ERNEST CLAES 8 Feb. 1934

More documents

Recommendations

Info

14 KOEKOEK Uit het leven van den Platte Ze zaten met z'en enkelen weerom in de herberg te zwetsen en lk kan u verzekeren dat de ééne al straffer loog dan de andere. 'Dat de Platte het rekord der maats Verbeterde, zal wel geen nader betoog hoeven. Hij had al één en ander gefantaseerd, toen hij het gesprek plots een nieuwe wending gaf. — Ja, zei hij, net of hij er zelf weinig belang aan hechtte, ik trek morgen naar Parijs. — "aar Parijs Platte, en wat gade daar doen? Een nieuw ministerie vormen? — Hedde gijlien dan niet gehoord dat daar overmorgen de groote jaarlijksche zwemprüskamp plaats vindt? — Ja. En kampt-e gij mede? — Natuurlijk. En als ik u een goeden raad mag geven : zet de bloemen maar al klaar. — De blcemen? Waarom? — Omdat ik « haut la main » ga winnen, gelijk ze dat in Parijs heeten. De Platte werd vierkant uitgelachen. Maar hü maakte zich kwaad. — Wel, zei hij, we zullen zien wie het laatste lacht. En de deur achter zijn formidabelen rug dichtsmakkend, verdween lüj aan den horizon... Een paar dagen hoorde men van den Platte niks. Hij werd ook niet vermeld onder de kampioenen. Een week later, toen hetzelfde kliekje weerom in de herberg vergaderd was, dook de Platte eensklaps te voorschijn. Van alle kanten werd hij aangeroepen. — He, zwemmer! — otuk kampioen! — Waar zrj-de nu met al uw grootspraak? De Platte bestelde een pint, fc;et er eens in, zoodat ze omtrent leeg was en zei daarop : — Ge moet niet jubelen. Ik heb tegenslag gehad. Ik was anders prachtig vertrokken. — Hadde dan geen asem genoeg? — Asem? Laat me uitspreken, verdomme nog toe. Ik was vè\ aan den kop. Maar ja, daar deden aan dien prijskamp vele vrouwen mede, bloemen van kinderen. Op een gegeven oogenblik was lk als omzwermd door .een school van die naïaden. En... — En... Tk kon niet verder... — Tiens, waarom niet. De Platte trok zijn wenkbrauwen •ven op en zei dan met een kelderitem : — Ik raakte grond I Een lachbui barstte los. — Hij raakte grond... — Maar latte, zei er één, als ge grond raakte, dan was er toch nog middel om vooruit te komen. — Hoezoo? — Ge hadt maar op uwen rug te zwemmen! De Plat ! haalde misprijzend de schouders op. — Ik hoo al dat ge niet eens weet, hoe de Selne te Parijs door de stad loopt. Daar liggen bruggen over, zulle, èn als ik nu op mijnen rug had gezwomme , dan kon ik immers \og niet onder die bruggen door! En praten" over '.toetjes en kahjes, kwam het gesprek op een ander onderwerp : den oorlog. Daar was < ^k gelegenhtld om te liegen, want oudstrrjders 7'; 1 in dat opzicht al zoo beslagen als matrozen. De ién beweerde dat hij er zoov:-l had doodgedsan, de andere overtroefde daarop eer den vorlgen spreker door te be -eren dat hij met zijn 1traljeus heelder pelotons had neei gemaaid. Maar in ce herbei _ stond er cp dat oogenblik een oud deftig in het zwert gekleed heertje dat uitriep : — Ik heb er tijdens den oorlog meer drodgedaan, dan gijlien allemaal te samen! — r~ or d'e... — Ja, ja, knikte het heertje... — Wat waar-de tij dan onder '"en oorlog, ventje? Kanonnier? — Neen. — Wat dan? — Ik was ekik