URBAIN JAMAR

URBAIN
JAMAR
Prijs 0.50 fr. HUMORISTISCH WEEKBLAD . 2e Jaargang. Nr. si 20 April 1933

2 KOEKOEK
ONZE DERDE JAARGANG
Straks begint de derde jaargang
van «Koekoek».
Het nummer, dat den eersten
Donderdag van Mei verschijnt, zal
nummer één van het jaar drie zijn
onzer Koekoeksche tijdrekening.
Sedert ons bestaan hebben we
een groote schaar vrienden gekweekt,
waarbij ook zeer vele
vriendinnen zijn, hopen we.
We danken allen, die ons gedurende
deze laatste twee jaar zijn
tronw gebleven of ons sedertdien
trouw zijn geworden.
«Koekoek» heeft veel meer noten
op zijn zang dan koe-koek, met
andere woorden gezeid, «Koekoek»
is met deze lente weer zeer levenslustig
en heeft een aantal plannen
voor de toekomst, die we, om uw
nieuwsgierigheid gaande te houden,
liever nog een tijdje verzwijgen.
En vermits we, tegen de gewoonte
in, nu eens zeer serieus
willen blijven, vragen we aan onze
lezeressen en lezers — die allemaal
verstandige menschen zijn — naar
andere verstandige menschen uit
te kijken, die abonné's van «Koekoek»
kunnen worden.
Naar de berekeningen, die we in
onze administratieve diensten lieten
maken, en naar de statistieken
van het analphabetisme in
Belgenland, zijn we gemachtigd te
beweren, dat er nog wat lezers voor
ons blad kunnen gewonnen worden.
Laten we zeggen: eenige duizenden,
minder of meer (maar niet
veel minder, en ook niet veel meer)
Benevens de voordeelen, die
«Koekoek» wekelijks aan zijn lezers
geeft — waaronder de voornaamste
de homeopathische middelen
zijn tegen alle vormen van
leverziekten en overdreven maagzuren
— kost ons blad per nummer
slechts het tweehonderdste deel
van twintig belga, anders gezeid
een half franksken, een uiterst
geringe som gelds, waarvoor ge
nergens een kostuum, een strooien
hoed of een anderen demi kunt
koopen.
Anderzijds staat het vast, dat al
wie regelmatig «Koekoek» koopt
en bewaart, en dit, laten we zeggen,
gedurende vijf-en-twintig jaar
na dien tijd ten kleine bibliotheek
zal bezitten, wat ten goede zal
komen aan onze refutatie van
menschen met kuituur.
Voor den derden jaargang hebben
we een nieuw kontrakt afgesloten
met onzen minderjarigen
medewerker Pierken, evenals met
ïijn album van teekeiringen; de
Platte ook blijft van de partij; wat
de ezelarijen betreft van allerhanden
aard, daarvan blijven Delille,
de «Gazet van Antwerpen», «Het
Nieuws van den Dag» e. a. konfraters
de gedienstige leveraars; zfelfs
als er geen 1parlementszittingen
worden gehouden, zal onze parlementaire
medewerker zich beijveren
een kamerverslag te geven, wat
totnogtoe geen enkel blad in staat
was te deun; ten slotte gaat de
galerij met beroemde en beruchte
mannen verder, hebben we ophefmakende
onderwerpen voor sensationeele
feuilletons, talrijke reportages
in 't zicht, een verzorgde wetenschappelijke
rubriek in ons
hoofd, de bespreking van kunstgebeurtenissen
in onze pen. Enzoovoort,
etseetera, te veel en te
lang om hier allemaal te melden.
Maar, zooals we hooger zeiden,
is het evenwel noodig, dat enkele
nieuwe lezers onze oplage komen
vermeerderen.
Gelijk het nu is, zitten we een
beetje genepen. «Koekoek» kan
onvoldoende zijn vleugels uitslaan.
IN DUITSCHLAND
En we hebben nog zooveel-te geese-
!en en te lachen!
We doen bijgevolg een dringend
?n beleefd verzoek om propaganda
le maken voor ons humoristisch
.veekblad.
Wie het doet en lezers wint, zal
liet groote genoegen der zelfvolloening
smaken en meehelpen aan
het verdienen van zijn heniel.
Wie het niet doet en onzen,«Koekoek»
verwaarloost, zal eeuwig
gepijnigd worden door een knagende
wroeging.
We zijn er van overtuigd, dat
deze kleine verwittiging, in alle
vriendelijkheid gegeven, de beste
gevolgen zal hebben voor «Koekoek».
Maar wat het ook zij: Aan alle
toekomenden, heil!
Leve de groote Koekoek-familie!
Vivan ons!
— Waar ziet ge Hitlerv
— Nee, ik voel of 't regent! (Le nüe, Parijs).

HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Abonnement i Jaar fr. 85.00
Abonnement maanden r. 18.50 Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Abonnement 8 maanden fr. 6.25 ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^ m
i'oatcheckrekening «Het Licht» n. 56733 Nummer 51 - Tweede Jaargang - 20 April 1933
ONZE GALERIJ VAN BEROEMDE EN BERUCHTE MANNEN
Er is niets zoo gemakkelijk dan
over Urbain Jamar te schrijven.
C'est un homme sans histoires,
wat nog niet beteekent: sans histoire,
(in 't enkelvoud).
Waar hij juist geboren is weet
ik ook niet zoo juist, in Klein-
Brabant of in Groot-Brabant, doch
van Brabant zou hij naar Brabo
overwaaien.
Hij begon met schoolmeester te
worden. Dat is een ongeluk, hetwelk
er véle brave menschen overkomen
is, doch het is niet wat men
heeten kan een erg ongeluk, als
b.v. getrouwd zijn of 50 jaar geworden
zijn, enz.
Ge hoort wél eens zeggen : de
journalistiek leidt tot alles, op
vooncaarde dat ge haar verlaat.
Zoo is het met de schoolvosserij:
die leidt ook tot alles, op konditie
dat ge aan 't baantje verzaakt.
Er zijn illustere voorbeelden van
mannen die in 't leven gedebuteerd
hébben als schoolfrik en het tot
roem, aanzien, fortuin en macht
hebben gebracht.
Jamar nu kwam van de schoolvosserij
in de journalistiek, wat
nog een verkapte vorm is van
bestweterij.
Dat gebeurde vóór den oorlog.
Hij werd redacteur aan «De
Volksgazet».
Hij zat goed en wel aan de redaktietafel
als de oorlog uitbrak.
— Wat nu gedaan, zei Jamar?
Maar ztjn vriend Tenoagne wist
er raad op.
— 't Is gij kom met mij naar
Holland, 't Is wij daar doen dan
een kieken in de soep en de soldaten
laten vechten.
En Jamar trok naar Holland.
Met Tenoagne.
Ze dachten over den Moerdijk
dat er twee beestenkooplui waren
toegekomen, zoo wél in 't vleesch
als die beide onaf scheidbar en
stonden.
Maar onze vriend Jamar bleef
het niet lang eens met zijn dikken
vriend Tenoagne.
URBAIN JAMAR
Terwagne die spek genoeg op de
ribben had en tegen een dagje
vasten kon, wou de oorlog uitvechten
jusqu'au bout, zelfs jusqu'au
bon bout.
Jamar vond dat soldatenbloed
kostbaarder is dan joernalisteninkt
en ijverde voor vrede.
Hij steunde de mannen die te
Stockholm bijeenkwamen met het
inzicht een einde aan de onderlinge
uitmoording der volken te
stéllen...
Eens toch werd het laatste schot
aan het westelijke front gelost.
Terwagne keerde naar Antwerpen
terug.
En Jamar ook.
Maar Terwagne die dacht dat hij
net als voor den oorlog, maar zou
te spreken hebben om te bevelen
en gehoorzaamd te worden, werd
propertjes afgedankt.
En vermoedende dat zulks meer
nog het gevolg was van Jamar's
lioudlng in den vrede, dan van
zijn eigen houding onder den oorlog,
besloot Terwagne wraak te
nemen over den hem aangedanen
hoon.
En hij kloeg Jamar en nog een
paar andere kameraden aan als
landverraders!!
Proces. Assisen. Debattes. Pleidooien.
Met het resultaat dat Jamar zoo
populair werd dat hij dadelijk tot
député loerd gekozen.
Hij kon nog niet zoo spoedig
zetelen, onze vriend, doch na verloop
van tijd kwam dat toch in
orde...
Jamar is ook opnieuw redakteur
aan ons bijblad «De Volksgazet».
Hij schrijft er wekelijks de parlementaire
kroniek en dagelijks
wat hem luimt.
Hij heeft een persoonlijken stijl.
Een stijl, om het zoo eens te zeggen,
waaraan niet alleen een hekken,
doch die ook aan de ribben
| hangt.
Hij heeft aan Mussolini, den
bloedhond, een persoonlijken
vijand.
Nu heeft hij er twee. ik bedoel
vijanden : Mussolini en Hitier.
En ja, nog een paar andere, doch
die spelen geen rol op het wereldtooneel.
Maar onze vriend kan nog wat
anders dan zijn tegenstrevers uitveteren
in de kolommen van een
gozet.
Hij dient u ook van repliek.
Mondeling.
Want Urbain Jamar is in het
Antwerpsche een bekend orator.
Een luidspreker heeft hij niet
noodig.
Hij buldert er voldoende hard
op los.
En wat ook daar in zijn betoog
treft is zijn pratikuliere beeldspraak.
Om het eens te schrijven gelijk
hij het zegt: ze zullen hem geen
appelen voor citroenen verkoopen,
want vóór het kalf verdronken is,
is hij er met zijn bijltje bij.
Af en toe spreekt hij in het
Parlement.
Maar wanneer hij er niet
spreekt, schrijft hij er duizenden-
één brieven aan de h.h. ministers
en bureelen, — al proza dat
in de «Vragen en Antwoorden» van
de Parlementaire Annalen wordt
opgenomen.
Het heeft heel weinig gescheeld
of hij was burgemeester van Borgerhout.
Alleen zijn voorspelling,
als zouden de klerikalen op hun
knieën komen voorstellen doen in
verband met de vorming van het
kollege, is averechts uitgekomen.
Maar uitgesteld is niet verloren.
Wie tijd tot leven heeft zal Jamar
nog eens met een driekleurigen
sierv overheen den buik op het
perron van het Borgerhoutsch»
stadhuis aanschouwen.
Zijn beste vriend en medewerker
is daar De Nand.
(Zie vervolg onderaan blz. 4).

