ROBERT DETAEVERNIER

ROBERT
DETAEVERNIER
Prijs fr. 0.50 HUMORISTISCH WEEKBLAD-3e jaargang-Nr. 3818 Jan. 1934
FREE.

2
LINKS EN RECHTS
Het Parijsche blad «L'Intransigeant»
bevatte onlangs volgende annonce :
Vroed/wouw vraagt meid voor
alle werk, zwanger...
Hebt ge 't vast? In plaats van de
meid te betalen, zal de vroedvrouw de
bevalling doen «gratis pro deo», tenware
het «pro diavolo» was.
Wij zullen wellicht nog van dentisten
hooren die een hulsknecht vragen
met slechte tanden en geneesheeren
die er een verlangen met buikikrampen
of geetouoht.
Kik loet d« krisis op, op zyn ma-
Dier.
• • •
Kardinaal Van Roey heeft, in een
oogenblik dat de goddelijke voorzienigheid
niet thuis was, een botsing gehad
met zyn wagen.
«De schade aan het voertuig wordt
op 5.000 fr. geschat» schryft «DE
STANDAARD».
't Is spytig. Maar denkt het blad
misschien dat wy een Inschrijvingsïyst
gaan openen?
• • •
Nogmaals uit een Parysch blad :
«Ie Figaro».
Op de eerste bladzijde lazen we
daar 't verslag over de treinramp van
Lagny en op de zesde een aankondiging
van de «Compagnie des Chemlns
de fer de 1'Est», aldus geformuleerd :
«Reist 's nachts met veel komfort,
oy zult tijd en geld sparen».
Op voorwaarde van te voet te gaan.
IK WIST VAN NIETS
Een man die de onschuld zelve ls
en zoo mogelijk nog onnoozeler dan,
Jozef zaliger, echtgenoot van Maria,
dat is de h. Petitjean, gewezen minister,
gewezen volksvertegenwoordiger,
gewezen schepene en die nu nog Juist
senator ls.
Toen de Broqueville zyn kabinet samenstelde
en den h. Petitjean aan
kant zette verklaarde minister Petitjean
te goeder trouw:
— Je ne sals de rien. (Ik weet van
niets).
Iedereen geloofde hem.
Toen de liberale parlementsgroep
vergaderde om de kwestie der afgestelde
ambtenaren te bespreken en
van de Journalisten moesten vernemen
dat de Broqueville ondertusschen Van
Cauwelaert in de regeering had opgenomen
verklaarde de h. Petitjean
weeral :
— Tk wist van niets.
Men geloofde hem nog alhoewel
men dat toch al aardig begon te vinden.
En toen werd uitgebracht dat oudminister
Petitjean met titels en dekoraties
fungeerde als administrateur
Van een maatschappy van Stavisky
verklaarde de h. Petitjean weeral:
— Tk wist van mets.
En de menschen beginnen nu het
gevoel te hebben dat hy overdryft.
, KOEKOEK ,
De wreedheid van de
Brusselsche politie
ONTHULLINGEN IN
«DE VOLKSGAZET»
Terwyi de kommissarifisen allen in
voorloopige vryiheid werden gestelC.
komt ons Antwerpsch zusterorgaan
«De Volksgazet» met volgende onthullingen
over de wreedheden die door
de Brusselsche politie worden gepleegd
met de medeplichtigheid van
den burgemeester. Wij lezen n.1. in
het nummer van Vrydag 12 Januari:
««M. Max, die de werkloozenbetoogingen
met bloedhonden
laat uileenranselen».
Met deernis in het hart zullen alle
lieden die het hart op de rechte plaats
dragen zich afvragen wie het meest
te beklagen is, de werkloozen of
de ongelukkige bloedhonden die als
knuppel worden gebruikt.
Waarop, wacht de maatschappy
voor Dierenbescherming om in te
grypen.
EEN NIEUWE NOORD-
ZUIDKWESTIE
Terwyi in den Brusselschen gemeenteraad
wordt ruzie gemaakt over
de Noord-Zuidverbinding en katholie-i
ken en liberalen elkaar verwijten uitgekocht
te zijn om de zaak nog 37 Jaar
te doen aanslepen is er zich bezig een
nieuwe Noord-Zuidkwestie te ontwikkelen
aan den kant van het Albertkanaal.
Antwerpen wil het Noordertracé.
Brussel het Zuidertraoé. Beide
partyen staan even sterk op hun
stuk. Niemand wil zwichten. Als de
regeering de werken even stil legde tot
de zaak is uitgevochten? 't Is tooh
slechten tijd en dat ware zooveel millioen
bezuinigd. Ofwel zal men opwerpen
met een halver kluit en laten
raden kop of letten, om aan het getwist
een einde te stellen.
DRIE KONINGEN EN DE
POLITIE
Met fierheid hebben de fascistische
persagentschapen er op gewezen dat
op drle-konlngendag de verkeersagenten
ln Italië geschenken krygen van
de automobilisten.
Wy moeten Italië niet benijden.
Onze kommissarissen hebben het veel
verder gebracht, zy bedienen zich zelf
en zulks het gansche jaar door.

Abonnement i Jaar Ir. 25.1';
Abonnement maanden - r. 12.50
Abonnement 8 maanden Ir. 6.25
Postcheckrekenlng «Het Licht» n. 66733
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 38 - Derde Jaargang - 18 Januari 1934
Onze galerij van beroemde en beruchte manne
ROBERT DETAEVERNIER
Hüé die aan zijn naam kwam?
Zijn ouders hielden een taverne
langs «de lange muurkens» te Meenen.
Het kan dan ook niet anders
of hun spruit zou een Detaevernier
zijn. Maar zijn vader Victor had
bij het volk een anderen naam.
Men noemde hem «Victor Pompe».
Toen de sensationeele 20ste eeuw
aanbrak telde Robert nog maar 6
jaar, zijn vader «pompte» hem al
de wijsheid en braafheid in, noodig
om op de lagere school een
flink leerling te zijn en er steeds
de eerste prijzen weg te kapen.
Dat liep allemaaal als gesmeerd
en het was reeds vlug het klein
Detaevernierken aan te zien, dat
hij onder zijn medeburgers te Meenen
nog eens de eerste viool zou
spelen. Als tienjarige knaap begon
hij dan ook de klarinet te bestudeeren.
Iemand, die met dit instrument
iet of wat vertrouwd is,
weet hoe moeilijk het in den beginne
is, de mi te vinden!
Robert kende daardoor geen
rust meer.
Dagen en dagen achtereen, van
zoodra de school teneinde was,
rende hij naar huis, liep naar boven
en zat er uren lang zijn klarinet
te martelen om er de gewenschte
tonen uit te krijgen.
En zoo gebeurde het, dat hij op
zekeren dag triomfantelijk de herberg
kwam binnen gestormd, roepend
naar zijn vader en de verblufte
klanten:
— « 'k Heb ze gevonden! 'k Heb
ze gevonden!»
— Wat hebt ge gevonden, manneken?
vroeg Victor Pompe tot
zijn zoontje.
— «Mijn mi! Mijn mi!»
schreeuwde Robert terug, van
vreugde dansend.
Buiten de studie en de muziek
kende de jongen niet veel genoegens.
Toen hij den eerste-kommuniekanten-leeftijd
had bereikt, liep
hij op de gemeenteschool weg...
met de medaille!
De harmonie beloonde hem
daarvoor met een mooie serie muziekboeken.
Met al die geleerdheid
kwam hij in de middelbare
school terecht.
Maar weldra kreeg de Pompe,
die ook dagbladverkooper was, de
«klem» in zijn beenen en kon zijn
bladen niet langer meer bestellen.
Robert nam den rugzak op en
droeg «Vooruit» rond in zijn vaders
plaats. De gazetten, die hij
nu dagelijks te verhandelen kreeg,
hadden een groote aantrekkingskracht
op hem.
De reuk van de inkt, het kreuken
van het papier, de vorm van
de letters en de inhoud... het werkte
alles zoo prikkelend op hem in,
dat hij lust kreeg naar den drukkersstiel.
Intelligent als hij was, leerde
onze held alras zijn vak, bekwaamde
zich nog meer in een groote
drukkerij en kocht met zijn zondagcenten
de nieuwste boeken over
de drukkunst. Op zijn 18e jaar
richtte hij zich resds voor eigen
rekening in.
Het volgende jaar viel de betrekking
van arrondissementssekretaris
der socialistische partij
open.
De huidige burgemeester van
Moeskroen, Jos. Vandevelde, die
toen reeds de naarstigheid en het
verstand van Robert op prijs stelde,
bood hem deze betrekking aan.
De jonge drukker weigerde, hij
was te zeer aan zijn beroep gehecht.
Maar zijn ouders dachten er anders
over.
— Wat, zeiden ze, ge weigert arrondissementssekretaris
te worden,
nu ge een eenige gelegenheid
hebt om de organisatie en de propaganda
aan te pakken? Nu ge de
okkasie krijgt om voor uw ideaal
te werken en honderden arbeiders
de oogen te openen? En ge weigert
om drukkerken te kunnen spelen
en uw eigen oogen tot blindheid
toe te verknoeien?
Robert dacht na; hij was in korten
tijd erg bijziende geworden en
dat gaf den doorslag in zijn overweging:
hij aanvaardde het aanbod
van Jos. Vandevelde!
Vroeger was hij reeds zeer bedrijvig
geweest in de soc. partij
als Jonge Wachter en medewerker
aan het toenmaals zeer bekende
anti-militaristisch blaadje «De Kazerne
». Volksvertegenwoordiger
Dierkens steunde hem en moedigde
hem aan en weldra stond Robert
als een vechter in vollen socialistischen
strijd. Maar daar
brak de oorlog uit! Een triestige
periode, waarin wanhoop en verbittering
elkander afwisselden. Toch
gaf Detaevernier den strijd tegen
het onrecht niet op.
Hij hekelde in «Vooruit» de misbruiken
van het voedingskomitee
en werd er voor door de Duitschers
in de gevangenis geworpen.
Na den wereldbrand was hij
evenwel een onzer beste krachten,
die vol energie en met klaren kop
de heropbeuring onzer partij aan*
pakte.
De vredesjaren, die nu volgden,
waren strtjdjaren in den goeden
zin van 't woord.

