De inspirerende stank - UZmedia.nl

Eigen roem stinkt, maar inspireert wel
Na afloop van de receptie van Van Kolkhoof in de bedrijfskantine van de Eerste Cementtegel Fabriek, deden
Geurts darmen kond van een dringende boodschap. De nors ogende Groninger die door het leven ging met
een onhandig groot lijf en in het dagelijks leven zelfstandig journalist was in de buurtschap Henxel, werd
plotsklaps overvallen door een niet te stuiten anale aandrang, waarvan een onwelriekende stille luchtafvoer
al enige minuten geleden het eerste krampachtige alarmsignaal was geweest. Geen wonder, bedacht onze
Geurt, want hij had immers de godganse dag geen kans gezien om naar behoren te laxeren. Normaliter was
dit ritueel vaste prik nadat hij op zijn kantoor, dat onderdak vond in twee geschakelde garageboxen buiten de
bebouwde kom, zijn eerste kop koffie vergezeld van een handgedraaid ambachtelijk rokertje tot zich had
genomen. Steevast diende hij zich na een paar ferme slokken en halen met gezwinde spoed te begeven naar
de sanitaire voorziening om zich even opluchtend te ontlasten. Niet zelden maakte Geurt in zulke gevallen al
gedurende de snelwandeling naar het toilet, meters die hij vaak aflegde met samengeknepen billen, routineus
de riem van zijn spijkerbroek los, gevolgd door het knoopje van zijn broek en de rits, zodat zijn broek en
onderbroek zich snel naar beneden lieten zakken. Hierdoor zag hij kans, dadelijk nadat hij zijn royale zitvlak
met een gecontroleerde maar weinig elegante plof op de toiletbril had doen belanden, vlotjes de slechts ten
dele verteerde content van zijn darmenstelsel de vrije loop te geven via het rioolstelsel van de fraaie
landelijke omgeving waar hij dagelijks zijn schrijfsels componeerde voor opdrachtgevers in het ganse land.

Edoch, deze ochtend was dit bijna werkdagelijkse ritueel er compleet bij ingeschoten. Onze Geurt had al
vroeg een afspraak in de Randstad, ‘het Westen’ zoals men dat in de provincie placht te zeggen, en tussen de
drukke bedrijven door had hij deze dag geen kans gezien om even een bruin stuk in de hoek te zetten, zoals
zijn gewaardeerde zwager het poepulair plachte uit te drukken. Gek eigenlijk, overpeinsde onze Geurt,
terwijl hij de voordeur van zijn woning achter zich dicht sloeg en in één adem door de naastgelegen
toiletdeur opende, gek eigenlijk dat een mens kennelijk de behoefte aan zijn noodzakelijke stoelgang totaal
verdrong als hij de hele dag in beslag werd genomen door nijvere arbeid en doorlopende geestelijke
belasting. De mens was wat dit betrof voorwaar een technisch hoogstandje van de schepper aller dingen
hetzij, conform de regels van het Darwinisme, een ingenieuze speling van de natuur. Hou zou zoiets feitelijk
nou toch werken? Gaven de hersenen bindende signalen af aan de darmen en de anusspier, dwingende
dictaten dat ze zich wegens drukke werkzaamheden dienden neer te leggen bij een strakke discipline en zich
aldus moesten onthouden van enige ongecontroleerde ontsluiting van belang? Het had er op z'n minst alle
schijn van. Wonderlijk en wonderbaarlijk toch! Enfin, onze Geurt gromde van genot en ging er eens even
goed voor zitten. Met zijn billen op de bril had hij goed zicht op de verjaardagskalender. Verdomd. Zijn
zwager werd deze maand 40. Toeval bestond niet. Zo zag je maar weer; als je spreekt van, in dit geval denkt
aan, de duivel, trap je 'm op zijn staart. Nee, hij moest de verjaardag van de broer van zijn eega niet vergeten.
Onze Geurt deelde met hem een voorliefde voor synoniemen en beeldspraken op het gebied van de anale
ontlasting. “Even faxen naar donker Afrika,” vond hij één van diens beste vondsten, waarbij nadrukkelijk