«« En het licht scheen in de duisternis, en de duisternis heeft het niet begrepen „
_ Teekening van Tjerk Bottema in «De Notenkraker»
Vóór de komst van Jamar was
die daar de kandidaat-burgemeester.
Maar met de offervaardigheid,
die zoo véle van onze vooraanstaande
partijgenooten kenmerkt,
heeft Nand de plaats geruimd voor
zijn vriend Urbain.
Wat zullen we nog meer over
onzen vriend vertellen?
Dat hij een gezonden appetijt
heeft en niet meer water verbruikt
dan hoogst noodig is?
Dat hij een apostelziel heeft en
kontent is dat Camille Huysmans
meer op het stadhuis te Antwerpen
dan op zijn redaktieburëau
zetelt?
En nog wat achterklap? Verwacht
zulks niet van ons. De kortste
biografies zijn trouwens de
beste!
B R I E V E N B U S
LOUIS A. — Plotseling afbreken,
vinden we niet best. Waarom geen
vooropzeg geven van minimum veertien
dagen? Liefde kan als een werkkontrakt
worden aangezien.
CYRJJ3L D. — Met vergif in te nemen,
zoudt gij er van af zijn. Dat is
juist. Maar zij ware dan toch ook van
u verlost. Zoodat het geen oplossing
is. Trouw liever.
CORALIE. — Ja, let er op, alles is
uitwendig gebruik, doch eerst goed
schudden, daarna twee pillen, vervolgens
een lepel rabarbersiroop, een hal­
ve liter melk, twee grofkesnagels en
een snuifje vanillepoeder. Daarna slapen
gaan, desvoorkomend een kleine
wandeling zonder gebruik van sterke
dranken.
J. J. — Het kan ook zóó gaan: eerst
een kategorieke weigering, dan een
klinkende muilpeer, vervolgens een
handje en een toezeken.
D. T. — Wij hebben geen bureau
voor miichtingen daaromtrent. Wend
u tot den sekretaris van de N. P. v.
S. G. en P. (Ar. O. E.).

KOEKOEK 5
VOOR ONS SCHOON VOLK
BIJDRAGE TOT VLAANDERENS
KULTUREELE HEROPSTANDING
Wtj willen niet dat men ons van
eenzijdigheid of fanatisme beschuldige.
Iedereen die iets te zeggen heeft, mag
hier aan het woord komen. Hoe meer
hoe liever, ('t Is altijd zooveel gewonnen
voor onze redakteurs.)
Zeker, de volledigheid is van deze
wereld niet, maar wij gaan er toclprat
op reeds menig talent aan het
daglicht te hebben gebracht, dat
anders dreigde in 't moeras en den
mist der onbekendheid verloren te
gaan.
Trouw aan deze gedragslijn presenteeren
wij u hier vandaag:
DE
LIEFDADIGHEID
Bode van het Godvruchtig Werk
der Brooden van den H. Antonius
van Padua
De Liefdadigheid is, zooals ge zie'
een tijdschrift, of liever een brood te
meer aan Vlaanderens rijke tafel,
waar we zijn als genooden, om het
woord van den dichter te gebruiken
In dit tijdschrift worden u, van
naaldeken tot draadje, al de mirakels
uiteengezet door tussohenkomst van
den H. Antonius voltrokken: lammen
die weer beginnen loopen, blinden die
de gazet lezen, slechteriken die zich
nog juist bijtijds op hun sterfbed bekeeren,
leege portemonees die gevulc'
teruggevonden worden, enz., enz.
Ziehier een exemplaar:
VEELEISCHEND
— Dat ls een zeer praktische lavabo,
madame... kraantje voor warm water...
— En voor het lauw water?
BIECHTEN!
Een ouderling van zeven-en-zevenjaar
leidde een goddeloos leven;
hij was kleermaker en herbergier
en zijn huis was een school van
ondeugd en zedeloosheid, waar de
jonge lieden bijna allen schipbreuk
leden. Daar hij een weinig
onderwezen was, las hij alle
slechte nieuwsbladen, die hem in
handen vielen, en bij elke gunstige
gelegenheid trok hij de heiligste
geheimen van onzen godsdienst in
het belachelijke; in een woord,
sedert veertig jaar was die man
de pest der parochie en een voorwerp
van droefheid voor al de
deugdzame inwoners.
Het is duidelijk dat zoo'n schandaal
niet kon blijven duren! Anders ware
't vertelselken overigens uit.
Daarom ook wordt de zeven-enzeventigjarige
goddelooze herbergier
•net een vreeselijke kwaal geslagen.
De pastoor gaat er naar toe, maar
't is al boter aan de galg. Tot mer
eindelijk op het idee komt van dér
stakkerd een medaille in de handen
te duwen. En klaar is kees!
Hij slaat op zijn borst stort overvloedige
tranen en is direkt bereid öm
naar den hemel te verhuizen.
Tot daar de vertelling.
Degene onder onze lezers echter,
die min of meer in 't zelfde geval van
den zedeloozen herbergier verkeeren.
willen wij graag helpen door er op te
wijzen dat de Bode van het Godvruch
tig Werk der Brooden, bereid ls hen
direkt uit de sloosters te helpen.
Daartoe behoeven zij maa- een postcheck
in te vullen en hun keus te doen
uit onderstaande reddingsboeien:
DE ENGEL BESTIERDER DER
JONGE DOCHTER EN DER
KRISTELIJKE MOEDER
(610 bladzijden)
1. Overtrokken met licht perkal,
roode snee 17.00
2. Overtrokken met pégamoïd,
vergulde snee 28.00
Scapulier-Medaliën
Titre, het stuk: 8,25, 12,75, 21,00
en 23.00
Uit zilver, het stuk 9,00
Uit verzilverd metaal,
het stuk 2,35 en 1,50
Medaliën van den H. Antonius
Gewone Medaliën
Uit zilver, het stuk 9,00
Medaliën Duivelbezwering (*)
1. Uit aluminium, het stuk 0,50
het dozijn, 5,75.
2. Uit wit metaal, het stuk 3,00.
Geen medaliën duivelbezwering
uit zilver.
De Medallën-Duivelbezwering
dragen het beeld van den H. Antonius
en op de keerzijde het kruis
en de woorden der Duivelbezwering.
Bevallige Paternoster, coco beiers,
sterke ketting 4.25
Geen middel overigens van u te
vergissen! Gebruiksaanwijzing gratis:
N. B. — De paternosters genaamd
van den H. Antonius bestaan
uit een Medalie van den
Heilige en dertien maal drie ronde
beiers met tussohenschakkels. De
manier waarop deze paternosters
moet gebeden, wordt gevoegd bij
iedere bestelling.
Behalve deze scapulieren, medaliën,
engel-bestierders van jonge dochters
en paternosters, groote keus van
brochen, parels, kruisen, herten, kettingen,
plakschriften, brieven, kokers,
enz. In verzilverd metaal, gekleurd,
op lijnwaad, recht, gevijld, langwerpig,
klein of gedraaid.
N. B. — Wij raden onze lezers zelfs
aan, ten einde een goede uitwerking te
bekomen, hierbij tevens een paar geleerde
artikels van den h. Jan Boon
over de gentlemen-like en kultureele
heropstanding van Vlaanderen, in hun
kloefen te spelen.
Sukses verzekerd.
— Weet ge niet waar mijn scheerborstel
is?
— In den pot met terpentijn, •
Louis... 'k Heb hem eens gebruikt om
de kleerkast te schilderen.