maar doktoor, zei dat ventje... Maar ik vergat u te zeggen dat de Platte weer een nieuw baantje had weten te veroveren. Hij speelde gids. Hij hield zich op nabij den Dierentuin, waar hij vreemde toeristen rondleidde, en zoo noodig toelichtingen verstrekte over de beestjes die ze aanschouwden. Op zekeren keer stap'e een Amerikaan met zijn gezin, — een vrouw en twee apen van kinderen, — uit een taxi. De Amerikaan kwam den Dierentuin bezichtigen. Natuurlijk was ó Platte er bij als de kippen. — You .mnt to look the garden? zei de Platte ln een taal die als Engelsch klonk. — Yes, snauwde de Yank... — OOme aleng, Sir... En de karavaan trop op. Ze hadden al een en ander gezien. PATBOON. — Vrij?! Ge hebt nu al verlof gehad, om uw vrouw naar den trein te brengen, toen ze naar Zwitserland ging, voor de begrafenis van uw schoonmoeder, voor de mazelen van uw dochtertje en het doopfeest van uw kleinen Jongen. Wat is er nu weer? BEDIENDE. — Be ga trouwen, meneer. Voor zijn pan had de Platte al wel dadelijk in de gaten gekregen, dat het koppel jong, hetwelk den Amerikaan vergezelde, lastige bengels waren. 25e dreinden en zeurden tot papa, hun gezanik beu, plots vroeg aan den Platte : — Is die Zoölogie niet te koop? De Platte kon eerst zijn ooren niet gelooven. Maar de Amerikaan betoogde verder : — Ja, op geld komt het bü mij niet aan. Ik verkoop petrol in het groot. Mijn kinderen zouden graag de Zoölogie willen hebben. Ik ben gewoon aan hun wenschen te • jldoen. Als ze iets vragen en het ls niet te groot, dan koop ik het... — Niet te groot, ge zult de Zoölogie toch niet in uw valles kunnen steken hoor, meende de Platte. — No matter, breng me maar even bij den direkteur dat ik me akkoord stel over den prijs... — Weet ge wat, Sir, ik denk niet dat de direkteur u de Zoölogie zal willen verkoopen. Maar... — Maar... — Hij r '. misschien wel uw Jon% willen koc-pen, om ze in het apenkot te zetten... En de Platte liet den Amerikaan met al z n bluf aan zijn lot ever. Nog dienzelfden dag had hij en a-.dere affaire aan 1e hand... Daar kwam een vrouw met een reesel kinderen voor het loket van den Dierentuin. Het mensch was zichtbaar in erlegenheid. Ze wou tikketten nemen, maar daar ze had hooren zeggen, dat voor groote gezelschappen vermindering werd toegestaan, wist ze niet hoe de zaak aan te pakken. De Platte die daar Juist in de b: -rt omslingerde, had spoedig in de smiezen dat hij hier een helpend handje kon uitsteken. — Waarvoor is het Madammeken? — Ik zou gaarne met mijn kinderen den Dierentuin bezichtigen, Meneer... — Dat is een heel goed idee... — Maar we zijn met velen en dan loopt het entree-geld nogal erg op. Krijgt men geen vermindering als men tot de kroostrijke gezinnen behoort? — Zeker. Met hoeveel zijt ge? — Wel i ke, ons Fransken, onzu Jef, Marieken, Fien, Jule, Aloïs... — Schei er maar al uit, zei de Platte. Hoeveel kinderen zijn er in het geheel. . — Twaalf, zei het vrouwken... — Twaalf, riep de Platte uit, maai wrjfken Hef, — en hij klopte het mensch vertrouwelijk op den schouder, — ge hebt gij in uw leven ook niet dikwijls met uw beenen overeen moeten zitten, is 't niet?
