verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl
verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl
verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Onze Geurt is <strong>in</strong> zijn term<strong>in</strong>ale <strong>fase</strong><br />
- Ubel Zui<strong>de</strong>rveld<br />
Onze Geurt bewoog ongedurig op zijn stoel heen en weer. Hij moest <strong>de</strong> grootste moeite doen om <strong>de</strong><br />
a<strong>de</strong>mhal<strong>in</strong>g <strong>in</strong> zijn onhandig grote en van nature we<strong>in</strong>ig flexibele lijf on<strong>de</strong>r controle te hou<strong>de</strong>n. Ja, hij was <strong>de</strong><br />
onrust zelve <strong>de</strong>ze ochtend. Het zat <strong>de</strong> geboren Gron<strong>in</strong>ger, <strong>in</strong> het dagelijks leven zelfstandig journalist <strong>in</strong> <strong>de</strong><br />
buurtschap Henxel, niet lekker..... Het was nu toch zeker al tien m<strong>in</strong>uten en misschien zelfs wel kwartier<br />
gele<strong>de</strong>n dat huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r haar spreekkamer had verlaten. Ze had onze Geurt<br />
achtergelaten oog <strong>in</strong> oog met een poster waarop <strong>de</strong> volledige anatomie van het menselijk lichaam <strong>in</strong> al zijn<br />
onheilspellen<strong>de</strong> complexiteit meer dan levensgroot was vastgelegd. Je zou bij wijze van spreken ter plekke<br />
doodziek kunnen wor<strong>de</strong>n als je goed <strong>in</strong> je opnam wat het <strong>in</strong>terieur van <strong>de</strong> home sapiens van kru<strong>in</strong> tot teen<br />
eige<strong>nl</strong>ijk allemaal wel niet behels<strong>de</strong>. Liet je al die vitale on<strong>de</strong>r<strong>de</strong>len stuk voor stuk, en dan ook nog <strong>in</strong> relatie<br />
tot hun on<strong>de</strong>rl<strong>in</strong>ge samenhang eens goed tot je doordr<strong>in</strong>gen, dan kon dit feitelijk maar één conclusie<br />
opleveren. Namelijk <strong>de</strong>ze – het kon niet an<strong>de</strong>rs of er moest op z’n m<strong>in</strong>st wel iets zijn dat niet naar behoren<br />
werkte of op z’n m<strong>in</strong>st bij tijd en wijle haper<strong>de</strong>. Naar <strong>de</strong> longen keek hij sowieso maar liever niet. Op dit<br />
soort afbeeld<strong>in</strong>gen vorm<strong>de</strong>n ze vaak een frisse symmetrie, een stel goed doorbloe<strong>de</strong> roze ballonnen die toch<br />
behoorlijk wat plek <strong>in</strong> beslag nemen. In een vluchtig ogenblik stel<strong>de</strong> onze Geurt vast dat dit ook op <strong>de</strong>ze<br />
teken<strong>in</strong>g het geval was. Onwillekeurig ontschoot hem als verstokte roker een kuchje. Nee, zijn longen
zou<strong>de</strong>n er zeker en waar m<strong>in</strong><strong>de</strong>r fotogeniek uitzien. Dat kon haast niet an<strong>de</strong>rs na een kle<strong>in</strong>e <strong>de</strong>rtig jaar<br />
dagelijks frequent <strong>de</strong> geneugten van ambachtelijke want hand gedraai<strong>de</strong> rokertjes tot zich te hebben<br />
genomen. Hij liet <strong>de</strong> longen ver<strong>de</strong>r voor wat ze waren. Maar neem nou bijvoorbeeld, dacht onze Geurt, dat<br />
bru<strong>in</strong>ige gevaarte l<strong>in</strong>ks on<strong>de</strong>r longen. Biologie was nooit zijn sterkste vak geweest, maar als hij zich niet<br />
vergiste moest het <strong>de</strong> lever uitbeel<strong>de</strong>n. Nu haal<strong>de</strong> onze Geurt voor orgaanvlees zijn neus op, maar hij had<br />
zich altijd laten vertellen dat het onsmakelijk ogen<strong>de</strong> lapje vlees een weze<strong>nl</strong>ijk on<strong>de</strong>r<strong>de</strong>el was van het totaal.<br />
Bij hem was <strong>de</strong> lever voor zover hij wist niet meer ongeschon<strong>de</strong>n. In zijn jeugd had onze Geurt <strong>de</strong> ziekte van<br />