Het weekblad «Volksrecht >
werd een nieuw slachtveld en de
socialisten gaven er nogal van
hun leer om de bestuursmeerderheid
te bekomen. In 1921 werd Robert
schepen van openbare werken
en provinciaal raadslid van 't kanton
Meenen.
Dat belette hem nochtans niet
af en toe een buitenwerksken te
verrichten en Lies Débunne, een
nichtje van den tegenwoordig en
burgemeester ven Meenen, te huwen.
Onder zijn geniale scheppingen
moeten we 2 kinderen aanstippen,
een jongen en een meisken.
Of er nog andere Detaevernierkens
in de maak zijn, weten we
niet. Men mag zich aan alles verwachten
met Robert, want hij is
èn kalm èn vurig, èn aktief èn
beschouwend, èn links-revolutionnair
en rechts-demokraat. Hij is
een man, die voor alles een oplossing
vindt,_ de rechte op de rechte
plaats. Hij is een vader voor zijn
parochianen, die hem telkens ze in
moeilijkheden verkeer en, om raad
komen vragen.
Toen «de rooden» in 1926 de volstrekte
meerderheid bekwamen te
Meenen, werd onze gewezen dagbladverkooper
scheven van onderwijs
en van financiën.
Vrij spoedig ontpopte hij zich'in
zijn gemeente net als in den provincieraad
tot den leider der socialistische
fraktie, en tot een man
die initiatief en strijdlust in pacht
heeft.
Al de stadszaken gaan om zoo
te zeggen door zijn handen en al
is hij geen burgemeester, hij is
toch niet veel minder. Na zijn welgevulden
dag houdt hij van den
intiemen kring: eenige vrienden,
bouwmeester Boghemans, een sigaar,
een limonadeken... en dat is
genoeg. Dan is hij gelukkig. Meer
hoeft hij niet.
Neen want als hij anderhalven
demi binnen heeft, doet hij niets
anders meer dan lachen en dansen.
En dan is er de leute af!
Robert is de serieuze, ordelievende
partij sekretaris. Zoo moet ge
hem zien. Zoo, met den ernstigen
trek op zijn voorhoofd. En met zijn
geleerden bril. Ja, zoo en niet anders.
En als ge hem al eens ontmoet
hebt als een charmante, lachende
kerel, als een vriendelijke jongen,
die lieflijk doet tegen de vriendelijke
meisjes, wel, steek dat uit uw
hoofd...
Ge hebt voorzeker gedroomd...
En tracht geen rust te verstoren
in een huishouden waar de klarinet-speler
de levensmi gevonden
heeft en waar ieder woord in harmonie
klinkt met de brabangonne
der Meenensche Internationale...
EDUARD A
Er is Anseele, de vader van
Eduard, en er is Anseele, de zoon
van Eduard, 't is te zeggen, dat
er naast Eduard Anseelte ook
Eduard Anseele is, een senior en
een junior, alle twee jong van
hart, van gedachten en van kracht,
maar junior alleen een beetje
jonger van jaren.
Anseele-vader kwam in één der
eerste nummers van Koekoek en
we krijgten zoo stilaan lust hem een
tweede maal te knippen.
In afwachting zullen we toekomende
week Anseele-zoon nemen,
en we blijven daarmee in de familie.
We achten het evenwel noodzakelijk
van nu af de aandacht
onzer lezeressen te vtestigen op een
delikate kwestie van strikt persoonlijken
aard, — wat Eduard
Anseele Jr. betreft: deze schepen
van Gent, die wekelijks vele menschen
gelukkig maakt door ze in
den huwelijken staat te verbinden,
is zelf nog ntet getrouwd.
KOEKOEK
NSEELE Jr.
Koekoek heeft totnogtoe geen
matrimoniaal bureau opgericht en
het feit, dat we den jonggezel
Anseele in onze galerij van beroemde
mannen brengen, mag dus
niet worden aangezien als een
«invitation a Ia valse» van wege
Anseel'e aan onze vriendelijke lezeressen.
We meenden dit strikte voorbehoud
te moeten maken, omdat we
geen verantwoordelijkheid wenschen
te nemen voor de eventueele
gevolgen van Anseele's portret en
biografte in de kolommen van
Koekoek.
Er is zelfs meer: we weigeren
ook verantwoordelijkheid voor de
biografie zelf! Want, wij die nooit
iets anders dan de waarheid betrachten,
kunnen onmogelijk verantwoordelijk
zijn voor de trouwe
weergave van iemands leven.
Deze korte inleiding tot d'e biografie
van Anseele Jr. was, onzes
dunkens, gewenscht om bij gebeurlijke
verwikkelingen op ons
gemak te zijn.

