De inspirerende stank - UZmedia.nl

Edoch, deze ochtend was dit bijna werkdagelijkse ritueel er compleet bij ingeschoten. Onze Geurt had al
vroeg een afspraak in de Randstad, ‘het Westen’ zoals men dat in de provincie placht te zeggen, en tussen de
drukke bedrijven door had hij deze dag geen kans gezien om even een bruin stuk in de hoek te zetten, zoals
zijn gewaardeerde zwager het poepulair plachte uit te drukken. Gek eigenlijk, overpeinsde onze Geurt,
terwijl hij de voordeur van zijn woning achter zich dicht sloeg en in één adem door de naastgelegen
toiletdeur opende, gek eigenlijk dat een mens kennelijk de behoefte aan zijn noodzakelijke stoelgang totaal
verdrong als hij de hele dag in beslag werd genomen door nijvere arbeid en doorlopende geestelijke
belasting. De mens was wat dit betrof voorwaar een technisch hoogstandje van de schepper aller dingen
hetzij, conform de regels van het Darwinisme, een ingenieuze speling van de natuur. Hou zou zoiets feitelijk
nou toch werken? Gaven de hersenen bindende signalen af aan de darmen en de anusspier, dwingende
dictaten dat ze zich wegens drukke werkzaamheden dienden neer te leggen bij een strakke discipline en zich
aldus moesten onthouden van enige ongecontroleerde ontsluiting van belang? Het had er op z'n minst alle
schijn van. Wonderlijk en wonderbaarlijk toch! Enfin, onze Geurt gromde van genot en ging er eens even
goed voor zitten. Met zijn billen op de bril had hij goed zicht op de verjaardagskalender. Verdomd. Zijn
zwager werd deze maand 40. Toeval bestond niet. Zo zag je maar weer; als je spreekt van, in dit geval denkt
aan, de duivel, trap je 'm op zijn staart. Nee, hij moest de verjaardag van de broer van zijn eega niet vergeten.
Onze Geurt deelde met hem een voorliefde voor synoniemen en beeldspraken op het gebied van de anale
ontlasting. “Even faxen naar donker Afrika,” vond hij één van diens beste vondsten, waarbij nadrukkelijk