6 KOEKOEK
DE GENTSCHE
Nog een paar dagen scheiden ons
van den plechtigen stond, waarop de
Thebaansche trompetten den réveil
zullen blazen in het Gentsche stadspark
en duizenden en duizenden bloemen
zullen ontluiken onder de zegevierende
tonen van de Brabanconne.
Millloenen menschen, die den entree
kunnen betalen, zullen er komen naar
kijken: de eenen omdat ze liefhebbers
zijn van bloemen, de anderen omdat
ze er den schijn willen van hebben en
eenigen zelfs omdat ze meenen, dat
er natuurlijk bloemen en bloemen zijn
en dat het er zoo nauw niet steken
zal.
In de bladen kan men nu dag am
dag de geschiedenis, de rogeling, de
ontwikkeling, enz., der floraliën nagaan.
Wij hebben gemeend orogineel te
moeten zijn en hier eenige oorspronkelijke
bijdragen te laten volgen van
bekende personaliteiten.
DE EERSTE FLORALIE, UIT
FOLKLORISTISCH
STANDPUNT GEZIEN!
Alvorens Adam in Eva's appel kon
bijten, moet hij natuurlijk een bezoek
hebben gebracht aan haren lochtiug.
Dat was £e eerste floralie.
Later heeft ze dermate uitbreiding
genomen dat men de bloempotten en
vijvers, verwarmbuizen en cactussen in
plaatste.
In ons museum van folklore worden
nog enkele pronkstukken uit de eerste
floralie bewaard, waaronder:
de blomme van mijn moeders mutse,
Flora diabolica (F. Teirlinck), een
r
— Is het wel eerlijk? Dat geld...
we nemen het uit den zak onzer aktionnarissen.
— Waar zoudt ge 't wilden dat we
't nemen?
zakje solfer- en aardappelbloem, de
Roos van Jericho (van R. Herreman),
en ander onkruid.
In het steenen tijdperk bestonden
de bloemen' uit arduinen, men droog
dan kasseien in het knoopsgat; later,
ln het ijzeren tijdperk, werden ze uit
blik vervaardigd en droeg men dus
dekoraties; heden, in de papieren
eeuw, zijn natuurlijk de gemaakte
bloemen aan de orde van den dag.
Men speldt er u blauwe op de mouw
voor politieke doeleinden of veelkleurige
op ie borst ten voordeele der teringlijdende
werklooze invalidenweesjes
van den onbekenden soldaat van 't
rood kruis der Kongomissies.
De schoonste bloempjes der floraliën
zullen echter na den laatsten dag
der expositie ontluiken: het zijn de
roode eerste-meibloempjes.
Vergeet het niet. Dat elkeen dus
Maandag en acht dagen zijn plicht
vervulle. En moesten de bloempjes uitverkocht
zijn, dan kan men ze nog
altijd vervangen door tomaten.
Wie echter nog mee. van de folklore
der floraliër weten wil, raadplege Guido
Gezelle's .«Kerkhofblommen» of
Van Kenhove's straatliedje:
«Ik heb en bloemeken geplukt al
in de wei, en z' is van mij, en z' is
van mij... enz.»
Dr. P. DE KEYSER.
DE OPINIE VAN HET
GEESTESLEVEN
De schoonste bloemen der floraliën,
zijn volgens mij nog altijd de stijlbloempjes.
Wilt ge er een paar uit het «geestesleven»
van 10 April? Pluk ze maar:
« Wellicht zag men nooit een
tijdperk, waarin het wezen der
kunst meer doorschunt en verscheurd
werd door he* maatschappelijk
geschieden.
Alsof de tijd zich wreKen wilde
over de hooge afzondering, soms
wel de verre onverschilligheid ten
opzichte van dit geschieden, waarin
de kunst jaren lang verwijlde,
wordt zij er nu ineens brutaal bijgesleurd
».
Zooals men vaststelt, werd dit
plantje begoten met klaar pompwater.
Maar misschien hebt ge liever het
volgende:
« Met betrekking' tot het veelzijdig
fenomeeen der kunst in de
evolueerende en revolutionneerende
aktueele samenleving, staan we
nu plotseling voor nieuwe kritische
toestanden. Deze toestanden wijzen
er in de eerste plaats op, dat
de kwestie der sociale kunst zich
achterwaarts verscherpt ».
Deze achterwaartsche verscherping
zal denkelijk een staartje worden, zoodat
daarover nog het laatste woord
niet is gezegd en we ons verder kun­
nen reserveeren voor andere eventueele
evolueerende en revolutionneerende
kritische toestanden.
G. V. H.
DE BLOEM DER NATIE
Mag ik de demokratische lezers even
herinneren aan de bloem van onzen
Be'.gischen adel?
Baron de Blommaert, Baron Bols de
Ne vele, Ridder Boschaert de Bouwel,
Louis de ten Bossche, Palmyre de Konte,
baron Bieberstein Rogalla Zawatsky,
Cocqueau des Mottes, Hoobrouck
de Mooreghem, Laage de la Rocheterle
de Man d'Attenrode et Wevere,
Pouppez de Kettenis de Hollaeken, barones
Coppée, Houtart en Georges
Minne, zonder nog te spreken van het
edel huis de Hemptinne, dat bij monde
van een zijner nazaten, in de jongste
zetting wan den Gentsehen gemeenteraad
deed uitroepen: «Smoel toe,
klj!».
De conciërge van den
Kon. Kruidtuin.
OPEN BRIEF VAN
DR. PANGLOSS
Waarde lezers,
Misschien verlangt ge mijn oordeel
te kennen over de floraliën?
Welnu ziehier: ik zie in heel die
bloemenfeeërie maar één doel: de betrekkingen,
ook de handelsbetrekkingen,
met onze buren te verinnigen.
We kunnen niet genoeg op goeden
voet leven met onze broeders van over
de grenzen en met onze zusters van
heel de wereld. We kunnen hun niet
luid genoeg de taal der bloemen laten
hooren.
— «Ze temmen... oh, comme je
t'aime!».
We kunnen hen niet genoeg overtuigen
van de degelijkheid van het
Vlaamsche zaad, dat met mildheid op
de bedden, de bloembedden, verkwist,
tot zulke prachtscheuten heeft geleid,
als die welke men op de floraliën zal
te zien krijgen.
We kunnen niet genoeg' onze buren
bewijzen, dat we door en door goed
zijn en dat zelfs onze aalputten den
onbetaalbaren drek leveren, die de
schoonste planten ter wereld doen
groeien.
We kunnen niet genoeg verkondigen,
dat onze serres het unieke monopolium
bezitten om orchidee-achtige
distels, kiekskens en zevenmaanders
uit te broeien.
We kunnen niet genoeg nadruk leggen
op onzen handel in begonia's en
blanke slavinnen en op de vermaardheid
van onze Ledebergsche ajuintjesmarkt,
die beroemd is tot op Gendbrugge
en St. Amandsberg.
We kunnen niet genoeg..

