koekoek

DE JTE1DIE1EN HOMEN III SPANJE
De Spaansche jezuïeten komen
naar België.
Wij begrijpen er niets meer van.
Wij die sedert jaren smachten
naar Barcelona, Se villa en Madrid!
En zij die daar zijn, zij komen
naar België. Daar steekt iets achter.
Opgepast voor de jezuïetenstreken!
• • •
Wij hebben pater Rutten, dominicaan
en senator, ontmoet. Hij
zag er opgewonden en vies gezind
uit.
Ten einde hem vroolijker te
stemmen, roepen wij hem toe:
— Pater, goed nieuws! Uw broeders
de jezuïeten van Spanje
komen naar België!
— Dat is het juist! sakkerde
pater Rutten. Broeders? Jezuïeten
zijn het! Jezuïeten en niets anders!
•» *
Minister Cocq, vrijdenker, heeft
aan den ministerraad voorgesteld,
wegens de overproduktie van klerikalen
in ons land, den invoer van
jezuïeten uit den vreemde te kontingenteeren.
Dat werd verworpen.
• * *
De toekomst is aan
Zonder den uitslag van de Ontwapeningskonferentie
(deze van 1932, van
1939, van 1947 en van 1999) af te wachten,
kan van nu af aan met zekerheid
worden gezegd, dat de toekomst der
wereld aan het lijdelijk verzet zal gekoppeld
zijn.
We lazen namelijk in het dagblad
voor staatkundige, maatschappelijke
en ekonomische belangen (ook soms
genoemd «DE STANDAARD») in een
artikeltje over de nationalistische aktie
in Engelsch-Indië, volgend belangrijk
nieuwtje, waarvan de zware gevolgen
niemand zal ontgaan :
«Een nieuwe vorm van lijdelijk
Minister Renkin heeft integendeel
een brief gezonden aan de
Spaansche jezuïeten:
«Lieve jongens, gelooft de socialisten
niet als zij schrijven dat België
de anti-fascistische arbeiders
geen gulle gastvrijheid verleent.
Bij aldien gij geen arbeiders en
geen anti-fascisten zijt zult gij vrij
mogen spreken en bewegen in België».
Wij hebben aan de grens de
eerste ploeg jezuïeten verwelkomd.
Nadat zij «Koekoek» hadden gelezen
om zich wat op te monteren
van de reis, vroegen wij hen naar
nieuws over den laatsten koning
van Spanje. Een van hen trad als
woordvoerder op, en gaf ons deze
boodschap voor onze lezers:
— Uno de los ultimos reyes de
Espana, a quien la suerte de las
armas habia privado de varias
plazas considerables, recibia sin
embargo...
— Genoeg, riepen wij geestdriftig
uit, onze lezers zullen reeds begrepen
hebben.
het lijdelijk verzet
verzet is Dinsdag op de spoorlijn
van Bengalen naar Nagpur ontdekt,
waar alle telegraaflijnen waren
doorgesneden en verscheiden
seininrichtingen onklaar gemaakt.»
Het doorsnijden van telegraaflijnen
en het vernietigen van seintoestellen
is bijgevolg een nieuwe vorm van lijdelijk
verzet. Dergelijke opvatting geeft
prachtige perspektieven. Waarom niet
gezeid, dat de Japanneezen in Mandsjoerije
met hun lijdelijk verzet de
Chineezen treiteren, dat de Belgische
fortenbouw en de redevoeringen van
minister Dens uitingen zijn van lijdelijk
verzet? Kwestie van konventie,
zeggen wij!
KOEKOEK
GEEN MISVERSTAND
A. U. B.
De verontschuldiging van
verleden week nog geen
nieuwjaar te hebben gewenscht
aan onze lezeressen
en andere lezers, gold natuurlijk
als dusdanig (ttz. als
nieuw jaarwensch).
VOETBAL MET
DE TRIQUE
Wie ons kennen weten dat wij
voor alle soorten van sport zijn:
Ping-pong, whist, teerlingbak, biljart,
stopsel schieten, en alles wat
de lichamelijke, geestelijke en
zedelijke vermogens van den
mensch kan ontwikkelen.
Waarschijnlijk was ons zusterblad
«La Trique» van onze physieke
kracht niet op de hoogte toen zij
ons uitdoeg (of uitdaagdege) tot
een ontmoeting voor den voetbalbeker
van de 9 provinciën.
Het laatste nummer van «La
Trique» kondigt reeds de match
aan en geeft zelfs de samenstelling
van de twee ploegen aan. Maar
daar zullen wij ook nog een
woordje over meespreken.
Wij laten «La Trique» voorloopig
begaan. Zij richt den wedstrijd
in. Zij kiest den scheidsrechter. Zij
zal verslag uitbrengen over het
spel.
Maar wij waarschuwen haar: zoo
zij durft schrijven dat wij de
match verliezen, dan krijgt zij een
recht op antwoord, een proces, en
een stamp op de maag van elk van
haar opstellers.
Want wij houden aan de eer van
de sport en aan onze eigen eer.
En de Statenbond of het Internationaal
Gerechtshof van Den Haag
zullen niet kunnen beletten dat wij
doen gelijk de Japanners met de
Chineezen.
Dat is een eerste waarschuwing.
«La Trique» weet nu in welken zin
de match moet verloopen. Tenzij
ons de noodige gueuze-lambics werden
betaald.
ROGER CN.
STATISTIEKEN
In «'t Gentenaarken» leaen we,
dat te Chicago het aantal protestanten
eens zoo groot is als dit der katholieken.
We kunnen er bijvoegen dat 1/3 der
bevolking bestaat uit bandieten.

• KOEKOEK - 3 ,
Onze galerij van beroemde en beruchrfe mannen
I U L E S VAN B I E S B R O E C K
Daar zijn geweest de twee Van
Biesbroeck's, vader -en zoon.
Nu is er nog de zoon, Jules: een
Gentenaar, geboren in Italië (1873)tijdens
een reis van den vader —
't is te zeggen, dat de moeder
ginder ook was. Jules had eich
reeds vóór den oorlog in zijn geboorteland,
te Bordighera, gevestigd
en heeft thans het hemelsch
klimaat van Algerië verkozen.
Jules Van Biesbroeck is bijgevolg
een Gentenaar, die Italiaan
is van geboorte en die in Algerië
verblijft. Dat lijkt excentriek. Van
een schilder en beeldhouwer aanvaardt
men zoo iets als normaal.
Vader Van Biesbroeck was een
zeer bedreven, knappe kerel, een
groot kunstenaar, een uitmuntend
professor aan de Gentsche teekenakademie,
waarvan de tientallen
oud-leerlingen vol erkentelijke
waardeering spreken.
Zijn zoon wou hij wetenschap
laten studeeren, maar Jules had er
alles behalve aanleg en lust toe
en hij onderscheidde zich integendeel
bizonder scherp onder de
reeks slechte leerlingen der middelbare
school.
Op 10-jarigen ouderdom weigert
hij nog langer naar school te gaan
en toen besloot de vader hem wat
eerste teekennoties te geven.
De «oude» zou den «jonge» lanceeren
en vader Van Biesbroeck
treedt heelemaal op het achterplan
en wijdt zich volledig aan zijn zoon,
zoodra deze bij machte is in de
artistieke wereld op te treden.
Jules gaat met zijn vader overal
mee, naar de teekenakademie en
op reis.
Zoo brengt hij verscheidene
maanden door te Londen — toen
was hij 12-13 jaar —, waar vader
Van Biesbroeck werken had uit
te voeren, en waardoor de jongen
dagen en weken slijt in de Engelsche
musea, waar hij studeert en
onder meer de fragmenten der
Grieksche beeldhouwkunst leert
kennen.
De klas van het levend model
der Gentsche teekenakademie
heeft Jules Van Biesbroeck reeds
op 14-jarigen ouderdom doorloopen
en zijn eerste doek «De herder»
schildert hij een jaar later.
In 1889 — hij is dus 16 jaar oud
— biedt 'hij zich aan voor den
«prijskamp van Rome», maar tot
de definitieve proef wordt hij niet
toegelaten. Hij wreekt zich met
een reusachtig schilderij, Lancement
d'Argo, een doek van 7 m. 60
op 2 m. 30, dat aanvaard wordt in
het Salon des Champs Elysées te
Parijs.
Jules Van Biesbroeck kreeg reputatie.
En ook een slechte reputatie bij
zekere soort van menschen, want
zijn schilderij zou te Parijs slechts
worden opgehangen, op konditie,
dat hij er de naaktheden der bootslieden
kwam verbergen... (In 1889
leefden ook reeds Wibo's en soortgelijke
schepsels!) Toen Jules te
Parijs kwam, was de ontsteltenis
nog een beetje grooter: de jury had
met een schilder te doen, die nog
niet veel meer was dan een kind!
Die «incidenten» werkten in
voordeeligen zin en nog andere
in dien aard: mislukking voor den
prijs Godecharle, nieuwe mislukking
voor den Rome-prijskamp in
1892. Jules is bezig een artist te
worden!
Italië behoort natuurlijk tot zijn
studie-reizen en het is altijd de
vader, die den zoon leidt.
Dan houdt hij zich een tijd bij
groote machines: De Walkuren,
Pro Patria, De vrouw met den
spiegel.
In 1895 is de jury van den Romeprijskamp
zoo «welwillend» hem
voor zijn schilderij Kristus verheerlijkt
door de kinderen een eersten
tweeden prijs te verleenen.
Een tijdje later begeeft hij zich
Marietje, die haar vacantie bij grootmoeder
heeft doorgebracht en inziet,
dat ze een begonnen boek niet zal kunnen
uitlezen, zit de laatste uren te
schrijven, te schrijven...
— Wat doet ge daar? vraagt grootmoeder.
MARIETJE. — Ik heb het boek niet
uit en schrijf het einde over om het
thuis verder te 4ezen.
aan de beeldhouwkunst. Zijn eerste
werk De Jager wordt geweigerd in
het Salon van Brussel en in hetzelfde
jaar (1897) behaalt hij den eersten
tweeden prijs van Rome
(beeldhouwkunst) met Thor in
gevecht met de slang.
Een jacht naar officieele erkenning,
meent ge?
Meer een strijd tegen opzettelijke
miskenning.
En we zouden dit lijstje kunnen
verlengen:
1898: tweede prijs van Rome
(schilderkunst) met D. aankondiging
aan de herders.
1900: niet geklasseerd in den
Rome-prijs van beeldhouwkunst
(wat meer ophef maakte dan een
onderscheiding).
1900: groote prijs Wereldtentoonstelling
Parijs met het Monument
Volders.
1901: niet geklasseerd in den
Rome-prijs voor schilderkunst.
Meer mislukkingen dan onderscheidingen.
Maar waarom moesten
die twee Van Biesbroeck's zich
ook als vulgaire socialisten gedragen?
Waarom hun onderwerpen
van teekeningen, schilderijen en
beeldhouwwerken gaan zoeken bij
het gepeupel, in stinkende fabrieken,
in stikkende werkhuizen? Dat
was nu ook een idee van artisten,
die toch moeten leven dank zij de
voorname dames en heeren van de
burgerij!
De Van Biesbroeck's waren zoo
koppig het anders te verstaan.
En we mogen nu wel juichen,
omdat de deftige jury's van de
Rome-prijskampen zoo onbarmhartig
zijn geweest voor Jules Van
Biesbroeck! Wie iceet hadden we
anders dé Vaandeldragers en de
groep Hongersnood gehad?
Van 1902 loopt de lijn der beeldhouwwerken
van Jules Van Biesbroeck
evenicijdig met die der
schilderstukken, tot vóór enkele
jaren nog, want thans modelleert
hij niet meer, daar in Algerië klei
ontbreekt.
Zijn laatste werk, als we ons niet
bedriegen, is het Monument Van
Beveren, dat aan een hoek van het
Gentsche Park is opgericht.
De Van Biesbroeck's hebben den
strijd van de werkende klasse begrepen,
't Is de schoonste medaille,
die hun kan worden toegekend.
De arbeiders zijn iets verschuldigd
aan die twee kloeke kerels!
Maar we willen er algelijk bijvoegen
: de Van Biesbroeck's danken
óók iets aan de georganiseerde
arbeidende klasse!