KOEKOEK 15 JOZEF RECHT EEN NORMAAL MENSCH Het nachttafeltje rammelde over de plankenvloer. Met ontzetting hoorde hij iemand de trappen opklauteren en het volgend oogenblik ging de deur van zijn kamer open. Martha Voncke verscheen voor zijn verschrikte blikken. Jozef Recht trok haastig de deken over zijn Adamstoüet van vóór de erfzonde. Maar Alida Schoeppe vond blijkbaar dat er geen smet op haar kleefde, want zij bleef naakt uitgestrekt liggen zonder verroeren. Niets in de wereld ging haar aan. — Wel? zei Martha Voncke. — Wel? vroeg Recht. — Gij hebt geklopt? — Ik heb niet geklopt. — Gij hebt geklopt zooals ge beloofd hebt, en ge zoudt mij iets laten zien. Recht zag geen uitweg. Hij begreep nu dat op het gerammel van de nachttafel het Jonge meisje naar boven gesneld was. De twee vrouwen keken beurtelings hem aan, en dan elkander. Eindelijk sprak Alida. — Zoo, zei ze, ik moet hier dus de plaats ruimen voor dat ander schepsel. — Neen, neen, geloof me, er is hier een vergissing in het spel, haastte zich Recht. — O, zei Martha, dan ben ik die vergissing? — Neen, neen, zei Recht. Als men weet hoe moeilijk het is met een enkele vrouw om te gaan, zal men begrijpen in wecken toestand Recht zich bevond met twee vrouwen. Maar Alida scheen een einde aan de moeilijkheden te zullen maken. Waardig, maar niet zonder woede stapte zij het bed uit. Zij zette de handen in de heupen en kwam tct dicht bij Martha Voncke, die langzaam achteruit week. — O, zei Alida, ge moet geen schrik hebben. — Ik heb geen schrik, zei Martha die verleidelijk bloesde. Maar als ge zoo dicht bij mij staat kan lk niet meer goed zien. — Zoo, ge wilt me dus b~kiiken! — Ja, lk vind u... ik vind u... — Wel, gelijk andere vrouwen zeker? — Ik heb nooit andere vrouwen gezien. — Gelijk u zelf dan? — Ik heb mij ook nog nooit gezien. Moeder ze^t s'tljd dat de duivel in den spiegel zit. Voor zooveel onschuld was Alida geheel ontwapend. Zonder nog een woord te spreken Weedd» z'1 zVh aan. Het waren pijnlijke oogenblikken, en Recht had tenslotte ook zijn hoofd onder de dekens verborgen, cm zich van het vervelende geval niets meer te moeten aantrekken. Het docht hem na een half uur dat Alida de kamer verliet. Maar hij bleef halsstarrig ondergedoken. Juist was hij zinnens een oogslag op zijn kamer te werpen, in de overtuiging dat de twee vrouwen waren verdwenen, toen hij een langgerekten en ingehouden kreet van bewondering hoorde: — O, oooooo... Hij waagde een oogsken, en dat oogsken werd een oog, een oog dat wijd open ging van verbazing. " oor de spiegelkast stond Martha geheel ontdaan van mode-artikelen. Zij scheen er zich heelemaal geen rekenschap van te geven dat men haar bekeek, zoozeer was zij ingenomen met haar eigen schoonheid. En dat was niet te verwonderen. Een . n als deze waarmede men zooveel jeugd met zooveel weligheid gepaard zou moeten beschrijven, bestaat er in Europa niet. Ook zullen wij er geen beschrijving van geven. Recht was er diep door ontroerd. Hij was '.neen, 1 ! Alida vergeten. Zijn oceen dronken den ruig van het jonge meisje en in den spiegel zag hij de rest. Dan wendde Martha zich om. Zij glimlachte onschuldig naar Recht. Langzaam schreed zij op hem toe. — Nietwaar, zei ze, ik mag mij ook eens op uw bed uitstrekken? Recht voelde zich inwendig duizelen. Met