verkeert in de terminale fase - UZmedia.nl

overleven. Wel maakte hij zich enigszins zorgen over iets anders. Omdat onze Geurt nogal flatulent was
aangelegd, was hij bang dat hem tijdens het inwendig onderzoek enige vorm van winderigheid parten zou
spelen. Het zou toch voorwaar een genante vertoning zijn als juist op het moment suprême enige
onwelriekende darmgassen de vrijheid zouden kiezen…. Onze Geurt bewoog ongedurig op zijn stoel. Het
was nu toch wel zeker dik twintig minuten geleden dat huisarts Hakvoort-Varkensnijder de kamer verliet.
Hij, onze Geurt, had bij wijze van spreken wel dood en begraven kunnen zijn! Trouwens, terminale
prostaatkanker zou op dit moment wel ontzettend ongelegen komen. Onze Geurt had recent twee nieuwe
opdrachten in de wacht gesleept, grote journalistieke klussen die veel werk en aandacht zouden vergen. Hoe
moest dat trouwens met zijn gezin? Onze Geurt was niet verzekerd tegen ziekte en vroegtijdig overlijden.
Bovendien was de financiële situatie van hun huishouden zodanig dat hij zich geen week zonder inkomsten
kon permitteren. Het zou voor zijn eega en de kinderen niet eenvoudig zijn om zich te redden als hij er niet
meer was…. Onze Geurt slikte een brok in zijn keel weg. “Even niet zo zwartgallig Geurt,” prentte hij
zichzelf in. “Misschien valt het allemaal wel mee….” Ah, daar hoorde hij vrouwelijke voetstappen dichterbij
komen. Ja, daar kwam mevrouw Hakvoort-Varkensnijder aan… Onze Geurt zette zich schrap. Hoe lang zou
ze hem nog geven? Drie maanden, een stief half jaar? Of zou hij zelfs de wereldkampioenschappen voetbal
van volgend jaar nog mogen beleven? Bij kanker was een jaar al heel wat tegenwoordig. Onze Geurt kende
uit zijn nabije omgeving zat voorbeelden van bekenden en vage kennissen die na de eerste diagnose al
binnen drie maanden het tijdige voor het eeuwige hadden verwisseld. Pfff, drie maanden, dat was écht kort.