ERNEST CLAES 8 Feb. 1934

ERNEST
CLAES
I
rVijs : 0.50 fr. HUMORISTISCH WEEKBLAD . 3e Ja.rg.ng. Nr. 4i 8 Feb. 1934
FREE.

• 2 _ _ _ _
BIJ DE FEITEN
door JOAN
CRAWFORD-
MEYLANDER
Deze week nam VOORUIT in zijn
fcteihoekje van Oarlyle een gedachte
over, die luidt a% volgt:
Tien door liefde vereenigde
mensehen kannen meer zijn en
meer doen dan 10.000 enkelingen;»
Wrj hopen dat het waar is en verwachten
dat voor ieder 100 paartjes,
die Koekoek lezen, ons toekomende
week 100 x 10.000 of een millioen exemplaren
zuilen afgenomen worden.
• • *
M. Ohlappe (in 't Gentsen: tsappe),
het hoofd der Parijsche politie
werd bevorderd tot resident in Marokko.
HU heeft echter geweigerd.
Dat verbaast iedereen. Sommige
welweters zeggen zelfs, dat hrj ongelijk
heeft de bruine schoonheden van
Afrika te versmaden.
Ik bemoei me liever met in deze diskussie
maar één ding heeft de ondervinding
me toch geleerd: wie aan de
Parisiennes verslaafd geraakte, plakt
er aan tot op den dag van 't laatste
oordeel!
• • •
Het belangrijkste feit der week ls
zeker wel de opening van het «vogelsalon»,
zooals «Vooruit» het zoo schilderachtig
noemde, te Brussel.
Er zijn. daar zeer merkwaardige
exemplaren uit ons land, «o.m. een
witte merel, die dus geen mythe blijkt
te zijn, zooals men zou kunnen denken.
Er is ook een witte ekster, die
zou gevangen zijn te Waasmunster.»
Mag ik hier in alle bescheidenheid
laten opmerken dat Gust Van Hecke
— mrjn kollega en zeer intieme vriend,
— ook een rare vogel is? Ongelukkig
heeft men hem ln de afdeeling der
feniksen geweigerd, onder voorwendsel
dat hij soms den uil uithangt. Iets
wat niet als geen grove leugen zeker
niet mag geloochend worden.
Iedereen spreekt van Sbavisky.
Alle dagen komen nog nieuwe elementen
het onderzoek aanvullen.
We willen hier ook een onthulling
doen. Weet ge welk blad het eerste
het schandaal kende?
Ge glimlacht... ge raadt het...
Ja, baste lezers, ge hebt het: het
ls Vooruit!
Inderdaad, acht dagen voor de zaak
Stavisky uitlekte begon ons zuster bijblad
in alle stilte en nederigheid een
schUnlbaar onschufidig feiuiUletonnetje
te puibliceeren, getiteld: «Het onverwacht
geMc.» We hebben ons uit
speurzin dit boek aangeschaft en
reeds gansch uitgelezen. Daarmee weten
we reeds wat Vooruit's lezerrs binnen
8 dagen als feuilleton zuCCen te
slikken krijgen. Welnu, ziehier onze
sensatie: in den roman ls er sprake
van een groot financier, Alexander
Flessing genaamd.
Men late aich echter niet om den
tuin leiden nopens de identiteit van
dien meneer. '
Ziehier een paar authentieke zinnen
uit het boeit, dat Vooruit's lezers
weldra onder oogen zullen krijgen en
waardoor ze eindelijk «begrrjpen» zullen:
«De lange man hief vermanend
zijn wijsvinger op:
Ik heet Alexander. Denk daarom,
Barbara!»
• * •
«tl Is uit met 't excellentiën,
mün kind! Ik heet Alexander en
word door de paar menschen die
op mij gesteld zijn Sasctha genoemd.
Mijn moeder was een Russin,
wat jullie misschien nog niet
weten.
Nu heb je dus twee namen uit
te kiezen, waaruit je uij Je gevoel
voor 't ocgenblik kunt doen
blijken.»
Waarom heeft de schrijfster Helma
van Mellermann haar held geen derden
naam gegeven?
Dan zou iedereen geweten hebben
dat het hier Alexander... Sacha...
Stavisky gold!?
In elk geval zün boven aangehaalde
passages echt. Hoe komt dat? Toeval?
Helderziendheid? Toovernü?
Neen, mets van dit alles. Er is
maar één woord dat past: rurrealistische-sexualwissenschaftliche-hypererotische-sensueel-ekonomlsche-ideologisch4herapeuethische-complexpathologische-journalistieke
flair.
Humtebollekes... kloefnoggelkes!
Johan Alexander Sacha Meylander.
_ KOEKOEK
FRANZ FISCHER
Toekomende week nemen we
voor onze galerij een zeer sympathiek'en
kerel, met veel titels op
zijn kerfstok: Franz Fischer.
Franz Fischer is volksvertegenwoordiger
voor Brussel en schepen
te Schaarbeek.
Frans Fischer is medewerker aan
ons Fransch bijblad «Le Peuple»
en moesten we het aandurven, we
voegden er bij, dat Franz Fischer
ook kopij maakt voor «La Triqute»,
het socialistisch humoristisch weekblad
onzer vrienden van Brussel.
Maar dat laatste zeggfen we niet.
We zeggen alleen, dat Fischer,
al is hij voor 't oogenblik ook president
van den Algemeenen Belgischen
Persbond, een zeer aktieve,
een zeer knappe vriend is. Een
echt kameraad van humor en leute.
Een man, die van «Koekoek»
houdt, zooals wij van hem houden.
En dien wij in ons volgend nummer
eens zullen ontleden.
ROYALE SCHOONMOEDER
BRUID. — Hoe bezorgd is mama
-toch, dat het ons aan niets zal ontbreken
als we getrouwd zijnl Denk
eens, Henri, zü wil mij vier kleerkasten
meegeven.

Abonnement i Jaar fr. 25.C
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Abonne^nt » matnllen Z\Z. tr. "ilS ^"chünt den Donderdag - 0.50 fr. per nummer
postnherkrekening .Het Licht, n. «673M Nummer 41 - Derde Jaargang - 8 Februari 1934
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
ERNEST CLAES
Ernest Claes werd geboren in
1885. Maar dat ware natuurlijk
geen voldoende reden om zijn portret
in Koekoek te zetten. Te meer
daar hij op dat tijdstip nog een
zeer onaanzienlijk personage was.
Hij had zelfs nog den baard
niet die hem later zoo vermaar i
zou maken en begeerlijk in de
oogen van het schoone geslacht.
Van den Rubenshoed waarmede
hij thans den conquistador uithangt
was er ook nog geen sprake.
Als zuigeling was Ernest ^laes een
zeer gewone verschijning en onderscheidde
hij zich niet anders dan
gij en ik, lezer, t.t.z. door het vuilmaken
van een groot aantal luiers
en het stukbijten van den tutter
van zijn papflesch. Tlaarmate zijn
haar groeide werd hij feller en wie
daarover meer wil weten leze de
boeken van Claes zelf, deele door
vier wat daarin verteld wordt,
neme de helft van het kwaad dat
hij over een ander schrijft en voege
het bij de helft van het goed
dat hij over zichzelf denkt en ge
zult de waarheid nabij zijn.
Ge moet weten dat Ernest Claes
de grootste fantast is die de
Vlaamsche literatuur ooit heeft gekend.
Hij is des te straffer in het
fabuleeren daar bij hem werkelijkheid
en fantazie steeds dooreenvloeien,
zoowel binnen de perken
van de literatuur als daar buiten.
Onder de kollega's van Claes zijn
daaromtrent ontelbare anekdoten
in omloop. Zekeren dag kwam
de direkteur van Claes in den vertaaldienst
van de Kamer op het
werk met een ontzettende vertelling
van iets wat te Tervuren gebeurd
was. Toen 's anderendaags
Claes ze aan vrienden voortvertelde
was het al te Zichem gebeurd.
En den derden dag hadden de gebeurtenissen
in het werkzaam
brein van Claes zulke evolutie ondergaan
dat hij zelf de held was
geworden van de vertelling.
Een ander staaltje van zijn fabulatiev
er mogen is het volgende:
Zekeren dag hoorden we Claes in
gesprek met den kolonel van het
Parlement. Beiden waren aan het
opsnijden over hun heldendaden
van binst den oorlog, gelijk alleen
militairen dat kunnen. Van de oorlogsfeiten
dwaalden zij af naar de
gebeurtenissen van na den oorlog
en de inneming van het Parlement
door de Vossen. Toen zou
Claes zijn hoogsten troef uitspelen:
— Ja zei hij, op het ^u.andel van
mijn regiment staan de namen geborduurd
van al de veldslagen die
wij hebben gewonnen: Dlksmuide,
Mannekensveere, Poelkapelle en
Kamer van Volksvertegenwoordigers.
— Nee, daar kan ik niet tegen
op, antwoordde de kolonel van het
Parlement en hij betaalde twee
Munichs in den Brittanic.
Maar we zijn de gebeurtenissen
een heel eind vooruit geloopen en
moeten een eindje terug keer en om
een volledig levensverhaal te doen
van onzen held. Toen Ernest zijn
Witte-jaren was ontgroeid, werd
hij student te Leuven. Te Leuven
studeerde hij met mate de dagen
dat hij teveel Peterman had gedronken
en wat vlijtiger de dagen
dat zijn centen op waren. Dat deed
hij allemaal in gezelschap van
Frans Van Cauwelaert en van een
heele boel jonge lieden waarvan
een groot aantal pastoor zijn geworden
en die Claes nog regelmatig
bezoekt om hun wijnkelder te
kontroleeren.
Zooals wij in de annalen van
de Leuvensche Alma Mater hebben
ontdekt, had Claes in zijn studententijd
nog geen baard. Wat hem
niet belette het hoofd op hol te
brengen van de Leuvensche meisjes.
Ge kunt denken wat dat geworden
is toen hij wel een baard
had. Dat hij een kerel is die maar
zijn vinger uit te steken heeft naar
het vrouwvolk, kan men hem goed
aanzien. Maar eerlijkheidshalve
dienen wij hier aan toe te voegen
als onze innige overtuiging, dat hij
van die overmacht geen misbruik
maakt. Niemand zou kunnen zeggen
dat hij ooit Claes zijn suksessen
heeft zien uitbuiten. Hij snoeft
er in alle geval niet mee. We zouden
dit bewijs echter niet als beslissend
durven beschouwen ware
daar niet die Freudiaansche '„eiging
in de literaire geschriften van
Claes om aan erotische verzuchtingen
uiting te neven, terwijl dat hij
in « De Standaard •» zelf door een
Pater Jezuïet voor noch min noch
meer dan « vuile petit > werd gebrandmerkt.
Stee, de vrouw van
Claes, is xoijzer aangelegd dan de
pater en zegt ln haar eigen:
— Die er zooveel over spreken
die doen het n$et.
Na zijn univertiteitsjaren trok
Ernest Claes. naar Antwerpen,
waar hij werkzaam was in hei
Vlaamsche Sekretariaat met Dokter
Van de Perre om te ijveren
voor de Vlaamsche Hoogeschool.
Hij nam o.m. een aanzienlijk aandeel
in de voorbereiding van het
Kongres van 1912 voor Taal en Letterkunde.
Kort voor den oorlog werd hij
benoemd in den vertaaldienst van
de Kamer van Volksvertegenwoordigers,
waar hij nu direkteur is ge»
worden van het Vlaamsche Beknopte
verslag. Nauwelijks be-