11 ii.ii llllll luli
I h :i lui lliil
,1 lllll li .1 lui
lij lllli lui lui
I lllll lui lui
!l !
lllll lui lui
'1 lllll ml lui
li' lllll lui lui
ll 'hl,. lui lui
,Ü :
llllll lllull lllull Hul Huil llulllllliill lllll Uil
llull llliil! Huil Hul Huil llulll|!liill luli llli
llllll lllull lllull Hul llull llulllllliill llilllllll
luli llliilllllluli lliilll llllll llulllllliill llilllllll
llll lui lui
,11 y lllll lui
lil iii:i lui lllll
lil Hui lui lllll
,1! ini lllll lllll
ill ini lllll lllll
il :'i lllll lui!
ili ;ii,i Hul lllli
,i; [lui luli luli
KOEKOEK
O N Z E V L I E G E N D E
P O L EN O N Z E B E M I N D E
N A A R N E D E R L A N D S C H -
Een blauwe lentelucht zindert over
de heerlijke besneeuwde daken. De duiven
roekoeën op dezelfde. Heinde en
verre rommelt de donder. Niettegenstaande
deze gunstige voorteekenen,
sluipt weemoed in het hart van alle
Belgen dezen naam waardig. Want
prins Leopold en zijne (door ons zoowel
als door hem) diep beminde egade,
zijn Ingescheept op de «Marnix van
Ste-Aldegonde» voor een reis naar
Nederlandsch-Indic.
Welke gevaren gaan zij te gemoet?
Wie zal het weten! Vulkaanuitbarstingen,
stortregens, vermoeiende
Java-dansen!
Om 't even: onze wenschen vergezellen
hen, en de wenschen van «Koekoek»
zijn geen Ijdele woorden.
Meer nog: Onze vliegende reporter
heeft, zooals zijn naam het aanduidt,
per vliegmachine onderhavig nummer
van «Koekoek» aan onze aanstaande
vorsten gebracht en bij deae gelegenheid
de doorluchtige prinsen in hun
handel en wandel gadegeslagen om er
verslag over uit te brengen voor onze
lezers.
EEN JOERNALISTIEK
KUNSTSTUKJE
Wij houden hier even stil, alvorens
den vliegenden reporter aan het woord
tp laten.
Wü zijn niet gewoon onzen eigen lof
te zingen, al verklaren wij zonder valsche
schaamte, dat wij het best ingelichte
blad van de wereld zijn.
En ten bewijze: Dit nummer van
«Koekoek» dat gij nu in de hand
draagt, werd dus door onzen V. P.
naar de «Marnix van St-Aldegonde»
per vliegmachine gebracht. Onze V. P.
nam een interview, dat gij hier achter
zult lezen( of niet lezen, want wij
dwingen niemand). Dit interview verscheen
altijd in hetzelfde nummer.
Zoodat: onze vrienden Leopold en
Astrld het interview zelf nog te lezen
kregen!
Hoe wij dit gedaan kregen zullen
wij aan de konkurreerende gazetten
natuurlijk niet bekend maken. Maar
• dat mag u aanzetten nieuwe lezers
te winnen voor «Koekoek», 50 centiem
per nummer, verschijnt den Donderdag,
Humoristisch weekblad, abonnement
1 jaar 25 frank, postcheck 56733
Ik heb mijn vrouw beloofd nooit meer te wedden.
Allez toe! Gij zult die belofte niet kunnen houden.
Voor hoeveel gewed?
Wie niet te dom is, verstaat ons en
wij laten het woord aan V. P.
VAN STE-ALDEGONDE
OP DE MARNIX
Wij strijken met ontroerde vleugelen
neer op het achterdek van de «Marnix
van Ste Aldegonde».
De M. v. S. A. Is een luxueuse boot,
geboren in 1538 en overleden in 1598;
geboren ook te Brussel, studeerde hij
te Genève waar hy Calvinist was. Hij
schreef De Bieënkorf, waarin hij de
kerk met bijtende satire en soms
groven spot aanvalt, zooals men leest
in de «Geschiedenis van de Nederlandsche
Letterkunde» van Julien Kuypers
en Theo de Ronde.
Wij bibberen dus met klapperende
vleugelen neer op het achterdek. Wij
staan recht in onze schuit en daar,
o wonne, vangt Astrld ons in haar
koninklijke armen op. Een ontroerde
traan van dankbaarheid ontsnapt aan
onze nederige oogen.
— Astrid, zeggen wij, en verder
komen wil niet.
Want Leopold is toegeschoten om
ons de handen te drukken, terwijl wij
de Brabançonne aanvangen.
— Genoeg! Geen flauwe kul! roept
hij lachend. Ik ben hier op een plezierreis
en ik wensen niet dat treurige
gedachten mijn vrouwken zouden overstelpen.
En daar de wet op den aanslag tegen
de Brabançonne nog niet is gestemd
in het Parlement, slikken wij onze
Brabançonne In.
LEOPOLD DOET DE BOOT
MARSCHEEREN
— En nu, zeggen wij, beste kameraden,
hier is «Koekoek»!
Een oogenblik dreigen Leopold en
Astrld handgemeen te worden om het
eerst ons blad te bemachtigen. Als zij
bemerken, dait wij de klesche oplettendheid
hadden twee nummers mede
te brengen, dringen zij aan, opdat de
andere maar eerst het blad zou nemen.
Dit geeft aanleiding tot een verheugend
huiselijk tooneeltje. Maar het
volgend oogenblik zitten beiden verdiept
in de lektuur. De boot stampt
en schudt van hun lachen. Het is of
«Marnix» buikpijn heeft.
Een matroos komt melden, dat in
dit geval de boot niet meer kan bestuurd
worden.
Maar gij hebt waarschijnlijk in het
«Nieuws van den Dag» gelezen, dat

