verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl

zouden er zeker en waar minder fotogeniek uitzien. Dat kon haast niet anders na een kleine dertig jaar
dagelijks frequent de geneugten van ambachtelijke want hand gedraaide rokertjes tot zich te hebben
genomen. Hij liet de longen verder voor wat ze waren. Maar neem nou bijvoorbeeld, dacht onze Geurt, dat
bruinige gevaarte links onder longen. Biologie was nooit zijn sterkste vak geweest, maar als hij zich niet
vergiste moest het de lever uitbeelden. Nu haalde onze Geurt voor orgaanvlees zijn neus op, maar hij had
zich altijd laten vertellen dat het onsmakelijk ogende lapje vlees een wezenlijk onderdeel was van het totaal.
Bij hem was de lever voor zover hij wist niet meer ongeschonden. In zijn jeugd had onze Geurt de ziekte van
Pfeifer gehad. Als hij zich niet vergiste had de dienstdoende arts destijds gezegd dat dit voor eeuwig
littekens naliet op de lever van onze Geurt. Hij voelde een lichte rilling door zijn lijf trekken. Nee, onze
Geurt was er absoluut niet van gecharmeerd om zo nadrukkelijk te worden geconfronteerd met al hetgeen dat
er zich onderhuids afspeelde. In figuurlijke zin niet, in letterlijke zin nog minder. Maar wat aan deze enorme
poster wel het ergste was, dat was de verbluffende levensechtheid. Je zag werkelijk alle spierbundels,
organen en onderdelen van de schepping Gods zo natuurgetrouw dat het leek of het bloed daadwerkelijk
door de aderen stroomde. Het ergste waren wel de ogen in de schedel, die trouwens verder uitpuilde van
structuren waarvan je als mens normaliter helemaal geen weet had. Ging je af op de ogen, dan leek het wel
of het onderwerp van deze anatomische les elk moment tot leven zou kunnen komen. Ja, het had er zelfs een
beetje de schijn van dat de ogen onze Geurt streng en bestraffend toekeken. Onze Geurt wilde eigenlijk
helemaal niet kijken, maar kon er voorwaar zijn blik niet af houden. De blik van de posterman was zelfs zo