dient te worden aangetekend dat zijn zwager volstrekt geen racistische inborst had, hoewel een andere
favoriet van hem, namelijk “Zo, even Kluivert buitenspel zetten”, gezien het feit dat ook deze topvoetballer
van weleer niet blank was, anders zou kunnen doen vermoeden. Zelf had Geurt een bruine slogan bedacht
die goed paste bij zijn professionele deskundigheid. Analoog aan zijn welhaast encyclopedische kennis over
snacks en fastfood, sprak onze Geurt himself smakelijk bij gelegenheid wel eens van "Even de kroketten uit
het vet halen". Curieus eigenlijk, dacht hij, dat mannen veelvuldig spraken over poep en pis, waar het
vrouwelijke geslacht hiermee juist geen enkele affiniteit leek te voelen. Ja, onze Geurt durfde wel de
bewering aan dat het zwakker geachte geslacht stront verre van zich wierp. Hij kende eigenlijk geen lid van
de gemeenschap der vrouwen dat ook maar enige waardering kon opbrengen voor de mondelinge
verkondiging van fecalische wetenswaardigheden dan wel het in het openbaar luiddarms ten gehore brengen
van een formidabele scheet. Hem schoot in dit verband ineens een mop te binnen. Onze Geurt gniffelde al bij
de voorpret… "Schat," zegt een opgewonden man na een dag hard werken verlekkerd tegen zijn vrouw.
"Zullen we vanavond eens een totaal nieuw standje proberen?" Zijn vrouw kijkt verstoord op van haar
strijkwerk. Tot grote verbazing van de man lijkt ze onmiddellijk toe te stemmen. "Lijkt me prima," zegt ze
met een lief stemmetje en ze laat er daarna rustig op volgen "Dan ga jij dit keer maar eens in de keuken staan
en doe jij de afwas, terwijl ik op mijn luie reet voor de TV ga zitten om lekker in mijn kruis te graaien en
scheten te laten...." Geurt giechelde inwendig. Trouwens, feitelijk klopte de mop van geen kanten, mijmerde
hij, want de meeste vrouwen konden zo’n scheet helemaal niet over hun lippen krijgen. Alle vriendinnen van

Geurt, en trouwens zijn eigen eega incluis, zetten bij zulke verhalen een gezicht op alsof er gesproken werd
over een bezigheid waarmee ze zich volstrekt niet wensten in te laten en waaraan ze zelf part noch deel
hadden. Hooguit zag je op hun gezichten een besmuikt lachje, alsof ze zich betrapt voelden en met een schok
herinnerd werden aan een noodzakelijk kwaad in het leven dat ze bij voorkeur totaal ontkenden. Ja, het had
er waarlijk alle schijn van dat vrouwen hun grote boodschappen heimelijk verborgen hielden, zeker voor
derden maar zelfs voor zichzelf, en dat ze op dit punt collectief leden aan een ziekelijke vorm van
ontkenning. Onze Geurt moest wat dit betrof ook zichzelf iets bekennen. Eerlijk gezegd was de
noodzakelijke ontlasting niet één van de eerste zaken waarnaar zijn gedachten uitgingen als zijn blik werd
getroffen door een fraaie dame van vruchtbare leeftijd. Ja, hij rilde zelfs bij de gedachte dat de aanblik van
een beeldschoon wiegend kontje met wulps deinende rondingen ineens ruw verstoord zou worden door een
fikse portie anaal getetter. Wat dit betrof, had hij zich heel goed kunnen inleven in het relaas van een
vroegere studiegenoot van de Journalistenschool in Utrecht. Hoe heette die medestudent maar eens weer? O
ja, Cesar, Cesar heette die. Enfin, Cesar had op een goede dag een date met een prachtige studente
antropologie en zat bij haar achterop de bromfiets met het uitzicht op een spannende avond en haar strakke
maar malse bips. Ja, we mogen met een gerust hart stellen dat Cesar niets in de weg stond om zich spoedig te
kunnen wijden aan diepgravend antropologisch onderzoekswerk. Toch, zo vertelde Cesar, verloor hij voor de
vitale contreien van de antropologe op een goed moment in een oogwenk al zijn geile belangstelling. "Ineens
zag ik dat er iets in haar strakke broek zat. Een verdraaid stukje maandverband of zoiets. Maar het leek net

