugkeeren, man. De kommissaris is gaan eten!

KOEKOEK
OVER REMBRANDT HEEN
NAAR HET SPIRITISME
V E R V O L G EN SLOT
«Nu, ja, verklaarde zij, ik schijn
die macht wel degelijk te bezitten,
doch ik maak er zeer zelden gebruik
van.» — «Kijk, dame, mijn zorg nu
is te weten of ik nog ooit iets met
m'n twee gewezen echtgenooten en
schoonmamas te maken zal hebben...
Acht u het voor mogelijk dat ik er
ooit tegenover zou komen te staan of
te zweven?» — «Zeer zeker!» klonk
het kort. — Sapperloot, en hierboven
kan men licht niet, zooals hier beneden,
'n ander straatje inslaan om
ze te ontloopen?» — «Neen, niets
blijft daar verborgen.»
«Dat ziet er lief uit! ontviel me
kregelig. En dan spreekt men hier
bij ons over de eeuwige rust! Als dat
niet waar zou zijn, dan foppen ze ons
hier beneden op 'n schandelijke manier!...
En u meent, dat u en ik en
leder ander geesten van 'n vroeger
geslacht vertegenwoordigen?» — En
met overtuiging zei ze: «Natuurlijk!
Gij vermoedt wellicht niet, mister Taylor>
tot wiens geest ik mijn persoon
u nu spreekt?...» — «Neen, gaf ik ten
antwoord, daarvan heb ik geen flauw
idee. Weet u het zelf?» vroeg ik. —
«Ja, antwoordde ze eenigszins trots,
. ik draag in mij den geest van den
profeet Amis, uit de IXe eeuw». —
«Neen, maar! viel ik onmiddellijk in,
dan is u eigenlijk geen vrouw!...» —
«Mister Taylor, vervolgde ze plechtig,
u moet ook weten dat soms beestenzielen
in den mensch varen, en dat
men wel eens terecht tot iemand
zegt: «Ge zijt 'n ezel!» — «Voor
Iemand die met 'n dergelijke ziel is
bedeeld, zei ik zachtjes, zijn de ooren
het hinderlijkst» — «Het noodlot,
Mister! sprak ze op diepen toon. Ik
ben niet alleen Amis maar ook Georges
Sand!» — «Wel, wel, riep ik opgewekt,
Georges Sand, de intieme
vriendin van den beroemden Franschen
dichter Alfred de Musset!? Zeer I
aangenaam kennis met u te maken, f
madame! En hoe stelt het die lieve
dichter?» — En op somber-deklamatorischen
toon betoogde ze: «Hij is
ln 'n millioenen mijlen van hier verwijderd
geestenrijk. Dus nog lang niet
te bereiken.» — «Dan zal ik nu maar
niet beproeven hem 'n bezoek te brengen,
zei ik schalks. Wat mij persoonlijk
aanbelangt» — «Ge zoudt uw toekomst
willen kennen? viel ze me in
de rede. — «Och, zei ik, bij nader
overwegen wordt dit nu minder aan­
trekkelijk, vooral als men bedenkt dat
met ongerekend al het andere bovendien
ook nog kans loopt te vernemen
dat men als koe of ezel in den een
of anderen stal heeft staan balken...
Maar om het even, ik zou toch willen
weten waar het eigenlijk op staat.
Heeft het noodlot gewild dat lk 'n
ezel ben, dan behoef ik er mij niet
driftig om te maken, als mij dat algemeen
gekend naamwoord naar m'n
kop wordt geslingerd.» — «Goed, zei
ze, ik zal beproeven of het oogenblik
gunstig is tot het bekomen van het
antwoord op uw vraag.» — Zij stond
op en verzocht me aan 'n andere tafel
te willen plaats nemen. Het was
al laat geworden en daardoor waren
wij nog slecht met z'n drieën: M'n
vriend, de dame en ik waren nog de
eenige overgeblevenen in het intieme
lunchroomsaloonetje. Ik voldeed
dus aan haar verzoek en wendde me
naar 'n ander tafeltje waarop zij 'n
blad onbeschreven wit papier en 'n
potlood legde. Rond het tafeltje stonden
drie stoelen, waarvan ik er een
in bezit nam toen ze zei: «Zet u nu
maar op den eersten stoel, en leg de
linkerhand op de leuning van den
middenstoel die open moet blijven.
Ik neem hier plaats». — en zij zette
zich meteen op den derden stoel haar
rechterhand op de mijne leggend en
de linker met potlood op het papier
gedrukt.
Twee «sloebers» hebben heel den
nacht geboemeld, 's Anderendaags vertellen
ze elkander hun droeve thuiskomst.