Pfeifer gehad. Als hij zich niet vergiste had <strong>de</strong> dienstdoen<strong>de</strong> arts <strong>de</strong>stijds gezegd dat dit voor eeuwig<br />
littekens naliet op <strong>de</strong> lever van onze Geurt. Hij voel<strong>de</strong> een lichte rill<strong>in</strong>g door zijn lijf trekken. Nee, onze<br />
Geurt was er absoluut niet van gecharmeerd om zo nadrukkelijk te wor<strong>de</strong>n geconfronteerd met al hetgeen dat<br />
er zich on<strong>de</strong>rhuids afspeel<strong>de</strong>. In figuurlijke z<strong>in</strong> niet, <strong>in</strong> letterlijke z<strong>in</strong> nog m<strong>in</strong><strong>de</strong>r. Maar wat aan <strong>de</strong>ze enorme<br />
poster wel het ergste was, dat was <strong>de</strong> verbluffen<strong>de</strong> levensechtheid. Je zag werkelijk alle spierbun<strong>de</strong>ls,<br />
organen en on<strong>de</strong>r<strong>de</strong>len van <strong>de</strong> schepp<strong>in</strong>g Gods zo natuurgetrouw dat het leek of het bloed daadwerkelijk<br />
door <strong>de</strong> a<strong>de</strong>ren stroom<strong>de</strong>. Het ergste waren wel <strong>de</strong> ogen <strong>in</strong> <strong>de</strong> sche<strong>de</strong>l, die trouwens ver<strong>de</strong>r uitpuil<strong>de</strong> van<br />
structuren waarvan je als mens normaliter helemaal geen weet had. G<strong>in</strong>g je af op <strong>de</strong> ogen, dan leek het wel<br />
of het on<strong>de</strong>rwerp van <strong>de</strong>ze anatomische les elk moment tot leven zou kunnen komen. Ja, het had er zelfs een<br />
beetje <strong>de</strong> schijn van dat <strong>de</strong> ogen onze Geurt streng en bestraffend toekeken. Onze Geurt wil<strong>de</strong> eige<strong>nl</strong>ijk<br />
helemaal niet kijken, maar kon er voorwaar zijn blik niet af hou<strong>de</strong>n. De blik van <strong>de</strong> posterman was zelfs zo
fasc<strong>in</strong>erend en naar het ware leven getekend, dat onze Geurt niet raar had staan te kijken als <strong>de</strong> man hem<br />
plotsel<strong>in</strong>g een knipoog had gegeven en het woord zou hebben genomen. Enf<strong>in</strong>, al met al was het knap<br />
staaltje werk. Onze Geurt moest toegeven dat het kundig geconstrueer<strong>de</strong> <strong>in</strong>nerlijk van <strong>de</strong> mens een kleurrijke<br />
aanblik bood. Het <strong>de</strong>ed wel een beetje <strong>de</strong>nken aan <strong>de</strong> bedrad<strong>in</strong>g van telefooncentrales. Als je het allemaal<br />
overzag, was het niet moeilijk voor te stellen dat <strong>de</strong> mens wel eens volledig <strong>de</strong> weg kwijt raakte doordat er<br />
ergens kortsluit<strong>in</strong>g optrad of een an<strong>de</strong>r <strong>de</strong>fect zich <strong>de</strong>ed gel<strong>de</strong>n. Enf<strong>in</strong>, één geruststell<strong>in</strong>g had onze Geurt<br />
<strong>in</strong>mid<strong>de</strong>ls op zak. Zijn longen waren dik <strong>in</strong> or<strong>de</strong>. Huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r had ze immers zojuist<br />
nog beluisterd en van haar bev<strong>in</strong>d<strong>in</strong>gen met goedkeurend gemompel kond gedaan. Maar tja, onze Geurt was<br />
hier dan ook niet voor zijn longen, maar voor iets heel an<strong>de</strong>rs. Al heel lang, als hij er goed bij nadacht<br />
misschien wel an<strong>de</strong>rhalf jaar, plaste onze Geurt niet zoals hij gewend was. Ten eerst ontbeer<strong>de</strong> <strong>de</strong> straal<br />
doorgaans elke kracht. Ja, je kon door <strong>de</strong> bank genomen en met een gerust hart spreken van een heel<br />
miezerige prestatie. Kwam onze Geurt tij<strong>de</strong>ns een plasbeurt eens <strong>in</strong> aanrak<strong>in</strong>g met zo’n ur<strong>in</strong>oir waar<strong>in</strong> een<br />