noemd stelde hij een moedige
daad voor de verwezenlijking van
het Groot Nederlandsch ideaal
door in het huwelijk te treden met
de Hollandsche schrijfster Stephanie
Vetter, hooger vernoemd. Hoe
dat gebeurd is, heeft Johan De
Maegt met geuren en kleuren beschreven
in «Het Laatste Nieuws»;
maar dat relaas is te roerend om
hier te worden overgedrukt.
Voor den oorlog nog teelde Claes
twee kinderen. Een jongen van
vleesch en bloed die bij den Duitschen
inval door zijn moeder werd
meegenomen en den tateren Kiki
zou worden en een geestelijk kind
De Witte genoemd, dat werd achter
gelaten in een lade van het huis
in de Poststraat, waar Claes woonde
toen hij naar den oorlog trok.
Was Kiki na den oorlog een flinke
knaap geworden, De Witte is ook
niet verschrompeld uit de lade gekomen
en heeft den verloren tijd
flink ingehaald. Met dien Witte
heeft Claes al schatten verdiend.
En als er nijdigaards in het gezelschap
zijn waar over zijn verdienste
wordt gesproken, doet hij zooveel
nullen bij het hoogste bedrag
wat wordt vernoemd tot zijn benijders
groen uitslaan van dfgunst.
Dat is goed begrepen kristelijke
rechtvaardigheid, want de ondeugd
moet steeds gestraft worden.
Wij zouden nog iets kunnen zeggen
over de politieke overtuiging
van Ernest Claes. Zijn füozofische
overtuiging kennen wij door het
artikel van Pater Pouckens in «De
Standaard». Claes is een duidelijk
gekenmerkte pornograaf, wat hem
stellig de sympathie zal verwerven
van deze onzer lezeressen die hem
nog niet kenden. Zijn politieke
denkbeelden zijn echter moeilijker
te definieeren. Als ge 't aan Fieullien
vraagt dan krijgt ge tot antwoord
dat Claes een socialist is.
Vraagt ge aan Fischer of dat waar
is, dan antwoordt deze; Claes is
een fronter en een goede Belg. Als
ge dan een derden kwestor van de
Kamer aanspreekt, den h. Pierco,
dan verzekert deze u met de meeste
stelligheid dat Claes een klerikaal
is van het zuiverste allooi.
Het zou ons te ver leiden door het
trekken van den vierkantswortel
uit zulke iiigewikkelde formule te
trachten de waarheid te ontdekken
over den politicus die in Claes
schuilt. Laten wij er ons mee vergenoegen
te zijner eere aan te stippen
dat niemand er aan denkt
hem als liberaal te doen doorgaan.
Over de oorlogstrïbulaties van
Claes kunnen wij hier ook kort
zijn, daar hij dat zelf heeft te boek
gesteld in Bei uns in Deutschland
en zeggen wij nogmaals te ziiner
eere. dat hij oudstrijder is en invalide,
maar geen Fraternel.
KOEKOEK
Ministerkrisis
in het zicht
EEN STAATSGREEP VAN
VAN CAUWELAERT
EN LIPPENS
Een hofbal, zooals het laatste,
waarover wrj een dubbel verslag uitbrachten,
gaat niet zoo licht uit het
geheugen.
Maar het hofbal van dit jaar schijnt
nog om een andere reden dan om de
toiletten in de geschiedenis van België
te zullen geboekt blijven.
Ziehier wat er nu weer van uitgelekt
is.
Er waren verscheidene ministers
aanwezig. Maar twee van deze ministers
hebben het roer in handen genomen.
Inderdaad, Lippens en Van Cauwelaert
hebben hun aap uit de mouw
laten kijken.
Toen de eerste tonen weerklonken
van den eersten foxtrot stapte Lippens
met overrompelende stappen op een
prachtig kind van het prachtige geslacht
toe en voerde haar ten dans.
Hierin werd hij oogenblikkelijk gevolgd
door Frans Van Cauwelaert, wiens
baard den zoeten hals van een zoet
kind van het z^ig geslacht ging
streelen.
Foxtrot volgde op slowfox, en
telkens zag men Lippens en Van Cauwelaert
in de piste.
Pierlot, de Waal van de Regeering,
sprak intusschen in een hoekje met
een attaché d'ambassade over de middelen
om te verhelpen in de verontreiniging
van de wateren van de
Spierevaart.
Zoodat alleen de Vlamingen b/t
gezag in handen en vrouwen in de
armen hadden.
Dit is nu eindelijk ter oore gekomen
van M. Dierckx, voorzitter der liberale
partij, die ons in een zeer duistere
en omstandige verklaring heeft medegedeeld
dat hij bij hoogdringendheid
een liberaal kongres zal bijeenroepen
om te voorzien in de maatregelen tusschen
de twee rassen die binnen de
grenzen van het Belgisch grondgebied
wonen.
Jennissen, naar . het schvjnt, kan
dansen. En Bovesse kan zingen.
Geen Hofbal meer zonder Jennissen
of Bovesse, is nu de leus van de liberale
partij.
VERNUFTIG
KOMMISSARIS. — Dokter, ik heb
gehoord, dat ze U gisteren een zilveren
tabaksdoos ontstolen hebben.
DOKTER. — Zoo, gelukkig is daar
niets van aan.
KOMMISSARIS. — Hé, dat ls Jam
mer. Ik was den dader al op het spoor.

KOEKOEK 5
NAKLANK VAN HET DEBAT
DE VERNIETIGENDE REDE
VAN DEN H. JASPAR
Naast het officieel verslag, dat onzen
parlementairen medewerker verder
geeft over het Kamerdebat in verband
met den invloed van de financie op
het staatsbestuur, geven wij hier nog
een uittreksel van het stenografisch
verslag der rede van den heer Jaspar,
waaruit blijkt met welke afdoende
argumenten de minister van Financiën
de oppositie in het zand heeft
doen bijten:
De heer JASPAR, staat recht, kucht
en spreekt:
— Ik...
KRETEN BIJ DE KATHOLIEKEN.
— Trés bien, trés bien, trés bien!
De heer JASPAR. — Ik zal... (Trés
bien, trés bien, trés bien op de banken
der rechterzijde.)
De heer VERGELS. — Zeer wel, lap
het hun, nondeku!
De heer JASPAR. — Zooals ik heb
gezegd, ik... (Levendige blijken van
instemming bi] de katholieken).
De heer D'HAVE. — Dat zal hun
leeren, die varkens van socialisten, de
ministers aanvallen.
De heer JASPAR. — Ik heb gezegd
dat ik...
OP DE KATHOLIEKE BANKEN. —
Bravo, bravo! Leve Jaspar, awoe voor
de socialisten.
De heer JASPAR. — Ik heb gezegd...
KRETEN RECHTS. — Trés bien.
trés bien, trés bien! Bravo, bravo,
bravo. (Ten slotte rijst de rechterzijde
recht om den minister van Financiën
toe te juichen. De spreker ontvangt
verder de gelukwenschen van zijn
vrienden en van zijn kollega's der
regeering.
Na deze afstraffing konden de socialisten
geen drie meer tellen.
KLACHT WERD INGEDIEND
WEGENS LASTER
De heer Crokaert, die den moed
niet had voor zijn meening uit te
komen en namen en feiten te noemen,
derwijze dat het gerecht kon ingrijpen
in zake de bedelzucht van de bankiers,
heeft in Camille Huysmans een onverwachten
helper gevonden. Dank zij een
onbehendigheid van den socialistischen
interpellant heeft de regeering ontdekt
waar al die lasterpraat vandaan komt.
Het schijnt dat zij, die de regeering In
moeilijkheden willen brengen, hun
argumenten hebben geput uit de geschriften
van twee slechte vaderlanders,
ware afzetters, die vroeger den
gemeensten laster hebben uitgekraamd
met het doel gunsten te bekomen van
de regeering. In zijn verregaande
baloorigheid heeft de roode interpellant
de namen verklapt van die twee
lasteraars, waartegen de regeering
onmiddellijk gerechtelijke vervolgingen
heeft ingespannen. Een aanhoudingsmandaat
zou afgeleverd zijn tegen een
zekeren Sap en een genaamden
Tschoffen, die de twee eerroovers van
dichtbij zouden hebben gekend. De
twee betrokkenen werden den Vrijdagavond
nog gezien in de Wetstraat.
Sindsdien is men hun spoor bijster
geworden. Dreggingen werden uitgevoerd
in de Willebroeksche vaart, daar
men vermoedt dat de daders, zich in
't nauw gedreven voelende, zelfmoord
zouden gepleegd hebben. Hun persoonsbeschrijving
is voor alle zekerheid
naar alle windstreken verspreid.
De eerste draagt een bolhoed en antwoordt
op den naam Guitaaf. De tweede
is zoodanig groot dat zijn pardessus
steeds te klein is.
Een goede belooning is uitgeloofd
voor al wie aanduidingen verstrekt
welke kunnen leiden tot de aanhouding
van de daders.
EEN NIEUW INCIDENT
De incidenten die het debat in de
Kamer hebben gekenmerkt en de plotselinge
sluiting van de bespreking na
de rede van Camille Huysmans, hebben
belet dat de heer Fieullien zün
stem heeft laten hooren. r>it is de
eerste maal. dat deze alomvattende
geest zijn advies niet heeft kunnen
uitbrengen in een kwestie die bij de
Kamer werd aanhangig gemaakt. Wij
vernemen dat dan ook een nieuw
incident te verwachten is als de voor­
OVER DEN GELDMUUR
zitter a.s. week den heer Fieullien niet
spontaan gelegenheid geeft zijn oordeel
te doen kennen.
De h. Fieullien heeft ons na de vergadering
zijn thesis uiteengezet. Er is
hier kwestie van den geldmuur, zegde
hij. Waar een muur is zijn er metselaars
geweest. Het ligt voor de hand
dat wij hier weer voor een maneuver
staan van de logebroeders of vrijmetselaars.
VERZACHTENDE
OMSTANDIGHEDEN
De regeering heeft in het debat
open kaart gespeeld. Achtereenvolgens
hebben de verschillende ministers
erkend dat de i.westie van de haven
van Ango-Ango een grove vergissing
is geweest, dat het aanleggen van den
spoorweg van Kivu naar het Tanganijkameer
een andere vergissing was,
dat de minister van Financiën zich
vergiste toen hij meende een leening
te kunnen plaatsen zonder de tussen
enkomst van de banken.
Gezien deze rechtzinnigheid hebben
de socialisten hun eerste motie ingetrokken
en ze vervangen door een
tweede waarin wordt voorgesteld de
betrokken ministers voor hun verder
leven uit te besteden in het Stropgesticht,
waar ze in de af deeling van de
onnoozele kinderen zullen ondergebracht
worden.
De ouders van deze nieuwe pleegkinderen
van de broerkens zullen ze
daar den eersten Zondag van elke
maand mogen bezoeken.