een drol. Hoe vaker ik er naar keek terwijl ik achterop de brommer zat, hoe groter die drol in mijn hoofd
werd. Ik heb me door haar bij mijn kamer laten afzetten en kon het zelfs niet opbrengen om haar bij het
afscheid een kus te geven. Ik hen haar zelfs niet eens gevraagd naar haar telefoonnummer.” Onze Geurt kon
er bij de gedachte nog smakelijk om lachen. Enfin, mannen onder elkaar waren doorgaans niet te
beschroomd om onderling breedsprakig en beeldend te debiteren over antropologische kwesties de fecaliën
betreffende. Voor veel mannen gingen er nu eenmaal niets boven het moment van de dag waarop ze even
een flink bruin stuk aan hun trui konden breien en de wereld even stevig kond konden doen van hun opnieuw
welriekende triomf. En nu Geurt het toch met zichzelf had over de afvoer van overtollige darminhoud... met
een glimlach om zijn mond dreven zijn gedachten terug in de tijd, naar een avond bij zijn voormalige
journalistieke compaan Theo Tent thuis, in het gezelschap van hun beider toenmalige levenspartners,. Het
toeval wilde dat ze met zijn vieren televisie zaten te kijken toen in de talkshow van Ivo Niehe The Great Fart
zijn debuut maakte op de vaderlandse beeldbuis. De Ier, die gekleed was in een strak Superman-pakje
compleet met een cape en een oogmasker, verstond de kunst van kringspierbeheersing tot in de perfectie. Hij
toonde zijn kunnen in de openbaarheid voor uitverkochte zalen en in populaire televisieprogramma’s op gans
het Europese continent. The Great Fart was hot. Het hoogtepunt van zijn optreden bij Ivo Niehe was het
tetteren van het Wilhelmus. The Great Fart lag bij deze gelegenheid languit en wijdbeens op een tafel en ter
verhoging van de feestvreugde strooide hij wat talkpoeder rond de anusstreek op zijn strakke pak. Ivo Niehe
hield een microfoon dichtbij de uitgang van het wonderbaarlijke darmenstelsel van de artistieke Ierse

kunstenaar. Op dat moment hief The Great Fart het vaderlandse volkslied aan. Bij elke noot van het
Wilhelmus die de Ier anaal ten gehore bracht, stoof een deel van de talkpoeder op. Het was voorwaar een
schouwspel dat zijn gelijke niet kende. Ivo Niehe kneep met zijn vrije hand zijn neus dicht, Tent en Geurt
biggelden al snel de tranen over de wangen van het lachen. Tonaal was er op de vertolking van het
Wilhelmus niets aan te merken, maar het was wel erg jammer dat de artistieke Ier het al na het eerste couplet
voor gezien hield. Onze Geurt en zijn toenmalige perspartner konden er eigenlijk geen genoeg van krijgen.
Wat hen betrof had The Great Fart alle vijftien verzen op zijn onnavolgbare wijze mogen vertolken. Het
illustere persduo genoot nog lang na van het Nederlandse televisiedebuut van The Great Fart. De hele verder
avond bij herdenking van het schouwspel schoten ze telkens opnieuw in een kramp van het lachen. Hun
wederzijdse vriendinnen hadden er op z’n zachtst gezegd wat stoïcijns bijgezeten. De vrouwen slaagden er
met de beste wil van de wereld niet in om maar enigszins deelgenoot te worden in de pret. Ach ja, vrouwen
begrepen kennelijk niet dat ontlasting een belangwekkende zaak was en veel meer dan slechts plat
mannenvermaak. Niet voor niets had de grote schrijver Gerrit Komrij de materie van dermate groot belang
geacht dat hij in al zijn wijsheid de Encyclopedie Van De Stront had samengesteld. Het stond voor onze
Geurt als een paal boven water; dames van alle rangen en standen dachten absoluut te lichtvaardig over deze
kwestie. Zo kende Geurt in zijn omgeving de nodige mannen die hun laxeermoment verhieven tot een ware
ceremonie. Een goede vriend van Geurt was zo'n uitgesproken rituele stoelganger. Steevast nam hij elke
zaterdagochtend op het toilet tijdens de bevalling van zijn bruine tijding de vuistdikke weekendeditie van De