— Mijn vrouw heeft mij uitgescholden,
dat hooren en zien verging...
— De mijne heeft mij in de kleerkast
gestopt.
— En wat is er dan verder gebeurd?
— Ik heb de kast langs binnen toegedraaid.
En hoe mijn vrouw ook tierde,
ik liet haar met binnen. Ik ben
immers heer en meester in mijn huis.
huis.
13
Vertelling door
JOHN TAILOR
«Zóó, zei ze fluisterend, doe nu wat
ik zeg. Bzie me kalm doch vastberaden
in de oogen... Houd met de
andere hand de zitting van uw stoel
vast... Beproef nu met alle moeite
te denken dat ge absoluut niemendal
zijt.» — Daartegen protesteerde ik
licthjes door te zeggen: «Dat zou zeer
zeker wel 'n bovennatuurlijke bescheidenheid
zijn! Ik ben toch altijd
iets, al stond ik gewoon maar in alleman's
weg» — Toen klonk het ceremonieel:
«Mister Taylor, geloof me,
en wil dat vooral indachtig wezen:
Er is volstrekt niets te veel op da
aarde, noch plant, noch mensch,
noch dier; zelfs het geringste stofdeeltje
of zandkorreltje heeft 'n bestemming.»
— «Als het dan maar
niet in mijn oog vliegt», gaf ik toe.
— «Let nu goed op!» beveelde zij, en
doordring u van de gedachte: «Ik besta
niet!» — «Goed, zei ik pleohtig, ik
besta niet!» — « TJ moet het dénken,
niet zeggen», beweerde ze. — Best,
zei ik knikkend, ik denk het». — Opeens
bezag ze me star in de oogen.
«Opgelet, fluisterde ze... Leg even uw
linkerhand op mijn voorhoofd, misschien
wordt me overgeseind wat gij
verlangt te weten... Nu moet u stil
blijven en niet vragen... Er komt iets
opdagen... 'n Onrustige ziel hulst in
u... Bc zie visioenen... Antwoord me
nu... Gevoelt ge soms af en toe niet
J 'n neiging tot inbreken?...» — «Ja,
' zei ik, zeer dikwijls heb ik me al de
kostbare kroonjuweelen uit den Tower
van Londen toegewenscht!» —
Toen trok ze eensklaps haar hand
van m'n voorhoofd weg, uitroepende:
«Cartouche! de ziel van den hoofdman
der beruchte dievenbende!!» —
En meteen rukte ze het straatvenster
open schreeuwend uit volle borst:
«Politie!!» — Onmiddellijk daarop zag
ik 'n agent binnen springen. Ik werd
opeens met woest gebaar aan den
arm geschud en hooren me toeroepen:
«Hé, meneer, word eens wakker! De
causerie is reeds lang afgeloopen, we
moeten sluiten!!» — Ik was, onder
de voordracht over Rembrandt in
slaap gedut, door 'n denkbeeldige konferentie
betreffende het Spiritisme
overvallen. De spreekster over Rembrandt
had het aldoor zoo geweldig
over kleuren dat ze mij kleurenblind,
had gemaakt. En ik ben er haar eigenlijük
dankbaar voor, omdat ik zonder
haar toedoen anders nooit met het
Spiritisme zou hebben kennis gemaakt.
Niet dat ik daar, rechtuit gezegd,
veel voor voel, maar omdat me dit
in de gelegenheid heeft gesteld U,
geachte lezeresesn en lezers, het verzoek
te richten: «Zeg me wat gi) over
u zelve denkt, en ik zal u zeggen wi«
ge zijt.» — De lieve dames laat ilc
het eerst aan de beurt.

14 KOEKOEK
Uit het leven van den platte
De Platte was juist een deftige uil
aan het vangen teen hij uit zyn dutje
werd gewekt door de schorre stem van
Kanaken;
— He, rappe, kom eens naar beneje!
Btanske stond aan de trap te huilen.
Eerst toen ze drie maal geroepen bad,
kwam de Platte uit zijn kamer.
— Wel, schreeuwbakkes, bulderde
hij tegen, wat komt ge te kort?
— Daar is volk voor TJ.
— Voor mij? 't Zijn toch zeker geen
gendarmen?
Daarop riep een stem, die den Platte
bekend voorkwam:
— 't Is Suske, jongen, van Melcebela.
— Ha, zU-de gij het maar! Kom
boven, zei de Platte gerustgesteld.
En Susken kwam naar boven.