6 KOEKOEK
Speciale kursussen
naverteld door
«'t Getrouwe»
Het onderwijs te Maldegem staat
ontegensprekelijk aan de spits in ons
geliefd vaderland.
Er worden daar onder meer knipkursussen
gegeven, die waarlrjk als
modellessen kunnen tot voorbeeld gesteld
worden.
«'t Getrouwe Maldegem» brengt er
ons deze week volgend verslag over
uit:
«De Maandag kwam aan... en
meteen een verwonderend feit,
n.1. alles gesloten, groote deur van
gemeentehuis dicht, en binnenin
alles pik-donker. Onmiddellijk werd
ik verwittigd, i .nt de leerlingen
meenden dat ze de zaal zouden
ontzegd worden. Gauw vaar de
plaats des onheilsü Dwars door
de gehelmde mannen, die schrik
ln ons volkje Jaagden, naar de
conciërge! De zaak werd in het
klare getrokken en 't werk kon
aangevangen worden.
De maten van 't hemd, verleden
week genomen, werden uitgewerkt
en stof verstrekt door Juffronw
Leerares, maar nu of zoo? 't Bewerken
van de stof tot het op
rechten draad kriigen, bracht
geen moeilijkheid, dit liep van een
leien dakje. Dan de manier van
van patroon plaatsen ten voordeeHerste
voor de stof. dns voor
den geldbeugel of «porte-monnale».
Ons leerlingen veröienon werVeltlk
en pluimpje, want oplettendheid
en vlijt zijn werkelijk in de hooeste
mate te waardeeren. De bewerking
met de ns*ld !s ook zeer
goed begrepen. BH 't üibreneen
van 't naaiwerk stonden wij verbluft
over 't fijne werk dat werd
geleverd. De eerste avond verliep
dus goed.»
Men ziet. hier werd voor het onderwijs
een nieuwe methode gevolgd. Ze
laat zich als volgt samenvatten:
ai oefeningen met gehelmde mannen,
die de longe meisjes schrik aanjagen.
b) verstrekken van de stof: «nu of
zoo?»
W zorgen voor geldbeugel of portemonnaie.
De pedagogen zullen toegeven, dat
dit alles niet zoo kwaad is en dat er
teeenwoordig nogal veel cp deze -ijze
«geknlot» wordt. Doch dat is nog maar
een bes-ra.
«'t Getrouwe», Inderdaad, vervolgt:
Hoe men de jonge meisjes
te Maldegem te knippen heeft
«Nu Cursus B van Dinsdagavond.
De groote zaal liep vol jeugdig
volkje, alvorens de Leerares en
wij ter plaatse kwamen. Op de
markt gekomen, weer dwars door
de rijkswacht, hoorden we reeds
't gezang in de zaal, deze met wtid
geopende ramen. We deden teeken,
maar werden niet begrepen. Toen
we in de zaal kwamen, vroeg ik
de ramen te willen sluiten en dit
werd gedaan. De zang verdubbelde
maar was minder gehoord op
straat. De ramen „lagen weer
eens open en dan weer dicht,
maar... terwijl ik naar ïseneden
was gegaan om mannen t hulp
te vrasen, werden we ineens bestormd,
door de bewapende macht.
Een schrik zou nog niet seoefei.
den bevangen van *t bevel dat
werd uitgevaardigd, maar bij ons
niet!»
Onze lezers denken misschien dat er
hier sprake is van een bordeel, waar
men niets anders doet dan zingen,
de raampjes open en coe deen, de
mannen ter hulp roepen, zich laten
bestormen en vooral neen schrik hebben
voor de bevelen die worden uitgevaardigd...
Maar we zijn zoo vrij er aan te herinneren,
dat het hier integendeel de
deftigste «knipschool» geldt van ons
land!
Met een ongeëvenaarde oprechtheid
gaat het verslag verder:
«Be werd ter plaats geroepen,
maar 't order was gegeven en
voorwaarts, marsch! De heeren
drupten het af en... wij zongen nu
nog eens zoo hard het liedje.»
Alweer scabreus zuit ge zeggen!
Die afdruppende heeren en die nog
harder zingende meisjes...
Maar nog eens: het betreft hier een
kniples en Maldegem heeft zijn eigen
speciale methode.
Lezen we dus maar liever voort:
«Toen de tafels op de plaats
stonden ving ">nmiddellijk de les
aan en net zoo'n uitwerksel als
den Maandag.»
Maar daarmee is nog niet alles gezegd.
Ook den Woensdag en den Donderdag
werd er geknipt.
Ziehier hoe:
«Woensdag en Donderdag kwam
de vrouwenbroek voor de pinnen.
Met vlijt wordt er gewerkt en
niemand bekommerde zich meer
om 't getrarmel der viervoeters,
en alle bezoek V»»* achter.»
Zij, die van het moderne onderwijs
niet veel kennen, zullen zeker vreemd
opkijken, als die vrouwenbroeken voor
de pinnen komen. En misschien zal de
viervoetersmethede bil hen even de
verbeelding op ongezonde manier
prikkelen. Dag mag niet. Dat men er
dan ook niet langer blijve bij stilstaan
en dóórleze!
«Wij hopen steeds zoo flink vooruit
te kunnen gaan en aan t einddoel
te geraken, reeds vroeger voor
oogen gelegd. Met de groote
kermisdagen zullen wij een tentoonstelling
houden van t afgewerkte
werk».
Dan komen wij er zeker eens naar
kijken, ondanks 't getrappel der viervoeters!
En dan zal men niet moeten
klagen dat alle bezoek achterbleef!
Neen, want de Maldegemsche kniplessen
zrjn ons ten zeerste sympathiek
en we zullen er voor zorgen, dat ze
dank zij bestormingen en gezang een
vermaardheid verkrijo'en ten voordeele
van den geldbeugel of porte-monnaie!
Dat men ons maar al een plaatsken
reserveere voor den volgenden kursus!
ONZE EKONOMISCHE
BETREKKINGEN MET
NEDERLAND
Onze ekonomische betrekkingen ïuet
Nederland hebben den laatsten tijd
aanleiding gegeven tot zekere moeilijkheden
in verband met het vaststellen
van de kontlngenten en van de prijzen.
De laatste kabinetsraad heeft dan zeer
terecht het besluiï genomen af te zien
van de verouderde methode van handel
drijven waarbij -".e goederen worden
betaald in geld.
Voortaan zullen nieuwe praktijken
worden toegepast. De Hollanders zullen
met paard tn wagen naar >": grens
komen en daar hun kazen en hun spek
opstapelen. De Eelgen zullen hetzelfde
doen met hun ijzeren dwarsliggers
en hun kisten vensterglas.
Ougrée-Marihaye zal nu voortaan
zeggen:
— Hoeveel kazen geeft gij voor een
poutrel van 22 m. en de glasfabrikanten
zullen zeggen: geef mij drie zijden
buikstuk voor een kist vensterglas.
Daarmee zijn ineens alle ingewikkelde
rekeningen opgelost tot Ieders bevrediging.