vlieg was afgebeeld, dan kostte het hem <strong>de</strong> grootste moeite om het <strong>in</strong>sect zelfs maar bij bena<strong>de</strong>r<strong>in</strong>g van Jetje<br />
te geven. Nee, het ur<strong>in</strong>eren was niet zoals het hoor<strong>de</strong> en zoals hij zijn leven lang al gewoon was. Daarbij<br />
kwam nog dat Geurts ur<strong>in</strong>e vaak ongewoon geelbru<strong>in</strong> was. Alleen als hij zich te buiten g<strong>in</strong>g aan halve liter<br />
blikken bier dat gebrouwen was volgens het Deutsche Re<strong>in</strong>heitsgebot, produceer<strong>de</strong> Geurts blaas <strong>de</strong> hel<strong>de</strong>re<br />
ur<strong>in</strong>e die hij al zijn hele leven gewoon was. Tussen <strong>de</strong> bierconsumptie door was het gewoonweg hommeles.<br />
Niet alleen krachteloosheid van <strong>de</strong> straal en <strong>de</strong> kleur waren dan problematisch. Het kwam met grote
egelmaat voor dat <strong>de</strong> plasgeur zo onwelriekend was dat zijn ou<strong>de</strong> opa van moe<strong>de</strong>rs kant hem <strong>in</strong> gedachten<br />
kwam. De va<strong>de</strong>r van Geurts moe<strong>de</strong>r was bijna 90 jaar gewor<strong>de</strong>n. Hij woon<strong>de</strong> op het platteland van Friesland.<br />
Toen zijn vrouw, Geurts oma dus, <strong>in</strong> een ziekenhuis <strong>in</strong> <strong>de</strong> stad Gron<strong>in</strong>gen lag, had opa een week bij hen<br />
gelogeerd. Opa was toen al ver <strong>in</strong> <strong>de</strong> tachtig en behoorlijk aan het <strong>de</strong>menteren. ’s Ochtends na het opstaan<br />
dwaal<strong>de</strong> opa e<strong>in</strong><strong>de</strong>loos door <strong>de</strong> compacte flat op zoek naar het toilet. Onze Geurt werd daar dan wakker van.<br />
Hij hoor<strong>de</strong> het kabbelen<strong>de</strong> geklater <strong>in</strong> <strong>de</strong> WC-pot en kon ook vaststellen dat zijn opa niet doortrok. Als onze<br />
Geurt het zich goed her<strong>in</strong>ner<strong>de</strong>, maar <strong>de</strong> her<strong>in</strong>ner<strong>in</strong>g kon natuurlijk gekleurd zijn, drong daarna <strong>in</strong> een<br />
oogwenk een penetrante zure lucht door tot zijn slaapkamer. Een van <strong>de</strong> eerste dagen was onze Geurt vlak na<br />
opa naar het toilet geweest. Hij had roestbru<strong>in</strong>e ur<strong>in</strong>e aangetroffen en een lucht die hem bijna had doen<br />
kokhalzen. Na <strong>de</strong>ze ervar<strong>in</strong>g bleef hij steevast <strong>in</strong> bed totdat zijn moe<strong>de</strong>r, va<strong>de</strong>r of zus het toilet had<strong>de</strong>n<br />
gebruikt. Ja, hij kon nu, misschien wel veertig jaar na dato, <strong>de</strong> stank nog zo ophoesten. Zou <strong>de</strong> geur van ur<strong>in</strong>e<br />
eige<strong>nl</strong>ijk erfelijk zijn? Enf<strong>in</strong>, onze Geurt had zojuist dokter Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r nauwkeurig alle <strong>in</strong>s en<br />
outs van zijn plasbev<strong>in</strong>d<strong>in</strong>gen uit <strong>de</strong> doeken gedaan. Het enige dat hij voor zich had gehou<strong>de</strong>n, was dat zich<br />
bij tijd en wijle tij<strong>de</strong>ns het ur<strong>in</strong>eren een fl<strong>in</strong>ke schuimkraag op zijn ur<strong>in</strong>e vorm<strong>de</strong>. Hoewel onze Geurt<br />
grappend beweer<strong>de</strong> dat dit gewoon van het Duitse bier kwam, had een zorgelijk kijken<strong>de</strong> bevrien<strong>de</strong><br />
verpleegkundige hem ervan verwittigd dat <strong>de</strong> schuimvorm<strong>in</strong>g er op kon wijzen dat er iets schortte aan zijn<br />
nieren. Maar tja, zo’n huisarts hoef<strong>de</strong> niet alles te weten. Ze had er per slot van reken<strong>in</strong>g lang voor moeten<br />