KOEKOEK 5
EEN NIEUWE TOEKOMST
VOOR DE LUSTIGE WEEUWTJES
M. Delille geeft in zijn « Getrouwe
Maldegem » deze week een duivenrubriek
die nieuwe horizonten opent
voor al wie naar het middenpunt der
aarde zoekt. Terwijl de socialisten zich
aftobben om de krisis te bestrijden
met het « Plan van den Arbeid » heeft
het Getrouwe de oplossing gevonden
in een Plan van het spel ! En welk
spel dan nog ! « Het weduwspel !! »
Wat met dat woord bedoeld is, hebben
de sociologen nog niet duidelijk
uitgemaakt. De eenen denken dat er
sprake is van het « spel » der weduwen,
anderen meenen dat het «het
spelen met de weduwen » betreft. Enfin,
't Getrouwe geeft als titel aan zijn
artikel kortweg : « Weduwspel ». Bij
den aanvang van deze interessante bijdrage
zien we al dadelijk, dat niet
iedereen hetzefde denkt over dit onderwerp.
We lezen:
« Of we soms ook van plan zijn
een polemiek daarover aan te
gaan ? Neen... dit ligt niet in onze
lijn, en toch willen ook wij, (die
tot nu toe nog niet in weduwschap
soelen) er ons woordje over zeggen
».
•
Voor ons niet gelaten en zeker zullen
de weeuwtjes zelf wel in onze belangstelling
deelen.
Onmiddellijk stelt ons de Maldegemsche
redakteur voor de kern van
de zaak : zonder centen, geen weduwen
! Ziehier hoe hij dat uitlegt :
«De duivenliefhebberü wordt
een beroep evenals de wedstrijden
met koerspeerden, en geld winnen
is dus de hoofdzaak, » zeggen de
voorstanders van het weduwschap
».
We willen het een beetje gelooven.
— Wat is er gebeurd? een motorongeluk?
— Nee, zijn zoon, die aan de universiteit
studeert, schreef naar huis zonder
hem om geld te vragen!
(DUB. OPIN.)
Ze moeten vitessepillen gebruiken,
beweert het Getrouwe Maldegem
dat er geld moet gewonnen worden
voor dit spel. Maar dit compliceert
toch een beetje de zaak, zoodat de
schrijver seffens met een nieuwen
term voor den dag komt : het « wepelspel
», dat wij, oningewijden, nog niet
kennen noch begrijpen kunnen. Lees
zelf :
«Doch we stemmen toch het
best in met den «wepelspeler»
want dit spelen uit liefhebberij is
volgens mij (en jammer genoeg),
een doode letter geworden, want
op honderd vindt men minstens 95
liefhebbers, die, als hunne duiven
goed vliegen, zoo hoog poelen als
er kans is, dus beproeven van zooveel
mogelijk geld op te rapen,
't Zijn maar alleen de slechte
die niet aan «geldspel» doen,
want is het duivensport voor allen
een liefhebberij, een soort passie,
het is ook onloochenbaar dat het
voor velen een bron van inkcmen
is >.
Het eenige wat wü, leeken, uit deze
symbolische taal opmaken, is, dat er
mannen zijn die op den rug der duivinnen
geld verdienen.
Dat is niet nieuw. En we begrijpen,
dat de redakteurs van 't Getrouwe ook
trek krijgen in dit beroep en zich afvragen
:
« Dus de hoofdzaak is : geld verdienen,
of toch ten minste geen
geld verliezen. Goed... Héwel, wie
kan er de liefhebbers dan beletten
het « alles » wat de duiven in zich
hebben er uit te halen om... héwel
ja, om een centje te verdienen ? »
Wie zoo spreekt, verbergt zijn inzichten
maar half. Ook kan de opsteller
van het artikel niet langer aan den
drang weerstaan om in dezer voege te
antwoorden op de vraag, die bij eiken
lezer spontaan oprijst : « zeg, manneken,
hebde gij ook goesting om met de
weduwen centen te verdienen ? » :
« We zeggen het nog eens : wij,
persoonliik zelf doen no? aan geen
wepelspel, doch niets is uitgesloten
dat we het later toch doen, en
we vragen het ons af : wie zou ons
dit kunnen verbieden ? »
Ja, verdomd, wie zou dat kunnen?
De zedenpolitie? De wet? De volmacht?
Ach, daarvoor zijn ze allen veel te
groen! Veel te zwak! Veel te lamlendig!
De duifkens zün hen allen te vlug
af! En het blad van M. Delille jubelt
dan ook terecht;
«Trouwens wie verbiedt er
vitesse-pillen of andere medikamenten
die zoogenaamd de snelheid
verhoogen, aan de duiven te
geven?»
Iedereen snapt natuurlük het verband
tusschen die vitesse-pillen en het
weduwspel en de schrijver heeft dan
ook groot gelijk er geen naderen uitleg
bij te geven. Maar hü laat het er niet
bij, mediikamenten en tituspillen aan
te prijzen, neen, hü komt op, openlijk
voor die nieuwe mode en trekt een
konsekwente, stoute konklusie:
«Ons besluit is dus: Wie met de
evolutie van den tijd niet kan
meegaan, late het duiverspel eenvoudig
van kant, want wie nu het
hardst tegen het weduwspel roept,
zal er eer twee jaar verder misschien
een der üverigste voorstanders
van worden.»
We geven dit ter overweging aan al
diegenen onzer vrienden, die meenen,
dat ze met hun tijd moeten evolueeren
en dat er iets moet veranderen!
Zijn we dan ook niet gerechtigd binnen
twee jaar de schitterendste toekomst
te voorisoel 1
en aan onze jonge
lustige weeuwtjes?
Dat Pranz Lehar nu eens het getrouwe
Maldegem op muziek zette!
De moraal, de kristelijke moraal van
dit alles?
Ziehier, we vinden ze aan het einde
dezer duivenrubriek.
«Laat elk dus vrü te doen waar
hij denkt het best mede te varen,
tenminste als hij geen bedrog
pleegt.»
De Roi Pausole, zou het niet beter
hebben gezegd. Wij persoonlek, gaan
er niet verder op in, doch niets is
uitgesloten, dat we het later toch doen
en we vragen het ons af (zooals onze
geestelijke raadgevers uit Beernem):
Wie zou ons dit kunnen verbieden?
De stations-kruiers hebben hun jaar»
lüksch balavondje.
(DUBLIN OPINION).

• -i 6
DE KABINETSVORMING
EEN SCHITTEREND SUKSES
VOOR DE
CHRISTEN-DEMOKRATEN
De ministerkrisls is geëindigd, de h.
de Broqueville heeft zekere wrjzigingen
toegebracht aan zijn kabinet. Het
is nu eerst dat men goed kan nagaan
hoe de kristen-demokraten hun invloed
in de regeering hebben kunnen
uitbreiden.
Deze verhoogde invloed blijkt in de
eerste plaats uit het feit dat de h.
Rubbens geen minister is moeten worden.
De kristen-demokratie heeft al
genoeg werk met de militanten die
hun nichtje latig vallen en andere paters,
die met het geld van de geloovige
arbeiders den dansmarathon aanmoedigen,
dan dat zij nog meer volk zou
moeten beschikbaar stellen voor het
bestuur van het land.
Maar enfin, om zijn goeden wil te
toonen en te laten zien dat hij zooveel
kan als Heyman en Van Isacker,
zou de h. Rubbens ten slotte toch hebben
toegegeven en een portefeuille hebben
aanvaard. Iedereen die hem op
voorhand is gaan interviewen, heeft
persoonlijk kunnen ondervinden met
welken tegenzin de h. Rubbens opzag
naar dat ministerschap dat, als een
zwaard van Damokles over zijn hoofd
hing. En terwijl hij met de eene hand
zijn portret overhandigde voor de f°zet,
drukte hij met de andere de hoop
uit dat hij voor zulke beproeving zoude
gespaard blijven.
Wij weten niet of mevrouw Rubbens
daarvoor heeft moeten gaan beewegen
naar Onkewele. naar d

De Hollandsche
Fransch-Belgische
patriot Raemaekers
teekent Frankrijk
als een varken
In den Brusselschen «Soir» teekent
de grootpatriot Raemaekers, van
Hollandsche afkomst, sedert Jaar en
dag karikaturen. Wij begrijpen dat de
man moet leven, maar er zijn ook
menschen met geest die moeten leven.
Deze heer Raemaekers heeft zich sedert
den oorlog met allerlei aangelegenheden
bezig gehouden die hem
niet alleen niet aangingen, maar
waarvan hij niets begreep. In tientallen
prenten heeft hij de Vlamingen
aangevallen. Wat nog zoo erg niet is,
gezien van wien het komt.
In zijn laatste teekening voor de
«Soir» heeft de man echter uit lichtzinnigheid
of domheid een flater begaan,
die hem niet zoo licht zal vergeven
worden.
Als onderwerp heeft hij gekozen :
de Stavisky- en andere schandalen in
Frankrijk.
Ziehier de beschrijving van deze
plaat : Een varken ls vastgebonden
aan een staak. Dit varken is vuil van
het Staviskyschandaal. Marianne reinigt
het varken met een bezem.
Besluit : Het varken verbeeldt
Frankrijk. En als Frankrijk zal gereinigd
zijn van de schandalen, dan
zal Frankrijk een proper varken zün.
WU protesteeren! Raemaekers beleedigt
Frankrük!
STAVISKY
Sta-vischky hield van cheks en blieken
Stavi-ski hield van wintersport
Maar dichten kon hü niet, dat kieken,
En vond dus 't rüm niet op «tekort».
Sta-viesky was niet vies gevallen
Sta-whisky hield van liefd- en drank
Maar zooveel vrouwen, zooveel kallen!
De muze slechts ls mijne bank!
Ze springt weieens, maar laat mü
[knoeien
Ze schenkt me bü elk vers krediet
En laat mün zwendel verder groeien
Tot een schandaal op zün gebied.
Mün valsche bons, wie ze zal dekken?!
De lezers slikken die als stroop...
Ja, als ze maar op dichtjes trekken,
Dan heb 'k vertrouwen zelfs te koop.
En steel 'k een zin van d' een of
ld' ander
«Niets aan en doet er» zeg 'k vol wee
'k Ben in mün genre d' Alexander:
Geliefd, geloofd — Stavisky twee.
FERDI.
Een nieuwe verschijning
of de Diktator op komst
We tellen in België reeds talrüke
kandidaat-diktatoren, maar meestal
zulke van «dertien in een dozün».
't Sohünt nochtans dat de echte op
komst is.
Zoo verzekert tenminste een zekere
Dr. P. M. Vanerbe in het maandblad
voor handel, nüverheid en technisch
handelsonderwüs : ZAKEN.
Dat de diktatuur in elk geval voor
ons achterdeur staat, daar ls geen twijfel
aan: «Men kan het merken aan
de vele fantaislehemden...». schrüft
Dr. Vanerbe.
Waarna hij ons een beeld ophangt
van hem die hier den boel moet komen
rechtzetten :
Over ettelijke dagen verschünt
een Diktator.
Hü wordt ingeleid door zoete
vooiskens uit engelenmond. Zün
voorkomen is nog gemoedelüker
dan dat van Dolfusske in pyjama.
Zün diktatuur is er geene van het
geld want Hü is arm als een
schooier en naast hem houden
proletariërs uit het bergland de
Het geval Stavisky beroert niet
slechts de politieke, de financleele en
de journalistieke middens, (alhoewel
wü hier moeten verklaren dat «Koekoek»
nooit van de brokken heeft
meegedeeld), maar ook de taalkunde
wordt er bü betrokken.
Vóór het drama van Chamonix had
plaats gegrepen sprak men, van
iemand die de hand aan zich zelf
De slager aal de gans eens «aansneden»!
EVERYBODY'S.
wacht. Evenmin denkt Hü aan
een diktatuur van het proletariaat
want drie koningen knielen
voor Hem neer. Hü spreekt
van een diktatuur van «den goeden
wil» waarvan het juk zacht
is en de last zoet om dragen. Hü
spreekt van vrede, rechtvaardigheid
en broederliefde. HU zegt
«Leer van mü dat ik ootmoedig en
zachtmoedig van harte ben» en
nog: «ik be:i de weg, de waarheid
en het leven». Zün banier is het
Kruis : «Voorwaar ik zeg het U,
wie het kruis niet opneemt om mij
te volgen, zal het eeuwig leven niet
ingaan».
Voor ons niet gelaten. Maar de
diktator van Dr. Van Erbe zal in elk
geval best doen zich wat te haasten,
't Is nu al 1934 jaar dat hü aan 't
marcheeren is en wü hebben nog de
kleur van zün hemd niet gezien. Als
hü over evenveel tüd moet beschikken
om zün programma door te voeren
liggen wij hier allemaal al lang op
onzen bult.
Korte beschouwingen over
het werkwoord «zelfmoorden»
sloeg, als van een zelfmoordenaar. Een
zelfmoordenaar was doorgaans iemand
die op zün eentje afrekende met het
leven. Het schUnt nu echter, zoo we
sommige persorganen mogen gelooven,
dat men ook een ander dan zijn
eigen persoon kan zelfmoorden. We
zullen dus wüs en voorzichtig doen,
met in de toekomst het werkwoord
«zelfmoorden» desgevallend als volgt
te vervoegen: Ik heb hem gezelfmoord,
hü heeft mij gezelfmoord, zü heeft
hem gezelfmoord, enz.
Wü meenen dat het overbodig is op
de voordeelen van deze nieuwe manier
van zelfmoorden de aandacht te vestigen.
Zoo ge zinnens züt tot die daad
over te gaan dan doet ge best een
buitenstaander met dit karweitje te
belasten. Het is immers een gekend
feit dat de zelfmoordenaar niet steeds
de gewenschte vaste hand bezit en zich
dikwüls, in plaats van bet leven zelf,
slechts van een oog of een stuk oor
weet te ontlasten. Hetgeen hem in de
verplichting stelt te herbeginnen of
voor een bangerik door te gaan. Aangezien
wü de dapperste aller Galliërs
zün, zal er natuurlük geen enkel kandidaat-zelfmoordenaar
onder ons deze
verdenking op zich willen laten wegen.
Daarom raden wü hem dan ook
de Ohamonix-methode aan s