KOEKOEK 7
Koekoek's moreele vertellingen
Men heeft den lijdensweg beschreven
van den dikzak, van den blinde.
Van de bultenaar, van den kreupele,
van den kletskop, van den twijfelaar.
Tot zelfs van den normalen mensch,
lijk en ik en gij, die overal een deftig
figuur slaat en in alle omstandigheden
zoo goed mogelijk zijn plan tracht
te trekken.
Maar heeft er ooit iemand aan gedacht
het leven en lijden van Te'esfoor
Viane onder woorden te brengen?
Telesfoor Viane?
De malheuren zijn al begonnen van
bij zijn geboorte en sedertdien hebben
zij niet meer opgehouden.
Van een kind dat met den helm geboren
wordt, zegt men: dat zal een
gelukzak worden! Van een dat er te
slim uitziet: 't zal niet lang leven!
Telesfoor werd helaas zonder helm
geboren en wat zijn slimheid betrof,
die was maar om zoo te laten. Maar
de natuur had onzen held toch niet
volledig uit het oog verloren en hem
begiftigd met een rond en blozend
aangezicht, lijk een koekebrood. Een
van die aangezichten die geen andere
reden van bestaan schijnen te hebben
dan den lach en de gulhartigheid mee
te deelen aan de omstanders.
Toen Telesfoor Viane dan ook ter
wereld kwam, heerschte er direkt een
blijde en luidruchtige stemming in
huls. Zijn vader schoot in een lach en
nam de aebterwaarster in zijn armen.
Alleen van kleinen Telesfoor zijn
hoofd te zien.
Zelfs wanneer kleinen Telesfoor in
zijn wieg reden van klagen meende te
hebben en zijn protest met gebaren en
ultgalmingen bekend maakte, trok hij
zulke plezierige giebe dat al de omstanders
dit protest als een uiting van
vreugde beschouwden en mede aan het
lachen gingen.
, En later, op school, ging het Teles­
DE LIJDENSWEG VAN
TELESFOOR VIANE
foor niet beter. Als hij in de klas verscheen
steeg er weldra een kreet van
vreugde op. Tot zelfs de onderwijzer
werd weldra door de lach-epidemie
aangestoken en pletste op zijn pedagogische
billen van 't danig plezier.
Telesfoor had nochtans soms evenveel
redenen van klagen en Janken
als een ander. Maar hoe hij ook zijn
best deed om zijn verdriet uit te drukken,
het lukte hem niet.
En dit is zoo gebleven, tot op dezen
dag. Overal waar Telesfoor verschijnt:
op zijn werk, op café, in den theater,
in de tram, overal voelen de menschen
zich weldra leutig gestemd en
beginnen te lachen dat hooren en zien
vergaan.
Als het soms lukt, en dat lukt regelmatig,
dat Telesfoor zym belastingsbriefje
te gepeperd vindt en hij zich
derhalve bij den kontroleur aanmeldt
om zijn opmerkingen te doen gelden,
dan klopt deze laatste hem lachend
op den schouder:
— Gij zijt een van de rare feniksen,
meneer Viane, die het levens langs
den goeden kant opvatten! Ge weet,
al die andere die hier komen, met een
gezicht lijk de heilige aarde en...
— Maar meneer de kontroleur, t ls
dat ik algelijk geloof dat mijn rekening
met een dubbelen crayon geschreven
is...
— *k Versta u! Gij loopt hier en passant
eens binnen om ons een vrlendelijiken
goeden dag te wenschen!
— Maar mn'n aanslag!...
— Alee kom, ge zijt een goeie sloeber!
Moesten al onze kliënten zoo zijn,
ons beroep ware een droom!
En Telesfoor zit buiten.
Zoo gaat het hem overal. Zelfs in
zijn eigen huis. Verleden maand steekt
hij op 't onverwachts zijn deur open,
en wat ziet hij? Dr Pangloss die
Madam Viane aan 't interviewen is op
een eenigszins sexual-wissenschaftllche
manier.
Zal het een drama, een vreeselijk
bloedbad worden?
Viane grijpt een hamer en heft hem
boven het hoofd der beide schuldigen:
— Een van u beiden moet er aan!
Maar de beide schuldigen, bij t aanschouwen
van Telesfoor's rond en
blozend aangezicht, schieten in zulken
goegemeenden lach, dat Telesfoor zelf
aan de schuld van zijn vrouw begint te
twijfelen en den hamer der misdaad
weer voorzichtig op zijn plaats gaat
leggen.
— Exkuzeer mij... stottert Viane,
maar ik meende...
— Ja, ja! zegt Pangloss, gij hebt
ons een goede grap willen bezorgen...
't Spijt mij dat ik niet meer tijd heb...
Maar wees gerust, morgen kom ik
terug...
— Daarbij, wat niut zou het ook hebben
dat ik mijn vrouv? den kop insla?
denkt Viane, wanneer hij zijn onderbroek
uittrekt om in 't bed te stappen.
Er zou toch niemand zijn die het gelooft?
't Ware al verloren moeite. Bij
't zien van mijn aangezicht zou de
rechter zilnen bril opzij schuiven:
zaak Telesfoor Viane... Zijt gij Viane?
Hebt gij uw vrouw vermoord ?
En de rechter zou hem eens goed
bekijken en op zijn beurt, lflk de aebterwaarster,
de schoolmeester, de kontroleur
der belasting en Dr. Pangloss
in een ronden, blozenden, gulhartigen
lach schieten:
— Haast u, dat f,e u hier uit de
voeten maakt, lollekesheere, of 'k ben
nog verplicht van u vijf frank voorwaardelijk
te geven, om te lachen met
't gerecht...
En Telesfoor Viane, met een hart vol
wanhoop en razernij, verbergt zijn aangezicht
onder de lakens om te
schreien...

8 KOEKOEK
Ademhalingsoefeningen
We kunnen onze lezers niet genoeg
aanzetten hun gezondheid te
verzorgen.
Allerhande pillen en wetenschappelijkeademhalingsoefeningen
zijn bizonder aan te bevelen.
Voor dit laatste komt de Hollandsche
dichter Willem Kloos in
een artikel in DE NIEUWE GIDS
gratis zijn evenmenschen ter
hulp.
Lees onderstaanden paragraaf
en als ge op 't einde nog adem
hebt, moogt ge u gerust laten inschrijven
voor een marathonloopkoers
of een zesdagen-wedstrijd.
Toen ik als diep. in mijn Binnenste
altijd kalm-hartstochtelijk
voelend maar geregelddoor
naar vreedzaam optredend,
dus alles wat wij door
familie of leeraars bevolen
werd stipt-gehoorzaam "volbrengend
jongetje, 's avonds
wel eens op een der toenmaals
nog bijzonder flauw verlichte
Amsterdamsche hoofdgrachten
liep, om aan in een heel
ander stadsgedeelte wonende
en wel koeltjes maar toch
prettig-vriendelijk tegen mij
doende zijdelingsche familieleden
mijner mij altüd weerzinnig
kort-af behandelende en
alleen als zij mij iets te bevelen
had, even het woord tot
mij richtende stiefmoeder de
eene of andere mondelinge
boodschap over te breneen,
keek ik op zoo'n mij heerlijkliikende
eenzame wandeling
soms voor een naar ooeenblikken
naar de mü dan plezierig
verrustigende of ook wel eens
vreemd-ontroerende sterrelucht.
Oef! 't Is gedaan! Onze onrechte
deelneming moest ge bij de lektuur
verstikt rijn!
Steun aan uitvinders
De uitvinders hebben in DE
GENTENAAR een prachtigen
steun.
Kijk maar eens:
DE QUADRATUUR VAN
VAN DEN CIRKEL
Men zegt dat een Italiaan
de quadratuur van dep. cirkel
£2fcLARj/trr
vaiï cru
VAM AMDfcRtri
ontdekt heeft! Dat 't hem
deugd doe! Een wonderbare
ontdekking. Van hoogerhand
gaat men bekommerd de nauwkeurigheid
der berekeningen
van den ontdekker na. In dezen
tijd het onmogelijke kunnen,
moet de aandacht boeien
van geheel de wereld. Maar
is 't wel dat naarwaar het ellendig
menschdom snakt?
Wij hebben een omtrek en terzelfder
tijd een vierkanten
omtrek minder noodig dan
vierkantig uit den vervloekten
cirkel te geraken waar we zoolang
reeds in verslijkt zitten.
We hopen, dat ge voldoende wetenschappelijk
onderlegd zij om
die sublieme uiteenzetting te begrijpen.
Ten ware gij aan den vierkantigen
cirkel van « De Gentenaar » vierkantig
uw polevieën veegt.
Wat beteekent dat ?
Er is een tijd geweest, dat we
door onze vriendelijke konfraters
van de GAZET VAN ANTWERPEN
voor vuile, stinkende varkens werden
uitgescholden, die met de
zweep op hun smerigen snoet
moesten bewerkt worden.
We zijn daar altijd zeer dankbaar
voor geweest, en laten, uit
blijk van dankbare erkentelijkheid,
nooit na het proza van Wan-
Het werkelijk moeilijke gedeelte van
het inkoopen doen: Uw echtgenoot
zien te vinden.
.(Everbody's).
nes, van Gladius en van de andere
pilaarbijters zorgvuldig en aandachtig
te lezen.
Maar deze week werd ons maagdelijk
zedelijkheidsgevoel toch getroffen
door een artikel in genoemd
deftig dagblad.
We lazen o. m.:
Jonge dochter, verblijd u in
dezen eerenaam en gedenk
steeds dat het hoogste loon
wordt toegekend aan hen, die
onder gelijk welk kleed, in gelijk
welke omstandigheid, de
moeders van vreemde kinderen
willen worden. Dat is de
edelste liefde die de Heer in
iemands hart stak.
Versta-de gij dat?
Een jonge dochter moet moeder
worden van een vreemd kind?...
Wat is dat voor een aanbeveling
tot ontucht?
De ouderdomsgepensionneerden
mogen gerust zijn
Het schijnt, dat M. Carton de
Wiart, die als minister de ouderdomspensioenen
in zijn grafelijke
ministerieele bevoegdheid had,
niet heeft uitgemunt door de vlugheid,
waarmee hij te werk ging.
Ze hebben M. den graaf congé
gegeven en nu heeft minister Van
Isacker voor de ouderdomsgepensionneerden
te zorgen.
M. Van Isacker Is een kristen
demokraat.
Nu zal 't natuurlijk vlug en goed
gaan.
Maar toch, ge moogt geen
koorts krijgen, want in DE TIJD-
HET VOLK is deze waarschuwing
verschenen:
M. Gabriel verzoekt om welwillendheid
voor het werk van
M. Van Isacker. Men moet
hem tijd en gelegenheid gunnen
om alles kalm te onderzoeken.
Zoo zal gedaan worden.
Zeker, zeker! Tijd en gelegenheid
moet ge minister Van Isacker
gunnen! De ouderdomsgepensionneerden
zullen die hoopvolle woorden
ten zeerste waardeeren. En ze
moeten niet twijfelen aan den tijd
en de gelegenheid, vermits «Het
Volkske» nadrukkelijk weet te zeggen,
dat het zóó zal gebeuren.

