Humoristisch weekblad van "Yooruii,,

More documents

Recommendations

Info

10 KOEKOEK MIJMERINGEN OOVER DE KRIEZIES EN DE DEEKORAASIES — Jongens zeit den Broeder er is iets groots gebeurt in den weereld, waarbij ons kriestelijk hart poopelt van de vreugde! — Teweeten? sgreewden mij. — Wel den Pouws eeft Mussolini gedeekoreert mee, t' ellig spel van de gouwden spooren. Maakt mij daar een sgoon opstel oover en laat mij gerust. — Nondedzuu zeit Teelesfoor is t' al zooverre gezet mee ons lant dat die flaamijnganten die onzen vaaderlandsgen' boodem wilen sgeuren ulder perten gaan speelen in Roome? Ge weet toch wel, dienen gulden spoorenslagt die ale jaaren plats grijpt den 11 Zuulie en zulke wreede verwoestingen aanrigt... — Inteegendeel, wees Ik mijn onbeholpen teegenspreeker teregt, dat is het beste bewijs dat de vlaamsge belgen, nieteegenstande de geslooten deuren van t' buitenlant ooveral ulder versieeten marsandieze weeten kwijt te speelen. Inplaats van te treuren zout ge moeten juubelen zeit ik teegen hem, want als t' ezoo vortgat zal de vlamsge kweste weldra gejeel opgelost zijn in Roome, in afwagting van ier. G' ebt hèt in den tij t wel gezien mee die vlamsge stuudenten die bij den Pouws nen teen onder ulder viejoole gekreegen ebben en al speelende weergekoomen zijn onder t' zingen van de vaatiekaansge juubelmaas: Girre bij! Daarbij zeit ik, als gij een ekononüek oog ebt zult ge zien dat Piejuus ier weeral den voogelpick in de rooze gestekt eeft. Ons lant lijt onder de kriezies en de werklosheit. De mensgen loopen mee ulder ooft onder ulderen arm en droomen van geernartpootten. Moesten ze den tijt niet ebben van daarop te mijmeren en onvaaderlandsge gedagten te koesteren oover steun en andere fienansiejeele dwaalleeren, de kriezies zout fijtelijk niet bestaan. — Dat is diepzinig sprakt Leejonaar mee zijnen vinger in zijnen neus. — Van eigen zijt ik en anders niet. Den Pouws koomt daar een glanzent voorbeelt te stellen die wij niet genoecli kunen najapen. t' Is te oopen dat Mussolini nu op zijnen toer den Pouws zal dekooreeren en daaragter geel zijnen etaa-mazoor, van zijnen ordoonans tot aan zijn stoelkeszetserigge. Dan kan den Pouws weerom beginen gelijk in t' kaarten, elk zijnen toer om den zot booven te haaien. — Potverdeke zugtege Teelesfoor moest gij Heyman en Heyman gij zijn we zouden iets anders zien geloof ik. — K' wil u een-beetjen geloven weedervoerde ik. Waarom zouden de werkeloozen bij voorbeelt elkander niet deekoreeren in plaats van te moeten gaan stempelen en daar in ulderen vrijen tijt naar de stem des oproers te luisteren? Ze zouden elkander thuis gaan afnaaien en onder t' drinken van een glaazeken stoetsgewijs den dag in vreugde en plezier doorbrengen. — Wij eisgen de algemeene en verplighte deekorasse! riept Teelesfoor. — Daarbij aan den prijs dat het lint en de leege konservedoozen staan, bragt Seezar in t' midden... Maar op dit oogenblick werd ons gesprek gestoort door den Broeder die uit zijn miestieke retraite wakersgoot en ons alen, voor ongejoort lawaai, tweehondert lijnen op onzen donder lapte. — Jaja t 'zijn bange tijden zugte Leejonaar en hij bragt zijnen vinger van zijn regter naar zijn linker neusgat oover. 4 W, -