stu<strong>de</strong>ren om zelfstandig diagnose te stellen, zo hield onze Geurt zich voor. Trouwens, over het stellen van
een diagnose gesproken, <strong>de</strong> geboren en getogen Gron<strong>in</strong>ger had zelf wel een donkerbru<strong>in</strong> vermoe<strong>de</strong>n wat er<br />
met hem aan <strong>de</strong> hand kon zijn… Om zijn vermoe<strong>de</strong>n te staven had hij zelfs even overwogen een <strong>in</strong>wendig<br />
on<strong>de</strong>rzoekje bij zichzelf te doen. Wie had immers niet weleens een v<strong>in</strong>ger <strong>in</strong> zijn eigen bips gestoken? Het<br />
meest handig leek het onze Geurt om hiervoor <strong>de</strong> mid<strong>de</strong>lv<strong>in</strong>ger van zijn rechter hand te gebruiken. Deze<br />
v<strong>in</strong>ger werd echter <strong>in</strong> zijn geval ontsierd door sporen van nicot<strong>in</strong>e. Het leek hem niet raadzaam, gezien <strong>de</strong><br />
veron<strong>de</strong>rstel<strong>de</strong> aard van zijn klachten, <strong>de</strong> opgezwollen prostaat extra te prikkelen, waarbij het hem<br />
voorkwam dat nicot<strong>in</strong>e wel het laatste was dat <strong>in</strong> het on<strong>de</strong>rhavige geval <strong>de</strong> aandoen<strong>in</strong>g goed zou doen.<br />
Jazeker, onze Geurt vermoed<strong>de</strong> dat hij, krap vijftig jaar oud, leed aan <strong>de</strong> ouwe-mannen-kwaal bij uitstek.<br />
Nog kortgele<strong>de</strong>n was <strong>de</strong> Ne<strong>de</strong>rlandse man bedolven on<strong>de</strong>r radiospotjes met het thema “Mannen. Let op uw<br />
zaak!” De symptomen die hier<strong>in</strong> monter wer<strong>de</strong>n verkondigd stem<strong>de</strong>n vrijwel één op één overeen met <strong>de</strong><br />
plasproblemen die onze Geurt on<strong>de</strong>rvond. Enf<strong>in</strong>, van het zelfon<strong>de</strong>rzoek had hij bij na<strong>de</strong>re over<strong>de</strong>nk<strong>in</strong>g<br />
afgezien. Hij had er immers niet voor gestu<strong>de</strong>er<strong>de</strong> om aan te voelen of zijn prostaat vergroot was. Ja, beter<br />
ware het om het v<strong>in</strong>geren maar over te laten aan <strong>de</strong> dokter, <strong>in</strong> het on<strong>de</strong>rhavige geval dus Geurts huisarts<br />
Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r. Waar bleef ze nou toch? Duid<strong>de</strong> het op iets ernstigs dat ze hem hier al zolang<br />
volledig <strong>in</strong> het ongewisse alleen liet zitten? Net, toen hij haar zijn klachten uit <strong>de</strong> doeken <strong>de</strong>ed, had onze<br />
Geurt onwillekeurig stiekem even gekeken naar haar han<strong>de</strong>n. Tot zijn grote oplucht<strong>in</strong>g had huisarts<br />
Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r uitgesproken lange ranke v<strong>in</strong>gers en kort geknipte nagels. Wel mooi sensuele<br />
han<strong>de</strong>n zelfs. Het hoef<strong>de</strong> ver<strong>de</strong>r geen betoog, onze Geurt zou <strong>de</strong> getra<strong>in</strong><strong>de</strong> v<strong>in</strong>ger van zijn huisarts wel
overleven. Wel maakte hij zich enigsz<strong>in</strong>s zorgen over iets an<strong>de</strong>rs. Omdat onze Geurt nogal flatulent was<br />
aangelegd, was hij bang dat hem tij<strong>de</strong>ns het <strong>in</strong>wendig on<strong>de</strong>rzoek enige vorm van w<strong>in</strong><strong>de</strong>righeid parten zou<br />
spelen. Het zou toch voorwaar een genante verton<strong>in</strong>g zijn als juist op het moment suprême enige<br />
onwelrieken<strong>de</strong> darmgassen <strong>de</strong> vrijheid zou<strong>de</strong>n kiezen…. Onze Geurt bewoog ongedurig op zijn stoel. Het<br />