Volkskrant door, compleet met alle bijbehorende bijlagen. Om dit ongestoord te kunnen doen had hij op de
zolderverdieping van zijn woning zelfs eigenhandig een extra toilet aangelegd, waarbij hij tegenover zijn
vrouw verklaarde dat zo’n tweede sanitaire voorziening handig was als ze logees hadden. De zitsessie op het
zoldertoilet was voor de goede vriend het aangewezen moment om in de ontspannen tred van het weekeinde
te geraken. Dit was absoluut minder zonderling dan het op het eerste oog leek, Geurt kende dergelijke
gebruiken en gewoonten zelfs van huis uit. Toen hij nog sigaren rookte, was namelijk ook Geurts vader
gewoon zijn tijd te nemen voor een boodschappelijk bezoek aan het kleinste kamertjes. Voor, tijdens en na
de ontlading rookte senior steevast een Wilde Havanna, hetgeen degene die na hem het toilet bezocht deed
belanden in een atmosfeer met een waarlijk bedwelmend melange van aromaten. Geurts vader rookte al
decennia geen sigaren meer, maar bij de gedachte alleen al kon Geurt de geur nog zonder mankeren
oproepen. Onze Geurt had deze taaie traditie niet geërfd van zijn vader. Hoewel hij een verwoed roker was,
had onze Geurt zelfs nog nimmer een rokertje opgestoken terwijl hij laxeerde. Wél bood de periodieke fecale
hygiëne hem vaak een moment van ontspanning en inspiratie. Jazeker, inspiratie zelfs. Onze Geurt kreeg op
het toilet vaak creatieve invallen. Veel doorslaggevende besluiten had hij in zijn leven genomen gedurende
de lozing van de restanten van zijn verteringen. Voor een optimale inspiratie was vanzelfsprekend wel van
eminent belang dat er geen sprake was van elementen die de stoelgang ruw verstoorden. Vandaag,
realiseerde Geurt zich ineens, zou van welke verstoring dan ook volstrekt geen sprake zijn. Hij kon zich de
volle rust permitteren om zijn darmen in alle ontspannenheid te bevrijden van de opgehoopte dagvoorraad.

Onze Geurt was immers deze avond helemaal alleen thuis. Eega en Geurts jongste zoon waren er niet, want
ze logeerden bij Geurts schoonmoeder. Omdat de verwachting was geweest dat de receptie van Van
Kolkhoof een toegift zou kennen in de vorm van een etentje met een ferme natte nazit, had Geurt er bij
voorbaat van afgezien zich tot een bezoek aan zijn schoonmoeder te verplichten. Alles was echter wat anders
gelopen omdat de vrouw van Van Kolkhoof ziek was. Zodoende liep Van Kolkhoofs receptie ter
gelegenheid van zijn 40-jarige ambtsjubileum bij de cementtegelfabriek met een sisser af. Toen Geurt
enigszins verlaat op het bedrijfsfeestje arriveerde, was men zelfs al begonnen met het aanspreken van het
laatste kratje gekoeld bier. De bits ogende dames van de catering droegen niet bepaald bij aan een verhoging
van de feestvreugde. Ze leken absoluut niet van zins er een latertje van te maken. Met verbeten trekken om
hun gezichten, een blik die een weerzien verried tegen zowel overwerk als overmatige bierconsumptie,
hadden ze Geurts flesje voor hem opengemaakt. Daarna had Geurt zich bij het gezelschap gevoegd, dat in de
immense maar kale bedrijfskantine van de cementtegelfabriek een wat mistroostige en verloren aanblik
bood. De bonkige geboren Groninger kreeg maar een klein staartje mee van de toespraak die Van Kolkhoof,
die hij kende via de Sociaal-Democratische Partij, bij zijn 40-jarig dienstjubileum ten deel viel. De
kennelijke directeur hief het glas en sprak de slotwoorden "Over drie maanden staan we hier alweer, want
dan ga jij met pensioen. Twee recepties in zo'n korte tijd. Zelfs dát kunnen maar weinigen jou navertellen."
De directeur klonk met de ongemakkelijke maar glimmende jubilaris, waarna een daverend applaus tot
uitbarsting was gekomen, terwijl her en der in de kantine ook het lied “En zo'n goeie hebben wij nog nooit