8 KOEKOEK
Een duister geheim
Destijds sprak «Het Volkske» van
Gent over een «duister» geheim,
maar we gelooven, dat de
GAZETTE VAN GENT zijn katholieken
konfrater den baard zal
afdoen.
Op de eerste, de tweede en de
derde bladzijde van de zeer verspreide
«Gazette van Gent», wordt
de aandacht der lezers getrokken
op een geheimzinnige mededeeling.
Er staat:
PLICHTIG?
Iedereen moet nauwkeurig
de aanduidingen volgen en
flink overwegen. De oplossing
van het raadsel komt dan op
eenvoudige manier.
Plichtig! Dat is iemand, die zijn
r>Hcht heeft gedaan, gelijk ge weet.
Maar hier gaat het dus over een
raadsel. En:
PLICHTIG?
Was misschien toch, Harriet
Vane? Wie weet? Het verhaal
zal het uitwijzen. Die het raadsel
oplost krijgt prijzen!
Harriet Vane? 't Is te hopen voor
haar. Of:
PLICHTIG?
Is het misschien lord Peter
zelf? Niet mogelijk? Misschien
wel. Ons mengelwerk zal het
uitwijzen.
Ah! Misschien niet. Misschien
W3l.
Harriet Vane en lord Peter. En
't is... een feuilleton van de
GAZETTE VAN GENT.
Verduiveld, die mannen bezitten
de kunst om iets aan te bevelen!
-o-
Hoe zal
M. Van Cauwelaert
zijn l
De GAZET VAN ANTWERPEN
zegt hoe de nieuwe minister Van
Cauwelaert zal zijn:
Heer Van Cauwelaert zal zijn
een Vlaamsche minister, een
katholiek-Vlaamsen minister;
een katholiek-Vlaamsen en
Belgisch minister.
Ja, zeker! En gezien de vredesr^^inde
gevoelens van M. Van
Cauwelaert, zijn gehechtheid aan
den Volkenbond, zal hij ook zijn:
een katholiek - Vlaamsch - Belgisch
- Europeesnh - internationaalvoelend
minister.
De «Gazet van Antwerpen» had
dit in haar opsomming vergeten...
VAD cnj
Een p te kort
Conscience had het eens over
een o te veel. In het alfabet volgt
dè p op de o en DE STANDAARD
lei de basis van een nieuwen roman
: Een p te kort :
MAATREGELEN OM DE
CONTROLE VAN FINAN-
CIEELE OER ATI ES TE VER­
STEVIGEN.
Voor een deftig blad als «DE
STANDAARD» een vreeselijke zetfout.
Alarmeerende
berichten
HET HANDELSBLAD schrijft:
DE GEZONDHEID
VAN DEN HEER MARCK
Men had ons de vraag gesteld,
of volksvertegenwoordiger
Marck niet erg ongesteld
was.
Het blad is op inlichtingen uitgegaan
en schrijft:
Wij weten niet waar dit
gerucht zijn oorsprong had
gevonden.
Niets van waar dus? Neen,
schrijft het katholieke blad van
Antwerpen, want M. Marck had
nog zooeven een onderhoud met
minister Janson om over de talenregeling
in gerechtszaken te spreken.
We vreezen, dat het nieuwtje
over de ziekte van den h. Marck
juist in het feit van dit onderhoud
zit.
— Ik zeg: kunt ge me een lucifer
leenen?
EVERYBODY'S.
Schoone annonskens
DE STANDAARD geeft van tijd
plezante annonskens. Zoo lezen we
vóór een paar dagen:
JUFFROUW
vraagt plaats bij priester,
Heer of Dame alleen.
Men vraagt zich af, waarom die
juffrouw absoluut bij een priester
of heer wil zijn, die alleen is.
Desnoods ook bij een dame alleen.
Maar dat gaat u en ons precies
niet aan. Onze medewerker Jojo
heeft haar laten weten, dat hij
«een heer alleen» is. Met belangstelling
zien we zijn verdere avonturen
te gemoet.
En nog een r.nder annonsken:
PRIESTERMEID
nog gediend vraagt plaats
bij priester alleen, kent alb
huiswerk.
Dat noemen wij een okkazie voor
een gezonden onderpaster!
Brandende kwesties
Wat is er een brandende kwestie?
De werkloosheid.
De zaak Stavisky.
Pater Vereecke.
Enz.
HET NIEUWS VAN DEN DAG
heeft een andere brandende
kwestie ontdekt: het gemis aan
waren sportzin.
Het officieel orgaan der kwezels
wijst op den Zesdagenkoers van
Brussel en schrijft dan:
Dit is dus een voorbeeld
waarop niet te veel kan gewezen
worden. Voor het overige
is het echter ook overdreven
van maar altijd «chique» te
roepen, en van absoluut niet
te kunnen verdragen dat er iets
min of meer een zeker regelingske
ondergaat om de
doening wat meer fatsoen te
geven. Het ls eigenlijk het
prachtige sportvertoon dat wij
beoogen.
Ziedetzie! We moeten kunnen
verdragen, dat er een zeker regelingske
wordt getroffen, omwille
van schoon sportvertoon en meer
fatsoen!
Zeker, we moeten even fatsoenlijk
zijn als de politieke artikels in
«Het Nieuws van den Dag».