was nu toch wel zeker dik tw<strong>in</strong>tig m<strong>in</strong>uten gele<strong>de</strong>n dat huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r <strong>de</strong> kamer verliet.<br />
Hij, onze Geurt, had bij wijze van spreken wel dood en begraven kunnen zijn! Trouwens, term<strong>in</strong>ale<br />
prostaatkanker zou op dit moment wel ontzettend ongelegen komen. Onze Geurt had recent twee nieuwe<br />
opdrachten <strong>in</strong> <strong>de</strong> wacht gesleept, grote journalistieke klussen die veel werk en aandacht zou<strong>de</strong>n vergen. Hoe<br />
moest dat trouwens met zijn gez<strong>in</strong>? Onze Geurt was niet verzekerd tegen ziekte en vroegtijdig overlij<strong>de</strong>n.<br />
Bovendien was <strong>de</strong> f<strong>in</strong>anciële situatie van hun huishou<strong>de</strong>n zodanig dat hij zich geen week zon<strong>de</strong>r <strong>in</strong>komsten<br />
kon permitteren. Het zou voor zijn eega en <strong>de</strong> k<strong>in</strong><strong>de</strong>ren niet eenvoudig zijn om zich te red<strong>de</strong>n als hij er niet<br />
meer was…. Onze Geurt slikte een brok <strong>in</strong> zijn keel weg. “Even niet zo zwartgallig Geurt,” prentte hij<br />
zichzelf <strong>in</strong>. “Misschien valt het allemaal wel mee….” Ah, daar hoor<strong>de</strong> hij vrouwelijke voetstappen dichterbij<br />
komen. Ja, daar kwam mevrouw Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r aan… Onze Geurt zette zich schrap. Hoe lang zou<br />
ze hem nog geven? Drie maan<strong>de</strong>n, een stief half jaar? Of zou hij zelfs <strong>de</strong> wereldkampioenschappen voetbal<br />
van volgend jaar nog mogen beleven? Bij kanker was een jaar al heel wat tegenwoordig. Onze Geurt ken<strong>de</strong><br />
uit zijn nabije omgev<strong>in</strong>g zat voorbeel<strong>de</strong>n van beken<strong>de</strong>n en vage kennissen die na <strong>de</strong> eerste diagnose al<br />
b<strong>in</strong>nen drie maan<strong>de</strong>n het tijdige voor het eeuwige had<strong>de</strong>n verwisseld. Pfff, drie maan<strong>de</strong>n, dat was écht kort.
Eens even <strong>de</strong>nken… Dan had onze Geurt met een beetje goe<strong>de</strong> wil nog net een jaarwissel<strong>in</strong>g te gaan... En het<br />
traditionele etentje voor <strong>de</strong> kerst met <strong>de</strong> vrien<strong>de</strong>n, natuurlijk. Nou, kom op Geurt, niet meteen zo wanhopen!<br />
Met een mengel<strong>in</strong>g van moedwillige hoop en bange verwacht<strong>in</strong>g keek onze Geurt naar <strong>de</strong> huisarts. Ze<br />
rangschikte op haar bureau wat papieren en g<strong>in</strong>g zuchtend zitten. Godzijdank ontnam ze onze Geurt hierdoor<br />
het zicht op <strong>de</strong> prostaat en omstreken. “Mijn excuses dat het zo lang duur<strong>de</strong>… Er kwam een spoedje<br />
tussendoor,” zei mevrouw Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r. “Een spoedje, een spoedje,” dacht onze Geurt, “wat was<br />
hij dan? Zomaar een niemendalletje?” Toevallig keek hij, onze Geurt, wel <strong>de</strong> dood <strong>in</strong> ogen op dit moment!<br />
Iets meer respect voor hem, die nu al zolang <strong>in</strong> het ongewisse bleef, was dus wel op zijn plaats... Huisarts<br />
Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r bekeek <strong>de</strong> cijfertjes op een van <strong>de</strong> papieren die ze voor zich had nog wat<br />
nauwgezetter. “De witte bloedlichaampjes zijn wat aan <strong>de</strong> hoge kant….” zei ze. Ze sprak <strong>de</strong> z<strong>in</strong> uit op een<br />
dragen<strong>de</strong>, welhaast plechtige toon en keek er verdacht ernstig bij. “Daar had je het al. Ik kan wel <strong>in</strong>pakken,”<br />
dacht Geurt. “Maar,” vervolg<strong>de</strong> <strong>de</strong> huisarts na een korte stilte, “het ziet er op zich allemaal niet<br />
