verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl

egelmaat voor dat de plasgeur zo onwelriekend was dat zijn oude opa van moeders kant hem in gedachten
kwam. De vader van Geurts moeder was bijna 90 jaar geworden. Hij woonde op het platteland van Friesland.
Toen zijn vrouw, Geurts oma dus, in een ziekenhuis in de stad Groningen lag, had opa een week bij hen
gelogeerd. Opa was toen al ver in de tachtig en behoorlijk aan het dementeren. ’s Ochtends na het opstaan
dwaalde opa eindeloos door de compacte flat op zoek naar het toilet. Onze Geurt werd daar dan wakker van.
Hij hoorde het kabbelende geklater in de WC-pot en kon ook vaststellen dat zijn opa niet doortrok. Als onze
Geurt het zich goed herinnerde, maar de herinnering kon natuurlijk gekleurd zijn, drong daarna in een
oogwenk een penetrante zure lucht door tot zijn slaapkamer. Een van de eerste dagen was onze Geurt vlak na
opa naar het toilet geweest. Hij had roestbruine urine aangetroffen en een lucht die hem bijna had doen
kokhalzen. Na deze ervaring bleef hij steevast in bed totdat zijn moeder, vader of zus het toilet hadden
gebruikt. Ja, hij kon nu, misschien wel veertig jaar na dato, de stank nog zo ophoesten. Zou de geur van urine
eigenlijk erfelijk zijn? Enfin, onze Geurt had zojuist dokter Hakvoort-Varkensnijder nauwkeurig alle ins en
outs van zijn plasbevindingen uit de doeken gedaan. Het enige dat hij voor zich had gehouden, was dat zich
bij tijd en wijle tijdens het urineren een flinke schuimkraag op zijn urine vormde. Hoewel onze Geurt
grappend beweerde dat dit gewoon van het Duitse bier kwam, had een zorgelijk kijkende bevriende
verpleegkundige hem ervan verwittigd dat de schuimvorming er op kon wijzen dat er iets schortte aan zijn
nieren. Maar tja, zo’n huisarts hoefde niet alles te weten. Ze had er per slot van rekening lang voor moeten
studeren om zelfstandig diagnose te stellen, zo hield onze Geurt zich voor. Trouwens, over het stellen van