KOEKOEK
R E P O R T E R M E T PRINS
A S T R I D O P D E B O O T
I N D I E
.H iiiiiiiiiiniii nuil iinii iiniiiiiiiii iinii iinii iiiiin
,il iiMiuilinilllii.il Uní! lii.il! Iiuil inti lii.illlii.ii!
Illl.lll:
Leopold zich vooral voor de machinerieën
interesseert. Dat kunnen wrj nu
bevestigen. Hij stormt naar beneden,
werpt eenige schuppen kolen in de
kaken van het gloeiende monster,
grijpt den machinist, werpt hem overboord,
en daar stevent weer, fier en
statig, de «Marnix» met een snelheid
van duizenden knoopen over het wijde
watervlak, ofschoon Astrid nog steeds
te kronkelen ligt over «Koekoek».
ASTRID BAKT
Wy zullen geen platte broodjes bakken
voor Astrid. Maar het moet toch
gezegd, dat onze prinses ons veel sympathieker
is dan b. v. Paul Henen
van de «Flandre Libérale» of dan onze
huisbaas.
zy heeft reeds het ontegensprekeïyk
voorrecht een vrouw te zijn. Ten
tweede, zy is niet rrujn vrouw. En ten
derde...
Ten derde, zooals gy misschien ba
de sérieuse bladen hebt gelezen, zy
houdt zich op de boot vooral met
koken bezig. En met welke dextere
hand! En met welken eenvoud. Zij
bakt gebakjes van het vaderland en
deelt ze uit onder de groote en kleine
kinderen, die de reis meemaken.
Weer ontglipt ons een traan, die
Astrid zelf met haar batisten zakdoekje
komt wegvegen van onder onze
oogen, terwyi zy ons een «petit four»
tusschen de tanden duwt.
— Hier, lacht ze, dat zal beter
smaken dan de Brabançonne, die myn
man u daar juist heeft doen inslikken !
WIJ SPELEN TENNIS
Doch, er is een tyd van zwoegen,
maar er is ook een tyd van spelen.
En op de «Marnix» speelt men tennis.
— Speelt gy tennis? vraagt ons
Astrid.
wy herinneren er aan, dat wij nooit
Suzanne Lenglen hebben verslagen,
maar dat de reden daarvan eenvoudig
moet gezocht worden In het feit
dat zy nooit tegenover ons In het
tennisveld heeft gestaan.
wy stellen ons op. wy alleen tegen
onze twee vorstenkinderen. Een juichende
menigte omringt de out-lines.
Een onbeschoft kind begint te huilen,
omdat het met onze tennisballen niet
spelen mag. zyn moeder gooit het in
zee. Wegens majesteitsschennis. De
menigte juicht dit tactisch gebaar
toe. Maar zie!! Daar springt Astrid
4
ll.lll Inl lililí
!,,.! lili!
lililí
M
IN,li
lililí
ll.lll Il.il • ¡i Huil
lililí lli.ll
lililí , ¡lllil
lll.ll lul
llliil!
lililí
Huíl
!:, I
1:1:
lllil
luí lll'll
nuil!
lu!
H'il
llnll ll.lll llul!
lli.ll
llnll
ilull
llul!
r lllllll i:,.,; Ili.ll iu! llnll lli.li
!;i lllllll pul llnll llnll llul!
ll, lililí lnl Ih.l llul1
lili
iinii! ll.ill llnll I ,1
lllil lililí:
llnll
ll.lll El .luí!
llnll ii.ll
Huil i.iil
I1.II
il.il i.iii:
.lui!
[Ml !l.il Hi.l
In«
Hui
...i
II, H
te water en met eenige kloeke brassen
bereikt zy het kind. Gered! Het volk
juicht. En eeriyk gezegd, wy zagen
met plezier dat kleine kind gered,
want het had zyn melk nog niet gekregen.
En het biykt overigens, dat
net voor de borst van zyn moeder,
en niet voor onze tennisballen was,
dat het zoo jankte. De moeder wordt
nu over boord gewipt. Het volk juicht.
Maar Leopold duikt statigiyk en redt
de vrouw uit de klauwen van een haai.
Wat des te rechtvaardiger is, daar
deze haai niet was toegesneld voor
Ie moeder, maar voor het kind.
Kortom, het volk Juicht.
En daar vliegen de tennisballen,
iteady! Play! Pifteen love! Foot-fault!
Rigfhtl Love all! Deuce! Lob! Let!
De ballen gaan, de ballen keeren:
Een bal vliegt te water en de hooger
bedoelde haai verslikt en stikt er aan.
Een laatste bal! Oorverdoovend gejuich
stygt uit honderdduizenden
celen op!
De uitslag? Als wij verloren hadden,
souden wy niet aarzelen het te'zeggen.
Nu verkiezen wij niets te zeggen. Eenieder
kan er het zyne van denken. En
vij voegen er bij, dat Astrid en Leo-
llnll M. •
lililí Hil .nun
lluil
llul! lull
Hul!
Hui
Il il l! •
Hil lul
lliillllln! llul hui '•II
[Ml lliillllll.il!
Ü.il llnll llnll
iinii
i. n. i i. Il I II.,Il
llnmllliiii
HnlH il
iinii ini lli.lllll.il
Hun
lim lililí 1 lui
l.iil
lul
In 1
H nu. i. in
ll.lll lllll
! llnll jjii!
I.Ii Il'i'il lllul
Uni! Uni
lull lui llnll Uni
lu llnll Uni
l„ lul llul
lul Huíl lul
Iii llnll Uni
pold nochtans twee uitmuntende
tennis-spelers zyn...
NAAR
NEDERLANDSCH-INDIE
En de «Marnix» stevent als een
bieënkorf naar Nederlandsch-Indië.
Eenige Walen zooals Meysmans zullen
misschien roepen, dat onze vorsten
Groot-Nedrlanders, verkochten, aktiv
is ten, pangermanisten en landverraders
zyn.
wy teekenen beleefd protest aan
tegen deze lasterlijke aantygingen.
Wij stü'gen, op deze verheugende
woorden, weer in onzen vliegbak. De
motor ronkt. De schroef draalt. Het
afscheid. Tranen.
— De komplimenten aan Teirllnck!
roept Astrid nog.
Maar r*" voor ons eigen gemoed
zoo treurige woorden gaan in den
wind verloren. Wy sty^r. in de wolken.
Wy stygen zoo hoog, dat wy uit
onze eigen oogen verdwynen. En het
volgend oogenblik landen wy op het
afdak van onze kantoren te Gent,
St-Pietersnieuwstraat, 50 centiemen
per nummer, humoristisch weekblad,
jaarabonnement 25 frank.
— Zoo, beste kerel, bedelt gy niet meer aan het station 1
— Neen, menheer. Myn dochter is met een kollega van me getrouwd en
ik heb haar mijn plaats als bruidschat gegeven.

6
KOEKOEK
« K O E K O E K » OP DE
Het Ontwapeningsbal geopend on-
Dc geestdrift en de vredeswil van Mandsjoeriie
lillllllllliliiliiiiiimiimiimimiiiiiiiiüiiiiii • UMMI KIM '
JEUNE EVE, 30 Februari 1932.
OP ZWIER MET M. TARDIEU
Toen we maandagavond te Genève
toekwamen, bestelden we ons vlug een
zakskon fritten om van den eersten
honger te bekomen.
Het toeval wilde, dat we juist naast
M. Tardicu stonden, die ons om een
beetje «pickels» smeekte.
Deze gelegenheid te baat nemend,
maakten we ons bekend en namen we
hem een interview af.
— Frankrijk zal steeds den Vrede
beminnen zegde hij plechtig, maar ge
zult me toch toegeven dat, om te
beminnen, men een veilig plaatsje
wenscht... Eerst veiligheid, dan de
liefde...
— Maar M. Tardieu, merkten wij
op, het gaat hier niet om de liefde,
maar om den vrede...
— Wel duts toch, wedervoer .hij met
een medelijdenden glimlach, ge weet
dus niet eens, dat dit voor ons hetzelfde
is? Laat mij dan door ,een
kleine explikatie uw naïviteit wegredeneeren.
Te Genève bazelt men niet zooals
te Bazel of te Lausanne. Te Genève
is men positief. Als de afgevaardigden
der verschillende mogendheden hier
over den vrede praten, dan spreken
zij over iets konkreets. Ze hebben
namelijk vooraf den vrede gepersonifieerd,
zoodat, telkenmale zij over
«vréde» spreken, zij iets schoons, iets
— Allons, mon kolonel, roept alzco
niet! Wanneer al de gegradeerden onder
malkaar ruzie zullen maken, waar
gaat het met ons prestige tegenover
de simpele piotten naartoe?
ideaals voor oogen hebben. De vrede
dat is dus voor ons «miss Genève»;
houd u dat voor gezegd. Nu zult ge
ons trouwens ook begrijpen als we zeggen,
dat we den vrede beminnen.
Onder dit gesprek waren we stilaan
langs de boulevards afgedwaald.
— Is die «miss... vrede» thans ergens
zichtbaar?
— Natuurlijk, lachte Tardieu terwijl
hy ons een stoot in de lenden gaf,
kom maar mee.
We trokken een «chicen» bar binnen,
waar we al de délégué's der verschillende
landen rond een divan vereenigd
vonden.
Op dezen laatste lag een wonderbaar
mooi meisje uitgestrekt, dat enkel getooid
was met een lichtrose gaas.
We konden onze oogen nauwelijks
gelooven en fluisterden ontroerd in het
oor van onzen hoogen Franschcn leidsman:
«sept et pas tant!».
Toen we van onze eerste bewondering
waren bekomen en de hongerig
loerende representanten rondom dit
mooi kind zagen zitten begrepen we
pas goed, wat het te beteekenen heeft
. te Genève den vrede beminnen en
dienen.
— Begrijpt ge 't nu, vroeg Tardieu
ons tersluiks, dat er alle dagen menschen
zijn, die den vrede willen verkrachten?
We knikten instemmend en namen
zwijgend in een zetel plaats.
Een garçon snelde toe en knipte voor
ons als een versch gesmeerd pennemes.
Een fleschje champagne van 100
palaten, bestelden we.
— Onmogelijk, klonk het terug, het
is krisis en ge kunt door de schuld
der besparingen slechts een glas
cherry-gobber krijgen van 120 frank.
DE OPENING VAN
'T ONTWAPENINGSBAL
Na enkele oogenblikken rees een der
aanwezigen overeind en hield den volgenden
speech.
Mijne heeren,
Morgen zal onze president Paul Boncour
hier aanwezig zijn, maar niets
belet ons reeds thans met de opening
der konferentie te beginnen. Het komt
er op aan, geen tyd te verliezen en
daarom denk Ik, dat we verstandig
zouden doen met dadelijk te zetelen!
(Instemmend geknik en geroep: vive
la paix!)
Als het zoo is, ging spreker voort,
laat me dan toe eerst In enkele woorden
de schoonheid te beschrijven van
datgene, dat we allen najagen:
«vrede»...
Gü, mijne heeren, die allen op de
hoogte zijt van uw taak en bezield
zijt met de warmste verlangens en
gevoelens, gij, die een kijk hebt op
de naakte werkelijkheid, zeg mij of er
iets beters en idealers bestaat...
Het meisje, ontroerd door zooveel
lof, verborg haar blozend snoetje in
haar trillende handen.
Niemand sprak. Het oogenblik was
historisch. Iedereen voelde dat de
groote minister Hyrrfans iets zeggen
zou. En inderdaad, hij stond recht en
sprak in dezer voege:
O, zeer geliefde en nog meer begeerde
vrede, mijn land is klein maar de
ruzie is er groot I
Be heb mijn vriend, generaal Galet
hier meegenomen naar Genève om
hem aan alle verdere twisten en perspolemieken
te onttrekken. Ik stel hem
u voor als het symbool van ons Belgisch
anti-militaristisch leger! (Levendige
toejuichingen)
Wat, helaas, minister Dens betreft,
hij bleef thuis om op de trouwlustige
officieren te waken en hun vrouwtjes
te keuren. Als goede raadgeving meld
ik het volgende aan de konferentie:
werkt zacht en stille; haast u langzaam
zooals mijn regeering. En vermindert
vooral de legerbudgetten niet
te veel noch te vlug, ten einde onze
werkloozen niet te plotseling te verheugen.
Alle hevige ontroeringen moeten
in deze krisistyden vermeden worden.
(Applaus)
Vervolgens kwam de afgevaardigde
van Duitschland aan het woord.
— Meine herren, zei hy optimistisch,
ik breng u den groet van Hitier!
Hy ook is een groot bewonderaar van
den vrede. De schermutselingen in
Duitschland tusschen kommunisten én
nazi's bewijzen ten overvloede, dat
wij trots alles den vrede willen handhaven.
En iedereen weet trouwens, dat, als
Hitier beweert, de koppen in 't zar.d
te zullen doen rollen, hy dit zegt bij
manier van spreken, doelende op zyn
eigen zandruiters.
Het is waar, dat we onze schulden
niet langer betalen, maar we willen
den vrede op krediet! (De talrijke toejuichingen
prikkeldén ten zeerste M.
Tardieu, die zich genoodzaakt voelde
daarop te antwoorden,)
Mynheer Tardieu stak onmiddeliyfc'
sentimenteel van wal.
— Prankryk, zei hij, heeft steeds
door alle eeuwen met den vréde geflirt.
Maar, als Duitschland dit nu ook
wil doen, trekken wy natuuriykerwtlze
onzen staart in en roepen: eerst veiligheid!
En om veiligheid te hebben moet
men goed afgesloten zitten, alleen,
hoogstens met twee.
Dan kan men zyn hart openleggen
en oprecht ontwapenen.
*