KOEKOEK 9
VOORZITTER. — Wat wilt ge
Spaak?
SPAAK. — Er wordt gestolen! Er
wordt gestolen!
M. JASPAR. — Er wordt niet gestolen!
SPAAK. — Ik zeg dat er gestolen
wordt! En iedereen weet dat er gestolen
wordt!
M. JASPAR. — G« beweert dus dat
ik een dief ben?
SPAAK. — Ik zeg niet dat gij een
dief zijt. Ik zeg dat er gestolen wordt.
M. JASPAR. — Hoort gij het, mijn
vrienden al te gader? Hij zegt dat ik
gestolen heb!
SPAAK. —• Ik herhaal dat gij geen
dief zijt.
M. JASPAR. — God in den hemel,
hij beweert dat ik een dief ben! Is het
niet hartverscheurend voor een bandiet
te worden uitgescholden, ik die gezwoegd
en gezweet heb voor het vaderland,
die steeds (tremolo) mün hart
en mijn ziel ten dienste heb gesteld
van het land. (Fieuillien barst in snikken
uit.) Ziet, vrienden, mijn handen
zijn zuiver.
M. FIEULLIEN (treedt nader, steeds
snikkend). — Ja, ja ze zijn zudver!
Ziet! (Hij likt Jaspars handen, die
wat vies schijnt en ze terugtrekt.)
SPAAK. — Ik zei, zeg en herhaal,
dat ik Jaspar niet persoonlijk aanval.
Maar er wordt gestolen!
M. JASPAR. — Hemel en aarde,
sterren, zon en maan, komt getuigen
dat ik een eerlijk man ben!
SPAAK. — Doe dan niet zoo kinderachtig
als gij een man zijt. Ik zeg dat
er gestolen wordt ten nadeele van den
Staat, ten nadeele van de gemeenschap.
M. JANSON. — Er werd dan gestolen
zonder dat wij het zagen? We ziin
dus blind? We zijn dus idioten? We
zijn dus stomme kalverachtige ezels?
Gij beweert dat wij idioten zijn? Hoort
gij het, vrienden, hij zegt dat wij
idioten zijn!
M. CARTON DE WIART. — Wat
wil dat zeggen?
SPAAK. — Ik heb niets gezegd ln
dien aard.
M. TSCHOPPEN. — Jawel, gij hebt
gezegd dat wij dieven of idioten zijn.
Dat is een beleedlging!
SPAAK. — Ik heb noch het een
noch het ander gezegd. Ik heb gezegd
dat er gestolen wordt. Wilt gij eens in
uw kas kijken, gij Tiult zien dat er
gestolen wordt.
M. DE BROQUEVILLE. — Wij hebben
in onze kas gekeken en er werd
niet gestolen.
SOUDAN. — Mogen wij ook eens
kijken?
M. JASPAR. — God, nog een! Die
wil nu in onze !:as kijken!
SOUDAN. — Maar het is immers
onze kas! Het is de kas van iedereen.
M. JASPAR. — Ziet ge mü dat!
Die wil nu in onze kas kijken! Wat
zü* ge wel zinnens.
SOUDAN. — Küken of er gestolen
werd.
M. JASPAR. — Ik daag u uit voor
een tweegevecht! Dat zal u leeren mü
voor dief uitschelden.
M. SAP. — En ik, ik span een
proces in tegen Spaak omdat hü gezegd
heeft dat er gestolen werd.
HUYSMANS. — Er is nog iemand
anders die gezegd heeft dat er gestolen
werd.
M. SAP. — Wie is 't? Tk zal hem
ook een proces op de maag lappen.
HUYSMANS. —• Münheer Crokaert.
KOOR VAN DE MINISTERS. —
Slaat hem dood!
HUYSMANS. — Dan moet ge nog
iemand anders doodslaan, die hetzelfde
gezegd heeft.
M. SAP. — Wie!- Wie! Namen!
Namen!
HUYSMANS. — Sap!
M. SAP. — Wat is er?
HUYSMANS. — Sap heeft dat ook
gezegd.
M. SAP. — Ik? Ha!
BIJ DE KAARTLEGSTER
— Tk zie een vertrek... een lange afwezigheid...
een vrouw met kastanjebruin
haar... uw echtgenoote...
— Hier hebt ge nog tien frank...
Maar zorg er voor, dat ze vooreerst
niet terugkomt l.„ _
(Marius)
HUYSMANS. — Gelooft ge 't niet?
Hebt gü het vergeten. Het was een
tüdje voor ge minister züt geworden.
M. SAP. — Ha... Ha... Wat zou ik
zeggen...
ANSEELE. — Zeg niets! Zwügen
kan niet verbeterd worden.
M. SAP. — Had ik maar altijd gezwegen!
HUYSMANS. — Wel neen, dan
zoudt ge natuurlijk geen minister geworden
zijn. En ge moet niet wanhopig
zün, want er zün nog ministers
in uw geval.
M. FIEULLIEN. — Ik misschien?
HUYSMANS. — Gü? Gü züt 's keizers
kat, maar nog geen keizer. Ik
spreek van Münheer Tschoffen. Wil ik
eens voorlezen wat Tschoffen verklaarde
voor hü minister werd? Ge ziet
het, als ge Crokaert onthoofdt, zullen
er ook ministerieele koppen moeten
vallen, en dan hebben we geen regeering
meer.
M. JASPAR. — Oei oei oei! En dat
alles door de schuld van dien godvergeten
Crokaert! Hoe kunnen wü
hem de tong uitrukken?
HUYSMANS. — Ik weet een middelke
dat ge zoudt kunnen beproeven.
Maak hem minister.
M. JASPAR. — Nooit!
HUYSMANS. — Roep niet. Gü hebt
het beproefd met Tschoffen, en het is
gelukt. Gij hebt het met Sap beproefd,
en het is gelukt. Gü zult het morgen
met Bovesse en met Jenndssen beproeven,
en gü weet op voorhand dat het
gelukken zal.
Geloof mij, mijne heeren, het is een
middelde dat diensten bewust. Misschien
zal het ook pakken met
Crokaert. Men kan nooit weten, en
probeeren kcst niets. België is hét
eenige land in de wereld waar men
opposanten onmiddellijk in de regee>
ring stopt. De regeeringen worden bü
ons nogal dikwijls op die wijze aaneengeflanst.
Zij die gisteren het Belgiekske
verdoemden zijn zoo redders
van België geworden. Zü die in 1926
den frank hielpen kelderen ziin nu de
redders van onze financiën. Ik geef u
den welgemeenden raad uw woede
tegen Crokaert te koelen en hem een
been toe te werpen.
M. JASPAR. — En als hü niet bijt?
HUYSMANS. — Wel, dat zal dan
bewijzen dat er ln België ook nog
menschen zün die niet achter een
ministerportefeuille loopen. En alle
echte Belgen zullen daar mogen fier
op zün.
M. SAP. — Merci voor mij.