KOEKOEK
M. PONCELET opent de vergadering
te 2 uur.
M. JASPAR. — Ik ben gelukkig
den heer Van Cauwelaert als minister
te kunnen verwelkoi..en. Hij
is steeds mijn boezemvriend geweest.
HUYSMANS. — Gelijk Sap. Gelijk
Poullet.
M. JASPAR. — En wij hebben
tien jaar samen geijverd voor het
Vlaamsche rechtsherstel.
M. VAN CAUWELAERT. — Ik
dank mijn kollega voor de hartelijke
verwelkoming. (Hij gaat naar
M. Jaspar en geeft hem drie flinke
zoenen).
PISCHER. — Pas op, Huysmans
ziet u.
UYTROEVER. — Dat ls overspel.
HUYSMANS. — Ik kan er tegen.
M. VAN CAUWELAERT. — Hij
heeft mij laten steken. Hij is de
huwelijkschenner!
M. PONCELET. — Geen persoonlijkheden,
mijne heeren! Deze
intieme zaken moet ge in bed afhandelen.
M. VAN CAUWELEART. — Hij
brengt alles op straat. Hij heeft
zich onder zijn naam in de Rotterdamsche
Courant laten zetten.
HUYSMANS. — Frans, dat is
niet fair van u. Ik zie er toch zoo
proper uit als gij, al draag ik geen
baard.
M. VAN CAUWELAERT. — In
leder geval ben ik blij een tijdje
naar Brussel te komen, zoo zal ik
uw leelijke tronie niet meer zoo
veel zien.
Waschdag by de kooiddanseiv
HUYSMANS. — Frans, zooveel
haat! Daar is liefde mee gemoeid.
Maar eerlijk gezegd, ik ben ook blij
dat ge wat bezigheid zult vinden te
Brussel. Want in den Antwerpschen
gemeenteraad waart gij ook
geen kat om zonder handschoenen
aan te pakken.
M. DE BROQUEVILLE. — Laat
ons nu vlijtig aan het werk gaan
mijne heeren, om de demokratie te
redden.
M. RUBBENS. — Van demokratie
gesproken, weet ik er alles van.
Ik heb wel te verstaan niets tegen
mijn vriend Van Cauwelaert, maar
ik had ook niets tegen mijzelf.
M. DEVEZE. — Men kan niet alles
hebben, zijn vrienden en zich
zelf in de regeering.
M. RUBBENS. — Ook protesteer
ik niet. Ik trek mij gaarne terug.
ANSEELE. — Juist, daarin bestaat
trouwens uw politiek. Gij
trekt uw woord terug als gij gezworen
hebt, gij trekt u programma
terug als de reaktle er niet van
wil. Gij trekt u alleen niet terug
als er kaaksmeten uitgedeeld worden.
M. HEYMAN. — Pardon, de
kaaksmeten zijn dezen keer voor
Carton de Wiart geweest.
CARTON DE WIART. — En lk
ben er fier over. Ik heb mij vrijwillig
teruggetrokken en in talrijke
redevoeringen heb ik sedertdien
reeds aangetoond dat lk nuttig
werk verricht heb in de regeering.
M. PIERLOT. — Ik vraag het
woord om als nieuwe minister mijn
eerste indrukken weer te geven.
M. PONCELET. — Excuseer,
mijnheer de Minister, wrj zullen
voor deze mededeeling de volgende
week drie bijzondere vergaderingen
beleggen met morgen- en
nachtzittingen. Vandaag hebben
hebben wij nog ernstig werk te
verrichten.
M. DE BROQUEVILLE. — Wij
zouden namelijk een nieuwe volmacht
willen om het herstel voort
te zetten.
SOUDAN. — Zouden wij onsmiet
eerst een beetje bezig houden met
het onderzoek naar de schandalen?
JASPAR. — Waarom? Alles gaat
om ter best. Er is op niemand iets
te zeggen. Wij hebben de eer in
een land te leven waar geen Staviskys'
hun perten uithalen.
M. DELILLE. — En de heer Petitjean.
HUYSMANS. — Dat is een flauwe
lollekesheer. Zooals zijn naam
het aanduidt doet hij alles in het
klein. Ik zou op die zaak niet verder
ingaan. Het is geen misdaad
geweest, het is alleen maar... lichtzinnigheid.
M. DEVEZE. — Al die schandalen
toonen echter aan dat het veel
beter is het geld te besteden aan
de landsverdediging dan aan financieele
zaken.
M. COELST. — Er zijn ook
schandalen geweest in de ouderdomspensioenen
en in den werkloozensteun.
De socialisten mogen
dat niet vergeten.
UYTROEVER. — Ge moogt er
van spreken. Daar zijt ge rap genoeg
bij. Ge ziet de zeventien
frank in de handen van de arbeiders,
maar ge ziet den check niet
in uw eigen portefeuille.
M. JASPAR. — Tegen wien hebt
ge 't? Ge moet duidelijke taal
spreken.
UYTROEVER. — Laat ons naar
de handelingen van de financiers
hetzelfde grondig onderzoek instellen
als in de gevallen der pensioenen
en dan zullen we beiden met
kennis van zaken kunnen spreken.
M. DE BROQUEVILLE. — Geef
ons de volmacht en wij zullen al
les onderzoeken.
M. RUBBENS. — De kristen-demokraten
geven de volmacht niet
meer...
M. JASPAR. — Dan...
M. RUBBENS. — Tenzij wij er
anders over beslissen.
— Zeg, vergeet vooral niet zijn loudspeaker
mee te nemen!
(RIC ET RAC).

10 KOEKOEK
Brieven van Pierken
Oover monsters en ooli
' — Ebde gezien da de faaterlantschge
kragtprestasie die haar op de pieste
van Onkerzeele afspeelt ne folgelinch
gevonden eeft in Schgotlant?
— In Schotland, Pier? Daar hebben
ze 't monster van toch Ness. Dat is al.
— Zust. Maar in Onkerzeele ebbe
z'er nu ook een zoojals bleikt uit de
ferklaarinch van miss Berthonla die
tgeluk gehat eeft van dit monster mee
eigen oochen te moogen aanschgouwen
en tis nu de kwestie ofdater geen middel
zou kunne op gefonde worden van
malkander te ferstaan om ne keer te
ferwisselen en tzeeserpent uit Schgotlant
ier te laaten optreeden ln d'uitoefeninch
van zrjn beezigeeden.
— Maar waar het onderbrengen?
— Ze zouwde tbeifeurbeelt zijne snij
kunne laate gaan in d'olle die op dees
mooment een proodukt is geworde van
nassenale vermaarthijt en waardat
hem zeeker nie zouwt anbeeteere aangezien
dater tgezelschgap zouw finden
van ferschgeldene koolezas die ulder
gespiesjaleaeert ebben in dienen
aart lekei.
— Pier, er worden tegenwoordig
maar al te veel lollekens uitgekraamd
op rekening der olie!
— Tis tgeen da mrjn faader ook
meent. Stelt u foor da hij gisteren
Uit Tsapeurken buitestuikt en da de
Jonges op tstraat hem ferwelkoome
mee de kreet van oliepuDe! Tgeen da
froecher het kenmerk was van de
deftlche burgers die uldere neevenaaste
de pennink jongdegen zal weldra als
een smaadelijk ferwijt aanzien worde
en tis genoech dade tsenaaves aan u
freuchde ultinch geef onder tsinge van
«olie! hola!» om dlerekt bij meneere
te moete koomen... Zouwde op den
duur nog weete oedade u movi draaje
teegewoordich en bij wie dade tebiegte
moe gaan? De woorden zijn geleik ne
koefer mee ne doobele bom, ge kunter
al ln vinde wadade wilt en selfs den
diksonair is ne meer te fertrouwen.
Oe noemde gij beifeurbeelt een foorwerp
waardade kunt door zien?
— Een doorzichtig voorwerp!
— Seesa! Perleede weeke zecht den
* Broeder teege mij: nomeer mij ezoo ne
keer een foorwerp. Ewel zech ik een
sleutergat! Stelt u voor dak voor da
woort agt daage konzee zonder solde
gekreegen eb en dat daaraan te danken
ist dak tplezier eb van u heeden te
moogen ontmoeten.
— 't Plezier is voor mij, Pier. Want
dank zij uw zeeserpent, uitrekbaar als
een akkordeon, heb ik teminste mijn
hoekje volgekregen.