Susken was inderdaad een oude bekende
van den Platte. Ge zult u allemaal
nog herinneren dat de Platte een
poosje hulpkoster is geweest. Welnu
in dien tijd had de Platte ons Susken
leeren kennen.
Wie Susken nu eigenlijk was? Een
rijke boer van 't dorp, klein, scheel
en gierig en die op gevorderden leeftijd
plots d?n kolder ln het hoofd had
gekregen. Want alhoewel reeds ten
volle zestig jaar, was hij ln den echt
getreden met een boerenmeid, die niet
eens een nagel bezat, ten zij die van
haar vingers, om heur achterste te
krabben. Het was misschien ook niet
noodig dat ze heur achterste zelf
krabde, daar zou altijd wel een man
te vinden zijn, om dat in haar plaats
te doen, want om het eerlijk te zeggen:
Melanie was jong, frisch, plantureus
en hartstochtelijk.
Wat zij te kort had, had Susken.
geld. Eilaas, hetgeen Susken te kort
had, bezat zij niet. Maar zoo diep
moeten we op deze zaak niet ingaan...
Susken was rijk. Maar zoo rijk als
hij was, zoo gierig was hy. In de
eerste weken van zijn huweiyk zag hy
op geenen frank om zijn jeugdige
wederhelft te behagen. Doch kort
daarop begon hij voorzichtiger om te
springen met zijn duiten.
Ge zult gemakkelijk begrijpen dat
Melanie niet met Susken was getrouwd,
omdat ze dol verliefd op den
ouwen sukkel was. Ze had het op
zijn centen voorzien gehad en nu ze
gewaar werd dat Susken zyn geld goed
byhield, was ze nog erger ontgoocheld
dan na haar eersten bruidsnacht...
In elk geval: ze had kost en inwoon,
Be liep netjes gekleed en Susken zou
er ook al zoolang niet meer loopen.
Intusschen zocht Melanie een beetje
Tfrstrooiing.
In den beginne pinkte ze naar den
slagersjongen, wat later pinkte ze
naar al de mannen die ze in het
dorp op haar Wandelingen ontmoette
en nog wat later pinkte ze naar eiken
vent dien ze tegenkwam en die er
volgens haar uitzag, als ^ynde nog in
staat om te kegelen.
Susken had dat alles gauw in de
gaten. Hy zei bij zichzelven: Sus jongen,
als ge niet oppast, dan zal uw
vrouw u een koppel horens opzetten,
waar die van uw koe Bles kinderkapstokken
zullen by zyn.
Maar ja, als een vrouw besioten
heeft heuren vent te bedriegen,
probeer gy dit dan maar te beletten.
Ge hebt gy elders uw bezigheid en
ge kunt uw hand wel eens voor haren
mond houden maar...
Zoo was Susken op de gedachte
gekomen den Platte over deze zaak te
raadplegen. Toen de Platte in het
dorp als hulpkoster had gefungeerd,
had hy meer menschen goeden raad
gegeven. De Platte was een jongen
uit de groote stad en over aangelegenheden
als deze, waarover Susken
zich bezorgd maakte, weten ze ln een
groote stad toch altijd meer af dan in
een klein dorp.
— En wat voor nieuws brengde gij
my, Susken, zoo leidde de Platte de
conversatie in.
— Ha geen, zei Susken. Ge weet,
ik lees raar of zelden de gazet.
— Daar hebt ge geiyk in, zei de
Platte, om iets te zeggen. En hoe staat
het met de patatten, dees jaar?
— Van patatten gesproken, begon
Susken, ik zit leelijk ln de patatten.
— Hoedat? vroeg de Platte.
— Wel, ge hebt gy misschien ook
jehoord dat ik getrouwd ben?
— Neen. toch niet. Proficiat!
— Merci, zei Susken. Mijn vrouw ls
een heele portie jonger dan ik.
— Dat kan nooit kwaad, meende
de Platte.
— Toch wel, stribbelde Susken
tegen. Ik heb in het snuitje dat, zoo
Ik niet oppas, mijn vrouw me zal bedriegen.
— Ge zult precies de eerste niet zyn.
Dat is zelfs aan koningen overkomen,
zoo'n ongeluk.
— Ja maar, weerde Susken zich, ik
ben geen koning. En ik heb geen
goesting om me te laten bedriegen.
(Vervolg op bladzijde 15.).
— Ik ken myn vrouw van drie maanden voor ons huwelijk.
— G'hebt gij chance gehad! Ik heb ze slechts een beetje leeren kennen
als we reeds 3 maanden getrouwd waren.

KOEKOEK
— Goesting of geen goesting, filosofeerde
de Platte, ge zult er toch
moeten aan gelooven.