10 KOEKOEK
Brieven van Pierken
- V
DE NATTUURFERSCHGIJNSELS
TL.
DE SMOOR
De smoor ls eene van de goekoops +
e
natuurfersehgeinsels die er 'bestaan. In
ons schgoon faaterlant kunde hem
tjaar door kreigen par fierkante elle,
par kubieke meeter, par kieloo of pïr
hectorlieter. Tis genoech dade uwe
neuze buite steekt om uwe wech te
ferliëzen en teege den eenen of den
anderen geestichaart zijn fassade te
loopen tgeen da aanstonts een diskuuse
te weech brenoht oover de ferkeersreegelmenten
of oover tferschgil
tussohge ne beschgaafde belz en nen
onbeschgaafden tgeen da op zijn beurt
veschige smoor doe ontstaan tot waneer
dade malkander ne meer en ziet
staan. Er zijn dus zoojals ge uit dit
foorbeelt kunt leeren twee soorte van
smoor. Ten eesten den eg te smoor en
ten tweede den artiesfiesjeele smoor.
In den egte smoor kunde nog uit de
voete geraake mee een zakpieldeken sn
een beetse foorzichtichrjt, maar teege
den artiesfiesjeele smoor en ister niets
uit te rigten.
Den artiesfiesjeele smoor wort ge
fabriekeert en fersprrjt door d'oor
lochschgeepen en door d'lnkterlekteweelen.
Waneer da t'een oorlochschgeep
t'ander teegekoomt op zijne
wech beginne ze elk van uldere kant
smoor te geeven. Dade is in alle gefal
beeter of katoen en agter een alf uure
moete z'alle twee ulder neusdoek pakken
om ulder oócoen uit te frijven en
naar huis gaan tot de folgende keer.
Waaneer dater twee inkterlektewee'e
uit ne fersgillede nest malkander teegekoome
op de baaren der leeveszee
beginne ze gewoonleik mee ulderen
hoet af te doen en koolega te zechen
of proofester tgeen da tlatein ist van
geestlche meerelaar of azelnpisser.
Daaragter beginne ze te dieskuteeren
oover ulderen opslach of oover de
nie we plaatsekes die oopegevalle zijn.
Tgeen da iedereen nog kan ferstaan.
Maar t'oncheluk wil somtijts ook da
ze nie anders en finden om oover te
praaten of de spiesjaletijten van uldere
stiel. Da kunde dierekt zien: de terasse
van de kafees rondom ulder loope op
een twee drij leech en de zonne muist
er uit tot gelukkicher oochenblikken
zijn aangebrooken. Dit nattuurferschgeinsel
kunde ook waarneemen
waneer dater par heksenpel twee areê'er
van de zuivere snok in tselvde
faarwaater zitten, geleik twee futuralistiekschge
schgilders, twee kubiestiekschge
fierlozofen of twee kosmetiekschge
digters. Tons ist tijt van
uwe pareplu oope te doen en u biegte
te spreeken. Pjjzde gij ook nie zecht
den eesten da de sosiejalomosekseweelen
ondergront van den weisgiericheekonomiekschgen
plafon in ferbant
staat mee den doobele pleston der
mistiekschge stuuwkragt? Waarop da
den anderen zijn geesteleik ooch naar
d'oefertuure van zijn gat doe draajen
tot waneer dater ook een smoorwolk
van deselfde kalleber uit te feurschgrjn
komt. Die twee wolken fersmelte
ulder mee malkander en geeve
dan geweunleik aanleidinch tot een
nieuw siesteem die d'apeteekers van
den artistiek in geleerde pille draajen
en in kosteleik panpier en die ze mee
sukses aanwende teege d'aksteroochen
en d'agterstallige maantstonden.

12 KOEKOEK
HET PLAN
— i _
Wie is voor 't oogenblik de man ?
De Man.
Waar spreekt het heele landje van?
De Man.
En al wie nog wat zingen kan
Hij zingt met mij den lof van 't plan
De Man, De Man, De Man.
— II —
Wat wekt er op tot verschen strijd ?
Het plan.
Wat brengt er hoop op beetren tijd ?
Het plan.
Wat hoort men klinken wijd en zijd
Zoowel van prof als keukenmeid ?
Het plan De Man, De Man.
— ttl —.
Wie ziet 't met leede oogen aan
Dat plan ?
DIMITROFF
— Verdomd, hij leeft nogt
(Arbeiterszeitung)
Berijmde schelmerijen (107)
DE MAN
Wie wil 't moedwillig niet verstaan
Het plan?
Het zijn de lui met geld belaan,
Die 't wenschen minstens naar de maan
Het plan De Man, De Man.
— IV —
Wie vindt 't vervelendst dat bestaat,
Het plan ?
Wie is nog altijd in beraad
Met 't plan ?
Dat is de kristen demokraat
Die aarzlend door de wereld gaat
Met 't plan De Man, De Man.
— V —
Wie zal er vechten, heel beslist
Voor 't plan ?
Wie zal bekampen laag en list
Om 't plan ?
Dat is, wanneer ge 't nog niet wist,
Die taaie roode socialist.
Vivan het plan De Man !
Voor de herneming
van den handel
Onze Brusselsche komfrater «L'ndépendance
Beige», dien onlangs zijn
honderste verjaring niet heeft gevierd
— ge ziet dat het verstand niet voor
de jaren komt — heeft eindelijk het
middel ontdekt om een einde te stellen
aan de krisis.
Terecht doet hij opmerken hoe het
Hofbal een nieuwe spoorslag is geweest
voor handel en nering en besluit
met de hoop dat er dezen winter
veel zal gedanst worden in de hoofdstad
om de nering nieuw leven in te
blazen.
Het is te hopen dat de werkloozen
dezen wijzen raad zullen opvolgen en
in plaats van thuis te blijven koekeloeren
ach ter-een doode stoof, druk de
bals zullen bezoeken. Zij die geen geld
hebben om een toegangsticket te koopen
kunnen trouwens op de straat
dansen om zioh te verwarmen. Dit is
een oude beproefde methode, welke
te allen tijde met sutkses werd toegepast
door de honden, die beven om
zich te verwannen.

KOEKOEK 13
Oproer te Gent onder de figuratie
van het monument der gebroeders
Hubertus en Johannes Van Eyck
Verhaal door SINT BAVO
IX
Mijn geëerde voorgangers, dit terrein,
mün erf is ook het uwe. Groot is het
zeker niet, maar gij kunt over deae
plaatsruimte naar welbehagen beschikken,
ik verleen er u de volledigste
gasbvrijlheid. Het stuk knoestigen
boomstam waarop lk zittend deze
broek versleet, zullen we terzijde
schuiven, daardoor winnen we pla?.ts
en kunnen wij ons vrijer bewegen, of
ons zoo noodig ook op den vloer neerzetten.
Weest welkom!
— Bravo leve meester Claus! riep
het volk en de getrouwen der gebroeders
Van Eyck.
Claus vervolgde:
— Ge zult wel eenigszins last hebben
van de twee kijk- en schietgaten
die ge daar achter ons in den muur
ziet waar het soms doorheen kan
waaien dat mijn hoed de stratosfeer
invliegt. Be zit hier regelmatig met
een stijven nek. Onnocdig te zeggen
dat ik hier gewriohbsrumathiek heb
opgedaan. Ne pardessus of pelsjas
hebben ze mij niet nagelaten. En met
die lage schoenen en opgetrokken
broekspijpen, lijd ik bij regenweder
veel aan natte voeten. Uw kleeding is
praktischer en meer tegen guur en
stormweder bestand.
— Neem het me niet kwalijk, meneer
Claus, viel Tseef hem gemoedelijk in
de rede, maar kijk eens naar ons...
Wat moeten wij dan zeggen? Wü die
drie kwart ongedekt zijn.
— Ja maar, vriend, merkte Claus
op, ik behoor niet tot de nudisten.
GijCiie daarentegen wel! Ge hebt u verhard
tegen alle weer en wind.
— Inderdaad, meester Claus, vervolgde
Tseef, wü zijn ongeveer teruggekeerd
tot den oeTstaat van den
natuurmensch. En zich tot zijn vrienden
wendend vroeg Tseef:
— Want, wat is en blijft onze leus,
gezellen en gezellinnen?
Deze antwoordden in spreekkoor:
«Strijden tegen wind en regen,
Tegen hagel, tegen sneeuw!
Zonnebrand is ons een zegen,
— Jaar na jaar, en eeuw na eeuw!
— Wij toonen onze sierlijke naaktheid,
hernam Tseef, om de beeldende
kunst en hare meesters te dienen. Zoodat
aan deze, onze zuivere naaktheid,
niemand aanstoot vinden kan.
Gustje Smet, die zooals we reeds
.weten ook tot de Van Eyck-groep behoort
zei stil tot zijn maat Bruine Jan:
— Van zuivere naaktheid gesproken,
'k zie daar op korten afstand 'n schoon
meisken staan.
En hij wees in de richting van het
park naar de naakte onschuld die over
den ingang der Floralies-zaal in haar
plastische schoenheid staat te prijken.
— Wel, zei Bruine Jan, herkent ge
ze niet?... Dat is Grietje Verbank. Zij
heeft destijds bij onee groep willen
komen, maar we waren toen reec. voltallig.
Omdat ze zoo bijzonder schoon
•was heeft men haar een plaatsken in
het park gegeven waar ze heel zeker
veel bekijks heeft.
Gustje Smet zei:
— Ik zou er wel eens even willen
naar toe gaan en 'n oogsken riskeeren.
— Maak u geen illusies, jongen,
antwoordde Jan, voor vrijen of trouwen
moet ge niet bij haar zijn. ze heeft
al interessanter occasies afgewezen.
Ze is zoo koel als dat ze schoon is.
— Wie niet waagt, niet wint, meende
Gustje. Bescheidenheidshalve zal
ik mijn eindje guirlande meenemen
en het straks eens probeeren.
— Wacht maar liever tot al dat volk
en de gendarmes weg zijn, om geen
opspraak te verwekken.
— Wel, daar zit juist ne gendarm
te paard heur te bekijken lachte
Gustje... Zü wil hem niet eens bezien.
— Dat weet ik wel, zei Bruine Jan,
van militairen houdt ze nog minder,
en het allerminst van die met strepen!
— Hewel, ik trek er toch eens op
af. Ze zal het mü niet kwalük kunnen
ner en, vermits ze daar toch staat om
te worden bekeken. En küken kost
niets, hé?
— Doe wat ge niet laten kunt! was
Jan's droge antwoord.
Tezelfdertijd wilde Gustje zün voornemen
ten uitvoer brengen, maar
Tseef die hem juist in de gaten kreeg
riep hem na:
— Hela! jongen, waar gaat ge naar
toe!?
Gustje die dadelük zün antwoord
klaar had, riep:
— Ik wensen eenige tranen weg te
pinken!
Bede om rust
Groot poem door
FERDI, Vooruit's lyricus.
O laat m' u niet vertellen
De wonderbare geschiedenis
Of 't wordt een karamelle...
Alweer! Een zonder bediedenis!
N. B.: Girre-bü!
— Pas dan maar op dat ge hier geen
overstrooming verwekt! schertete
Tseef.
En Gustje ging zich ergens achter
een boschje stellen.
Tüdens dit gebeuren waren de
heeren Laurent en Lieven Bauwens
de prinsen der schilderkunst genaderd,
om hun te zeggen dat ook zij
ten teeken van protest en ten bewüze
van solidariteit hun standplaats hadden
verlaten. In zün toespraak, die
hü niet alleen in zün persoor. ken
naam maar ook in dien van Lieven
Bauwens tot de Van Eycks richtte,
drukte hy zich onder meer als volgt
uit:
— Onze vriend Lieven Bauwens, de
hervormer en heropbeurder van de
Gentsche grootnüverheid, en ik als
strijder voor volksontvoogding, recht
en waarheid, waarvoor men mü onophoudelük
ongenadig aanviel, kunnen
het onmogelijk aanzien en goedkeuren
wat op het oogenblik binnen de muren
onzer aloude vrijheidsstad Gent gepleegd
wordt. Tè lang hebben onze
voorouders en ook wü moeten strijden
tot verovering van ons onbetwistbaar
menschenTecht dat ons als een stuk
droog brood met water werd toegeschoven.
Wil men ons wéér de slavernij
injagen?... Goed! Maar dan zullen
wü tegen deze rechts- en vrijheidsschending
vechten tot onzen laatsten
ademtocht!... Voor uw, voor ons en
voor het welzün van het huidig en de
toekomende geslachten!
De menigte wuifde met hoeden, petten
en zakdoeken, en riep luidkeels:
— Leve Laurent! Leve Lieven Bauwens!
Vooruit op ten strüdeü!
Laurent hernam het woord:
— Volk van Gent, wacht af ons
teeken! Niet in het wilde zullen wij
den strüd aangaan. Onze macht zal
groeien door organisatie en door uitvoering.
Niet één rechtvaardig man
zal bij deze opstanding onverschillig
op zün plaats blüven. Bewüs te meer
daarvan is dat ook Metdepenningen,
de stafhouder der advokaten, die in
den tuin voor het Justitiepaleis troont,
ook op komst is om ons als een ware
broeder de hand te reiken.
— Heil Metdepenningen!!! dreunde
het langs alle züden. En straatbengels
die als apen in de boomen waren
gekropen, wierpen met allerlei gekleurde
serpentins. Het was er eea
gejoel als op een reusachtige Vlaan**
sche Kermis
(Wordt voortgezet)»