KOEKOEK
KONFERENTIE TE GENEVE llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!
der vreugdeschoten tot in Shangaï
en Japan kennen noch paal noch perken
iillllllllllllllllllllllllllllllllN
In een gezelschap gebeurt dit nooit.
De eene wil altijd meer poer kunnen
verschieten dan den andere. Dat i:blague.
Ik meen het eerlijk als ik zeg, dat
Frankrijk ontwapenen wil, en als men
er aan twijfelt bén ik bereid het te bewijzen.
De vergadering wilde dit den Fran
schen minister van Oorlog niet toestaan
en men besloot hem dus maai
op zijn woord te gelooven.
Ook de Italiaansche délégué sprak
woorden van opbeuring.
— Als de paus Mussolini onlangs
dekoreerde, zei hij, was dit een symbolische
daad. Hij bedoelde er mede
het laatste sakpament aan 't stervenJ
militarisme.
Nadat de Engelsche en Amerikaansche
afgevaardigden hun onschuld
hadden bloot gelegd, wilden nog eer.
paar vertegenwoordigers van kleine
staatjes hun woordje zeggen. Ze werden
echter beleefd overstemd dooi
eén jazz, die de hymne inzette van
de 34ste onvoltooide symfonie van
Beethoven.
DE VREDE DANST
Toen de vrede die wonderbare
muziek hoorde, rees ze op en danste..
Aller begeerige blikken waren op haar
kronkelenden leest gevestigd en al de
afgevaardigden klapten in de handen
op de versnellende maat.
Maar de opgewondenheid bereikte
weldra haar toppunt toen iedereen
rechtsprong en mededanstè.
Om de beurt sloeg een der aanwezige
diplomaten zijn arm om de vrede en
deed er een flinken flikker mede.
Ten einde deze eenlg-prachtige
©ogenblikken te vereeuwigen, sprongen
een paar filmoperateurs te voorschijn
die het tafereel opnamen.
Wat de titel van dit stuk zal zijn?
«Het kongres danst» — wellicht...
Piots werd een deur geopend en trad
een telegrambesteller het snlon binnen.
Hij bracht ons volgende blijde
boodschap, die door een der aanwezigen
luidop werd voorgelezen.
SJANGHAI.
Wij, Chineesche en Japansche broeders,
verheugen ons uitermate over
de ontwapeningskonferentie, die voor
goed een einde zal stellen aan den
oorlogsroes waarin sommige landen
zich laten meeslepen.
We weten, dat op dit oogenblik te
Genève het Ontwapeningsbal geopend
wordt en willen niet achterwege blijven
met onze blijken van instemming,
sympathie en geestdrift. Te Sjanghai
worden zelfs te dezer gelegenheid
groote feestelijkheden op touw gezet.
Gedurende 40 uren weerklonken allerlei
vreugdeschoten en het enthoesiasme
voor den vrede greep de opgezweepte
massa zoo aan, dat zelfs
eenige honderden inwoners zich doodlachten.
Ook de onbeschrijflijke vreugde,
cmdat de vrede nu eindelijk op deze
larde voor goed gevestigd wordt,
ontroerde ten zeerste het volk, 1
zoo­
dat enkele personen aan bloedspuwing
on allerlei verwondingen bezweken.
Ten einde het buitensporig plezier,
dat de inwoners aangegrepen heeft,
cenigszins te temperen, werd te Sjanghai
de krijgswet afgekondigd.
Opdat echter niemand aan de goede
inzichten van Japan twijfelen zou,
werden de vredesfeesten tot in Nanking
voortgezet. De Japansche kruisers
bombardeerden deze stad onder de
frenetieke vreugdekreten der Chineezen.
Heel het Oosten dreigt aldus één
laaiend vreugdevuur te worden.
Te Sjanghai alleen, verzamelden zich
12.000 man internationale troepen om
later te kunnen getuigen hoe alhier
de opening der vredeskonferentie met
het noodige brio werd gefeest.
Dat men dus gerust op zijn twee
ooren slape, en zich te Genève niet
nutteloos overwerke!
De vrede triomfeert over de wereld!
Dat zij danse!
Dat zij op zijn Oostersch danse!
Dat zij danse op de zwaarden, in de
vlammen, doorstoken met de priemen
van fakirs, innerlijk bezeten van den
duivel.
Dat zij danse tot ze er bij neervaile
en al de volkeren tot het besef komen,
dat er van de burgerdiplomaten en de
burgerkonferenties niets degelijks te
verwachten is.
In afwachting danken wij den Sta
tenbond om zijn energiek optreden in
Mandsjoerije en wenschen wij de
onderzoekskommissie proficiat om de
vlugheid waarmee zij zich van haar
taak kwijt.
De geassocieerde vertegenwoordigers
van Japan en China,
Generaal SLADOOD en
maarschalk VERPLETTERGHEM.
Het telegram werd op levendig handgeklap
onthaald, maar dadelijk stegen
weer kreten op: «dat de vrede danse!»
Helaas, de mooie maagd was moe
geworden en verlangde naar haar bed.
Al de délégué's deden haar uitgeleide
naar haar slaapkamer.
— Als ge met haar durft binnengaan,
draai ik u den nek om, fluisterde
M. Grandi in Tardieu's oor.
— Pas op, zei de Engelchman tegen
M. Hymans, dat ge uw manieren houdt
en haar van onder mijn neus niet
wegkaapt.
Te midden soortgelijke fluisterstemmen
en kwaadgloeiende oogen werd
Miss Genève naar haar vertrek gebracht.
Aan de deur draaide ze zich nog
eens lachend en verleidend om.
— Wie van u zal mij troosten, vroeg
ze smeekend.
Al de afgevaardigden keken elkander
zwijgend en afgunstig aan.
— We zullen later wel een lotje
trekken, antwoordde Tardleu. Slaap
wel, vrede!
Al de diplomaten spoedden zich weg.
We stonden nog alleen in de gang.
Toen duwden wij de deur open en gingen
binnen. De vrede lag reeds om
haar eenzaamheid te snikken op haar
ted. Ze drukte aan haar borst het
1 ortret van Briand en jammerde al
door:
— O papa... o papa...
— Ween niet, kindje, spraken wij
haar zoetjes toe, wij zullen u bijstaan
en kalmeeren...
Ze omklemde ons hartstochtelijk en
vroeg ons onzen naam.
— Koekoek, antwoorden wij.
— Koekoek! herhaalde ze als betooverd.
Koekoek! Gij zijt mijn langverwachte
vogel!
Uw naam zal mijn leuze zijn voor
heel de Ontwapeningskonferentie.
Koekoek!
BBBBBBBBBBBB
Serieus politicus is het niet eens
met zijn luidspreker.
(Punch) ,

1 8
Een telegram
Weer HET VOLK! Altijd
VOLK! Vivan HET VOLK!
We lezen er :
HET
«Aan den voorzitter der Spaarsche
Republiek werd volgend prctesttelegram
gezonden :
(Volgt hier de tekst).
Dit protes! telegram werd verstuurd
vanwege J.V.K.A. aan den
Voorzitter der Spaansche Republiek.»
Ah! Zoo! Wij dachten, dat het protesttelegram
aan den voorzitter der
Spaansche Republiek werd gezonden?
Neen ,het protesttelegram werd aan
den voorzitter der Spaansche Republiek
gezonden!
Dat zijn toeren !
En dat moet ge tegenkomen'! Luister
naar wat de GAZET VAN ANT­
WERPEN schrijft:
*t Laatste nieuws is, dat ze de
bruid hebben zien staan weenen,
aan den oever van den snellen
vliet, nevens hare vastgehouden
huwelijksboot.
«Ge zult zien dat 't nog zal afspringen
met al hunne flauwe streken!»
grees ze.»
Wie zou niet weenen nevens de vastgehouden
huweltjksboot en daarbij
grijzen en grezenl!
Of het erg is
Het is niet de eerste maal, dat we
lier bewijzen leveren van schromelijke
toestanden onder de jeugd. Hier volgt
weer een geval, dat klaar aantoont
hoe slecht het is gesteld met de klnders.
Het Nieuws van den Dag is zoo
welwillend het ons mede te deelen:
— Kinder Rechtbank. — Wij
beleven angstige tijden, een knaap
van 11 jaar heeft deze week voor
den kinderrechter moeten verschijnen,
omdat het op school luidop
aan zijn makkers verteld had, dat
zijn moeder het kostuum en demisaison
voor de plechtige Kommunie
gekocht heeft in de groote
kleerwinkels der
Wat gedaan met al die ongelukken?
t2fcLARi/tfT
. VAM cru
VAM AflöfcRtn
Eindelijk de waarheid
over Rusland
We krijgen eindelijk de waarheid,
de onvervalschte waarheid over Rusland.
DE TIJD-HET VOLK komt met
verbijsterende onthullingen voor den
dag :
«Te Moseou werden 600 :ar taarn.
palen omvergeworpen, kapot, dus
uitgedoofd.
Te Odessa hebben de chauffeurs
de 400 lantaarnpalen der ttadsverlichting
vernield».
We zijn op inlichtingen uit geweest
en kunnen er bij voegen, dat elders
nog veel erger dingen zijn ge'oeurd :
te Leningrad is een groentenkar ontriggeld,
te Karkow heeft een nietdeug
zijn lief vermcord, te Nisji-Novogorod
heeft een vrouw van lichte zeden
het leven geschonken aan een doodgeboren
wichtje van het mannelijk
KOEKOEK
geslacht, in een dorp van den Oeral
verloor een ombekend persoon zijn paspoort,
enz".
*t Is afgeloopen met het vijfjaarplan!
't Kan slechter zijn
We lezen In HET VOLKSKE :
Kappers gast. — Baas, hebt ge
de gazet ingezien van verleden
Zondag?
Kapper. — 'k Ben erbij in 't
slaap gevallen.
Kappersgast. — Moest ge in Het
Volk-De Tyd «den kapper» lezen,
uwe oogen zouden niet toevallen.
Mogelijk. Maar niets zegt, dat ge
geen beroerte krijgt, of een hersenverslapping,
of den afgang, of een verliefden
aanval waarvan iefer Bconants
het slachtoffer wordt?
— Wel, uw ta'bleau's zijn zeer goed geplaatst, 't Zijn de eenige die men
in het Salon ziet.
— Ja... 't zijn de eenige... het volk staat voor de andere.
' ' 1
ii.iiiiin.iiii „1,111,1,1111, Illlllllllllll.il lïH IJ IimfinilMltjIl
Wint lezers voor Koekoek