verontrustend uit. Nee, ver<strong>de</strong>r zijn <strong>de</strong> bloedwaar<strong>de</strong>n eige<strong>nl</strong>ijk wel goed,” analyseer<strong>de</strong> ze. “Het cholesterol<br />
ligt iets boven <strong>de</strong> 5, maar ach, dat kan er wel mee door... Suiker is iets aan <strong>de</strong> hoge kant, Ph-waar<strong>de</strong> is dik <strong>in</strong><br />
or<strong>de</strong>. Nee, aan het bloed zie ik eige<strong>nl</strong>ijk helemaal niets dat ergens op duidt.” De huisarts pakte een an<strong>de</strong>r<br />
velletje. “U heeft vanochtend ook ur<strong>in</strong>e <strong>in</strong>geleverd hè?” Onze Geurt knikte <strong>in</strong>stemmend. “Ik zal zo voor even<br />
vragen of ze <strong>de</strong> uitslagen al hebben… Maar toch wil ik u eerst even on<strong>de</strong>rzoeken. Maar dan moeten we even
naar <strong>de</strong> on<strong>de</strong>rzoekskamer… Hier <strong>in</strong> <strong>de</strong>ze kamer kan ie<strong>de</strong>reen zo naar b<strong>in</strong>nen kijken… U bent wel wat jong,<br />
nog maar net 50 immers, maar ik wil toch even naar uw prostaat kijken….” Pfff, tja, daar had je het al! Zijn<br />
gevoel bedroog hem niet, het was gewoon die verdom<strong>de</strong> prostaat. Onze Geurt keek zijn huisarts nog eens<br />
on<strong>de</strong>rzoekend aan. Nee, met haar v<strong>in</strong>ger was voor dit doel echt niks mis… Je zou, dacht Geurt, als man toch<br />
een huisarts hebben van het boere<strong>nl</strong>and… Met klauwen als kolenschoppen en dikke lange v<strong>in</strong>gers… Zou<br />
daar bij <strong>de</strong> studie geneeskun<strong>de</strong> aandacht aan besteed wor<strong>de</strong>n? Met zo’n arts van <strong>de</strong> boer, daar was je als man<br />
met plasklachten dan toch maar mooi klaar mee. Enf<strong>in</strong>, <strong>de</strong> lange slanke v<strong>in</strong>gers van huisarts Hakvoort-<br />
Varkensnij<strong>de</strong>r mochten geen problemen opleveren voor een soepele penetratie van het royale zitvlak van<br />
onze Geurt. Sterker, huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r was op <strong>de</strong> keeper beschouwd beslist geen<br />
onaantrekkelijke vrouw. De wijd vallen<strong>de</strong> trui die ze droeg, ontnam een beetje het zich op haar vormen, maar<br />
ze had voorwaar een ietwat erotiseren<strong>de</strong> uitstral<strong>in</strong>g. Lief gezicht, fijne stem. Hoor<strong>de</strong> hij een zachte G? Wel<br />
viel het onze Geurt nu op dat haar nek wat lang was uitgevallen. Maar goed, je kon niet alles hebben. En per<br />
slot van reken<strong>in</strong>g hoef<strong>de</strong> ze niet met haar hoofd naar b<strong>in</strong>nen om poolshoogte van <strong>de</strong> staat en aard van Geurts<br />
prostaat te nemen. De huisarts stond op. Het was beslist een lange vrouw met een goed stel benen. Hoe oud<br />
zou ze eige<strong>nl</strong>ijk zijn? Onze Geurt taxeer<strong>de</strong> haar <strong>in</strong> <strong>de</strong> gauwigheid op net boven <strong>de</strong> veertig. “Volgt u mij maar<br />
even naar <strong>de</strong> on<strong>de</strong>rzoekskamer,” zei ze nu. Het uur van <strong>de</strong> waarheid was voor onze Geurt aanstaan<strong>de</strong>.<br />
Gewoon ver<strong>de</strong>r niet na<strong>de</strong>nken, alle gedachten uitschakelen en doen wat ze zegt, prentte hij zichzelf <strong>in</strong>.<br />
On<strong>de</strong>rwijl stel<strong>de</strong> hij <strong>in</strong> één a<strong>de</strong>m vast, terwijl hij achter haar aan liep, dat hij een huisarts met een stel goed
gevorm<strong>de</strong> malse billen had. De treurige werkelijkheid was echter dat niet huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r<br />
maar hij, onze Geurt, b<strong>in</strong>nen een paar m<strong>in</strong>uten met <strong>de</strong> billen bloot moest. “Gaat u maar even op uw l<strong>in</strong>kerzij<br />