14 KOEKOEK
Uit het leven van den Platte
Ze zaten met z'en enkelen weerom
in de herberg te zwetsen en lk kan u
verzekeren dat de ééne al straffer
loog dan de andere.
'Dat de Platte het rekord der maats
Verbeterde, zal wel geen nader betoog
hoeven. Hij had al één en ander gefantaseerd,
toen hij het gesprek plots
een nieuwe wending gaf.
— Ja, zei hij, net of hij er zelf weinig
belang aan hechtte, ik trek morgen
naar Parijs.
— "aar Parijs Platte, en wat gade
daar doen? Een nieuw ministerie
vormen?
— Hedde gijlien dan niet gehoord
dat daar overmorgen de groote jaarlijksche
zwemprüskamp plaats vindt?
— Ja. En kampt-e gij mede?
— Natuurlijk. En als ik u een goeden
raad mag geven : zet de bloemen
maar al klaar.
— De blcemen? Waarom?
— Omdat ik « haut la main » ga
winnen, gelijk ze dat in Parijs heeten.
De Platte werd vierkant uitgelachen.
Maar hü maakte zich kwaad.
— Wel, zei hij, we zullen zien wie
het laatste lacht.
En de deur achter zijn formidabelen
rug dichtsmakkend, verdween lüj
aan den horizon...
Een paar dagen hoorde men van
den Platte niks.
Hij werd ook niet vermeld onder de
kampioenen.
Een week later, toen hetzelfde
kliekje weerom in de herberg vergaderd
was, dook de Platte eensklaps
te voorschijn.
Van alle kanten werd hij aangeroepen.
— He, zwemmer!
— otuk kampioen!
— Waar zrj-de nu met al uw grootspraak?
De Platte bestelde een pint, fc;et
er eens in, zoodat ze omtrent leeg
was en zei daarop :
— Ge moet niet jubelen. Ik heb
tegenslag gehad. Ik was anders prachtig
vertrokken.
— Hadde dan geen asem genoeg?
— Asem? Laat me uitspreken, verdomme
nog toe. Ik was vè\ aan den
kop. Maar ja, daar deden aan dien
prijskamp vele vrouwen mede, bloemen
van kinderen. Op een gegeven
oogenblik was lk als omzwermd door
.een school van die naïaden. En...
— En...
Tk kon niet verder...
— Tiens, waarom niet.
De Platte trok zijn wenkbrauwen
•ven op en zei dan met een kelderitem
:
— Ik raakte grond I
Een lachbui barstte los.
— Hij raakte grond...
— Maar latte, zei er één, als ge
grond raakte, dan was er toch nog
middel om vooruit te komen.
— Hoezoo?
— Ge hadt maar op uwen rug te
zwemmen!
De Plat ! haalde misprijzend de
schouders op.
— Ik hoo al dat ge niet eens weet,
hoe de Selne te Parijs door de stad
loopt. Daar liggen bruggen over,
zulle, èn als ik nu op mijnen rug had
gezwomme , dan kon ik immers \og
niet onder die bruggen door!
En praten" over '.toetjes en kahjes,
kwam het gesprek op een ander onderwerp
: den oorlog. Daar was < ^k
gelegenhtld om te liegen, want oudstrrjders
7'; 1 in dat opzicht al zoo
beslagen als matrozen.
De ién beweerde dat hij er zoov:-l
had doodgedsan, de andere overtroefde
daarop eer den vorlgen spreker
door te be -eren dat hij met zijn 1traljeus
heelder pelotons had neei gemaaid.
Maar in ce herbei _ stond er cp dat
oogenblik een oud deftig in het zwert
gekleed heertje dat uitriep :
— Ik heb er tijdens den oorlog
meer drodgedaan, dan gijlien allemaal
te samen!
— r~ or d'e...
— Ja, ja, knikte het heertje...
— Wat waar-de tij dan onder '"en
oorlog, ventje? Kanonnier?
— Neen.
— Wat dan?
— Ik was ekik maar doktoor, zei
dat ventje...
Maar ik vergat u te zeggen dat de
Platte weer een nieuw baantje had
weten te veroveren. Hij speelde gids.
Hij hield zich op nabij den Dierentuin,
waar hij vreemde toeristen
rondleidde, en zoo noodig toelichtingen
verstrekte over de beestjes die ze
aanschouwden.
Op zekeren keer stap'e een Amerikaan
met zijn gezin, — een vrouw en
twee apen van kinderen, — uit een
taxi. De Amerikaan kwam den Dierentuin
bezichtigen. Natuurlijk was
ó Platte er bij als de kippen.
— You .mnt to look the garden?
zei de Platte ln een taal die als Engelsch
klonk.
— Yes, snauwde de Yank...
— OOme aleng, Sir...
En de karavaan trop op.
Ze hadden al een en ander gezien.
PATBOON. — Vrij?! Ge hebt nu
al verlof gehad, om uw vrouw naar
den trein te brengen, toen ze naar
Zwitserland ging, voor de begrafenis
van uw schoonmoeder, voor de mazelen
van uw dochtertje en het doopfeest
van uw kleinen Jongen. Wat is er
nu weer?
BEDIENDE. — Be ga trouwen, meneer.
Voor zijn pan had de Platte al wel
dadelijk in de gaten gekregen, dat
het koppel jong, hetwelk den Amerikaan
vergezelde, lastige bengels waren.
25e dreinden en zeurden tot
papa, hun gezanik beu, plots vroeg
aan den Platte :
— Is die Zoölogie niet te koop?
De Platte kon eerst zijn ooren niet
gelooven.
Maar de Amerikaan betoogde verder
:
— Ja, op geld komt het bü mij
niet aan. Ik verkoop petrol in het
groot. Mijn kinderen zouden graag
de Zoölogie willen hebben. Ik ben
gewoon aan hun wenschen te • jldoen.
Als ze iets vragen en het ls
niet te groot, dan koop ik het...
— Niet te groot, ge zult de Zoölogie
toch niet in uw valles kunnen
steken hoor, meende de Platte.
— No matter, breng me maar even
bij den direkteur dat ik me akkoord
stel over den prijs...
— Weet ge wat, Sir, ik denk niet
dat de direkteur u de Zoölogie zal
willen verkoopen. Maar...
— Maar...
— Hij r '. misschien wel uw Jon%
willen koc-pen, om ze in het apenkot
te zetten...
En de Platte liet den Amerikaan
met al z n bluf aan zijn lot ever.
Nog dienzelfden dag had hij en
a-.dere affaire aan 1e hand...
Daar kwam een vrouw met een reesel
kinderen voor het loket van den
Dierentuin.
Het mensch was zichtbaar in erlegenheid.
Ze wou tikketten nemen, maar
daar ze had hooren zeggen, dat voor
groote gezelschappen vermindering
werd toegestaan, wist ze niet hoe de
zaak aan te pakken.
De Platte die daar Juist in de b: -rt
omslingerde, had spoedig in de smiezen
dat hij hier een helpend handje
kon uitsteken.
— Waarvoor is het Madammeken?
— Ik zou gaarne met mijn kinderen
den Dierentuin bezichtigen, Meneer...
— Dat is een heel goed idee...
— Maar we zijn met velen en dan
loopt het entree-geld nogal erg op.
Krijgt men geen vermindering als
men tot de kroostrijke gezinnen behoort?
— Zeker. Met hoeveel zijt ge?
— Wel i ke, ons Fransken, onzu
Jef, Marieken, Fien, Jule, Aloïs...
— Schei er maar al uit, zei de
Platte. Hoeveel kinderen zijn er in
het geheel. .
— Twaalf, zei het vrouwken...
— Twaalf, riep de Platte uit, maai
wrjfken Hef, — en hij klopte het
mensch vertrouwelijk op den schouder,
— ge hebt gij in uw leven ook
niet dikwijls met uw beenen overeen
moeten zitten, is 't niet?