De taal in hef bestuur
M. PONCELET opent in het
Fransen en in het Vlaamsch de
vergadering te 2 uur.
VOORZITTER. — Het woord is
aan de wet op het taal in den
bestuur.
M. JASPAR. — Allez, Van Cauwslaert,
spuw maar uw gal uit.
M. VAN CAUWELAERT. — Wij
hebben u uitgespuwd en daarmee
waren wij alle gal kwijt. Punctum.
Wij hebben het wetsontwerp van
de regeering een klein beetje gewijzigd.
Wij hebben voor het welzijn
van het vaderland namelijk
dit wetsontwerp onderste boven
gekeerd.
M'. SINZOT. — Alles Is tegenwoordig
onderste boven gekeerd.
Men spreekt van taalwetten op
het oogenblik dat de Duitschers
reeds voor de forten van Luik
staan. Salut, heeren, ik ga naar
de grens, mijn vaderland verdedigen.
(Hij stapt recht naar de buvette
en vraagt een glas. citroenwater,
wat niemand hem ten kwade kan
duiden, vermits er geen cognac
meer geschonken wordt.)
M. VAN CAUWELAERT. — Het
moet uit zijn met de onkunde van
onze besturen, waar haast niemand
Vlaamsch kent.
M. HOUTART. — Ik heb een
onderzoek doen instellen en al
Baptist heeft zich bezeerd aan de
knie.
DOKTER. — Waar hebt ge dien slag
gekregen? Hier bij de knieschijf?
BAPTIST. — Neen, menheer de
dokteur, bij de kerk.
mijn hooge bedienden spreken
Vlaamsch. Zij hebben het mij zelf
gezegd.
M. VOS. — Iedereen kent tegenwoordig
Vlaamsch. Als men het
vuur aan hun schenen legt, zweren
de ambtenaren allen Vlaamsch te
kennen.
MEYSMANS. — Wat is dat,
Vlaamsch? Vlaamsch is drek! En
drek is geen parlementaire uitdrukking.
Ik vraag dat Vos tot de
orde zou worden geroepen.
M. COELST. — Ik wil ook mijn
wcordeke zeggen.
HUYSMANS. — Als M. Coelst
toch wil spreken, stel ik voor den
spreektijd te beperken op 4 uur.
M. COELST. — Ik protesteer.
Wat kan men zeggen op 4 uur?
HUYSMANS. — Niets, natuurlijk.
Ge moogt dus spreken.
M. COELST. — (Tijdens deze
redevoering is onze verslaggever
een glas gaan drinken.)
M. RENKIN. — Ons verleden
staat borg voor onze toekomst. Ik
wil hier de opvattingen van de
regeering duidelijk uiteenzetten.
M. HYMANS. — Ja, en sedert
twee jaar zijn wij allen flaminganten.
Het is niet waar dat wij uitgeroepen
hebben: Nooit!
M. DENS. — 't Is spijtig dat ik
niet goed weet wat zeggen, of ik
zou ook iets zeggen!
M. HEYMAN. — Leve de regeering!
M. BOVESSE. — A bas Ie gouvernement!
M. FIEULLIEN. — Vanochtend
vond ik in een vuilbak, gansch
langs onder, onder alle vuiligheid
verstopt, een papierke waarop ik
het bewijs heb gevonden dat de
kommunisten uit Rusland geld ontvangen
om de flaminganten uit
ts koopen.
ORDEMOTIE
M. PONCELET. — Piérard wil
uitleg over de hulp die de regeering
voorziet voor de geestesarbeiders.
Minister DENS. — Wat is dat,
geestesarbeiders?
PIERARD. — Arbeiders met den
geest.
M. DENS. — Wat is dat, geest?
HUYSMANS. — Dat ding, ge
weet wel, dat ge nooit zult kennen.
PIERARD. — De geestesarbeiders
worden meer en meer uitgebuit.
De geest wordt niet geacht.
Daar hebt ge de opstellers van
«Koekoek», die nochtans geestig
genoeg zijn. V/el, ze hebben ieder
maar een vrouw...
(Protest op de perstribune waar
onze redakteur zit.)
HUYSMANS. — Ook de kunstenaars
zijn er slecht aan toe. Onzr
schouwburgen sluiten. Men zou een
grooten schouwburg moeten oprichten
in het Brusselsche park.
M. MAX. — En-er «Luna» opvoeren
zeker?
HUYSMANS. — Neen, balletten.
Dan is men zeker van er den burgemeester
te ontmoeten.
M. HOUTART. — Laat ons geen
ruzie maken over balletjuffertjes.
De bedienden, de kunstenaars, zullen
gesteund worden. Wij hebben
geld genoeg. De supertaks brengt
een schoonen stuiver op. De Natie- i
nale Bank heeft zoo pas 650 miljoen
gewonnen op haar ponden en
zij heeft onmiddellijk voorgesteld
deze winst aan den Staat af te
staan. Wij moeten daarvoor hulde
brengen aan het wijs beleid van
Franck, goeverneur der Nationale
Bank. De bedienden moeten dus
geen zorg hebben. De kunstenaars
zullen niet werkloos zijn. Wij zullen
de taksen op de schouwburgen
en koncerten verlagen, wij zullen
geld vragen aan de rijken...
M. PONCELET, voorzitter. —
Trek deze woorden in!
— Zeg, tante, doet dat pijn door de
natuur benadeeld te zijn?
— Wel neen, Toto, waarom vraagt
ge dat?
— Omdat papa gisteren zei, dat gij
het waart.

10 KOEKOEK
• DEN TERUGTOGT DER •
SPAANSGE ZEEZEWIETEN OF
DE GESGIEDENIS HERBEGINT
Gisteren morgent was onze klas
herschaapen in een rauwkappel.
Onzen geliefden Broeder is met
bloedent hart op zijnen puupieter
gekroopen en eeft het woort tot
ons gerigt:
— Gij allen Kriestenen, weent!
Onze Moeder de Eilige Kerk eeft
haaren sgoonsten parel verloren.
De Spaansge Zeezewieten zijn
agterwaarts, gelijk dapere soldaten,
ulderen straategiesgen terugtogt
begonen en niemant weet tot
iertoe waar hij zal eindigen.
Laat ons alen bidden dat wij ier
in ons gelieft vaaderlant een dam
moogen opwerpen om deeze koene
strijders op te vangen en ulder
vermoej de leedematen te koesteren
aan ons liefebbent hart.
Ons lant is weliswaar ooverbevolkt,
maar als t' er op aankoomt
om onzen neevenaaste te helpen
zulen wij ons tog altijt uit de sloosters
kunen trekken en als t' moet
zijn zult ge zien dat al de geloovige
mensgen mee opoffering ulder
taafel en ulder bedde zulen deelen
mee die bedroefde zwervelingen.
Als hij ier gekoomen was zat er
nen grooten stok in onzen Broeder
zijn keelgat en onder t' verooveren
van nen troostenden snuif vroeg
hij ons ook nen keer ons gemartelt
hart te lugten en te zeggen wat
wij oover den toestant dagten zonder
sgroomen en vrij'van zin.
— Ier! zei ik teegen den Broeder,
want ik voelde een welspreekende
verontwaardiging op mijn
lippen sidderen tot in den diepsten
afgront van mijn lichaam.
Eil! ons zwarte broeders! zeit ik,
t* en is nu den mooment niet van
te treuren maar van ons ooft en
ons verstant eensgezind te vereffen
tot op het verheeven pijl van den
rampzaaligen toestant.
Laat ze maar koomen, mee hon­
derden, mee duizenden, het kriestelijk
spreekwoort indagtig: Hoe
grotteren oop, hoe grottere leute.
Ik vraag tot u: moeten wij niet
veeleer juichen en dansen? De
grootsge daagen van kijzer Kaarel
en Alva rijzen weer voor ons in het
versgiet. Ons oopenbare plijnen die
nu ten gevolge van de kriezies werkeloos
en verlaten liggen zulen
weldra weer leeven en trillen van
de kettervervolgingen en de Gentenaars
zullen, ulder grots verleeden
getrouw, ulderen fieren nek
weer met het gesgietkundig strop
moogen versieren.
— Ge gat gij noch al nen gang
gij, fluisterde Teelesfoor agter
mijn oer.
— Zwijg gij! riep ik, hokus
pokus, ad maazoren deejie glooriejam!
Bij deze tooverfoormuul ging den
opstant in de klas weldra luuwen
en was ik het gevegtsterrijn weer
volkoomen meester.'
— Ziet ge niet, verblinde dompelaars!
riep ik, dat den tijt gekoomen
is om de gesgiedenis te erbeginnen!
Onze aaderen, al te lang gespeent
van t' Spaansge bloet, zulen
weldra weer gaan gloejen en
bloejen tot eil van t' naageslagt.
Mijn zuster Konssieta bijvoorbeelt...
— Halt la! riept den Broeder,
waar wilt ge daarmee koomen?
— ...oopt weldra haar fransge les
in t' Spaans te kunen voortzetten...
— Twee slegte punten voor Pier
De Spiegelleire! koomandeerde
den Broeder en sneedt mij daarmee
teevens op loensge wijze den
sguifelaare af, die zuust gereet
was om in verheeven vorm den lof
onzer zusters en maagden te zingen,
die vol...
Helaas! ier splet mijn penne
zuust in twee.
9