liggen, broek iets naar bene<strong>de</strong>n en uw knieën fl<strong>in</strong>k hoog opgetrokken,” zei ze dan ook even later. Onze Geurt<br />
<strong>de</strong>ed wat hem gezegd werd. Hij zag voordat hij zijn gezicht naar <strong>de</strong> wand keer<strong>de</strong> nog net dat <strong>de</strong> huisarts haar<br />
ranke rechterhand <strong>in</strong> een latex handschoentje wurm<strong>de</strong>. “Kunt u uw knieën nog iets ver<strong>de</strong>r optrekken?” vroeg<br />
ze. Ja, dat kon onze Geurt, en soms verbaas<strong>de</strong> hij zich toch nog over zijn eigen lenigheid. Ook stond hij te<br />
kijken, of liever gezegd lag hij te kijken, van zijn eigen ontspannenheid op dit fatale moment. Onze Geurt<br />
was volkomen ontspannen. Huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r penetreer<strong>de</strong> hem soepeltjes en zon<strong>de</strong>r<br />
mankeren. Zou ze haar mid<strong>de</strong>lv<strong>in</strong>ger gebruiken? Hij kon wel voelen dat ze behoorlijk diep g<strong>in</strong>g. De huisarts<br />
bewoog haar v<strong>in</strong>gertop wat heen en weer ter hoogte van Geurts scrotum. Luttele secon<strong>de</strong>n later trok ze haar<br />
v<strong>in</strong>ger terug en werd <strong>de</strong> on<strong>de</strong>rzoekskamer gevuld door een onmiskenbare strontlucht. “Goed. Klaar. U kunt<br />
zich weer omdraaien,” zei ze. Onze Geurt zag nog net hoe ze het handschoentje <strong>in</strong> een pedaalemmer<br />
<strong>de</strong>poneer<strong>de</strong>. “Nou. De prostaat is wel wat vergroot….” Zie je wel! Daar had je het gedon<strong>de</strong>r <strong>in</strong> <strong>de</strong> glazen al.<br />
Onze Geurt zou het niet lang meer maken… De huisarts vervolg<strong>de</strong>: “maar dat is wel re<strong>de</strong>lijk normaal, gezien<br />
uw leeftijd. Ik zie geen re<strong>de</strong>n om daar ver<strong>de</strong>r on<strong>de</strong>rzoek naar te doen. Gaat u maar even terug naar <strong>de</strong><br />
spreekkamer. Dan zal ik voor even vragen of <strong>de</strong> uitslag van uw ur<strong>in</strong>e b<strong>in</strong>nen is.” De huisarts been<strong>de</strong> weg,<br />
onze Geurt trok zijn broek op en kuier<strong>de</strong> een beetje verdoofd terug naar <strong>de</strong> spreekkamer. Een confuus soort<br />
ontspannenheid doortrok zijn lichaam. Er was geen re<strong>de</strong>n om te veron<strong>de</strong>rstellen dat zijn prostaat hem op
korte termijn fataal zou wor<strong>de</strong>n, maar wat was het dan wel? Zoals zijn ur<strong>in</strong>e stonk, dat was kon toch nooit<br />
normaal zijn? En dan die kleur alsof het roestwater was wat hij plaste… Even kruiste Geurts blik<br />
onwillekeurig <strong>de</strong> ogen op <strong>de</strong> anatomische poster. Het leek net of <strong>de</strong> man zon<strong>de</strong>r huid nu wat spottend<br />
triomfantelijk naar hem keek…. Ah, daar kwam <strong>de</strong> huisarts al weer aan met haar kittige stapjes en haar lange<br />
benen. Terwijl ze g<strong>in</strong>g zitten, nam ze het woord. “Uw ur<strong>in</strong>ewaar<strong>de</strong>n zijn eigen heel dui<strong>de</strong>lijk… Een beetje<br />
vreemd dat uw bloedwaar<strong>de</strong>n zo goed waren, maar uw ur<strong>in</strong>e wijst op een fikse blaasontstek<strong>in</strong>g. U zei toch<br />
dat u heel vaak moest plassen?” Onze Geurt knikte. “Blaasontstek<strong>in</strong>g zegt u? Maar dat voel je toch? Ik heb<br />
helemaal nergens last van ver<strong>de</strong>r…. En die rare kleur dan?” Huisarts Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r wreef een<br />
haarlokje van haar voorhoofd. “Sommige mensen hebben heel lang blaasontstek<strong>in</strong>g zon<strong>de</strong>r dat ze er iets van<br />
merken. Als ik u zo hoor <strong>de</strong>nk ik dat u er al heel lang mee rondloopt. Ik zal u een antibioticumkuur<br />