MAX, DIKTATOR !
O, Max, Gij groote burgemeester, —
Ik steek het onder struik noch heester,
Dat ik met eerbied en ontzag
Mij blind staar op uw sterk gezag.
Wat staat ge ver en hoogverheven
Bij al Uw burgemeestersneven,
Die ploeteren in dorp en stad
En kruipen voor den Staat, zoo plat.
Gij neemt op eigen kracht besluiten
En werpt ministerseischen buiten.
Wat is voor U de deputatie?
Een groote nullen-incarnatie.
Wat is voor U de Belgenstaat?
Een schim, waar Brussel over gaat.
Gij meent: «Wie zou het durven wagen,
Mij en mijn kapitool te plagen?»
Gij voelt U als een sterke God,
Beschouwt de wetten als een vod,
Wanneer zij in Uw kraam niet passen
En noemt Uw bazen slechts paljassen.
Gij duldt kontrool noch tegenspraak
En doet Uw zin maar luk of raak.
Wij, lieden uit provinciekrochten
Wij weten dat z' in Brussel mochten
Het beste nemen. Wij de rest.
Wie 't dichtst bij 't vuur zit, warmt zich 't best.
Voor Brussel heeft men andre maten
Dan voor provinciemagistraten.
_ _ _ KOEKOEK _ _
Berijmde schelmerijen (104)
Het is wellicht daarom, Mijnheel
Dat gij dictatort, meer en mfeer.
Zoo liet gij de neutrale zone,
Waar onze Kamerleden tronen,
Door Uw kollega's niet betreen,
U steunend op de wet alleen;
Maar onze brave fraternellèn,
Die mochten de ministers kwellen
En in die zone wandlen gaan.
Toen troit dfe wet U niet meer aan.
Men wil U anderzijds beletten
Een brugje aan den kant te zetten.
Gij vaa?t Uw broek aan zulk geblaf
En breekt het brugje toch maar af.
Gij hebt dus alle eigenschappen
Om als dictator op te stappen
En, daar men in ons Belgenland
Juist een tekort heeft aan zoo'n kwant,
Zoo zijt grj zeker aangewezen
Om, samen met een paar Deveezen
Den thans vervloekten, rotten boel;
Te voeren naar een hooger doel.
Hoe schoon zou 't klinken, hé: Dictator!,
Of beter nog: Max-Imperator!
Gij wint dan, wees er zeker van,
De liefde ja, van alleman;
Want drillerij «a la baguette»
Wil ieder, zelfs... een Mistinguettte!
Is Van Cauwelaert de nieuwe minister ?
En
Wü stellen de vraag met een verbitterd
gemoed. Verbitterd, maar vastberaden.
Als er oorlog van komt, dan
zullen de Hollanders ons op hun weg
ontmoeten.
Ziehier de feiten, die wij aanklagen.
De Nieuwe Rotterdamsche Courant,
die niemand zal verdenken, van lichtzinnigheid,
bracht de vorige week een
portret, waaronder men lezen kon :
De nieuwe minister Frans Van Cauwelaert.
Het portret zelve was echter onmiskenbaar
dit van Camille Huysmans.
Vermits de Botterdamsche Courant
geen lichtzinnig blad is, meet deze verwisseling
MET OPZET zijn gebeurd.
• * *
Wü noemen dit opzet kortaf : Onduldbare
Inmenging van Holland in
de Binnenlandsche Aangelegenheden
van België.
En wat onduldbaar is zullen wü
niet dulden.
De smaad door het Kad ons land
aangedaan, kan slechts uitgewischt
zoo ja, waarom njet
worden door het afstaan van Zeeuwsch-
Vlaanderen en Hollandsch-Lamburg
aan België.
En als wü deze beide streken weergekregen
hebben zullen wü korte metten
maken met de rest van Holland.
* • •
Waarom heeft de Botterdamsche
Courant Van Cauwelaert verwisseld
met Huysmans? Hadden zij het portret
van Toet-ank-Amen of van emir
Paysal gegeven voor den nieuwen minister,
men had kunnen gelooven aan
een vergissing.
Doch neen, men gaat Camille uitzoeken.
Waarom? Omdat men weet,
of liever omdat men hoopte dat Frans
Van Cauwelaert dezen verraderlijken
steek in zün aangezicht niet zou overleven.
Aan Van Cauwelaert zeggen,
dat hü een olifant, of een rat is, zou
zün koude kleeren niet geraakt hebben.
Maar zeggen dat hij een en dezelfde
verrader is als Camille Huysmans,
dat was van aard om hem een
geraaktheid te doen krijgen.
22
• •
De vergissing (??) van de Rotterdamsche
Courant is een bepaalde aanslag
met voorbedachten rade tegen
een Belgisch minister in funktie.
Wü zullen niet zwijgen tot België
eerherstel heeft geëischt van Holland.
• * *
Het is waar, dat in een volgende
uitgave van de Rotterdamsche Courant
het portret van Camille werd vervangen
door een portret van Frans,
met een nota van verontschuldigingen.
Meent het blad werkelü'k op deze
wijze zün flater te kunnen goedpraten?
Dit herstel van de waarheid is integendeel
een bewijs te meer, dat de
verwisseling met kwade bedoelingen
is geschied.
Ziedaar de feiten. Maar kleine oorzaken
hebben soms groote gevolgen.
Holland zal het weldra ondervinden.
Wat ons betreft, wij hebben ons in
verbinding gesteld met de Legions Nationale®
om de middelen te beramen
tot het wreken van den smaad die ons
werd aangedaan.

KOEKOEK
Oproer te Gent onder de figuratie
van het monument der gebroeders
Hubertus en Johannes Van Eyck
Verhaal
VI.
Daar gekomen richtte Laurent het
woord tot Lieven Bauwens:
— Goeden dag, waarde heer Bauwens!
Met allen eerbied groet ik u!
— Wel, wie we daar hebben!... Dag
meneer Laurent! zei Lievens Bauwens
verrast, insgelijks mijn beste groeten!
Waaraan heb ik het genoegen van uw
bezoek te danken?
— Naar ik hoorde is er iets op til
met de gebroeders Van Eyck, en gaat
het hier zoo levendig toe, dat ik er
werkelijk naar verlangde een en ander
desaangaande van dichtbij te
zien. Mag ik u dus om een plaatsje
in uw tuintje verzoeken voor mij en
myn gezelschap Ook mijn getrouwen
hielden er aan het gebeuren van meer
nabrj te kunnen aanschouwen.
— Welzeker, antwoordde Bauwens
gulhartig, met zeer veel genoegen!
Stapt allen maar gerust over het hekje
en kiest allemaal maar zelf het
plekje uit dat u het geschikst voorkomt.
Geneer u niet, bekommer u
maar niet om de planten, de komende
week komen er toch nieuwe!
— Ik dank u van harte voor de verleende
gastvrijheid, meneer Bauwens,
sprak Laurent, ik houd me bij gelegenheid
tot wederdienst bereid en meteen
klauterde Laurent en zijn gevolg over
de ornheining.
— Doe alsof ge thuis waart, zei Bauwens.
Gelieve my echter te verontr
schuldigen, dat ik u zoo van uit de
hoogte toespreek, maar ik kan bezwaarlijk
naar beneden komen.
— Biyf gerust op uw voetstuk, meneer
Bauwens, gaf Laurent hem ten
antwoord, die hoogte zal u wellicht
nooit beter van pas gekomen zijn dan
by deze gelegenheid. Bovendien is er
een spreuk die luidt: «Wie op zekere
hoogte staat moet de laagte vermijden.»»
wy zullen ons hier wel behelpen,
ze hebben plaats genoeg om
ons met z'n allen op de uitkijk te zetten.
En zich tot de zynen wendend
vervolgde hy: Vader Dicgenes, meisjes
en jongens, kiest maar zelf 'n
plaatsken uit dat bevalt. Ik zal me
hier met den rug tegen het voetstuk
stellen.
Zoodra dit bezoek by Lieven Bauwens
door de omstanders werd opgemerkt,
ging het van mond tot mond:
— Kijk, daar is papa Laurent met
zyn huishouden ook!
By de omstanders was er een die
vroeg:
— Zouden ze Laurent en de zijnen
ook willen verdrijven?
— Wel neen, was het antwoord van
een ander, ze zijp uit nieuwsgierigheid
door SINT
en vrijwillig naar hier gekomen. Meneer
Laurent stelt natuuriyk ook belang
in het wedervaren der gebroeders
Van Eyck. Ze zullen het verdt'-kelingen
niet gemakkeiyk hebben.
Met die «ze», werd natuuriyk de
openbare macht bedoeld. Op dit
oogenblik horde men weer het klankrijk
stemgeluid van den kommissaris
die de Van Eyok's en de figuranten toeriep:
— Kort en goed, wit zyt grjlie voornemens
! ?
— Van geen duim breed aan onze
vrijheid te laten tornen! riep Tseef.
Het steenen verhoog waarop wy staan
is wel eigendom der gemeenschap,
doch wy, onze lichamen, behooren niemand
anders dan ons zelve!!
— Ge zyt 'n hoop oproerlingen, 'n
bende sta in de weg's! kreeg hy van
den kommissaris ten antwoord.
— Hawoert! schreeuwde het volk.
— Allez, maakt het kort, bromde de
politiechef. Als Hubert Van Eyck de
aanleidende oorzaak is van dezen opstand,
dan moet hij óf tijdelijk óf voor
goed hier vandaan!
— Waarheen? vroeg Johannes.
— Dat moet hy weten! replikeerde
de Kommissaris. Waarheen kan my
niet schelen!
— Afgedaan! riep Tseef met vollen
nadruk. En zioh tot zyn deelgenoten
wendend sprak hij verder: Vrienden,
wij allen gaan hier vandaan, verlaten
deze grondvesten, en zweren plechtig
dat, indien wy hier nog ooit weerkeeren,
het niet zonder een der gebroeders
Van Eyck zal zyn!
— Wy zweren het! kon het plechtig.
— Komt, gezellen en gezellinnen,
vervolgde Tseef, schaart u rond onze
groote meesters en leiden wij hen in
stoet naar het groote stadspark by
meester Claus!
Dreunend weerklonk het over het
pleintje:
— Hoera!!! ja, naar meester Claus!
En zich dan tot de menigte richtend
sprak hy krachtig: Gy Vlaamsche
volk, indien gy nog een greintje waardeering
gevoelt voor waarachtige groote
kunst in Vlaanderen, voor de kunst
die tot uw ontvoogding leidde en u beroemd
maakte, indien gij zelf niet heel
en al wilt ten onder gaan in den slemvan
het geestdoodend mercantilisme,
het uitbuitend winstbejag, staat met
ons dan óp tegen de moordenaars van
wat nog schoon en grootsch is en kan
zijn in Vlaanderen! De schoonheid alléén
veredelt een volk! Door schoonheid
verwierf Vlaanderen zyn wereldroem!
Komt allen mee ook ter ver-
B A V O
heerlykheid der beide Van Ecyk's!..,
Lang zullen zij leven!!
Een wijdgaltnend «Hoera!» volgde er
op Tseef's toespraak. «Heil de gebroeders
Van Eyck!! Weg met de verdelgers
van onze kunst! Aan de galg met
de moordenaars der Volksveredeling!!
werd er geroepen, terwijl de massa in
haar deinende beweging den indruk gaf
van 'n golvende zee.
Hubertus en Johannes Van Eyck
met de kinderen, vrouwen en mannen
van hun gevolg, stapte statig van hun
verhoog, voorafgegaan van den engel
Gabriel die van zyn muur vliegend,
als een arend eenige cirkels boven
het monument en de menigte had gemaakt.
Zy stelden zich in groep gereed
om van uit de Limburgstraat te
vertrekken.
Zij werden gerangschikt ("oor Tseef,
die zoowat den dienst van ceremoniemeester
waarnam.
Aan het hoofd van den stoet: de
Engel Gabriel met een kroon in de
linker en een bazuin in de rechter
hand. Af en toe spreidde hy zijn wonderschoone
vlerken uit. Achter hem
schaarden zich de vrouwen en kinderen,
de guirlandes dragend.
Dan de gebroeders Van Eyck, die
het midden hielden, en daarachter de
mannen die het boek en palet van hun
meesters droegen.
Tot teeken van vertrek riep Tseef:
— Voorwaarts nu en met vertwyfelenü
De volksgeestdrift steeg ten top,
waaraan te zien was dat de massa zich
by die betooging zou aansluiten.
Opeens hoort men de Figuratie in
koor een strydiied aanheffen op de
muziek van «Le chant du départ» van
Méhul, dat ongeveer als volgt luiddej
«Vlaam en Waal op ten stryd!
Voor onze idealen.
Voorwaar 't is nu de hoogste Ujd.
Onze wil maakt ons vry!
Wij zyn niet te verslagen -n
En wie ons tarden durft die byten
[wij!
Wij laten ons door niemand dwingen.
Men vindt ons steeds gereed 1.
Om schoonheid, menschrecht
[t' ontwringen.
Wij zweren trouw dien eed!
Vrijheid en Kunst roept ons, gezellen,
Waarvoor wy hebben alles veil!...
enfc
Onder het zingen van dit lied zette dt
stoet zich in beweging, gevolgd doof
duizenden deelnemers, langs de Vlaan»
derenstraat, het Wilsonplein, de Die»
rentuinlaan, den weg op naar hel
Park.