bevende hand noodigde hij haar uit plaats te nemen. Zij vleide zich neer. En eensklaps riep ze uit volle keel: — Mama! Mama! — Wat doet ge? vroeg Recht verschrikt. — Ik roep mama, ze moet eens zien hoe schoon ik ben. Mama! — In 's hemelsnaam, zwijg toch! Wat zal uw moeder van zoo iets denken. — Van zoo iets? Wat zou zij er van denken? Mama! Haar stem galmde door het huis. En de haren van Recht rezen ten berge, toen by inderdaad een stap de tratraen hoorde opsukkeJen. — Dju! vloekte hy. Dat zal niet waar zijn! Hij wipte het bed uit, sprong naar de deur, en draaide het slot dicht. — Maar wat doet ge? vroeg Martha. Ge züt onbeleefd voor mün moeder. Moeder Voncke was intusschen voor de deur van Recht's kamer aanbeland, en zij klopte. Zij klopte vergeefs. Toen wilde zM de deur. - im haar het zwijgen op te leggen. — Martha I klonk üe angstige stem buiten. Martha, waar züt ge. — Maar hier, : ïama. In het bed van münheer Recht! • se niet beschaamd!! — Tk heb toelating gevraagd. Mijnwet mij toegestaan. — Münheer Recht! Doe open! ge openen, maar deze was wel degelük op slot. — Martha! riep ze. — Wat is er mama? vroeg Martha. ofslioon Recht wanhopige gebaren bood mevrouw Voncke. Maar Recht roerde geen vin. Razende plannen schoven aan zün geestelük oog voorby. Hü dacht uit het venster "v'--.-n H". dicht eep revolverschot door het paneel van de deur te lossen, maar hy bezat geen revolver. Hü zweeg. — *t Is goed! Ik haal de politie! En inderdaad, mevrouw Recht vertrok. — Waarom spreekt ze van de politie? vroeg Martha. Dat is nu een goede grap. — Een grap? Gy stomme geit! kon Recht zich niet weerhouden te zeggen. Maar onmiddeliyk speet het hem zulke definitieve woorden te hebben uitgebracht. Hü schudde het hoofd. Hy trok zün broek aan. — Kleed u aan, zei hü tot Martha. Zü scheen geheel ontgoocheld over zooveel hardvochtigheid, zy zweefde uit het bed en kleedde zich aan. Recht was in een zetel gaan zitten. Er was een groote gelatenheid over hem gekomen. Hy wachtte. Men kwam weer de trap op. Het volgend oogenblik werd er aan de deur geklopt. — In naam der wet... Recht ging openen. Hü was op alles voorbereid. Maar toen hij opende stond daar, naast mevrouw Voncke, niemand anders dan Schoeppe zelf. Daarop was Recht niet voorbereid. Hü viel in een zetel. — Zoo zoo, manneke! zei Schoeppe. Dat ls dus het leven dat gü leidt. Jonge meisjes sekestreeren en gebruik maken van geweld om uw dudvelsohe lusten bot te vieren. — Zeer goed gezeid! onderstreepte mevrouw Voncke. — 't Is mü nogal wat liefs! ging Schoeppe voort op schamperen toon. En toen wendde hy zich tot de vrouw. — Mevrouw, zei hy, uw dochter is gelukkig gered. Ga er mee weg, want wat ik aan dien meneer heb te ver» tellen is niet voor de ooren van dames bestemd. — Dat kon ik mü indenken zei mevrouw Voncke. En zü nam Martha bij de hand en verliet waardig de k°mer. (Wordt vervolf
Page 1 and 2: ERNEST CLAES I rVijs : 0.50 fr. HUM
Page 3 and 4: Abonnement i Jaar fr. 25.C HUMORIST
Page 5 and 6: KOEKOEK 5 NAKLANK VAN HET DEBAT DE
Page 7 and 8: KOEKOEK 7 Koekoek's moreele vertell
Page 9 and 10: KOEKOEK 9 VOORZITTER. — Wat wilt
Page 12 and 13: 12 KOEKOEK HET PLAN — i _ Wie is
Page 16: 16 KOEKOEK Humor van anderen *OTA D

ERNEST CLAES 8 Feb. 1934

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?