KOEKOEK II
Cns laten b e e e g d e e l e i i c f e c r h e f gevecht? Muil
Ons onderwerpen aan een eereraad? Gij niet, zulle!
Onze lezers kennen het geval Ward
Hermans-De Standaard: kwestie van
een redevoering, die een paar andere
menschen reeds hadden uitgesproken.
Een kleinigheid, natuurlijk. Zooals
het verleden week in onze «berijmde
schelmerij» stond: afschrijven, letberdiefte
bestaat niet, want ieder woord
uit eiken zin van om het even welken
schrijver, denker, spreker, werd reeds
c'oor anderen gebruikt. Wij zijn allemaal
min of meer vulgaire plagiaten...
Van Ward Hermans oorspronkelijkheid
eischen, is dus zooveel als hem
een opzettelijken dolksteek in den rug
toebrengen. De strn'dmethode van
struikroovers, Korsikaansche bandieten
en andere bolsjewisten, quoi!
Wij doen daar natuurlijk niet aan
mede.
Maar Sap en Cie vinden, dat de
kool het sap waard is (de kool is hier
Ward Hermans) en willen de hutspot
laten keuren.
— Laat ons 't geval onderwerpen
aan een eereraad of daag ons voor
't gerecht, lieten zij den vervolgden
Ward weten.
— Ze peinzen, dat ze mij vast hebben,
dacht Ward, maar ze zijn nog
den aartsbisschop niet: ik geef me
niet over! En in een oplaaiing van
TJtrechtsche verontwaardiging slierde
zijn pen over het papier en verscheen
er in zijn weekblad «De Klauwaart»
Garde à vous!
Wie niet weet wat jezuïeten zijn,
kon het vóór enkele dagen leeren in
HET NIEUWS VAN DEN DAG :
De ware macht der orde bestaat
in de tucht die alle leden samen
verbindt en ze, in gesloten gelederen,
op kommando van den
overste, ter verdediging en ter
uitbreiding van het katholiek geloof
doet oprukken.
En verder :
De Jezuïetenorde is geen demokratie,
maar gaat op het onbetwist
gezag der oversten gesteund. De
vorming, die gedurende lange jaren
gegeven wordt aan de jongelingen,
die binnenkomen, strekt
vooral om den militairen geest
van tucht diepe wortelen te doen
schieten in hunne ziel; en het is
slechts na zich door allerlei beproevingen
en door zeer ernstige
studies te hebben laten kneden
volgens het programma van den
H. Ignatius, dat zij door plechtige
en laatste geloften, voor goed hunnen
rang innemen in de Orde.
En avant la musique! In gesloten
gelederen en op kommando van den
(Zie vervolg onderaan kolom 2).
o. m. volgende heftige (en oorspronkelijke)
afwijzing van des Standaards
voorstel:
« Het gerecht? Zut! Ik heb al mijn
processen al verloren voor het Belgisch
gerecht, zelfs dan als mijn medepartij
gelijk haalde! Ik toon er nog
maar één. Dat van de z.g.n. « Valsche
dokumenten »!! Ik ben er dus begrijpelijkerwijze
van thuis gekomen nog
een beroep te doen op het beste gereclit
van de wereld.
Een eereraad! Daar voel ik iets meer
voor, vooral wanneer die dan terzelfdertijd
het ondersoek doet over de beschuldigingen
die toe zullen naar voor
brengen tegen U en sommige van uw
politieke meesters'. »
Potdoeche! zouden ze in «Het
Volkske» vloeken, Ward heeft «De
Standaard» nogal eens op zijn klep!
Het gerecht? Zut!
Een eereraad? Gij niet zulle!
Ward Hermans past het lijdelijk
verzet toe.
Sap en zijn mannen liggen natuurlijk
zoo plat als een luis...
Dooden zijn er niet gevallen.
De entr'akte duurt tot aan het volgende
bedrijf. * * *
We vernemen bij het ter pers gaan,
dat de oorspronkelijke zienswijze van
Ward Hermans een diepen indruk
heeft gemaakt in al de rechterlijke
Geestdriftige onafhankelykheidsviering
Patriottische uitbarstingen zijn altijd
een bewijs van zedelijke waarde.
Zoo lezen we in de serieuze pers over
de onafhankelijkheidsviering in Engelsch-Indië
:
Gedurende de viering van den
Onafhankelijkheidsdag zijn te
Bombay 75 Kongresleden aangehouden.
Te Calcutta zijn op den Onafhankelijkheidsdag
een honderdtal
personen, onder wie twintig vrouwen,
aangehouden.
Buiten deze kleinigheden, verliep
alles in orde en geestdrift, dank zij
het kalme beleid en den fijnen takt
van Engeland.
overste zijn ze naar België opgerukt,
na gekneed te zijn in een militairen
geest en volgens het programma van
den heiligen Ignatius!....
Zouden ze niet beter naar de ontwapeningskonferentie
van Genève zijn
gegaan?
De Belgen zijn een gastvrij volk,
reeds van in Julius Cesar's tijd...
middens van Belgenland, waar men
vreest voor een enorme krisls en het
werkloos-vallen van magistraten, greffiers,
prokureurs-generaal, onderzoeksrechters,
portiers van justitiepaleizen,
enz.
Een doorzijpelen van Ward Hermans'
ideeën over gerecht en eereraden bij
de eerbiedwaardige en niet eerbiedwaardige
soorten van menschen, brengt
zeker en vast een revolutie teweeg in
het rechtswezen.
Stelt gij u een oogenblik voor, dat
b. vb. Pier, die zijn vrouw afranselde
en voor den politiekommissaris moet
verschijnen, weigert en zegt : «Zut»!
Of dat de aanvaller van iefer Boonants
niet bij den vrederechter wil
komen, en zegt : «Ik ben daar van
thuis gekomen»!
Of dat minister Dens een eereraad
weigert over de kwestie van het bal
bij dien Antwerpschen generaal en met
of zonder pretentie bijt : «'k Heb meer
geld dan de gebeurlijke leden van dien
eereraad. 'k Zie u nog niet staan!»
En wat nu nog het smerigste is in
heel dit geval?
Dat geen enkel serieus blad de eerlijkheid
heeft gehad te schrijven, dat
Ward Hermans dezen keer WE^ oorspronkelijk
is geweest!
Goed dat «Koekoek» daar nog is
om den verongelijkten Ward te verdedigen...
WIJ ZIJN ER BIJ!
We lezen in de pers :
MISS UNIVERS. — Naar verluidt
zou de verkiezing van «Miss
Univers», de schoonste vrouw der
wereld, voor 1932, te Spa plaats
hebben in den loop der maand
Augustus.
We zullen onze mannelijke lezers
in tijds van kaarten voorzien. Nutteloos
te korrespondeeren over deze
zaak. Alles komt van zelf in orde,
en «Koekoek» zal van de jury zijn
of miss Univers wordt geschaakt!
WAAROM ?
ONDERWIJZERES. — Waarom vliegen
eenden en ganzen in de lente naar
het Noorden?
PRITSJE. — Omdat het te ver is
om te voet te gaan.
• EEN WOORDBREKER
ONDERWIJZER. — Geef me eens
een voorbeeld, van een man, die zijn
woord breekt, Jantje.
JANTJE. — Mijn oom, meester,
— Uw oom?
— Ja, hij stottert.

12
KOEKOEK
DE A ARDRIl KSKUNDE IN VAKANTIE L|feraÍrC l£rOIIÍ€E
Met al dat gepraat over ontwapening,
herziening der verdragen,
annexaties, desannexaties, schommeleerende
rentevoeten en schaverdijnende
grenzen, zou nen
mensch waarlijk zijn verstand tusschen
zijn handen gaan nemen.
Wat is er nog standvastig in deze
wereld, buiten de encyclieken van
den Paus?
De grenzen rekken uit en schuiven
hi elkander lijk een trekzak.
En het zou ons geenszins verwonderen
moesten de stroomen weldra
op drift gaan of achterwaarts
vlieden en de steden elkander tegen
het lijf loopen.
Zelfs de dagbladschrijvers, die
toch de eerste de beste niet zijn,
raken er stilaan in verward.
Verleden week reeds lazen we
In De Gazette van Gent een bericht,
dat een kurieus licht wierp
op deze eigenaardige manieren :
ZONDERLINGE KLACHT
VAN SPAANSCHE
GEVANGENEN
Eenige opgeslotenen, die in
de gevangenis te Cardiff hun
straf uitboeten, hebben er zich
bij den goeverneur van het prispn
over beklaagd, dat zij verplicht
worden zekere voordrachten
te aanhooren, «waartoe
ze niet veroordeeld werden».
Cardiff in Spanje ?
Enfin, we dachten : 't Zal mis-
schien maar een voorbijgaande
ziekte zijn en met behulp van nen
goeden atlas komt alles nóg terecht.
Helaas! deze week hebben we
een toontje lager moeten zingen :
Twee katastrofen, klop op klop!
De eerste in Vooruit:
«Een bijzondere inrichting
voor zonnebaden werd te Lyon
gebouwd op den oever der
Middellandsche zee, waar 600
bedden zijn voor de kinderen
der stad».
Waarschijnlijk is Lyon van zijn
anker losgerukt en met de Rhöne
afgedreven tot aan de Middellandsche
zee. We kunnen het verschijnsel
anders moeilijk verklaren, tenware
de journalist in kwestie zijn
eigen ankers had verloren, hetgeen
erger ware.
De tweede katastrofe wordt ons
gemeld door 't Getrouwe Maïdeghem
:
«In het plaatsje LISCHN-
JATZE (Yougo-Slowakie) is een
veldslag geleverd om een meisje».
Yougo-Slowakie?
Gij I-ent dien staat niet? Wij
ook niet! Maar dat is nog geen
reden om te wanhopen.
Men is nooit te oud om te lee-
ren.
Vivan ons en van de Wetenschap!
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllH
ZIJ. — Ik lees hier, dat een rijk jonggezel is gestorven en dat hy zijn
eansch fortuin aan een vrouw overm aakt, die destijds met hem weigerde te
trouwen.
HIJ. — Dat moet uit erkentelijkheid zijnl
De prijs der boter
Warden Oom, sinds Jozef Cantré
zijn buste gemaakt heeft, begint
eigenaardig te doen.
In een artikel «Koeien op stal»,
in De Standaard, heft hij volgende
symphonie aan :
«Er zijn op de wereld geen
gulziger beesten dan koeien —
hoe treffelijk ze anders zijn —
ze kennen het besteluur en den
stap van den besteller. Van
zoohaast ze dien hooren, golft
geheel de gebondene bende; de
bindsels rinkelen de voeten
stampen; de ooren pijlen; de
trompen steken. Het is een
duivelsakkoord van lang en
kort gebrul, van dof geloei, of
scherp getrompet : mbeu! Bue!
Breubreu! Mméu-gé!
Dat hadden wij Jandorie, van
die koeien nooit gedacht!
En wat ons nog het meest treft,
dat is dat de koeien-aristokratie
geen zier beter is :
«Zelfs prijsbeesten en afstammelingen
van prijskoeien
en geprimeerde stieren, doen
even leelijk, als roturieren, of
koeien afkomstig van gemeene
soorten. Nu, als de muizei piept
en de beer danst, hee? Neen,
noblesse oblige kennen de koeien
nog niet, maar dat„komt
wel, of 't 'n ware dat ze de
morgue van de hooge middens
aanpakten en leerden neuszetten
naar het kleine volk.»
Het moet ons dan ook niet verwonderen
dat de koeiers de repliek
geven in dezelfde toonladder:
«En daartusschen klinkt ook
het getier, gewensch en gevloek
van den koeier : potverhemelsche
sterre! Krakermor! Sterre,
gij lutte! Bonte, gij duivelinne!
Blesse, steek de moord!
Triene, stille, of 'k sla uwen
duivel af! Pier en Seven, sloebers».
De onthutste lezer zal zich zeker
met ontzetting afvragen op welke
gruwelijke katastroof dit alles moet
ultloopen?
Dat hij zich gerust stelle. Wij
hebben den heldenmoed gehad het
artikel tot het einde toe door te
labeuren :
«Gezien zooveel werk en zorg,
is het dan niet dm versteld te
staan, dat de boter aan zulke
genadige prijzen blijft?»
En het proza dan?