Uit het leven van den Platte
Onder al de mistige dagen die wc
den laatsten tijd gehad, hebben, liep
nu eindelijk toch eens een dag dat
de zon door de wolken brak. Niet zoodra
was er een lap blauw van den
hemel bloot gekomen of de kameraden
van den Platte, die zich anders
thuis koest achter de kachel zaten te
warmen, kwamen naar de kaai afgezakt
om zich te vergewissen of de
Schelde nog altijd langsheen den ouden
burcht van Antigoon zaliger gedachtenis
stroomde.
De Platte was natuurlijk ooi: op
zijn post en hü had deze gelegenheid
met des te meer geestdrift waargenomen,
daar hij den vorigen avond met
een gardevil was blijven plakken, in
de late uurkens was thuisgekomen en
nu een fameuzen kater had, zoodat
een beetje frissche lucht hem denkelijk
goed zou doen...
En zoo had elkeen dan ook weer
wat nieuws te vertellen.
De eerste die het woord nam, was
Sjarel, een rosse, met een glazen oog.
— Mijne vriend Lowie ligt in het
gasthuis, zoo begon hij. Vf&r gebroken
ribben : die komt toe!
— Wat is er dan mede gebeurd?
— Wel den dag na verloren Maandag
stond Lowie, die metsendiender
van beroep is, op een stelling te
werken, drie verdiepingen hoog. Den
vorigen dag had de jongen hier en
daar zün nieuwjaar gekregen, een
pint en een sigaar en Lowie is ook
Iemand die in de staminees nogal wat
kennissen heeft zitten. Enfin, den
dag na datum voelde hü zich niks lekker,
maar hij dierf niet wegblijven op
het werk uit schrik te zullen worden
afgedankt.
Toen kreeg hü plots een draainis.
Hü stuikte voorover en viel in de
ruimte. Gelukkig kon hü zich aan
een touw vastklampen die, ik weet
niet om welke reden, daar toevallig
gespannen was.
De makkers riepen :
— Houd u vast, Lowie, we gaan
een leer halen.
Ze kwamen met een ladder, maar
ze was te kort en toen riepen ze terug
:
— Geduld, Lowie, we gaan een ander
leer halen.
Lowie hing daar te zweven boven
aaide. Eensklaps liet hü het touw
60hieten en kwam op de straatsteeuen
neer.
Men snelde hem ter hulp.
Eén van de mannen vraagde daarop
:
— Maar Lowie, waarom hedde de
koord toch niet vastgehouden? Waart
ge te moe?
Lowie keek met flauwe oogen naar
lün werkmakkers op en fluisterde :
— Ik was bang dat de koord zou
gebroken zü'n...
Daarop nam Jef het woord...
— Ik weet niet, zoo ving die te vertellen
aan, of güüe in de Kempen
het mooi dorp Savelkoei kent, eigen­
lijk is het geen dorp, het is een gehucht,
maar er staat toch een hotel,
want de omstreken zyn daar verdomd
mooi en 's zomers komen er veel toeristen
uitblazen.
Verleden Zomer, in de vakantiemaand,
was er op zekeren dag een
Engelsohman met zün familie afgestapt.
Het leken rüke boggers, schoone
valiezen en er was een kindermeid
om op de kinderen te letten.
Ze hadden cok hun eigen auto bü.
Ze waren nét op hun kamer, toen
de Meneer naar beneden kwam gestormd
met een vertrokken gezicht.
— Dubble You see, riep hü!
Hü vroeg naar de W.C.
De baas van het hotel, die al blij
was dat hü de Hollanders kon begrijpen,
wist niet wat de heer verlangde.
De Engelschman had schoon te
zeggen :
— Dubble You see...
De andere aanhoorde hem, of het
hem eigenlük niet aanging.
— Dont'you speak English?
— Wacht wat, zei de baas.
Hü riep :
— Jantje!
Jantje, dat was een neef van hem,
een ventje dat in de stad op school
ging en in de oogen van oom doorging
voor een geleerden bol.
Jantje kwam.
De jam herhaalde zün vraag, daarbü
een gezicht trekkend of hij kiespijn
had, want dringend was blükbaar
de nood.
— W.C? W.C?
Jantje dacht even na en zei dan
triomfant :
— Meneer spreekt Duitsch. W.C.
Dat beteekent Waldcappelle, de kapel
in het bosch.
En zich met venblUd gelaat naar
den Engelsohman wendend, zei hü :
— Inderdaad Meneer, dat is hier
vlakbü, in het bosch. Een vierhonderd
meter loopen. Het is een aardig
gebouwtje, er is plaats voor drie honderd
menschen en als ge het vraagt,
zullen ze het orgeltje cok wel bespelen,
dan hebt ge muziek...
Daarop sprak de derde aanwezige.
Het is me zelf overkomen. Het was
op 't laatst van den oorlog. Ik ver
diende galant mün kostje met smok
kelen. Op zekeren dag zit ik in den
trein op Esschen, want ik had een
nieuwe lading in ontvangst te nemen
bü de grens.
Ge weet, het was toen volop de tijd
van de zwarte boonen en het komiteitsvet
en tabak was er niet meer te
krügen, tenzü van dien tabak die op
de boomen groeit...
— Of achter de hespen van een
paard, op de grond, voegde de Platte
er aan toe, die tot dan toe gezwegen
had.
De andere vervolgde echter onver
stoord :
— Ik reisde tweede klas. In mün
wagen had ook een Duitsche officier
plaats genomen, 't Was er ééne van
de oude garde, een echte üzerbUter,
met norsche trekken.
Als de trein pas in gang was, haalde
ik me daar een sigaar boven water,
echte tabak, Iets puiks. Ik rook
er eerst eens aan om den Pruis te
tarten. HU kreeg me in de gaten.
— Nicht rauchen, beet hü me toe.
— Ik rook niet, antwoordde ik met
een heimelük lachje.
Daarop haalde ik mün pennemes
uit mün zak en sneed het puntje van
mün sigaar.
De Pruis vloekte en zei dan, bits:
— Nicht rauchen. Verboten.
— Maar waarde heer, zei ik op zoetsappigen
toon, ik heb heelemaal geen
lust om te rooken.
— Ja, maar ge maakt aanstalten
om te rooken...
En ik stak de sigaar weg, ln myn
zak.
De Pruis haalde daarop een krant
voor den dag.
Een oogenblik verdiepte hU zich ln
de lektuur. Toen haalde hü zün pennemes
uit zün zak, vouwde de krant
op zün knie en sneed er een stuk af.
Nu was het mün beurt om eens Iets
te zeggen.
Ik sprong recht en beet den ÜzerbUter
toe :
— Nicht sch...zen!
— Ion werde nicht sch...zen, wedervoer
de officier.
— Neen, maar ge maakt toch aanstalten!
Zoo was het dan de beurt van den
Platte geworden om eens wat te vertellen.
— Ik ben bü den doktoor geweest,
gisteren, zei hü met een triestig gezicht.
En dat ls slecht verloopen. Ik
kom binnen en vóór ik een woord heb
gezegd kükt die me in het kalk van
mün oogen.
— Water eens in een flesch, voegt
hü me toe.
Ik doe het.
De dokter verwüdert zich met de
flesch en na vüf minuten is hü terug.
— Meneer, zegt hü, ge hebt suikerziekte.
— Is dat erg, doktoor?
— Als ge u verzorgt dan kunde
daar honderd jaar mede worden.
— En wat ls dat eigenlük?
— Ge hebt te veel suiker ln uw
blced.
— Is dat suiker gel Uk andere suiker?
— Ja en neen.
— Geluk klontjes-suiker?
— Zoeter.
— Geiyk kandü?
— Nog zoeter...
— Pot verdomme, doktoor, dat is
een desillusie!
— Waarom dat jongen?
— Wel ik heb altüd gedacht dat de
meisjes me zoo lustten, omdat lk he;
zoo goed deed, maar nu begin ik te
gelooven dat ze er alleen op verlekkerd
zün geweest, omdat ze van snoep
hielden...