voorschrijven. Die moet u wel helemaal afmaken. Wat die kleur en die geur betreft, dat kan er wel bijhoren.<br />
Maar dr<strong>in</strong>kt u wel genoeg? U moet echt elke dag twee liter water dr<strong>in</strong>ken. Ik wil u <strong>in</strong> elk geval over drie<br />
weken nog even terugzien. Dan moet u ook weer even opnieuw ochtendur<strong>in</strong>e meenemen. Bij <strong>de</strong> balie ligt zo<br />
het recept voor u klaar. Dat kunt u zo hiernaast bij <strong>de</strong> apotheek <strong>in</strong>leveren…..” De huisarts aarzel<strong>de</strong>. Onze<br />
Geurt hoor<strong>de</strong> haar <strong>de</strong>nken. Onwillekeurig overviel een angstig voorgevoel hem. “Of misschien… Weet u<br />
wat? Ik wil uitsluiten dat er poliepen <strong>in</strong> uw blaas zitten. Dat gebeurt nog wel eens. Ik <strong>de</strong>nk toch dat we voor<br />
<strong>de</strong> zekerheid even een cystoscopie moeten laten doen <strong>in</strong> het ziekenhuis.” Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r herpakte<br />
haar kordaatheid. Uit één van haar bureaula<strong>de</strong>s viste ze fol<strong>de</strong>r. ‘Patiënten<strong>in</strong>formatie’ stond er <strong>in</strong> een grote
letters op. De huisarts stond op en overhandig<strong>de</strong> Geurt <strong>de</strong> brochure. “Als u <strong>de</strong>ze even doorleest, ga ik voor<br />
bij <strong>de</strong> receptie even <strong>de</strong> doorverwijz<strong>in</strong>g <strong>in</strong> or<strong>de</strong> maken…..” En weg was ze weer. Onze Geurt bleef enigsz<strong>in</strong>s<br />
<strong>in</strong> verwarr<strong>in</strong>g achter. Poliepen <strong>in</strong> <strong>de</strong> blaas? Een ziet-u-scopie? Oh nee, cystoscopie, zag Geurt nu. Met<br />
tegenz<strong>in</strong> las hij <strong>de</strong> medische <strong>in</strong>formatie. “Bij een cystoscopie brengt <strong>de</strong> uroloog <strong>de</strong> cystoscoop via <strong>de</strong><br />
open<strong>in</strong>g van <strong>de</strong> plasbuis <strong>in</strong> <strong>de</strong> blaas….” Onze Geurt kromp <strong>in</strong>een. “Via een slangetje aan <strong>de</strong> cystoscoop,<br />
verbon<strong>de</strong>n met een zak spoelvloeistof, wordt er steriel water <strong>in</strong> <strong>de</strong> blaas gebracht.” Onze Geurt voel<strong>de</strong> een<br />
pijnscheut <strong>in</strong> <strong>de</strong> buurt van zijn scrotum, maar hij las dapper ver<strong>de</strong>r. “Hierdoor ontplooit <strong>de</strong> blaas zich en kunt<br />
u aandrang tot plassen krijgen. De uroloog <strong>in</strong>specteert <strong>de</strong> plasbuis en <strong>de</strong> blaas. Daarna is het on<strong>de</strong>rzoek<br />
afgelopen….” Met ferme passen been<strong>de</strong> <strong>de</strong> huisarts <strong>de</strong> spreekkamer b<strong>in</strong>nen. “Zo. Deze brief moet u<br />
meenemen naar het ziekenhuis…. U kunt bij <strong>de</strong> balie nog even een nieuwe afspraak maken voor over drie<br />
weken.” Onze Geurt was te verbluft om nog iets te ber<strong>de</strong> brengen. Hij zat maar steeds met dat slangetje <strong>in</strong><br />
zijn hoofd. Het leek of Hakvoort-Varkensnij<strong>de</strong>r zijn gedachten ra<strong>de</strong>. Terwijl ze <strong>de</strong> <strong>de</strong>ur voor hem open hield,<br />
zei ze bemoedigend “Het maken van een cystoscopie is zo gebeurd. Duurt maar een paar m<strong>in</strong>uten.” Fijntjes<br />
liet ze erop volgen. “Vroeger gebruikten ze behoorlijk dikke slangen. Tegenwoordig zijn die een stuk dunner<br />
en soepeler…” Nadat hij <strong>de</strong> spreekkamer verliet, banjer<strong>de</strong> onze Geurt met gezw<strong>in</strong><strong>de</strong> spoed naar het toilet <strong>in</strong><br />
<strong>de</strong> wachtkamer. Er was plotsklaps een enorme aandrang opgekomen.