KOEKOEK
F L O R A L I Ë N
Maar ja, dat voelt iedereen wel voor
zich zelf.
Wat ik echter nog wil doen opmerken,
is, dat we geen te groot idee
over onze eigen vermogens moeten
hebben.
Bescheidenheid is de moeder van
den bluf, zegt het spreekwoord.
We moeten ons bv niet inbeelden,
dat het alleen onze bloemisten zrjn.
die mooie hortensia's en gedresseerde
katjes kunnen kweeken. Ook in 't buitenland
zijn er sterke voetbalploegen.
En ik zeil, zonder eigenlijk direkt
tot den stiel te behooren, heb reeds
menige ontdekking gedaan, op gebied
van lindentihee, vijgenbladen, nieskenskruld
en fleur-de-matrasse.
Voor eenigen tijd zelfs kwam ik tot
het besluit, dat het mogelijk was, om
door de veelzijdige kruising van rozen
met bananen verslunste dahlia's te bekomen.
Maar deze bevindingen zal ik eens
laten uiteenzetten in intiemen kring
op een avond, dat de Koning en Astrid
niet naar Gent komen.
HET OORDEEL VAN
PROF. EINSTEIN
De relativiteitstheorie is ook toepasselijk
op de Floraliën. Er zijn veel
blommekens die schoon zijn van verre,
maar verre van schoon.
Voor mijn part hoop ik, dat ook de
Joodsche bloemen op de expositie zullen
toegelaten zijn. Men kan ze gemakkelijk
herkennen: de mannelijke
hebben een krommen neus en dito
stengel, terwijl de vrouwelijke
zwart haar hebben, donkere betooverende
amandeloogen, een zoeten parfum
en een kelkje om te stelen.
Ze lusten geen varkensvleesoh, onnoodig
ze dus aan den adel en de geldpatriotten
voor te stellen op de vernissage-plechtigheid
.
EEN WENSCH VAN JO-JO
Ik wensch maar één ding: ik zou
van de jury willen zijn... om miss Pioralie»
te verkiezen. Ik weet niet of ze
tot de orchideeën, de distels, de paddestoelen,
de tulpen, de lelies of de
vierklavers behooren zou, maar ik heb
het voorgevoel, dat ze langs de grachten
groeit om aan 't water te kunnen
spelen...
HET GEDACHT VAN
M. DE SPIEGELLEIRE
(Pierke's vader)
— t Zal weeral fameus zijn mee al
die donderondendiejussen en pisblommen.
De schuunste ruuze is volgens
mij nog de die je, die ge smijt op den
veugel-plk in 't Sapeurken,
EEN WOORDJE
VAN ONZEN VRIEND
PGT. DE GRAEVE
De heksenketel van de Duitsche hel
en de gespannen toestand in Oostenrijk
vertroebelen zoozeer de internationale
politiek, dat alleen een bezoek aan
de floraliën ons zal kunnen overtuigen
van de gevolgen, die een oorlog in de
naaste toekomst hebben zal. De bloemen,
binnen 50 jaar, zullen giftgassen
uitwasemen; de bladeren zullen met
elektriciteit beladen zijn en de onvoorzichtige
voorbijgangers, die hen aanraken,
zullen neergebliksemd worden.
De menschen zullen de gedaante deT
planten aangenomen hebben om aan
elkanders verdelging te ontsnappen.
De schoonmoeders zullen zich als
wandelende, stekelige kaktussen voordoen,
de jonge meisjes als ronde
meloenen, blozende tomaten of echte
porijen, de mannen als bonkige boomstammen
en de senators als treurwilgen.
DE « STAND »
VAN KOEKOEK
Vijf minuten na het ter pers gaan
vernemen we nog dat onze sekretaris
besloten heeft, gansch de redaktie aan
de floraliën te doen deelnemen. De
stand van «Koekoek» zal onder meer
bevatten:
Een mandeken spinazie en de allereerste
erwtjes, gezonden door De
Platte.
Dr Pangloss exposeert met een
ijskast, waarin op een ruitje prachtige
ijsbloemen zullen tentoongesteld zijn.
De redaktiesekretaris komt in aanmerking
voor een doos ingelegde abrikozen
en een bak vijgen (na Paschen).
Jo-Jo pakt uit met de handschoenen
van Lodewijk XV, die nog naar
de viooltjes ruiken en konsoorten...
De vliegende reporter zal zijn zwak
toonen voor aspergen en voor Maria
Pepita Lecina.
De heele stand zal opgeluisterd worden
door den eersten fonograaf, door
Caruso uitgevonden, en waarop Edison
zingen zal: «La fleur que tu m'avais
jetée».
MEDEDEELINGEN
VAN DEN BURGEMEESTER
M. Vander Stegen laat ons weten,
dat volgende schikkingen zijn genomen,
met het oog op de opening der
floraliën.
Vrijdagnamiddag: Officieele opening
Zaterdagmorgen: Officieele opening.
Zondagmorgen: Opening voor het
publiek.
Voor de menschen, die het dan nog
niet zouden weten, dat de bloemententoonstelling
geopend is, zal een
nieuwe, allerlaatste plechtige opening
plaats hebben den 28n April in aanwezigheid
van zijnen majestic Albert,
Koning der Belzen.
Maandag 1 Mei: Opening voor de
werkloozen.
GEEN KONKURRENTIE I
Opdat er aan de floraliën geen
oneerlijke konkurrentie zou worden
aangedaan, zullen de Gentsche
schouwburgen en cinema's volgende
spektakels niet mogen vertoonen gedurende
de week van 23 tot 30 April:
De Roos van Stamboul;
Le Lys brisé'
Edelweiss;
Rose-Marie;
Violettes imperiales.
Verder zullen de personen, die mos
op hun muren of gras tusschen de
straatsteenen vóór hun deur laten
groeien, gestraft worden.
De week van den 23n tot den 30n
moet een ode zijn aan de bloemen. Ze
zullen derhalve teeder moeten behandeld
worden.
Geen bloemen dus, vastgespeld op
hoeden of in knoopsgaten: de vrouwen
zullen, bij politiebevel, alleen
bloempjes mogen dragen in hun
korsage, als deze voorzien is van de
noodige dauw- of zweetdroppels.
DE NIEUWE BEDIENDE
— Is dat alles wat ge te doen hebt,
mijnheeer?
— Verontschuldig me, mijnheer...
*k verafschuw het tusschen mijn maaltijden
te moeten werken I
7

8 KOEKOEK
Onze Hitlerianen
De Dinaso-artisten hebben het
goed op.
Ge weet, dat ze de stichting willen
van «het Dietsche rijk». Hoe
zullen ze daartoe komen, denkt
ge? Zóó:
Demokratische en a-demokratische
VI. nat. jongeren
huldigen dus net machtsparool.
Dat bewijst ons inziens
dat ze v?n het «demokratisch
regiem» niets meer verwachten.
België wordt dus eens naar
de keel gesprongen. Door ons,
door de Vlaamsche nationalisten
alléén? Nee, dat ware
een dwaasheid want we moeten
maar liefst niet rekenen op
de medehulp van de demokraten,
zoo socialistische als katholieke
en de Belgische gendarmen
zouden het dus niet
tè kwaad krijgen. Het Brusselsch
centralisme vroeg niet
beter 1an dat we ons 'tot die
wanhoopsdaad l'eten leiden. •
Hoe en wanneer dan?
Als België onder den voet
geraakt van de marschkolommen
van een nabuur. Dan
moeten we zorgen niet mèt
maar tegen België te staan
Voila! Aldus een artikel in
INTERNACIA. En het vervolg is
niet minder plezierig.
Verder wordt gezeid:
Van nu af zien de denkende
Vlaamsch nationalisten in
Duitschland enkel de bondgenoot.
En als Hitier nog baas is ginder,
dan zal hij
Van Severen de leiding van
. den nieuwen Raid van Vlaanderen
in handen ?even.
Moest het ongeluk willen, dat
het de kommunist Thalmann ls,
dan...
dan zal Thalmann er geen
bezwaar tegen hebben aan Jef
Van Extergem de zorg te
laten den «Raad van Volkskommissarissen»
van Vlaanderen
te vormen.
En ge zegt, dat er geen humoristisch
proza meer geschreven
wordt!! Allons doncl
£2£LAR]/TRR
VAPI OX\J
VAN AMDtRtri
De Duitsche opperherders
We lezen in HET NIEUWS VAN
DEN DAG, dat de Duitsche «opperherders»
te Keulen zijn bijeen geweest.
Hitier en zijn mannen hebben
het er nogal kunnen voor doen!
Want de Duitsche bisschoppen
bidden God, Die in Zijn oneindige
Liefde Zijn Eeniggeboren
Zoon tot verlossing van alle
menschen heeft geschonken,
dat Hij het lot van het zwaar
beproefde Duitsche volk ten
goede keere, haat en tweedracht
er van verre houde,
vrede en eenheid, welvaart en
vrijheid en de hem toekomende
plaats onder de volken der
aarde hergeven wil.
Pafte! Is mij dat een taart op
Hitler's gezicht De kranige houding
van de Duitsche geestelijkheid
heeft begrijpelijkerwijze in de gansche
beschaafde wereld den besten
indruk gemaakt.
De hitlerianen integendeel zijn
buiten zichzelf van woede en men
verwacht ieder oogenblik het einde
van hun heerschappij.
Bij het ter pers gaan, bericht
men ons zelfs uit Berlijn, dat
Adolf Hitier op het punt staat zijn
neus te snuiten, waarna hij onmiddellijk
naar het buitenland zal
vluchten.
Heil de Duitsche bisschoppen!
— Ja, hij slikt dat even gemakkelijk
naar binnen als zijn vader met
de redevoeringen van Hitier doet.
(La Dépêche)
Jongelingen van
12 maanden
Er werd reeds dikwijls beweerd,
dat er geen kinders meer zijn.
Voor die stelling komt alleszins
weer ons bijblad VOORUIT pleiten.
Het gaat over de taalkeuze der
militieplichtigen.
In de tabel vinden we, dat een
zeer klein getal kandidaat-piotten
in Vlaanderen de Fransche opleidingstaal
kozen. Wat vast en zeker
moet plezier doen aan «La
Flandre libérale».
En in het Walenland, vraagt ge?
Daar is 't andere thee! Kijk:
In de Waalsche provinciën,
Nijvel inbegrepen, kozen 86
jongelingen van 12 maanden
en 104 van 8 maanden het
Nederlandsch.
Jongelingen van 12 maanden en
jongelingen van 8 maanden!
Zijn de jongens in de Waalsche
provinciën zoo vroeg rijp? En aan
hoeveel maanden houden ze op
kind te zijn? Wanneer beginnen ze
daar te vrijen en wanneer trouwen
ze? Als een manneken van 12
maanden een jongeling is, is
iemand van 20 jaar dan een
grijsaard? En als men er 40 wordt,
ls men dan misschien een eeuweling?
Ge ziet, die kwestie is verre van
duidelijk te zijn en laat verre perspektieven
open.
We veronderstellen, dat desaangaande
een ernstig onderzoek
aan gang is.
Bij de kajotters
Ge kent de kajotters en de kajotsters.
Daar zijn brave jongens
bij en schoone meiskes.
Naar aanleiding van een artikel,
geschreven door den sekretaris
van de Gentsche socialistische
jeugd, Georges Nachez, kreeg deze
kameraad een open brief op de
maag, dien we in DE STANDAARD
aantroffen.
Deze brief droeg volgende onderteekening:
Namens het Algemeen Sekretariaat
der K. A. 3.
JEF DESCHUYFFELEER,
Algemeen Sekretaris.
Jef Deschuyffeleer! Potdoche!
(om te vloeken gelijk ze in «Het
Volkske» doen) Jef Deschuyffeleer!
Zoo'n naam is een heel programma!
We hopen daarenboven, dat
de kajotsters van hunnen schuifeleer
kontent zijn.