gehad...” spontaan werd aangeheven, vanzelfsprekend afgesloten met de strijdkreet ‘Ein, zwei, drei...
Zaufen!’ Geurt voelde dat er vanuit de met TL-lampen verlichte kantine veel warme gevoelens richting de
jubilaris stroomden. Het was duidelijk dat Van Kolkhoof voor heel wat mensen van de Eerste Cementtegel
Fabriek veel had betekend, mede door zijn inspanningen als lid van de ondernemingsraad. Goorling gunde
het Van Kolkhoof allemaal van harte. Per slot van rekening was de jubilaris een uitermate innemende
persoonlijkheid, een man die iedereen die een beroep op hem deed graag met raad en daad bijstond. Geurt
wilde dus onder geen beding geringschattend doen over de prestaties van de man die in het zonnetje onder de
TL-buizen stond, maar wel kreeg hij het eerlijk gezegd Spaans benauwd tijdens deze en soortgelijke
festiviteiten. Onze Geurt moest er zelf eerlijk gezegd niet aan denken tientallen jaren van zijn leven te
moeten slijten tussen dezelfde collega's, in hetzelfde zwaarmoedig stemmende bedrijfspand. Iets dergelijks
was onze Geurt trouwens in zijn leven bijna wel overkomen. Geheel per ongeluk was hij zelf nota bene tien
jaar blijven hangen bij de multinationale uitgeverij Elsevier. Toen Geurt dit onfortuinlijke lot op een
volkomen onverwacht ogenblik trof en de mare van zijn naderende jubileum tot hem kwam via het hoofd
personeelszaken, waren juist door de hoofddirectie in Londen de regels voor de viering van jubilea
aangescherpt uit bezuinigingsoverwegingen. Hoewel menige collega hierover zijn beklag had gedaan, bleven
wegens het decreet uit de Britse hoofdstad de festiviteiten rond Geurts tienjarige bestaan als Elsevier-
werknemer godzijdank beperkt tot een borrel rond de cateringkar, op de centrale gang van zijn eigen
afdeling, in het bijzijn van alleen zijn directe collega's. De cateringkar was een fenomeen. Zo'n wagentje op

wieltjes werd compleet met afgedekte schalen met hapjes en gekoelde drankjes zonder enige vorm van
vlagvertoon aan het einde van de werkdag liefdeloos geparkeerd in de koffiecorner van de afdeling waar het
feestvarken dagelijks kantoor hield. Iedereen schaarde zich vervolgens na werktijd om het feestvehicle
teneinde een paar beleefdheden uit te wisselen, een verantwoorde hoeveelheid alcohol tot zich te nemen om
vervolgens veilig en tijdig huiswaarts te kunnen keren zodat men nog kon aanschuiven bij het avondeten.
Geurt vond dit alles al meer dan voldoende eer, maar wenste daarna zijn koperen jubileum niet meer af te
wachten. Kort nadat zijn eerste decennium erop zat verliet hij Elsevier en had hij zich als zelfstandig
journalist gevestigd in de buurtschap Henxel.
Als zelfstandig publicist ontbeerde onze Geurt een personeelschef die hem kon attenderen op het naderende
bereik van een mijlpaal in zijn arbeidzame leven. Terwijl onze Geurt tuurde naar de bruine sporen in de
onderbroek die op zijn enkels hing, vroeg hij zich af welk jaartal het begin van zijn journalistieke loopbaan
nou eigenlijk markeerde. De datum van zijn eerste interview? Dat was in 1975 geweest, toen hij de
Groningse zanger Peter Schaap interviewde ten tijde van diens hit Adem Mijn Adem. Peter Schaap woonde
in dezelfde wijk als Geurt, maar desondanks was hij te laat op de afspraak in het onaanzienlijke flatje dat de
langharige en prominent bebaarde hitcoryfee bewoonde. Geurt was op geweest van de zenuwen, durfde niet
aan te bellen en was verschillende keren om het troosteloze jaren-zestig-blok heen gefietst voordat hij
voldoende moed had verzameld om zich te melden bij Schaaps voordeur. Een hakkelend verlopen gesprek,