KOEKOEK 15
JOZEF RECHT
EEN NORMAAL MENSCH
— Hoe hij nadenkt, prevelde Alida.
Maar eensklaps richtte Jozef Recht
het hoofd op. Er was een licht in zrjn
oogen gekomen. Blijkbaar had lrtj gevonden
wiat hij sedert eenigen tijd met
zooveel inspanning zocht. Het hart van
Alida popelde in haar boezem, zoodat
haar rechterborst er bekoorlijk van aan
't bibberen ging.
— Hij heeft zekei een vondst gedaan,
murmelde ze.
En Jozef wendde 1 u het hoofd om,
klapte in de handen en riep:
— Garoon, een taifteok américainü
En hij wreef zich in de handen, verlost
van een moeilijke kwestie.
Alida trok haar man bij den arm
mee, bij Jozef Recht.
— Wei, wel, zei ze opgewekt, wie we
hier hebben, Jozef! Herkent ge mij
nog?
— Sedert den tijd... stotterde Jozef
Recht.
— Tk ben Alida, zei ze. Uw schoolkameraad.
De vreugde van Jozef Recht scheen
maar matig, want hij keek naar
Schoeppe en wachtte.
— Dat is mijn man, zei Alida.
— Aangenaam.
— Aangenaam.
— Zet u een oogenibliik, zei Jozef
Recht beleefd. Tk ging juist den innerlrjken
mensch wat versterken. Stoort
het u niet dat lk eeh Amerikaansch
biefstuk eet?
Alida en Schoeppe gingen neerzitten
aan de tafel van Jozef Recht.
— Geen Engelsche saus! riep Joaef
nog den kellner achterna.
— Geen Engelsche saus? vroeg deze
verbaasd. Wat beteekent een Amerikaansch
biefstuk zonder Engelsche
saus, Pransch mosterd en...
— En Zwitsersche kaas, vulde Jozef
Recht aan.
— Ja, Ja, zei Schoeppe om het gesprek
ln te zetten, de keliners houden
er tegenwoordig voor alles hun eigen
meening op na.
— Gelijk wij, zei Recht nogal kort
af.
Op datzelfde oogenblik werd Schoeppe
Iets gewaar tegen zijn beenen. Het
was duidelijk het been van Alida dat
Iets anders zocht. Hij hield zich stil,
omdat hij nooit de zaken geweld wilde
aandoen tenzij in uitersten nood.
Ze spraken nu over koetjes en kalfjes.
Maar Schoeppe merkte op, dat
Alid* en Jozef nogal gewrongen zaten.
ZIJ hadden zich blijkbaar ln een moeilijk
parket gestoken met die beenen.
Doch Schoeppe sprak maar door,
om die beide menschen niet nog meer
ln ongelegenheid te brengen. Hij I
sprak en sprak, stelde de vragen en.
gaf de antwoorden. Tot hij eensklaps
ophield na een vraag en Jozef Recht
— Ja,'ja Ha? stotterde Recht.
— Daar kunt ge mij toch gerust op
antwoorden, hernam Schoeppe, lk zal
uw vertrouwen niet misbruiken.
Jozef stootte den voet van Alida van
zich af, en zocht een antwoord:
— Wel, eerlijk gezegd... ik weet het
niet...
— Hoe, ge weet het niet? zei
Schoeppe.
— Nee, 't is te zeggen, dat hangt
er van af.
— Dat hangt er van af? Ge weet
niet of ge een auto hebt?
— O, haha, o ja, ge vraagt mij of
ik een auto heb? Neen, ik heb geen
auto.
— Waarom met? zei Schoeppe
eenigszins brutaal.
Want hij vond het tenslotte vervelend.
En wat kwam die meneer met
zijn vrouw aanvangen Indien hij geen
auto had.
— Tk heb geen auto: excuseer mij,
zei Recht bedremmeld.
Alida trachtte den toestand te redden:
— Meneer Recht heeft misschien een
machine die met olie moet gesmeerd
worden?
Schoepe en Alida keken beiden
Recht aan, die met begreep waar zij
naartoe wilden.
— Neen, zegde hij, ik heb geen machine.
— Geen naaimachine? Geen drukpers?
Geen stoomketel?
— Neen, zei Recht. Maar... wacht
eens... ik heb een pannemes dat verroest
is en moeilijk toegaat.
— Dat ls flauwe kul, brieschte
Schoeppe eensklaps. Gij houdt mij
voor den gek. Kan ik u olie leveren
voor een pennemes? Of ge zoudt misschien
de olie voor niets willen. Zoo,
zoo, meneer 20u gratis olie verlangen!
En wilt ge er mijn portefeuille bij?
En misschien zou ik u ook nog mijn
vrouw voor niks moeten geven op den
hoop toe?
— Bonpapa, ge hebt beet! I
(DUB. OPTN.)
Alida wierp haar armen om zijn
hals.
— Lieve man, zei ze, ge zoudt mij
toch niet verdenken. Maak u niet
boos. Meneer Recht heeft het niet
kwaad gemeend. Neen, zeker niet! Zooals
ik hem kende toen hü een kleine
jongen was, had hij niets dan hoedanigheden.
Hij was altijd de eerste in
zijn klas. En zooveel hield hij van zijn
moeder! O, ik herinner het mij goed...
Hij zou geen muis kwaad gedaan hebben.
En nu ik mij dat alles herinner,
geloof ik werkelijk dat meneer Recht
het burgerlijk eereteeken van tweede
klasse zou verdienen.
— Dat is wat anders, zei Schoeppe,
die zijn woede voelde zakken.
— Een dekoratie? vroeg Recht, geheel
verwonderd.
— Wel zeker, zei Schoeppe, waar»
om niet.
— Maar ik...?
— Niksmendal! zei Schoeppe. En
dan nog wel de Leopoldsorde verdient
ge. Het kost wat meer, maar gij zijt
veel te deftig voor het civiel eereteeken.
De orde!
— Eerlijk gezegd, onderbrak hem
Recht, ik wensen geen eereteeken.
— Wees maar niet bang, lachte
Schoeppe, het zal u geen schatten kosten.
— Dat hoop ik wel, zei Recht, want
zelfs voor niks wil ik er geen.
Schoeppe was bleek geworden als
een lijk. Zijn twee zware vuisten lagen
sidderend op het tafelblad. De aderen
in zijn slapen zwollen vervaarlijk. Alida
hield haar hart vast al stond een
van haar boezems ln den weg. Recht
keek beurtelings de vrouw en den man
aan.
— Ha - ha! siste Schoeppe. Ge wilt
geen Leopoldsorde! Gij zijt een kommunist
misschien? Gij hebt geen paar
duizend frank over voor een nationaal
eereteeken? Zoo zoo!! Maar ge meent
een andermans vrouw te kunnen aanvaarden
zonder een llntjen in uw
knoopgat! Wel, nondedju, nondedju...
Recht keek rond zich. Hij wilde geen
schandaal. Het stond vast dat Schoeppe
op de hoogte was van zijn betrek»
kingen met Alida.
— Tk wü niemands vrouw! fluis»
terde Recht.
— Te laat! Gij hebt niet meer te
zeggen! Gij zult ridder in de Leopoldsorde
worden of we zullen eens zien!
Zijn stem klonk zoo stevig, dat
Recht er van duizelde.
— 't Is goed, zei hü. Maar laat he$
niet in den Moniteur verschijnen»
want ik heb kennissen die den Mo*
niteur lezen.
(Vervolgt).

16
KOEKOEK
Humor van anderen
H D |