_ _ KOEKOEK _ _ _ _ ^ — — — 9 _
HET FAUIET VAN HET PARLEMENTARISME
Het parlement ls met verlof.
En 't was tijd ook. Het parlementarisme
beteekent niets meer en Mussolini
en Hitier hebben geen klein
beetje gelijk de socialistische volksvertegenwoordigers
wandelen te zenden.
Misschien zal men ons van fascisme
verdenken, maar we zijn op ons gemak
en verwijzen naar M. Delille van
«'t Getrouwe Maldegem» in wiens gezelschap
we zoo gaarne verkeeren, als
het er op aan komt eens te lachen.
Wat lezen we in zijn blad van verleden
Zondag?
Dat de Kamer een echt roovershol
is, waar er gespeeld, gewed en gedobbeld
wordt als om prijs!
Ziehier hoe M. Delille dit oord van
verderf beschrijft:
« In de Kamer durft men bieden,
zonder te weten over welken
koop het gaat.
Ik overdrijf niet >.
Neen, de achtbare hoofdopsteller
van «'t Getrouwe» overdrijft niet en
hij bewijst dadelijk hoe de regeering
vallen kan over een kop koffie, een
praatje of een W. C. en hoe er geteerlingd
wordt op schandalige wijze.
« Dinsdag was het nog erger:
Daar werden teksten der regeering
of der kommissie verworpen met
68 tegen 66 stemmen, louter geworpen
met den teerling. Want
waren drie man vóór mij, niet een
praatje gaan houden in de gangen,
of een dagblad gaan halen,
of een koffie gaan drinken, de
uitslag ware 69 tegen 68 geweest,
enzoovoorts ».
Het moet dan ook niemand verwonderen,
dat de parlementsleden potuilen
zijn van het ergste soort en dat
ze niet eens weten waarom ze daar zitten.
Lees b.v.:
«Hoe stemmen de Kamerleden?
Op mijn eerewoord, ik zeg u: de
helft van de Kamerleden hebben
vijf en zes maal gestemd zonder te
weten hoe en wat ze stemden.
Er was ook geen mogelijkheid
het aan hun geburen te vragen
waarover het ging, want die wisten
het ook niet ».
Zoo is 't, en M. Delille olijft zelfs
mder de waarheid, als hij al zijn zielemart
daarover uitschreeuwt als volgt:
« Men weet, van zoodra we te
Brussel gekomen zijn, dat we uitgeroepen
hebben, dat het in de
Kamer en de Afdeelingen te zot
was om dood te doen ».
Maar gelukkig zijn er steeds uitzonderingen
en zijn er nog een paar menschen,
die daar op hun eentje heel
den boel verslaan. M. Delille is een
van deze rare excepties. Hij staat
daar in het parlement als een elk,
die ongestuit in zijn bloei, vrij opschiet
in de woestijn en er naar hartelust
prediken kan. Hij durft steeds de
waarheid verkondigen, zonder te liegen.
Dat ls iets fenomenaals en hij
trekt er dan ook dadelijk de gepaste
konklusie uit:
« Daar hebt u nu eens een klaar-
DOOR M. DELILLE VAN
« 'T GETROUWE
MALDEGHEM »
klinkend bewijs van mUn groot
voordeel, tot geen groote partij te
behooren. Zij staan in een bosch
bijeen, zij hebben geen open vrije
lucht en zon, zij misgroeien ».
En 't spreekt van zelf, dat M. Delille
met zijn groot voordeel (van zijn
achterdeel zwijgen we, welvoegelijkheidshalve)
dan ook veel belangstelling
oogst en steeds de ministers weet
te boeien en te intimldeeren. Hij beschrijft
het terecht, met zijn bekende
bescheidenheid, in volgenden zin:
« Ik zag dat minister Jaspar telkens
knikte, toen ik het had over
opbrengend werk, beter dan met
de armen gekruist te staan. En in
de laatste vergadering der Afdeeling
waar minister Poullet bij zat.
zag ik zün kop achteruitslaan, lijk
hij dat doet, wanneer hij scherp
hooren wil ».
Het is voorzeker geen klein bier, de
ministers hun kop te doen achteruitslaan,
maar het verbluft ons niet. We
kennen te zeer de kwaliteiten van M.
Delille om er ons niet op voorhand
aan verwacht te hebben. En hij heeft
dan ook overschot van gelijk het
dwaas parlementarisme af te keuren in
zijn wijs besluit:
« Het is het stelsel dat slecht is:
Het stelsel der partijen, waarin
elk zegt: het is mijn schuld niet,
het is de andere geweest en het
stelsel der kiezing, waarin de wil
van het volk van te voren wordt
verkracht ».
Ja, weg met het parlement, weg m»t
het roovershol, het speelkot, het zothuis.
Maar het is nog veel meer dan dat,
het ls... maar neen, laten we het M.
Delille zelf zeggen in een spiritueel
slot. « Onze middagtrein komt te
Brussel aan vlak tegenover de luxetrein
die gewoonlijk op hetzelfde
oogenblik naar Keulen vertrekt.
Toen we binnen reden, liep hij
juist Woensdag uit. Ik zeg tot mijn
maat: «Kijk, jandorie, Keulen rijdt
juist weg, nu kunnen we niet ln
verlof gaan ».
« Maar, Jozef, ge weet toch wel
dat het nog geen verlof is, het is
nog Kamer », zei hij.
« Neen, komedie! », zei ik ».
Voila, de Kamer is niet alleen een
Kursaal maar ook een Folies Bergère.
We kunnen hier gerust de ladder optrekken.
We stéllen ons in positie, slaan de
hakken tegen elkaar, strekken den
arm uit met geopende hand en roepen
uit volle borst en leege portemonnaie:
heil Hitier! heil Delille! Heil de trein
Keulen—Maldegem!