— Is er dan geen remedie tegen?
— Zeker, zei de Platte. Ge moet
zorgen dat ge uw vrouw doodschiet
voor ze u kan bedriegen.
Susken werd bleek.
— Watte, mijn vrouw doodschieten?
Zij-de gij zot? Heel mijn leven in het
prison gaan zitten, ik denk er niet
aan. Kende gij geen andere remedie?
Is er geen heilige of zoo iets dien ik
kan aanroepen?
De Platte dacht even nè. en sprak
dan, bedaard:
— ken er maar ééne. Hij staat
hier ln St-Jacobs. Daar zijn er maar
weinigen die hem kennen. Het is de
heilige Cocufanius. Als ge wilt zal ik
hem u eens wijzen.
De Platte en Susken trokken naar
St-Jacobs en daar wees, op een afgezonderd
plaatsken, de Platte een
beeld aan van een heilige die een
rietje in zijn hand hield.
— Dat is -ie, zei de Platte. Ge moet
een schletgebeeken bidden dat luidt
als volgt:
Heilige man, ge hebt het druk,
doch als ik u vragen mag,
bescherm mijn echtelijk geluk,
en mijn mannelijk gezag.
— Maar, zei de Platte, het is niet
voldoende dat ge dat gebed opzegt.
Van gebeden kan ook een heilige niet
leven. Gé zult hier elke week moeten
komen, en zoodra ge uw gebed hebt
opgezegd, legt ge een briefken van
100 frank aan de voeten van den
heiligen man neer en ge gaat loopen
zoo hard als ge kunt.
DE IJVERIGE NAZI. - Kom,
Bertha, ge moogt zoo niet in uw hemd
loopen, terwijl de groote Hitier voor
de radio spreekt!
(The Sketch, Londen)
UIT HET LEVEN
VAN DEN PLATTE
VERVOLG
Susken vond de voorwaarden nogal
zwaar. Maar enfin, hij hield van
Melanie, horens dragen is ook niet
plezant en wie weet, hij zou het met
den heilige misschien wel op een
akkoordje kunnen gooien. Hij had
hooren zeggen, dat de index gezakt
was, misschien deed de heilige Cocufanius
het wel voor de helft van den
prijs?
De eerste week kwam Susken bidden.
Hij lel een briefken van 100 fr.
aan de voeten van den heilige en was
weg. Ik hoef u niet te vertellen dat
de Platte blnstdien achter een pilaar
op den loer stond, en zoodra Susken
vertrokken was, van achter zijn
schuilplaats te voorschijn kwam om
het briefken van honderd frank op
te rapen.
De tweede week vergenoegde Susken
zich met een briefken van 50 frank
neer te leggen. Ook de volgende
weken vertikte hij het 100 frank te
betalen: de heilige reklameerde toch
niet!
Dat had zooal een week of vijf geduurd,
als hij op zekeren avond wat
vroeger naar huis keerde dan naar
gewoonte en zijn Melanie, thuis, op
den kant van een stoel aantrof met
den stalknecht, in een positie die geen
twijfel meer overliet omtrent het
ongeluk dat Susken was overkomen.
15
In een razende koleire trok Susken
er uit, recht naar de stad, waar hij
den Platte opzocht.
Hij had den Platte nog maar even
goeden dag gezegd als hij al uitvaarde:
— Wel, lekkere, bulderde hij, ge
zijt in mijn voeten. En uwe heilige
Cocufianus niet minder.
— Wat is er nu gebeurd? zei de
Platte, bedaard.
— Wat er gebeurd is? Wat er moest
gebeuren! Mijn wijf heeft me bedrogen.
— Hedde gij wel alles gedaan wat
ik u heb gezegd?
— Alles gedaan, ja.
— Het gebed opgezegd.
— Natuurlijk.
— En dan telkens 100 frank aan
de voeten van den heilige gelegd.
Susken aarzelde alvorens te antwoorden.
— 100 frank, 100 frank, zei hij.
Neen. Om de waarheid te zeggen ik
heb maar eenen keer 100 frank neergelegd
en de andere keeren heb ik me
tevreden gesteld met een briefken van
50 frank.
— Dacht ik het niet, zei de Platte
verontwaardigd, 't Is uw eigen schuld
als ge bedrogen zijt geworden.
— Waarom dat?
— Ge vraagt aan den heilige dat
hij uw echtelijk geluk zou beschermen.
Dat briefken van 50 frank is veel
te klein geweest om zoo'n geluk te
beschermen. Zie eens wat vijgenblad
Eva in het Paradijs al noodig had!
