Uit het dagboek Van D r Üangloss

More documents

Recommendations

Info

\n KOEKOEK UIT HET LEVEN YAM DEN PLATTE Het zal u niet verwonderen te vernemen dat de Platte, den laatsten tijd, erg veel last had met de dames, die hem kost en inwoon verstrekten. Begrijp nu niet verkeerd: bedoeld worden de uitbaatsters van logementhuizen. En bedoeld wordt verder dat de Platte niet geregeld betaalde wat hü verschuldigd was. Hü had wel al een paar keeren voorgeslagen zün schuld te vereffenen volgens de bepalingen van het Verdrag van Versailles: in natura. En het was hem zelf enkele keeren gelukt. Maar de dames met wie hü de eindrekening opmaakte, waren gehuwd, en ze konden hun heer en gemaal ook niet telkens voorliegen. De Platte woonde nu in bü Mie ter Bottine, een groot wüf en eerlijk als goud. Hü stond bü haar ook een paar weken ln het krijt, maar Mie had een goed hart en ze zou nog wel een poosje geduld oefenen. De Platte was ook niet van de donasten en hü zou dus wol spoedig wat om handen hebben. Mie was niet slechts een goed mensch. Ze was tevens een goede kokin. Ze had kasseisteenen kunnen gereedmaken, de die, zoo kende ze haar vak. Maar 't was nu beziëntüd. Er was overvloed van fruit op de markt. Mie kocht een paander beziën en zou jam maken. In plaats van boter, doen ze dan maar wat gelei op hun brood, redeneerde Mie, aan haar kostgangers denkend. Daar is aan die meneeren ook al niet te veel verdiend en de meesten betalen niet eens. Zoo gezegd, zoo gedaan. Mie scharrelde in den kelder een grooten ketel op, stookte en vuur cm een duivel te doen zweeten, ritste de beziën van hun steel en het koken begon. Mie ging nog te werk volgens een oude, doch beproefde methode. Ge kent ze misschien niet? Welnu, ik zal ze u uitleggen, al staat ze in geen enkel kookboek vermeld. Voor ge de beziën in den pot doet, legt ge op den bodem van den ketel, een dubbelen frank. Ais ik zeg een «dobbelen frank», dan moet ge niet afkomen met een van die vertinde stukken, zooals de regeering er ons thans in onze pootsji draait. Het moet een echte dcbbele frank zün, een van vóór den oorlog, in zilver. Dat voorkomt het aanbranden... Toen Mie, dien morgen, met heure gelei in de weer was, lummelde de Platte juist in de keuken rond. Het zilverstuk had dadelijk zün aandacht getrokken. De Platte, die van koken niet meer afweet dan de meeste mannen, dacht dat Mie zot geworden was. — Dat stuk gaat smeliten, mompelde hü bü zich zei ven, en dan heeft er niemand wat van. Mie had juist water in den ketel gegoten en er den inhoud van heuren paander ingestort als er aan de deur gebeld werd. Ze verwüderde zich even om open te maken en van dat moment, — het is büna overbodig dat ik het vertel, — maakte de Platte gebruik van, gauw-gauw zijnen poot in den ketel te doppen, naar hst geldstuk te vlsschen en het weg te kapen... Mie had er geen flauw vermoeden van, toen ze weerkeerde, dat de dobbele frank, dien ze zoo zorgvuldig op den bodem van den ketel had gelegd, in den zak van den Platte verdwenen was. Terwül ze haar potje aan het stoken was, zei ze: — Wilt ge al eens proeven? — Met genoegen, zei de Platte. Mie schonk hem een glaasje heet bessensap uit, deed er twee klontjes in en zei: — Dat is goed voor de griep! Maar nauwelijks had de Platte het glaasje leeggeslurpt of hü gebaarde dat hü van het koliek verging. Ontsteld vroeg Mie: — Wat is er, man? — Oei, oei, kloeg de Platte, mijn buik! — Hebt-ge pün? Pijn? Precies of ze draaien een mes om in mijn darmen. Mie dacht niets meer, maar ook niets minder, dan dat ze den Platte vergiftigd had! — Waolit wat, brabbelde ze, totaal van heur melk, ik zal gauw tot bü den apotheker loopen. Moderne kinderen De familie zit rond tafel. De twaalfjarige dochter des huizes, Eva, is sinds een tüd in behandeling bij den tandarts. De meid, die Eva gewoonlük "bü haar visite begeleidt, ligt te bed en de familie overlegt of ze de kleine alleen naar den dokter zal laten gaan. De vader vraagt: «Zijt ge niet