KOEKOEK 11 M E J . L I P P E N S ' J O N G S T E A V O N T U U R E E N L O O P I N G T H E L O O P M E T E E N BISSCHOP Verleden week bad ons geliefd Belgiënland de groote eer een bisschop te meer onder zijn aauurblauwigen loodgrauwen hemel te herbergen. Monseigneur Vaes van de sitdehting Marie-José voor Belgische Kunst te Rome was namelijk naar Brussel overgekomen om er een vergadering van het kunst-fonds voor te zitten. Toen hij dien zwarai arbeid tot een goed einde had gebracht, moest hij naar Anit.werpen vertrekken. Het was reeds laat in den avond én na de vervoerende besprekingen en den warmmakenden wijn zou het een of ander avontuur Monseigneur niet omgevallig zijn. — «Ik ga te voet!» zei hij, en reed-, had hij zijn mantel omgeslagen om eeen wandelingetje langs het Noordstation te maken, toen een niet minder geestdriftige liefhebber hem zijn auto ter beschikking stelde. Terwijl men daarover in geestige palabsrs gewikkeld was, beweeg zich een rillende vrouwensobim langsheen de wandtapijten der vergaderplaats. Twee fonkelende, droom-schoone kijkers spiedden uit een goddelijk snoetje en volgden verlangend al de bewegingen van Monseigneur. — «Als mijnheer de bisschop van de leute houdt, zou hij best den laatsten trein nemen...», raadde hem een andere kunsft-rninnaar aan. De hoog-geplaatste geestelijke wist niet goed wat aanvangen... Hij scheen in vertwijfeling en juist wilde hü vragen om met een naphtebootje naaide Scheldesiad te stevenen, toen d? jonge vrouw, die zich tot nog toe had terug getrokken gehouden, hem naderde. — «Pardon Monseigneur» sprak Be in 't Nederlandsen met een stem, dio aan hst zoetste Italiaansch herinnerde-, «ik ben de dochter van den liberalen gewezen minister Lippens, ik ben Suzanneken Lippens, een uwer vurigste bewonderaarsters. Mag ik TJ om de hooge gunst verzoeken met U op staanden voet naar Antwerpen te vliegen met mijn Pokkertje?» De bisschop voelde zich in den zevenden hemel stijgen en antwoordde ontroerd: — «Natuurlijk, mijn engel, en voor Uw goedheid zult ge beloond worden. Ge zult gezegend zijn en god zien». Lachend stapte het koppel heen en tien minuutjes nadien zette Mej. Lippens haar motor in gang. Ze gaf volle gaze... en daar steeg majestueus in het nachtelijk duister van den avond het vliegtuig op met \.zijn gewijden schat. Door het geronk van den motor, kon Monseigneur onmogelijk zijn pilotin verstaan, maar toch ontspon zich het volgend gesprek. — Houdt ge er van u te laten zweven, mijn kerkprins? — Ja, Suizy, het is de eerste maal dat ik op zoo'n laat uur alleen ben met een vrouw.. — Wil ik eens een looping-the-loop maken, Monseigneur? — Ja, ik weet hoe laat het is. En M. Lippens deed haar toestel een verfcifcalen kring beschrijven zoodat de bisschop in zijn mijter tegen den wand wegdook. Hij dacht, dat het laatste oordeel voor ham was aangebroken en begen luidkeels zyn God en zijn geliefdkoosde heiligen te aanroepen. — «Och, 't is mijn laatste... Laat me zoo niet steirven... Ik heb nog een twintigtal doodzonden te biechten...» In zijn doodsangst bekende hij al maar door zijn misdaden tegen de zeventien geboden. Mej. Lippens had inmiddels haar motor stil gelegd en luisterde aandachtig terwijl ze in zweefvlucht haar .oestei over de wolken deed heen slieren. Toen Monseigneur zijn biecht had uitgesproken, gaf ze hem de absolutie, zoodat hij in zaligen toestand zich onder zijn bank liet wegzinken. Vijtf minuten later bolde de machine veilig op het vliegveld. Maar nog was het avontuur