KOEKOEK 13
LM_LLL
DE LOODGIETER
ZONDER BOUT
Op esn tribunaal hoort ge van alles.
Daar Is hier deze week een zonderlinge
Baak voorgekomen.
Er stond een loodgieter terecht.
Wat hem ten laste werd gelegd?
Dat zal Ik u in drie woorden gaan
vertellen.,.
't Gebeurde in een klooster.
Een klooster van nonnen.
Op een van de stadstorens had de klok
al lang twaalf uur geslagen. Want het
was nu middernacht.
Er zijn mensdhen die op dat uur nog
niet te bed zijn, — al zyn het dan geen
nachtwakers.
Er zyn ook gelegenheden waar er op
dat uur nog leven heerscht. Ik ken er
zelfs waar op dat uur de drukte eerst
te goed begint.
Maar In een nonnenklooster Is alleman
op dat moment te bed.
Zoo was in het klooster dat ons bezig
houdt ook Zuster Ursula aan 't slapen
met gesloten vuisten.
Ze droomde van het paradijs waar het
zoo mooi Is om wonen en vertoeven.
Ze zag er haar eeuwigen bruidegom,
van aangezicht tot aangezicht.
Toen ze plots wakker schrok.
Er was tets op haar been gevallen.
Een hand!
Maar aan de hand was een arm en
aan den arm een man bevestigd.
En de hand gleed plots aalend van
haar knoesels naar haar knieën.
De hand kneep in haar knie.
Zuster Ursula sloot de oogen.
Zou ze roepen?
Even wachten nog. Maar de hand
ging niet verder. En het nonnetje sprong
daarop overeind, slaakte een kreet en
riep:
— Licht! Licht!
De andere zusters die op de slaapzaal
van het hemelsche paradijs aan 't droomen
waren, schoten op haar beurt wakker.
Doch toen ze hun vriendin zoo jammeriyk
roepen hoorden, staken ze hun
hoofd onder het deksel en deden de
oogskens toe.
Maar moeder-overste die van geen
klein gerucht vervaard is, wipte in haar
wapperende vaan uit de veeren en maakte
licht.
En wat merkte zy?
Onder het bed van Zuster Ursula hield
zich een kerel verborgen.
Toen de man het gezicht van Zuster
Overste ontwaarde, meende hy' dat er
reeds een gendarm voor hem stond en
hy stamelde:
— Klet slagen! Ik kom zoo!
H11 kroon onder het bed vandaan.
Hy werd ulteeleverd aam de politie.
— Wat had die kerel daar nu in dit
klooster uit te voeren, zult ge u afvragen?
Dat vroee de rechter zloh ook af en
daarom ondervroeg hy den betichte.
— Wat is uw stiel?
— Loodgieter, Meneer de Juge.
— Loodgieter. Daar was toch geen lek
te stoppen op de plaats waar men u
onitdokt heeft?
— Neen. Ik dacht er zelfs niet aan
te werken. Ik had ntfjn gereedschap
trouwens niet meegebracht.
— Wat voor gereedschap?
— Hetgeen een loodgieter zooal het
meest noodlg heeft: een bout om te
solde 3ren.
— Hoe zyt ge in dat klooster binnengeraakt?
— Dat weet ik zelf nietl Om 1 uur
vloog ik bulten in de herberg waar Ik
mijn dorst verslaan had.
— En om half-twee vonden ze u onder
het bed van Zuster Ursula.
— Gods wegen zyn ondoorgrondeujk,
Meneer de Juge.
— Alle deuren waren gesloten!
— Maar er stond een venster open.
— Langs een venster treedt men toch
nergens binnen.
— Ze hebben er nüj wel al eens langs
buiten gedonderd!
— En waarom zUt ge dan onder dat
bed gekropen?
— Ik kon toch niet in het bed gaan
liggen, Meneer de Juge. Ik dacht bij
me zelve: afls Ik maar al uit den regen
ben.
— En waarom hebt ge dan In de
zuster haar knie genepen?
— Ik wou opstaan!
— Opstaan? En ge laagt pas neer.
— Neem me niet kwalijk. Meneer
de Juge, maar het werd ma onder dat
bed een beetje benauwd. Ik laag daar...
in geuren van heiligheid I Daar kwam
HHHHHaHHHHHE
— O! meester! Ik was zóó aangedaan
tydens het eerste bedryf!
DE TOONDICHTER (gevleid). —
Zóó, zóó... Mevrouw...
— Ja, ik had één van my'n oorbellen
verloren, die ik gelukkigiyk
terugvond.
mm
dan zoo plots een walm over my gevaren,
ik zeg u maar dat. Als al de
nonnen naar den hemel gaan, dan moeten
ze hierboven op tyd - stond uitluchten.
— Ik kan uw beschouwingen over
den hemel missen. Dat alles verklaart
me nog niet welke uwe intenties waren,
toen ge dat nonnenklooster blnnenzwymelde...
— Om u de volle waarheid te zeggen.
Meneer de Juge, ik had een beet]*
schrik.
— Van wie?
— Van ons Mie. Dat menech maakt
altijd zooveel lawijd als Ik wat aangeschoten
ben. Den laatsten keer dat
ik met een stuk in mynen kraag ben
thuisgekomen, zei ik heel vriendeiyk:
«Goeden avond. Mie!»
— En zy?
— ZIJ zegde de rest. En ze kan klappen,
zulle! Maar als ze uitgeraasd had,
begon Ik.
— Mie, zei Ik, nu heb Ik er genoeg
nan, me altijd weer te laten affronteeren
dat de geburen het kunnen hooien en
er schande van spreken. Als ge me
zoo blijft koejonneeren, ga ik in een
klooster.
— En...
— Wel, ge weet het, Meneer de Juge.
Ik ben naar een klooster gegaan. Maar
't was ongelukkig een varkeerd. Hebt
gl.1 u nooit getrompeerd. Meneer de
Juge?
— Neen, en 't bewys: ge zult den bak
in gaan.
— Merci, Meneer de Juge.
— Waarom merci?
— Omdat het ons Mie meer zal varea
dan als Ik in 't prlson zltl
BIJ SARRASANI
Ten einde de door den brand in het
cirkus geteisterde artlsten .te gemoet
te komen hadden enkele stad*sgenooten
het initiatief opgevat een gala-vertooning
in te richten waarby slechts partikulieren
zouden optreden.
Dit spektakel heeft plaats gehad en
luiden byval geoogst, het kon ook niet
anders als men bedenkt dat bulten
enkele andere nummers navolgend programma
werd uitgevoerd:
.lunessio, klown. In de pantomint
«De man die de klappen krygt!»
tiffra Glieyt: solo voor trombone.
Onze Frans, humorist.
Raaldoff, koorddanser.
Een pompier van Berchem, rekordslaper.
Eerhetbrandt, Joneleur.
Kcptte. buikspreker.
Smid ie Bom-Bom, vuurslikker.
Mane de Bom als hongerstaker.
W'ard Hermans, kalligraaf.
FrHz Francken. zwaawewichtheffer,
Willem Gll«sels, Uedleszanger.
Fee Dei"ickXf &1& oldf&TXt)*