En de vrouwen zijn er op vooruitgegaan
zulle, Susken, sedert dat Eva
in heuren appel heeft laten bijten!
THEOLOGIE VOOR HET VOLK
In 't Volkske geeft Clemens eenige
beschouwingen ten beste over de Octaaf
van het H. Hart:
Wanneer wij hier spreken van
het «Hart van Jezus» dan bedoelen
wij daardoor èn het physisch
Hart èn de liefde, welke door dit
Hart wordt verzinnebeeld. De H.
Kerk leert ons dat het totale
voorwerp of de term van dezen
eeredienst ls de persoon van het
Mensohge worden Woord, beschouwd
in Zijn Heilig Hart, symbool
van Zijn liefde. Derhalve
aanbidden wij van Zijn Liefde.
Derhalve aanbidden wij dat Allerheiligste
Hart, omdat het samen
met Jezus overige lichaamsdeelen
en met Zijn ziel onafscheidelijk
vereenigd is met de goddelijke
natuur in den persoon van het
Woord en daarom het «Hart van
God» genoemd wordt en is.
Alzoo begrijpen wij dat het H.
Hart van Jezus het princiep is van
Jezus' leven, het beste wat in
Hem is, het heiligdom en het middenpunt
van zijn goddelijke ge­
voelens voor de eer van Zijn eeuwigen
Vader en ons cn aller menschen
zaligheid.
Duidelijker kan het bijna niet. Als
Clemens ons echter dit geval ook eens
in t Vlaamsch wil uiteenzetten, dan
zullen wij er misschien iets van begrijpen.
EEUWIG IS DE KUNST!
Bernard Shaw was op een huiselijk
feestje genoodigd. De gastvrouw had de
goede gedachte gehad ook een kwartet
te laten optreden. Het kwartet speelde
en Shaw zat er met een gezicht, dat
niets zei naar te luisteren. Intussehen
verveelde hij zich op een ontzettende
manier.
Eindelijk kwam de gastvrouw naar
hem toe. Met een vriendelijk lachje
keek ze hem aan en zei:
— En, mijnheer Shaw, hoe vindt U
ons kwartet. De heeren spelen nu at
vijftien jaar met elkaar.
Verwonderd keek Shaw haar aan.
— Pas vijftien Jaar, zei hij toent
Hé, ik dacht, dat we hier al veel langer
gezeten hadden!
r

• a
De akrobaat maakt een ballonreisje.
(EV. WEEKLY).
— Voorwaarts, jongens! gebruikt
uw koppen!!
(Lustige Blaetter).
— Ik zal u wel eens afleeren, zulken
onzin te verkoopen! Tot straf schrijft
ge honderd maal : «Ik ben een groote
deugniet», en laat gy het door uw
vader onderteekenen!
— Ge waart gisteren op een bruiloft,
hé? Was het mooi.
— Nee, afschuwelijk!
— Wie trouwde er dan?
— IK!!!!
— Maar wat kijkt ge toch de heele
tijd omhoog?
—• Dat zal ik u zeggen: ik kom uit
de bioscoop... en daar zat ik nog al
erg vooraan.
DIPLOMATIE
(Ric et Rac)
— Zeg, mama, wat is er erger, uit
het venster vallen of zijn broek
scheuren.
— Uit het venster vallen, mijn
vriend!
— Ah, goed, mama, 'k heb chance,
want ik heb alleen maar mijn broek
gescheurd!
(Le Quotidien, Parijs)
1IIIIIIIIIIIIIIIIIII1IIIIIIIIIIIIIII1IIIIIIIIII1III
DE WEG
NAAR SCHOONHEID
— Meneer Alfons zegt, dat ik lederen
keer, als hij mij bezoekt, mooier
ben geworden.
— Waarom noodlgt ge hem dan
niet uit, u wat vaker te komen bezoeken?
KOEKOEK '
Humor van anderen
B R iOTA DER REDAKTIE. — We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat wij zelf schrij-
I ven, dus nog minder voor de karikaturen van deze bladzijde. Het feit dat wij deze teekenin-
| gen overnemen, van vriend en tegenstrever, bewijs* niet dat wij het met de strekking eens zijn
DE GOEDE MOP
— Ik heb zoo juist tegen den piloot
gezegd, dat er brand aan boord
is! (Ric et Rac).
— Ik wist dat ik wat vergeten had
lieveling: de bloemen. (L. Blaetter).
ONBETWISTBAAR
ANTWOORD
— En gij, Jan, vertel gij me eenS
een beetje wat er van de zoon van
Lodewük de zestiende is geworden.
— Wel, meneer, die moet al vele
Jaren dood zijnl
(Marinus).