KOEKOEK
3irieven~ turn- Jtieckm-
De f eurzichticheit is de moeder van de postelijne winkel
— Helaba, Pier! Kent ge mij niet
dan?
— Psst! Zoo luije niet!
— Waarom?
— Ebde fergeete da de fyftienden
nog maar agter de ruch en is?
— De 15n?
— Ja, de ferjaardach van sint Anastazieja,
die naar tschgeint, binst den
oorloch nochal van eur doen spreeken
eeft als ik tenminste den Broeder
mach geloven en veur de mooment
in Duitslant weer van heur latte
geeft...
— ... of liever van haar schaar! "
— In elk geval de feurzichticheit
ls de moeder van de postelijnewinkel
en tis beeter veur u dade nie en vaart
geleik mijn vaader...
— Wat is er nu weeral met hem
gebeurd?
— Perleede weeke komt hü naar
huis agter ne geestdrieftige soortie
mee de Gaazebuizpe ter geleegenrjt
van d'nvoerinch van talgemeen stemregt
in treepebliek van Andora, onder
tzingen van tgroot air uit Salomon
en Dahlia...
— Wat?
— Kende da niet?
O mijne schgoone dalieja
olie olie, olie olal...
als flak voor ons deure ne nagwaaker
hem te stekken eeft. Kunde nog nie
wa luiijer roepen? zecht hij teege mijn
vader. Is tnu al ferbooje van reekla
me te maaken feur de floorajielen ook?
zecht hy daarop.
— Vor de floraliën, bedoelt ge.
— Ja feur de floorajielen zecht hy.
Maar tongeluk wildege da diene waaker
geen loole ferstont, geiyk al de
waakers, zodat myn vaader tsanderendachs
bei men ie re moest koomen.
zyde daar weeral! zyt dendiene teege
myn vaader, kebbe u pertan de
laaste keer gezeit dat tnu moest uit
zyn mee u en dak ooptege van u ier
ne' meer te zien! Wel meniere zijt
myn vaader kebbe teegen de waaker
zuust tselfde ec-rj', maar hy wildege
my nie geloven! Als tezoo is zule we
der u nog maar ne keer opstelle zeit
hy teege myn .aader. Ge zie van ier
in wafeur ne toestant da de mynsch
nu ferkeert. Waar is den tyt zugt hy
van de bloewust aan ne kluit en van
den opslach van de krenten!
— Hoe komt hy daaraan?
— Tschgeint dat hy da in Tvolkske
geleezen eeft.
— Twas in tjaar 1909 als tal nog
rustich was in ons lant...
Wie weet er nog van dien tyd
dat men voor 10 centiemen een
groot glas bier, een bloedworst o)
een rykemenschencigaar kón koo
pen? Er waren oproertjes in Span
je, byzonderiyk in de stad Barce
lona, maar - ,
.at stond in de blader
op de tweede bladzyde onder d<
« Berichten uit het buitenland J
tusschen het overiyden van eer
minister van Brazilië en een opslag
van de korenten in Griekenland.
— Uv vader gaat het ver gaan zoeken,
Pier! 't Is nog maar best dat
hy niet veel in de dagbladen snuistert.
Enfin, ge kunt hem misschien als
troost melden wat De Standaard deze
week in een lyrische ontboezeming
schreef: dat de Amerikanen er weei
bovenop zyn, sinds «de oude bierwagens
een nieuw lied zingen op het
New-Yorksche asphalt »...
— Ksal tmaar liever nie doen, want
ziede gij da da beelt van die zingende
bierwaages hem komt kwellen binst
dat hy daar agt daagen mee een
ferschigroeit keelgat op drooch zaat
zit!... Is de poejeezy veeleer nie gemaakt
om de mynschen te troosten?...
— Zeker, zeker! En wie er mocht
aan twyfelen, moet maar een oogenblik
de verzamelde werken van Jef
Mennekens ter hand nemen...

KOEKOEK ÏI

67
12 KOEKOEK
Uittreksels uit een propagandaschrift
van de Evangelische Kerk: «Onder het
bekleedsel van eerlijkheid en vroomheid
krioelen de leelijkste boezemzon-
den, die het leven berooven van zijn
kracht... Wie kan zijn hand in eigen
boezem steken en er haar rein uit te
voorschijn halen? . Als wij het instru­
BERIJMDE SCHELMERIJEN
ment van ons leven eerlijk en oprecht
in Zijne hand stellen, dan is Hij
machtig en gewillig om het oude te
vernieuwen.»
MIJN BOEZEMZONDEN
Ik ben stilaan gewoon geraakt
Zoo gauw de Paschen nadert,
My'n ziel te stellen poedelnaakt,
Opdat zij wordt doorbladerd.
Zoo vind ik dan gewoonlijk wel
De een of andre zonde
En snij ze uit mijn zielevel
En balsem dan de wonde.
Maar 'k voelde in den laatsten tyd
Mijn levenskrachten vlieden
En zwoer, mijn valschen trots ten spijt,
De oorzaak te bespieden.
Ik hief myn schijnbekleedsel op,
Van eerlijkheid en vroomheid:
Mijn adem stokte in my'n krop
Myn harte sloeg met loomheid.
Afschuwelijk was 't wat ik zag:
Een bont dooreenkrioelen
Der boezemzonden, leelyk, ach
Met niet te schetsen smoelen.
De Leugen lunchte met den Haat
En d'Ontucht met de Schande,
De Laster danste op de maat
Met Nijd een sarabande.
Nog dacht ik, roekloos-optimist,
Al klapperden myn tanden,
Licht heeft my'n oog zich toch vergist,
'k Beproef 't eens met mijn handen.
Ik stak een hand mijn boezem in!
By* 't weer te voorschijn halen,
Toen zag ik in haar vollen zin
De waarheid zegepralen.
Zy' was niet rein meei, mijne hand,
Maar gansch besmeurd met zonden;
Als met des duivels merk gebrand;
Ik zeg het onomwonden.
Toen ls 't berouw in heel my'n hart
Geleidelijk gegleden.
Ik heb U, Heer, genoeg getart
En Uwe kerk vermeden.
Dus stel ik eerlijk, brave vent,
Oprecht in Uwe handen
My'n duurbaar levensinstrument,
Wil zoo mijn heil verpanden.
Gewillig, machtig als Gij zyt,
Zoo zult Ge mij gedenken;
Door my, tot spijt van wie 't benydt..»
Er gauw een nieuw te schenken.
"Het Volk,, heeft een kordaat middel ontdekt tegen de leugens
De politiek is nog altijd het rijk der
leugens. Hoe zullen we daar toch eens
verandering aan brengen'' We hadden
verleden week '.nze nes men vruchteloos
op dit probleem gemarteld, toen
onze oogen op «De Ttjd»-«Het Volk»
vielen, het katholieke en zeer verlicht
orgaan, dat steeds de ingewikkeldste
vraagstukken met den glimlach der
k:idschheid weet op te lossen.
En we lazen:
« POLITIEKE LEUGENS
GESTRAFT
De koning van Afganistan ls zoo
lankmoedig niet als de Europeesche
regeering, die 't volk laten
opmaken met politieke waarheden
of leugens. Hij heeft onlangs te
Kaboel, de hoofdstad, drie mannen
veroordeeld, die menschen opruiden
met de sociale ellende van
zekere streken des rijks al te zwart
voor te stellen. Die mannen hadden
die streken niet eens bezocht
en de koning heeft ze dan gestraft
met hun 1500 km. te voet
te doen afleggen naar die plaatsen.
Als ze weer thuis zijn, vond
de koning Nadir Sjah, zullen ze
ten minste de , waarheid kunnen
vertellen, als ze niet te moe zijn ».
Zoo is 't nondemilliard!
En de koning van Afganistan kijkt
zelfs zoo nauw niet of het met waarheden
of leugens zijn, dat het volk
wordt opgeruid.
We eischen van onze Europeesche
Belgische regeering dezelfde energie!
Dat ze de socialisten, die over Hitier
schrijven en hem persoonlijk niet goed
kennen of met hem dagelijks niet omgaan,
wandelen zenden, 1500 km. te
voet, van Lourdes naar Beauraing en
vice versa!
Dat ze al degenen, die de kristendemokraten
voor laksheid beschuldigen
en geen onderteekende bekentenissen
van M. Heyman, Van Isacker
of Poullet kunnen voorleggen, dwars
door de Sahara doen loopen, barvoets
in hun vel.
Dat ze al de schreeuwers tegen het
fascisme en de reaktie ongenadig op
reis sture en dat ze de ontevreden
werkloozen ook maai doe marcheeren.
Als ze thuis komen, na 300 uren stappen,
zullen ze dan ten minste de waarheid
kunnen vertellen als ze er met te
moe voor zijn.
We danken «Het Volk» voor zijn
prachtig Initiatief, dat ons bovenstaande
gevolgtrekkingen deed maken. We
gelooven dat ze juist zijn, aangezien
het katholieke blad steeds waarheden
van eerste kwaliteit verkondigt.
Nog nooit werd het zedelijk hoogstaand
orgaan op één leugen betrapt,
alhoewel zijn redaktie reeds meer dan
1500 km. op den dompel is.
Dit versterkt ons in onze overtuiging
en doet ons daarenboven den wensch
uitdrukken, dat de Belgische ambassade
te Kaboel aan den koning van
Afganistan onze welgemeende applaus
zal willen overmaken.