niet ten einde. Uit de duisternis sprongen 5 gendarmen te voorschijn, die met heit mes in de hand en het geweer fcusschen de tanden de beide luchtreizigers omsingelden. — «Geeft u over!» riepen ze heesch van haat. Akelig klonk dis vijfdubbele kreet in den nacht. — «Geeft u over!» riepen ze nogmaals. — «Gent!...» riep Mej. Lippsns terug, die Rodenhaohs gedicht «Sheyssens» van buiten- kent. Maar dat lolleken pakte niet en hst koppel werd bij de lurven gestekt. — «Waar is uw paspoort?» vroeg men aan Monseigneur. ••>•»•• • •• •••»•ín •••••••••• ••>•••• RH DEN ADVOKAAT — Wilt ge mijn oprecht en eerlijk oordeel? — Neen, meester... uw beroepsoordeel volstaat. — «Ik heb hem te Brussel in mijn kerkboek laten zitten». — «Dat telt niet. Hoe heet ge?» — «Monseigneur Vaes». — «Zijt ge getrouwd? Hoeveel kindiers hebt ge?» — «Ik ben getrouwd met onze Moeder, de Heilige Kerk, en al haar kinderen zijn ook de mijne, zelfs Ward Hermans, als het er op aan komt». — «Genoeg leugens! En gü, mejuffsr, waar is Uw eenzelvigheidskaart?» — «Bü mijn papa, den gewezen koning van Kongo, Mr. Li...» — «Zwijg, ge kunt no? straffer liegen. Maar dat baat niet. Wij kennen U! Gij, Monseigneur, ge zijt een vulgair antë-fmilitaristijch Dcmiinikaan, en gij, mamzei, ge zjjt slechts een propagandiste van 't lijdelijk verzet!» Daarmee eindigde deze eerste ondervraging. De gendarmen brachten onze helden weg en sloten ze op in ee'n gruwelijke cel. Snikkend viel Mej. Lippens in de armen van den geestelijke. — «Ween niet, mijn meiiske», troostte de goede herder, «ik zal u een historietje vertellen». En hij begon over de Kuische Suzanna... Toen de eerste morgenklaarte door de traliën hunner krocht scheen, hoorden ze uit de verte paardengetrappel naderen. Het was een oude, bestoven ruiter, die voor de gevangenis stil hield. Hij toonde zijn papieren en onmiddellijk werd hij met groote staatsie bij de beide gevangenen geleid. — «Renfcin!» riepen onze held en onze heldin toen hij in hun cel binnen trad en ze wierpen zich wecnend van geluk aan zijn hals. — «Kalmpjes, mijn tortelduifjes!» sprak hü grootmoedig, «ik ben de heldhaftige ridder, die u verlossen kom!» «Ge zijt het slachtoffer eener vergissing geworden». «Ik had mijn gendarmen last gegeven den anti-niilitaristischen pater Strabtiman aan te houden en in hun ijver hebben zij Monseigneur voor dien dorrdhikaan aanzien». «Maar kom, het was toch in 't belang van 't vaderland!» — «En per slot van rekening was het avontuur niet weinig pleeant!» lachte onze bisschop half devoot, half ondeugend. — «En leve de looping the loop», juichte miss Suzy, terwijl ze zich op haar handen omsloeg. Renikin snoot zijn neus van geluk en na den zeever uit zijn baard te hebben weggevaagd, wreef hij grinnikend aan zijn oog... — «Een stofdeeltje?» vroeg Me], Lippens. — «Neen, antwoordde Renkin heen gaande, ik heb er mijn eigen vinger ingestoken, de onnoozelaard, die üc ben...».
Page 1 and 2: Verschijnt den Donderdag 0.50 Fr. P
Page 3 and 4: KOEKOEK Onze galerij van beroemde e
Page 5 and 6: KOEKOEK 5 Redevoering van Generaal
Page 7 and 8: KOEKOEK 7 De eerste gebeurde te Oha
Page 9: KOEKOEK DENS VERTREKT NAAR DE ONTWA
Page 13 and 14: KOEKOEK 13 AANSTELLING VAN CAMIEL H
Page 15 and 16: KOEKOEK 15 Voorgesteld voor den Nob

Humoristisch weekblad van "Yooruii,,

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?