bang, Evatje, van alleen te gaan?» Eva: «Waarom? Hij is toch homosexueel!» — Neen, Pred, dat moogt ge niet hebben! zegt Liesje en neemt haar broeder de poederkwast af. Dat is alleen voor dames; heeren wassehen zich. — Meneer, zei ze, bü den pillendraaier gekomen, nu heb ik daar wat aan de hand. — Een sterfgeval? — Neen, veel erger, een van mijn kostgangers heeft het koliek. — Zwüg? — Hij krinkelt van de pün. —Wat heeft hü gegeten? — Niks meneer, hü heeft alleen een glaasje bessensap gedronken. — Dan zal het ook zoo erg niet zün, troostte de apotheker. Ik zal u wat meegeven om hem te k almee ren. Een beetje tegenverglf. Mie liep op een draaf je terug naar huis met haar medicün. De Platte lag daar sfcillekens te kreunen ln een zetel. — Hier, zei Mie, drink dat gauw uit. Iets om te steppen. De Platte deed alsof rüj het drankje naar binnen sloeg. Hü wachtte noj vijf minuten en zichtbaar opgemons terd verliet hü zün kosthuis. Hü trok regelrecht naar een kroed in de buurt, waar ze een koppig bier-; tje verkochten en voor zün echt zilversbuk kreeg hü drie groote pinten. Hü had nog over. Tegen den middag, rammelend van den honger, doch behoorlijk gelaafdJ keerde hü naar zijn tehuis weer. Hü straalde. Mie keek hem met verblijd gezicht aan. — Ik geloof dat het veel beter In zei ze. — Veel beter, zei de Platte, het • gedaan. — God zij gedankt, zei Mie. Maar, vervolgde de Platte, lk wul wis en zeker vergeven, hoor. — Wat ge nu zegt? — Gy hadt immers een twee-fr&nq op den bodem van den ketel gelegd, he Mie? — Ja, en ik heb het begod niet teruggevonden. — Zie-de-wel, juichte de Platte. — Hoe, zie-de^wel? — Dat kon ook niet anders! — En waarom niet, als ik 't U AOJ eens vragen mag? — Ik heb uwen dobbelen frank met] uw bessensap ingeslikt. I — Ingeslikt, Jezus-Marie! — Ja, knikte de Platte, en dat] stuk is daar beginnen smelten in nUjE I maag. — In uw maag? Toe maar al. — Geloofde-me-niet? — Toch wel. — Ha! zei de Platte, hier kük En lüj telde vüftien centen onder den verbaasden blik van Mie, — Dat is al wat ik nog heb ki nen büeenrapen, verzekerde de Platt met een uitgestreken tronie. En hü zuchtte, de jongen.
;• KOEKOEK KOEKOEK'S OORSPRONKELIJK FEUILLETON De nieuwe heerschappij [5] (Vervolg) — Als ik nu maar bij mijn vrouw was! prevelde hij in een plotse aandoening van echtelijke trouw. En na zich een oogenblik bedacht te hebben, en zijn minnares te hebben aangekeken, voer hem een nieuwe schrik door alle ledematen : — Gelukkig dat mijn vrouw nu maar niet bij mij is, prevelde hij. Zij stapten al maar door, en velen hadden reeds de hoop opgegeven, dat deze marsch ooit zyn doel zou bereiken. Een sterrekundige had door den ring van wysvinger en duim naar den hemel gekeken, en begon uit te leggen, dat er waarschyniyk een nieuwe rotatie van den aardbol was ingetreden. Nadat hy vele astronomische cijfers had aangehaald, liet een protestantsche dominee hem opmerken, dat de beweging der menschen geheel afhankeiyk was van de beweging der hemellichamen, wat ten overvloede bleek uit het vaststaande feit... — Als wy maar vaststonden, onderbrak hem op dit oogenblik Iemand. Maar de dommee vervolgde : ...uit het vaststaande feit, dat de dieren niet meeliepen met de menschen. Deze opmerking, waarvan eenieder de onomstootelijke waarheid kon vaststellen, versomberde nog de wanhoop van velen. Men kon inderdaad de dieren hun natuuriyken loop zien volgen. Een paard stampte genoegiyk ter plaatse. De vogels beschreven hun goddeiyk vrye kringen in de lucht, die van lentebloesems doorgeurd scheen, zoodat zy aanstalten maakten om nieuwe familie te verwachten. De straathonden Ik, nujnheer, ik ben de overste van het personeel... — Ah!... En gy,... wie zyt gy? — Ik?... Ik ben het personeel. draafden een eindje langs den stoet, en keerden toen terug naar huis. Deze simpele gedraging van de dieren wekte in de stappende menschen een heimwee naar het vaderiyk huls of het echteiyk dak, en sselfs de gewone kostgangers van de nachtasyls herinnerden