KOEKOEK 15
JOZEF RECHT
EEN NORMAAL MENSCH
Het nachttafeltje rammelde over de
plankenvloer. Met ontzetting hoorde
hij iemand de trappen opklauteren en
het volgend oogenblik ging de deur
van zijn kamer open. Martha Voncke
verscheen voor zijn verschrikte blikken.
Jozef Recht trok haastig de deken
over zijn Adamstoüet van vóór de erfzonde.
Maar Alida Schoeppe vond
blijkbaar dat er geen smet op haar
kleefde, want zij bleef naakt uitgestrekt
liggen zonder verroeren. Niets
in de wereld ging haar aan.
— Wel? zei Martha Voncke.
— Wel? vroeg Recht.
— Gij hebt geklopt?
— Ik heb niet geklopt.
— Gij hebt geklopt zooals ge beloofd
hebt, en ge zoudt mij iets laten zien.
Recht zag geen uitweg. Hij begreep
nu dat op het gerammel van de nachttafel
het Jonge meisje naar boven gesneld
was.
De twee vrouwen keken beurtelings
hem aan, en dan elkander.
Eindelijk sprak Alida.
— Zoo, zei ze, ik moet hier dus de
plaats ruimen voor dat ander schepsel.
— Neen, neen, geloof me, er is hier
een vergissing in het spel, haastte zich
Recht.
— O, zei Martha, dan ben ik die vergissing?
— Neen, neen, zei Recht.
Als men weet hoe moeilijk het is
met een enkele vrouw om te gaan, zal
men begrijpen in wecken toestand
Recht zich bevond met twee vrouwen.
Maar Alida scheen een einde aan de
moeilijkheden te zullen maken.
Waardig, maar niet zonder woede
stapte zij het bed uit. Zij zette de
handen in de heupen en kwam tct
dicht bij Martha Voncke, die langzaam
achteruit week.
— O, zei Alida, ge moet geen schrik
hebben.
— Ik heb geen schrik, zei Martha
die verleidelijk bloesde. Maar als ge
zoo dicht bij mij staat kan lk niet
meer goed zien.
— Zoo, ge wilt me dus b~kiiken!
— Ja, lk vind u... ik vind u...
— Wel, gelijk andere vrouwen
zeker?
— Ik heb nooit andere vrouwen gezien.
— Gelijk u zelf dan?
— Ik heb mij ook nog nooit gezien.
Moeder ze^t s'tljd dat de duivel in
den spiegel zit.
Voor zooveel onschuld was Alida
geheel ontwapend. Zonder nog een
woord te spreken Weedd» z'1 zVh aan.
Het waren pijnlijke oogenblikken, en
Recht had tenslotte ook zijn hoofd
onder de dekens verborgen, cm zich
van het vervelende geval niets meer
te moeten aantrekken. Het docht hem
na een half uur dat Alida de kamer
verliet. Maar hij bleef halsstarrig
ondergedoken. Juist was hij zinnens
een oogslag op zijn kamer te werpen,
in de overtuiging dat de twee vrouwen
waren verdwenen, toen hij een langgerekten
en ingehouden kreet van bewondering
hoorde:
— O, oooooo...
Hij waagde een oogsken, en dat
oogsken werd een oog, een oog dat wijd
open ging van verbazing. " oor de
spiegelkast stond Martha geheel ontdaan
van mode-artikelen. Zij scheen
er zich heelemaal geen rekenschap van
te geven dat men haar bekeek, zoozeer
was zij ingenomen met haar eigen
schoonheid. En dat was niet te verwonderen.
Een . n als deze waarmede
men zooveel jeugd met zooveel weligheid
gepaard zou moeten beschrijven,
bestaat er in Europa niet. Ook zullen
wij er geen beschrijving van geven.
Recht was er diep door ontroerd. Hij
was '.neen, 1
! Alida vergeten. Zijn oceen
dronken den ruig van het jonge meisje
en in den spiegel zag hij de rest.
Dan wendde Martha zich om. Zij
glimlachte onschuldig naar Recht.
Langzaam schreed zij op hem toe.
— Nietwaar, zei ze, ik mag mij ook
eens op uw bed uitstrekken?
Recht voelde zich inwendig duizelen.
Met bevende hand noodigde hij
haar uit plaats te nemen. Zij vleide
zich neer.
En eensklaps riep ze uit volle keel:
— Mama! Mama!
— Wat doet ge? vroeg Recht verschrikt.
— Ik roep mama, ze moet eens zien
hoe schoon ik ben. Mama!
— In 's hemelsnaam, zwijg toch!
Wat zal uw moeder van zoo iets
denken.
— Van zoo iets? Wat zou zij er van
denken? Mama!
Haar stem galmde door het huis.
En de haren van Recht rezen ten
berge, toen by inderdaad een stap
de tratraen hoorde opsukkeJen.
— Dju! vloekte hy. Dat zal niet
waar zijn!
Hij wipte het bed uit, sprong naar
de deur, en draaide het slot dicht.
— Maar wat doet ge? vroeg Martha.
Ge züt onbeleefd voor mün moeder.
Moeder Voncke was intusschen voor
de deur van Recht's kamer aanbeland,
en zij klopte.
Zij klopte vergeefs. Toen wilde zM de
deur. -
im haar het zwijgen op te leggen.
— Martha I klonk üe angstige stem
buiten. Martha, waar züt ge.
— Maar hier, : ïama. In het bed van
münheer Recht!
• se niet beschaamd!!
— Tk heb toelating gevraagd. Mijnwet
mij toegestaan.
— Münheer Recht! Doe open! ge­
openen, maar deze was wel degelük
op slot.
— Martha! riep ze.
— Wat is er mama? vroeg Martha.
ofslioon Recht wanhopige gebaren
bood mevrouw Voncke.
Maar Recht roerde geen vin. Razende
plannen schoven aan zün geestelük
oog voorby. Hü dacht uit het venster
"v'--.-n H". dicht eep revolverschot
door het paneel van de deur te
lossen, maar hy bezat geen revolver.
Hü zweeg.
— *t Is goed! Ik haal de politie!
En inderdaad, mevrouw Recht vertrok.
— Waarom spreekt ze van de politie?
vroeg Martha. Dat is nu een goede
grap.
— Een grap? Gy stomme geit! kon
Recht zich niet weerhouden te zeggen.
Maar onmiddeliyk speet het hem zulke
definitieve woorden te hebben uitgebracht.
Hü schudde het hoofd. Hy trok zün
broek aan.
— Kleed u aan, zei hü tot Martha.
Zü scheen geheel ontgoocheld over
zooveel hardvochtigheid, zy zweefde
uit het bed en kleedde zich aan.
Recht was in een zetel gaan zitten.
Er was een groote gelatenheid over
hem gekomen. Hy wachtte.
Men kwam weer de trap op. Het
volgend oogenblik werd er aan de deur
geklopt.
— In naam der wet...
Recht ging openen. Hü was op alles
voorbereid. Maar toen hij opende
stond daar, naast mevrouw Voncke,
niemand anders dan Schoeppe zelf.
Daarop was Recht niet voorbereid.
Hü viel in een zetel.
— Zoo zoo, manneke! zei Schoeppe.
Dat ls dus het leven dat gü leidt.
Jonge meisjes sekestreeren en gebruik
maken van geweld om uw dudvelsohe
lusten bot te vieren.
— Zeer goed gezeid! onderstreepte
mevrouw Voncke.
— 't Is mü nogal wat liefs! ging
Schoeppe voort op schamperen toon.
En toen wendde hy zich tot de
vrouw.
— Mevrouw, zei hy, uw dochter is
gelukkig gered. Ga er mee weg, want
wat ik aan dien meneer heb te ver»
tellen is niet voor de ooren van dames
bestemd.
— Dat kon ik mü indenken zei
mevrouw Voncke.
En zü nam Martha bij de hand en
verliet waardig de k°mer.
(Wordt vervolf

16
KOEKOEK
Humor van anderen
*OTA DER REDAKTIE. — We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat wij zeil schrij
ven, dus nog minder voor de karikaturen van deze bladzijde. Het feit dat wij deze teekeningen
overnemen, van vriend en tegenstrever, bewijs* niet dat wij het met de strekking eens zijn
SCHAATSENRIJDER (tot redder).
— Ach meneer, zoudt u nu mijn hoed
ook nog even willen halen?... Ik heb
hem pas nieuw, ziet u!...
DE SLIMMERD
— Pardon, mevrouw: 't wa» werkelijk
een bewijs van uw goedheid om
mij een glas water te geven! Ik heb
zoo'n ontzaglijken honger, dat ik niet
weet waar ik de nacht moet doorbrengen...
(Marius)
— Dus de dokter heeft eindelijk geronden
wat ge hadt?
— Juist... ik had nog twintig frank...
endie heeft hij gevraagd!...
(Marius)
— De krisis schijnt voorbij te zijn...
de eindjes sigaar, die ze weggooien,
worden tenminste weer wat grooterü
, (Everybody's)
— Hier Papa, ik heb nog wat schilderijkoord
gevonden!
(Everbody's)
De ski-kampioen springt een beetje
te ver.
(Ric et Rac)
Verantwoordelijke uitgever: JORIS
HAMERS, Gent. — Red. en Adm.
St. Pietersnieuwstraat, 64, Gent.
SPIRITISME
— Sinds die verwenschte telefoniste
lid is geworden van onze spiritistische
vereeniging, krijgen we geen enkele
verbinding meer met de geestenwereld.
(Marius)
— Niet mijn schuld! Ik had alleen
een beetje haast... want ik ging juist
m'n rijbewijs halen...
(Ric et Rac)
HET ALIBI
— Ge kunt uw misdaad niet ontkennen!...
Vier getuigen hebben u gezien!...
— Vier??... Maar lk zou er honderden
kunnen noemen, die me niet gezien
hebben...
{Marrus)