KOEKOEK
KORTE BERICHTEN
Met het oog op eventueele Hitleriaansche
overvallen, heeft de Prins
van Lichtenstein besloten zijn politi?
met twee veldwachters te versterken
De Prins van Lichtenstein is niet,
zooals onze lezers misschien meenen.
een operette van Pranz Lehar, maar
wel het regeerend hoofd van het
vorstendom van dien naam.
Zooals uit de vergelijkende statistieken
blijkt, heeft de invoering van
het zomeruur aanleiding gegeven tot
een roerende manifestatie van eensgezindheid
tusschen de betrokken
staten.
Frankrijk is er mee begonnen einde
Maart, Engeland op 9 April, Holland
weer op een anderen dag, België op..
26 Maart, enz. Terwijl sommige landen
er vierkantig hun polevieën aan gevaagd
hebben.
De hierbij gemanifesteerden geest
van overeenkomst laat het beste verhopen
voor de komende wereldkonferentie
en de Vereenigde Staten van
Europa.
De Parijsche dagbladschrijvers heb
ben Mej. Marguerite Ore, naaister
ais «juffrouw der Pers» uitgeroepen.
Waarschijnlijk om te bewijzen dat
er tusschen een journalist en een kleermaker
met veel verschil bestaat.
Zij werken Immers allebei op maat.
Een onbekende
— Meneer Huber, stotterde de verlegen
jonge man, mag ik — hmm —
zou — u.
— Maar natuurlijk, mijn jongen,
u mag haar hebben, lachte de vader
van het meisje.
— Wwat. wie?
— Nu, mijn dochter. Daar wil u
toch mee trouwen, niet?
— Nee, pardon, meneer Huber, ik
wou u vragen of u mij duizend frank
zou willen leenen.
— Zeker met, menheer, was net
scherpe antwoord, u moet mij met
kwalijk nemen, maar ik ken u toch
nauwelijks!
De voorwaarde
Een weduwe kwam bij den huwelijksmakelaar:
— Ik zoek een man tusschen veertig
en vijftig.
— Dat kan. Moet hij Mond zijn of
zwart, bruin of kaal ^Toot of klein,
dik of ^lank, met of zonder snor,
muzikaal of met. jonggezel of weduwnaar.
— ? ? ?
— Ja, ik heb nog zes hoeden van
mijn man zaliger, die zou hij cian op
kunnen dragen.
d a t g e a l t i J d d e l a a t s t e z
^•ïfEÏ- ' «t OP het appel?
• Waarschijnluk, adjudant, omdat ik niet de eemte de bite ben.
13
Misverstand
Een Parijsch journalist, die voor
een reportage naar de Stad Toul gezonden
was, vraagt onderweg aan den
kruier, die hem naar zijn hotel begeleidt,
om te weten hoe hy de bewoners
van Toul in zyn kronieken moet aanduiden:
— Hoe heeten de bewoners van
Toul?
Waarop de ander zich achter het
oor krabt en verbaasd antwoordt:
— Maar... er zyn er van allerlei
namen.
Ongeluksvogel
«Niemand is zoo ongelukkig als ik,
klaagde een man, wien het in de wereld
niet meeliep. Alles, wat lk onderneem,
mislukt. Wanneer ik een hoedenfabriek
zou oprichten, zouden de
menschen vast en zeker zonder hoofden
ter wereld komen.
De voorouders
Een leeraar vertelde aan de jongens,
dat de familienamen vaak aanduiden
welk handwerk de voorouders hadden
uitgeoefend. Zoo kreeg men byvoorbeeld
Smid, Bakker, Snyder, enz .
— Wie kan me nog een voorbeeld
geven? vroeg hy.
Een der jongens stak zyn vinger op.
— Myn naam is Web! zei hy. Dus
moeten myn voorouders zich Spin genoemd
hebben!
In plaafs
van een man
Toen men een bekende schryfster
eens vroeg, waarom zy niet trouwde,
antwoordde zij:
— Ik kan heel goed zonder man,
want lk heb thuis drie dingen, die
zyn voornaamste karaktereigenschappen
geheel vervangen. Ik heb een
hond, die den geheelen morgen bromt,
een papegaai, die den heelen middag
vloekt en ten slotte een kater, die
den heelen nacht wegbiyft.
Waarom ?
— Ge moet dadeiyk een brief schryven
aan Muller en Co, zei de chef.
— Maar dat hebben we gisteren al
gedaan, antwoordde de bediende.
— Ge doet wat ik u zeg. begrepen?
— Maar Muller en Co. moet toch
eerst op den vorigen brief antwooiv
den!
De chef werd woedend.
— zyt gy hier de chef»
— Neen.
— Nu, waarom kletst se dan als een
idioot?

UIT HET LEVEN VAN DEN PLATTE
Gelijk zoovele anderen, was de Platte
er met Paschen voor een dagje van
tusschen gegaan.
Hij was zajn fiets opgesprongen en
naar Hofstadeplage gepeddeld.
Hij wou ook eens kijken gaan hoe
of het daar thans gesteld is.
Onderweg was hij tusschendoor op
tijd en stond afgestapt, om zijn zweet
even af te drogen en zijn dorst te lesschen.
Oe Platte zweet nogal gemakkelijk
en dorst heeft hij altijd.
Zoo kwam hij dan te Hofstade toe,
een beetje boven zijn theewater.
Maar in de open lucht was hij spoedig
weer frisch en lekker. Hij had zijn
fiets opgeborgen, was een uurtje gaan
liggen in de bosschen omheen het
kunstmatige strand en dan afgezakt
naar de Oude Markt waar, in de herbergen,
de orgels dreunden dat het
klonk en de bieren van Lamot de menschen
in een prettige .stemming brachten.
Onze Platte trok begrijpelijk een gelegenheid
binnen, waar de pinten grooter
uitvielen dan in de buurt en de
d'ieneterkens niet tegen hun goesting
schenen te leven.
Hij zat er nog maar pas, toen hij PT
een oude kennis in de gaten kreeg,
— om hem bij zijn naam te noemen.
Tuur.
Tuur had vroeger met den Platte
gevaren.
De twee vrienden begroetten elkaar
luidruchtig.
— En wat voerde gij uit, tegenwoordig,
Platte?
— Ik dop. En gij?
— Ik? Ik heb zoo pas een reis achter
den rug van zeven maanden. Op
Indlë.
— Een heele uitstap.
— 'k Geloof u!
En Tuur aan 't doordraven.
De Platte werd gauw gewaar, dat de
andere hem met zijn avonturen poogde
te overbluffen.
De fantasie van den Platte begon te
werken en toen zijn maat wijd uitgepraat
scheen, stak de Platte van wal.
— Dat doet me denken Tuur aan
een avontuur, dat mij overkomen is in
Oe!a-Oe!a.
— Waar is dat?
— Ergens in Kongo, vlak nabij den
Evenaar.
Was het me daar warm!
De negers liepen daar heelemaal in
hunnen blooten flikker, 2e droegen alleen
een schortje en dan was het er
nog een met gaten in.
— Met gaten in?
Ja, om te verluchten!
Ik zelf, ik had een heelen tijd geprobeerd
alleen mijn onderbroek aan
te houden, maar ze plakte aan mijn
billen en ik was wel verplicht ze uit te
spelen. De heb dan een poosje gesukkeld.
Een schortje wou ik niet dragen,
ik zocht dus maar een wingerdblad,
maar Ja, er was er geen enkel
groot genoeg en savooien groeien er
niet in Kongo. Ten slotte vond ik toch
wat me paste.
Ik was daar op logement bij een
soort koning, milledju een leelijke vent
zulle. Hij droeg geen ringen, maar reepen
in zijn ooren, en omheen zijn
nek hing een halsband, die wel 50 kilo
zwaar woog. Maar hü was baas en wie
baas is, heeft veel te zeggen.
Gelijk al de negerhoofdmannen, had
hij een harem.
Ik stond met hem op goeden voet,
ik had hem leeren velo rijden en daar
was hij me dankbaar voor.
Ik woonde nog geen drie dagen bij
hem in, toen hij op een morgen in 't
Kongoleesch tot me zei:
— Vriend, ge slaapt gij alleen. Dat
is geen werk. Er zitten hier veel te veel
muggen, die u wakker houden en ik
weet wat het beteekent, 's nachts wakker
liggen. Ge kunt toch altijd uw
tafel van vermenigvuldiging niet opzeggen.
Kort en goed, hij bezorgde me een
exemplaar uit zijnen harem om me
gezelschap te houden.
't Was een aardige poes.
Enfin, inderdaad het weid nu veel
plezanter 's nachts, we vingen samen
muggen en daarna vingen we dan weer
een uiltje.
Maar, gelijk dat gaat als ge samen
slaapt en er niet te veel plaats is in
het bed, we praatten zoo over het een
en het ander en ja...
Zonderling, telkens als ik haar bewees
hoeveel ik van haar hield riep ze:
— Bamboela! Bamboela!
Ik moet u zeggen dat ik al veel Kongoleesche
woorden en uitdrukkingen
kende, doch «bamboela», dat verstond
ik maar niet.
Ik veronderstelde eerst nog dat het
een soort van vloek of juichtkreet was,
doch dat bleek niet waar te zijn.
Ik lette er ten slotte niet meer op
en liet dat vrouwmensen maar roepen...
Op zekeren dag echter kwam mijn
huisbaas me opzoeken.
— Vriend, zei hij, hoe is 't er mee?
— Eerste klas. En met u?
— Bona, bona! We gaan een groot
feest geven.
— Een feest. Ter eere van wien?
— Van u.
— Van mij? Dank u. merci.
— Dezen avond, bij fakkellicht, zal
er een dans worden uitgevoerd.
— Een rumba?
— Neen, dat is een dans, dien we
uitgevonden hebben voor de blanken.
— Ik zal er zijn. Moet ik me opkleeden?
De neger bekeek even mijn lendenschortje.
— Ja, zei hij, in gala-uniform bij
ons, dat is zonder iets aan, maar ik
weet niet welke de gebruiken in
Europa zijn bü dergelijke gelegenheid.
— Och, antwoordde ik, daar zijn bij
ons ook gala-voorstellingen, die ge­
schieden met niet te veel kleeren aan.
Maai- dat is alles bijzaak.
Op het afgesproken uur kwam de
neger-chef me met zijn gevolg halen
en leidde me naar een open plek in
het boseh, waar het feest zou plaats
vinden.
Daar stonden al heel wat nikkers te
paradeeren, woeste krijgslieden van bogen,
splitsen en lansen voorzien.
Gelijk wij daar toekwamen, steeg er
een oorverdoovend gehuil op en het
spektakel begon.
Een stuk of vier muzikanten sloegen
op een ouden kloef, tam-tam noemden
ze dat, een paar anderen sloegen
met een handvleugel op een ketel en
de soldaten dansten met pluimen op
hun hoofd en in hun achterste.
Het was indrukwekkend om aan te
zien.
Nadat de mannen een uur met hun
achterste hadden geschud, werd een
nieuw nummer van het programma
uitgevoerd.
Zes sterke mannen, gewapend met
een spies, gelijk Boduognat te Antwerpen
er een omklemd houdt, traden
aan.
Ze moesten die speer door een gat
werpen.
Er waren twee gaten.
Een groot.
Een een klem.
Het wei-pen ving aan.
De negers mikten zorgvuldig. Zaak
was het de speer door het kleinste deitwee
ringgaten te smijten.
Telkens als de spies doorheen het
groote gat ging, riep het koor der
omstanders:
— Bamboela! Bamboela!
En gelachen, dat er werd.
Bamboela, zoo dacht ik, maar dat
is het woord dat mijn negerin in den
beginne altijd riep als lk haar hulde
bewijzen wou...
Ik wou nu kost wat kost weten wat
die kreet te beteekenen had. . •
Naast mij zat de hofmaarschalk, een
kerel die vroeger als trimmer op de
Kongobooten had gevaren en in: de
herbergen van het Schipperskwartier
een paar mondsvollen Vlaamsch had
geleerd.
— Boma Matadi, zoo sprak ik hem
aan, hoort ge dien kreet?
— Welke?
— Bamboela!
— Ha, ja, Bamboela, sprak Boma.
En hij lachte het wit van zijn tanden
bloot.
— Wat beteekent dat woord tóGh?
Kent ge dat niet?
— Neen, zei ik.
— Wel, kijk die mannen moeten hun
speer doorheen het kleinste der twee
gaten smijten om prijs te winnen.
— Ja.
— Elke keer dat ze nu door het
groote gat smijten, roept men:
— Bamboela!