zich met ontroering hoe zy daar tenminste een matras vonden om hun leden op uit te strekken. • • • Er hepen twee jonggehuwden in den stoet die reeds bulten de poorten van Brugge was getreden en nu de onmeteiyke Vlaamsche vlakte voor zich zag. ZY waren zoo rechtstreeks uit het stadhuis naar buiten en verder gestapt. — Het is nog een geluk, zei de Jonge vrouw toen zy van de eerste verbazing was bekomen, het is nog een geluk, dat ik niet in het wit ben getrouwd, myn kleed zou er nu al lief uit zien! — Ik denk aan wat anders dan aan uw kleed! zei de jonge man somber. Er kwam een blos over het aangezicht van het meisje. — Lieveling, zei ze, en ze neeg het hoofd naar zyn kant. Verbaasd staarde hy haar aan : — Wat bedoelt ge? — Kom, troostte ze, we zullen toch niet zoo eeuwig voortstappen en het is nog geen nacht... — Wat my bekommert, zei de man toen, is niet dat wy vanavond misschien in elkanders armen niet zullen rusten. — Rusten, zei ze met een SibylUjnschen glimlach. — Maar ik vraag my af of wy getrouwd zyn. Herinner u goed. Wy zyn naar buiten gegaan op het oogenblik dat de schepen van den burgeriyken stand gezegd had: «Uit naam der wet...» Heeft hy er echter by gevoegd dat wy getrouwd waren? Herinner u goed! — Ik meen gehoord te hebben, zei het meisje, dat hy ons inderdaad getrouwd verklaarde . En zelfs... Hy schrok op: — ZYT ge 't niet zeker? — Jawel, Jawel, zeer zeker, haastte zy zich. Er daalde vrede in zyn gemoed. — Te. ben gelukkig, verklaarde hy na een poos. — Kon dat stappen maar altyd voortduren, glimlachte zy, dan zouden we altyd samen zyn. • * • In iedere stad waren er eenige menschen, die schenen te weten waar de tocht heenging, en de naam van de verzamelplaats verspreidde zich bliksemsnel onder de menigte. In de meeste gevallen bleek het gerucht waar te zyn, en by het naderen van het L G aangeduide plein steeg de opwinding tot een climax. Eindelijk zou men weten waarom het ging; eindelijk zou over het lot van duizenden en duizenden worden beslist. Er waren menschen wier hart nog nauwelijks klopte; anderen gaven uiting aan hun vrees in kreten die duizendvoudig herhaald werden; de kreten werden gezongen, en men kon weldra godsdienstige kantteken hooren alhier, en de Internationale aldaar, terwyi een onderofficier de gemoederen trachtte aan te vuren tot het zingen van een Brabangonne. Als men echter merkte dat de stoet de opgegeven verzamelplaats voorby schreed, zwegen de stemmen van al te groote ontsteltenis; een vale doodskleur overtoog de aangezichten, niemand durfde nog zyn gebuur aankyken uit vrees op zyn trekken den eigen angst weerspiegeld te zien. En de opmarsch duurde voort. Do zon was reeds uit den hemel verdwenen, maar een klaarte die nauweiyks van het gewone daglicht \ as te onderscheiden waasde voort over de aarde. Er was niemand die nog hopen durfde ooit te zullen stilstaan, ZY die van het Oosten naar het Westen trapten dachten reeds aan den Atlantischen Oceaan waarin zy zouden verzinken, en zy die in Oosteiyke richting marscheerden wonnen spoedig inlichtingen in over den politieken toestand in Duitschland, terwyi de meer vooruitzienden reeds aan een bolsjewistisch komplot dachten, om gansch Europa in den Sovjetstaat in te ïyven. De honger kwelde velen, en velen die vastgesteld hadden dat zy met gesloten oogen toch geen stap misten, lieten zich indutten. — Doe het licht uit! riep hier en daar iemand in zyn droom. (Vervolgt) DE KLEINE MENHEER. — Sta gauw recht! Ge zit op myn bolhoed! DE DIKKE MENHEER. — Waarom opstaan? Het is nu toch te laat!
Page 2 and 3: K O E K O E K ZUUR EN ZOET (Uit het
Page 4 and 5: omhelsd. (Wij laten zijn echtgenoot
Page 6 and 7: 6 KOEKOEK ONZE BUITENLAN DSCHE REPO
Page 8 and 9: 8 Van «tüd» gesproken HET VOLKSK
Page 10 and 11: 10 KOEKOEK — De serjeuzetee gaat
Page 12 and 13: 12 KOEKOEK 58 BERIJMDE SCHELMERIJEN
Page 16: 1 A — Wat is daar beneden te doen

Uit het dagboek Van D r Üangloss

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?