in
KOEKOEK
BERIJMDE SCHELMERIJEN
DES FISKUS LOGIKA!
Daar was zoo eens een kleine boer,
Zoo ergens op den buiten,
Die werkte, wroette, stug en stoer
Ter wille van de duiten.
Hij had maar ééne levenstaak :
't Verdienen van een huisje.
Hij droomde dag en nachten vaak
Van dat : zijn eigen kluisje.
Zoo vloden vele jaren heen.
Toen volgde de belooning i
Hij had voldoende geld bijeen
Voor 't koopen van een woning.
En zelfs : hij hield wat over nog
En kocht een koppel loten.
« Ik kan daarmee, zoo dacht hij toch
Wellicht mijn schat vergrooten. »
En zie, alsof ons Heere toen,
Het boerken wilde loven :
Hij won verduiveld een miljoen.
Hij kon het niet gelooven!
Natuurlijk was de fiskus daar
Om dra zijn deel te vragen.
Ons boertje vond het jammer, maar
Hij dacht toch niet aan klagen.
Zoo liet hij dan het overschot
Door eene bank besturen
En dacht, nu ben ik rustig tot
Het laatste mijner uren.
BRIEVENBUS
YVONNE (Ukkel). — We deden
dezelfde vaststellingen als gij : in den
laatsten tijd is Boek-uil van «Vooruit»
altijd maar over liefde bezig. We veronderstellen,
dat hij een krisls doormaakt.
A. V. (Brussel). — Neen, van de
redaktle van Koekoek is niemand
serieus genoeg om mee te werken aan
Winkler Prins' nieuwe encyklopedie.
Maar wend u eens tot 't Getrouwe
Maldeghem.
SAVERUS (Deinze). — a) Wie uw
portret teekende? Ts, beste vriend!
b) Ja, de oorspronkelijke teekening
is aan dezelfde kondities te verkrijgen
als de teekening van 't Waterhoen.
c) We zijn bereid ieder redelijk voorstel
te onderzoeken.
OCTAVIE N. (Mechelen). — Het
Is niet mogelijk, dat ge nu reeds ver-
i
sche sproeten hebt. Dr. Pangloss zal
uw geval (per korrespondentle) onderzoeken.
DE WAELE (Isegem). — We hebben,
uw brief overgemaakt aan onzen
West-vlaamschen medewerker (maar
onder ons gezegd en elders gezwegen :
Van Acker van Brugge zit er voor
niets tusschen).
D. A. (Roeselare). — Ezelarijen in
Koekoek? Dat bestaat niet.
A. P. (Gent). — Het pleit niet voor
uw verstand, kerel! De titel van de
illustrie A.B.C. heeft niets te zien met
de eerste letters van het alfabet! A.
B. C. is eenvoudig de verkorting van
Anseele, Balthazar, Cnudde. Hebt ge
't nu vast?
ONBEKEND. — Neen, nog altijd
geen nieuws over den libretto-prijskamp
van toondichter Emiel Hullebroeck.
Maar 't zal wel komen.
Helaas! De bank ging naar de maan
En ook zijn lieve centen.
Het kostte 't boerken meenge traan-.
Vaarwel, verwachte renten!
Ik houd mijn huis, dacht 't ventje toen,
Dat kan me nog wat sterken,
Ik heb die renten niet van doen
En zal maar blijven werken.
Maar nauwlijks was het jaarken om
Of 't boerken kreeg een schrijven.
't Stond aan den grond genageld, stom,
't Moest zich in d'oogen wrijven.
't Kon niet gelooven wat het las
De fiskus, — 't is geen logen, —
Vroeg taks, die pas berekend was,
Op 't boerken zijn vermogen.
De boer bewees per a plus b
Het geld te zijn verloren
De fiskus lachte er eens mee
En wou geen rede hooren.
Om 't geld bijeen te krabben kon
De boer zijn huis verkoopen
De centjes, die zoo zuur hij won
Hij zag ze henen loopen.
Daar was zoo eens een kleine boer,
Zoo ergens op den buiten,
Die werkte, wroette, stug en stoer
En treurde... om zijn duiten.
DE KRISIS TE
LOURDES
Het Is overal krisis. Overal, zelfs
bij God. En als zijn mirakelwinkel niet
goed draait, mag hem dat dan ook
niemand kwalijk nemen. De wonderbare
genezingen te Lourdes worden
zorgvuldig opgeteekend en men legt er
zelfs statistieken mede aan, juist zooals
men dit doet met de borstpillen
van pater X en de wonderslroop van
zuster Y.
De cijfers voor 1931 luiden als volgt:
Op 20.000 bezoeken zijn 95 gevallen
aangestipt geworden, waarbij de
patiënt totaal genezen was.
De krisis blijft dus voortduren voor
de 19.905 andere, maar ze hebben den
zoeten troost, het procent in acht
nemende, binnen 210 Jaar allemaal van
hun kwalen verlost te zijn.

KOEKOEK
WESTVLAMSKE
KRONIEK
De federatie van Orrelbeke nee de
goe spreuke «Rust Roest» voor oogen,
zegt de Voorut. Ze moet er niet te
lang op kieken of eur oogen zoe'n
kunnen zeer doen. Ma de Voorut ga
toch een betje verre als t' en skrieft:
Mannen, vrouwen, gedenkt het spreekwoord
Rust Roest. D' er es al genoeg
onzedelijkeit in tland zoender da je
de minsken nog ipjaagt.
't Es krieze in de vismiene van
Oostende. Vroeger verkochten ze da
vis. Ma nu es alles da te koope gelik
in een vandissiezale. Zeehonden keune
je nu kriegen voo 2 fran en oof, aaien
voo 3 fr. en vuf soen, ma 't beste
van oo zien nog Ingelske sooldaten
an 4 toet 5 fran. Dat es zeker met de
werklooseit in Ingeland en ons oede
joenge dochters moeten d'er ma profiet
ut trekken. * * *
' Ge zoe toch dikkels ip joen gat
vallen als je sommige minsken oort.
In Worregem es t' er da ne vint die
geele dagen zien wandelingske doet,
zien glazeke drienkt, en toen weer een
wandelingske doet. Gisteren kwam
oenzen burgemeester hem tegen.
.— Gi luiaard, gi ipfritter van 't goevernement,
zei den burgemeester, zi ji
gi ni beskamd van zoo te leven zoender
werken.
Ma wa peist den burgemeester? Dat
en was geene werkloozen weeje, 't was
ne rentenier. En dat es juste 't omgekeerde.
• • •
We keunen wel zien name zeggen,
't Es Pier.
't Es te zeggen, voo den oorloge
was 't Pier.
Ma binst den oorloge ee t' en nog
al vele geit gewoenen.
Jef Catry, die hem goed kende,
kwam van 't froent weere, en botste
vlak op Pier.
— A dag Pier! riep 't en welgemutst.
— 'k en ben geen Pier mee, zei Pier.
— Wo Tc zie ji toen? vroeg Jef.
— Pierre! zei Pier. Pjer!
— A, zei Jef verwoenderd.
— Ja, zei Pierre, 'k ee vele jeld
gewoenen.
— En wo 'k doe ji nu?
— A, zei Pierre, 's nuchtens zitte
'k op mien terras, toen dejeuneere
'k, 'k zitte toen weere een kart op
mien terras, en 'k ga toen wandelen,
'k Dineere toen en 'k zette mi toen
nog ne kee op mien terras, 's Navens
ete 'k goed en 'k zitte toen op min
terras toe da 'k in slape valle.
Jef Cantry gieng na zin huus. En
zei an zin wuf.
— Adelle, zei 't en, 'k ee da Pier
tegengekommen, ma j' en es geen Pier
mee. 't Es nu Pierre. En zijn wuf en
heet geen Treeze mee, z' heet nu
Terras.
Leve deoniwapeninqsKoitlereniif!
Ze zijn te Genève nog maar een
dag en een stuk bezig en de heilzame
gevolgen laten zich reeds
allerwege voelen.
We spreken hier natuurlijk niet
over het Mandsjoerijsche konflikt,
dat op een vergissing berust, en
dus buiten het domein van den
Volkenbond valt, waar slechts zaken
besproken worden, waarover
men, lijk in alle deftige families,
volledig akkoord is.
En dat is een wijs besluit. De
azijnpissers zouden natuurlijk niets
liever zien dan dat men daar geschillen
op het tapijt brengt waarbij
de afgevaardigden elkander in
het haar zitten. En waarbij zij
verplicht zouden zijn partij te
kiezen.
Laat ons hopen dat het nooit
zoover zal komen.
15
't Is al erg genoeg zoo.
Wij vragen ons inderdaad terecht
af waar het zou eindigen,
moest men er toe overgaan de
bewapeningen af te schaffen?
Wij zijn weliswaar van de domste
niet, maar we zouden toch niet
durven verzekeren in dit geval, van
ons vaderland nog te herkennen
uit dit van onzen buurman. En
daar onze buurman mogelijks in
't zelfde geval zou verkeeren, ziet
ge van hier vóór wat een pot eten
Europa zou komen te staan!
Dit gruwelijk beeld willen we
onze lezers zelfs voor oogen niet
schamoteuren. .
Onze leus is duidelijk : Leve de
ontwapening! Maar op,voorwaarde
dat men alles laat lijk het is!
Op weg naar de ont wapeningskonferentie
ERFELIJK «BELAST»
— Wat is uw Louis al een groote
jongen, zegt de bezoekster opgetogen.
— Hij heeft precies uw oogen, madame!
., — Ja, vindt ge ook niet, en den
mond heeft hij van mijn man.
En Louis valt verheugd in :
— Ja, madame, en de broek heb ik
van mijn grooten broer!
ZE ZOU HET BEWIJS KRIJGEN
— Moeder, onze schooljuffrouw heeft
vandaag gezegd, dat schoonheid verdwijnt.
Is dat zco?
— Ja zeker, kind.
— Waarom verdwijnt Mina dan niet?
Papa "egt altijd tegen haar, dat ze
een schoonheid is.
— Zoo? Heeft hij dat gezegd? Nu,
let dan maar eens op, of ze verdwijnt
of niet!

16 KOEKOEK
Laai de anderen ook eens lachen!
Of de z o n schijnt voor» iedereen
S a Red.: We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat we zelt schrijven, dus nog minder voor de karikaturen
van deze Wadzijde. Het feit dat wij deze teekeningen overnemen, van vriend en tegenstander, bewhst niet,
dat wij het met de strekking eens zijn.
— Wat? Staat ge reeds een kwartier op mij te wachten? Neem het me niet
kwalijk, ik had geen flauw idee van den tijd, (Life)
IBBBBBBSBBBB
— Hebt ge vandarj uw goede daad al verricht, Piet?
— Nee, nog niet.
— Wilt ge dan die paar appels voor me van boer Jansen's boom slaan?
je kunt er goed aan met uw stok! .(Humorist)
— Vertel me nu eens, tante, hebt ge
eigenlijk lang kort haar of kort lang
Haar? (Punch) .
(II li B
— Waarom hebt ge die etalage-pop
achterop gebonden?
— Dan rijden de achteropkomende
automobilisten voorzichtiger.
(Humorist)
HET GOEDE VOORBEELD
— Nu hebt ge alweer gelogen, Karaltjï!
Weet ge dan. niet wat er met
kinderen gebeurt, die onwaarheid spreken?
— Nee, mama!
— Dan komt een groote zwarte man
met één oog midden op tjn voorhoofd.
Die neemt het jongetje mee en
vliegt met hem boven op een bezemsteel
naar de maan. Daar moet hij dan
zijn leven lang het mannetje in de
maan helpen in zijn werk.
Het is vreeselijk leelijk, wanneer ga
liegt, jongen I