waarbij Geurt het angstzweet was uitgebroken, resulteerde in zijn eerste verhaal voor de schoolkrant van het
Augustinus College, waar Geurt middelbaar onderwijs genoot op protestants-christelijke grondslag. Als hij
dit artikel, dat hem nu wel erg schamel en minimaal voorkwam, als ijkpunt hanteerde voor het begin van zijn
carrière, zat Geurt bijna 35 jaar in het vak. Maar nee, dacht hij, het verhaal over Peter Schaap in de
schoolkrant kon je toch niet beschouwen als een volwaardig journalistiek product in een volwassen medium.
Bovendien stikte het artikel voor zover hij zich kon herinneren van de schrijffouten. Maar goed bekeken was
het wel zijn eerste journalistieke missie geweest en die had al snel tot meer geleid. Een jaar na dato leverde
onze Geurt wel een bijdrage aan een serieus te nemen medium. Hij schreef een artikel over protestsongs in
de popmuziek voor de jongerenrubriek van het weekblad van de Nationaal Christelijke Radio Vereniging.
Onze Geurt kon zich de foto's van zangers als Bob Dylan, zijn held, en Boudewijn de Groot die erbij stonden
nog helder voor de geest halen. Het paginagrote artikel had een professionele indruk gemaakt. Jammer was
wel dat de eindredactie Geurts auteursnaam verkeerd had gespeld. Bovendien had er geen cent voor
gevangen. Maar trots was hij, zo trots als een aap met zeven lullen. Edoch, feitelijk, bedacht Geurt zich, kon
je dit onbetaalde epistel eigenlijk evenmin bombarderen tot het begin van zijn journalistieke loopbaan. Beter
ware het te kiezen voor het moment dat hij werkelijk professional was geworden en zijn schrijfsels zich voor
het eerst vertaalden in keiharde valuta. Terwijl hij de verrichtingen volgde van een mier die over de voegen
tussen de toilettegeltjes scharrelde, groef Geurt diep in zijn herinnering en zette hij en passant nog een tandje
druk bij op zijn anusspier. Het moet najaar 1983 geweest zijn, bedacht Geurt, toen hij als stagiair op de

edactie Winschoten van de Winschoter Courant terechtkwam. Na zijn stage had Geurt op basis van een
tijdelijk contract nog enkele maanden langer tegen een redelijke betaling het wel en wee van dit Oost-
Groningse stadje gevolgd. Hanteerde hij deze job als beginpunt van zijn journalistieke werk, dan zat hij nu,
op zijn 47ste, precies 26 jaar in Het Vak. Maar ach, waarom zou hij eigenlijk zo moeilijk doen bij de
vaststelling van zijn jubileum? Als zelfstandige was hij per slot van rekening niet gebonden aan de regels
van een afdeling personeelszaken, noch aan de grillen van een hoofdkantoor in Londen dat gedurende de rit
zomaar de regels aanpaste. Geurt kon daarentegen gewoon zijn eigen normen bepalen. Hij kon dus
eigenhandig en met terugwerkende kracht ervoor kiezen om alsnog het onbetaalde artikel in het christelijke
radioweekblad te bombarderen tot het startpunt van zijn journalistieke loopbaan. En waarom eigenlijk niet?
Per slot van rekening kende het omroepblad destijds een oplage van vele honderdduizenden exemplaren,
veel meer dus dan de Winschoter Courant. Geurt sloeg aan het rekenen. Als hij het zo bekeek wijdde hij zich
nu al 33 jaar aan zijn schrijvende professie en kon Geurt over zeven jaar, als hij 54 was, zijn 40-jarig
jubileum vieren. Ja, misschien toch wel aardig om eens stil te staan bij een dergelijke professionele mijlpaal.
Hij kon een paar zelf gekozen vrienden en collega’s uitnodigen en op een mooie dag in de openlucht bij zijn
kantoor in Henxel een ongedwongen receptie houden. Of zou hij nog tien jaar langer wachten? Dan was hij
nog maar 64 en kon onze Geurt zelfs zijn 50-jarige jubileum in Het Vak op een bijzondere manier luister bij
zetten…. Gek eigenlijk, dacht onze Geurt, een lintje van de koningin zou hem voor zo’n prestatie van
formaat nooit ten deel vallen. Dat kregen alleen mensen als Van Kolkhoof, die op een goed moment ergens

in dienst waren getreden en elke maand gedurende vele tientallen jaren zonder mankeren hun salaris op hun
bankrekening kregen bijgestort. Als zelfstandige moest je toch heel wat meer moeite doen om een goede
boterham te verdienen en zekerheid had je eigenlijk nooit… Enfin, hij Geurt had een bepaalde mate van
vrijheid en dat was hem heel veel waard. Nou ja, maar eens zien wat hij deed, het idee om ooit eens het glas
te heffen en hierbij de kosten bij zijn eigen bedrijf in rekening te brengen, was bepaald niet onaardig. Zo zie
je maar weer, het langdurig oponthoud in het kleinste kamertje had zich andermaal ontwikkeld tot een
inspirerende sessie. Onze Geurt stond op, trok door, snoof een keer diep en bedacht gniffelend dat eigen
roem vandaag als vanouds erbarmelijk stonk. Maar zoals bij veel mannen het geval was, beviel zijn eigen
geur onze Geurt uitstekend.
- Ubel Zuiderveld