KOEKOEKS OORSPRQNKELIIK FEUILLETON
DE NIEUWE HEERSCHAPPIJ
tM] (Vervolg)
— Halt! halt! riep een oud manneke.
Zullen wy niet meer sterven?
De Zoneet. lachte niet.
— Jawel, sprak hij, dat hebben wij
nog niet uitgevonden, en zullen het
waarschijnlijk nooit uitvinden Maar
wij hebben het leven verlengd. Wij genezen
ook alle ziekten en verwondingen;
maar wij sterven nog. Wij hebben
echter iets gevonden dat bijna
even goed is: wij zijn niet bang te sterven.
Maar dat alles zult ge later leeren.
En nu, riep de Zoneet uit, wenschen
wij u alle heil bij den aanvang
van dezen nieuwen tijd. Menschen,
gij zijt vrij!
De storm
De stilte werd eensklaps angstwekkend
diep. Nu hun de vrijheid werd
teruggeschonken schenen die duizenden
er niet aan te gelooven, en bevreesd
te zijn dat de belofte niet zou
vervuld worden. Maar dat duurde
slechts een oogenblik. Toen kwam er
een ruischen van voeten over den
grond, dat aanzwol tot een machtig
geschreep. Zij beproefden aarzelend
hun nieuw gevonden vrijheid.
Dan sloeg de vreugde los, gelijk een
triomfantelijken waanzin. Als harige
honden zag men de menschen zich
schudden om over gansch hun lijf de
spieren te voelen; allen deden een
paar stappen, en hielden toen stil
om elkander met blinkende oogen aan
te kijken. Een nooit gekende geestdrift
om het vroeger nimmer geproefde
geluk van een beetje vrijheid sprak
uit aller blikken. En weer werd alles
stil. Er was een golving van stilte
en onderdrukt geruisch, van zwijgen
en een bedeesd stamelen, en toen braken
ook de stemmen voor goed los.
Er was geen harmonie, maar wel een
ontroerende vreugde in het oorverdoovend
geroezemoes dat nu over het
plein uitsloeg. Eenieder riep al luider
zijn gebaren een welkom toe; handen
strekten zich uit; mannen en vrouwen,
't viel alles ondereen elkaar om
dien hals, en menig kind dreigde daar
verstikt te geraken, onder de vreugdevolle
ontboezemingen van de ouderen.
Eeuwige vriendschap werd daar
gesloten onder menschen die anders
elkaar nooit zouden aangekeken hebben,
een vrouw van nauw twintig jaar
wilde een grijsaard niet meer van den
hals en zwoer hem zich aan hem te
wijden tot het einde der dagen.
— Het kan mij niet schelen dat gij
getrouwd zijt, hoorde men een man
tot een vrouw roepen, ik vraag mets,
IK zal ae siaar zijn van u en van uw
man, ter herinnering aan dezen stond.
Maar de vrouw glimlachte treurig,
zy kende wat van het leven, zy wist
dat zulke liefde maar zesmaal voorkomt
in den loop van achttien eeuwen,
en dan nog is het in zeer oude verhalen.
zy was echter een uitzondering; de
meeste, ja, alle aanwezigen waren in
niets meer te vergelijken met redelijke
wezens; maar het was tevens
ontroerend deze kollektieve vreugde
te zien, die de menschen boven zichzelf
verhief.
Eerst was het een deinen geweest
van duizenden hoofden en ïyven,
maar hier en daar kwamen in de
dicht opeengepakte menigte vrye plekken
open die aan een paar menschen
toelieten hun beenen te beproeven.
Het deinen werd weldra een duwen
en stooten; scherpe ellebogen verwekten
uitroepen van woede en bij uitzondering
werden zelfs klappen uitgedeeld.
Als van een gemeenschappeiyken
drang bezield begonnen toen duizenden
een uitweg te zoeken. Van uit
de hoogte, waar de Zoneten te zweven
grondstoffen krijgen ze uit Sovjet-
Rusland
...een Rijkskanselier uit Oostenryk,
hingen, zagen zy verscheidene stroomingen
in de massa komen. Een soort
van paniek greep de menschen aan;
personen vielen te gronde. De menigte
werd in een oogwenk herschapen
in een onontwarbaar kluwen.
Aan de uitgangen van het plein,
waar meer vrye ruimte was, dansten
de vrygekomenen van dionysische
vreugde en snelden toen de verschillende
wegen op. Trams en auto's die
zich daar toevallig bevonden, werden
letterlijk bestormd, en weldra verspreidde
zich het gerucht dat er vierduizend
menschen reeds waren doodgedrukt.
De waarheid was minder
vreeseiyk, want de Zoneten die den
ordeloozen aftocht van naby volgden
schiepen onmiddeliyk een onzydige
zone waar niemand kon naderen rond
de ongelukkigen die te gronde werden
gestooten.
Deze vlucht duurde uren en uren,
en alvorens iedereen weer in zijn huis
was teruggekeerd, was een week verstreken.
De bladen overstelpten de
markt met ontelbare speciale edities,
waarin honderden feiten van den
tocht naar Waterloo werden verteld.
DE DUITSCHE NATIONALISTEN BEWEREN
DAT ZIJ NIEMAND NOODIG HEBBEN, EN TOCH.
f Vervólgt.)
...kredieten uit Amerika en Engeland,
...en hun Kalser verwachten zij uit
Holland. («Le Rire», Parys)

16
KOEKOEK
HUMOR VAN ANDEREN
SO'IA DEK REVAK11E We nemen geen verantWooraetitkheta op voor Wat We ten
schrijven, das nog minder Voor de karikaturen Van deze bladzijde Het teit dat Wij deze teekenin
gen overnemen. Van Vriend en tegenstander, bewijst niet dat Wij het met de strekking eens zijn
Het gelukkig einde van een vreeselijk
visioen.
(Life New-York).
— Ja, de Kamer bevalt me, maar
de leeraar in piano van daarnaast
maakt me een beetje ongerust.
— Ol vrees niets! Mijn 5 kinderen
maken genoeg lawaai om de piano
niet te hooren.