Lava 14.1 - binnenwerk.indd - CWI

letters ontcijferen die zolang een raadsel voor haar waren
geweest. Ze glom van trots in de schaduw van de citroenboom.
Ze maakte heerlijke linzensoep volgens eigen recept waar
mysterieuze kruiden een vast ingrediënt van vormden. Ik
moest van haar altijd veel citroen in de linzensoep doen,
waarna ze in stilte keek hoe ik de soep, zwetend van de
warmte, opat.
‘Waarom breng je de kinderen niet naar zee?’ vroeg ze mijn
vader een keer in de vakantie. Ze gunde ons een verkwikkende
duik in het azuurblauwe water. Op het strand liet ze
mijn vader mij tot aan mijn hoofd ingraven in het hete zand
wegens de heilzame werking die het zou hebben. Ze zat naast
me en gooide zo nu en dan een kluitje zand op mijn ingegraven
buik en klopte er een paar keer stevig op.
Aan het eind van die vakantie gaf ze me roodgekleurde sokken
cadeau die ze zelf had gebreid van stevig wol. Ik durfde
het haar toen niet te zeggen, maar ik hield niet van rood en ik
wist meteen dat ik de sokken nooit zou dragen. Ik voelde me
erg bezwaard. Veel liever had ik sokken gekregen in de kleur
die op het Perzische tapijt in haar woonkamer overheerste.
Het was een waanzinnig purper dat met fijne penseelstreken
van een meesterschilder leek te zijn aangebracht. Ik was volledig
in de ban van de purperen kleur en staarde vaak
gedachteloos naar het tapijt dat waarschijnlijk ooit in Isfahaan
geduldig met de hand was geweven door een oude Pers,
die geboren was in het atelier waar hij de rest van zijn leven
in groot geluk zou slijten. Ik bedankte haar en zei niet dat de
kleur me tegenstond.
Acht jaar geleden is ze overleden in het ziekenhuis waar ik
tweeëntwintig jaar daarvoor ben geboren. Ik kon tot mijn
ontzetting niet bij haar begrafenis zijn.
Bij het opruimen van haar huisje vond mijn vader een klein
pakketje waarop in kinderhandschrift met een dikke stift
mijn naam was geschreven: MURAT.
Zonder het te openen, had hij het pakketje bij terugkomst
in Nederland aan mij gegeven. Ik scheurde het voorzichtig
open, daarbij het stukje tekst sparend. Er zaten handgebreide
sokken in van stevig wol in dezelfde intense purperen kleur
als van haar Perzische tapijt. Ik drukte de sokken tegen mijn
neus en inhaleerde met gesloten ogen de zware geur van de
wol.
Soms, als het heeft geregend na een warme zomerdag, denk
ik dat ik de geuren van haar tuin ruik en zie ik mijn oma weer
voor me, ze lacht naar me terwijl ze de vijgenboom water
geeft. En dan lijkt een vleugje van haar doordringende
citroengeur een magisch moment boven de geur van de natte
aarde en de uitlaatgassen van de A10 uit te stijgen. Het duurt
maar kort.
Ze is dan heel even weer dicht bij me.
16 Lava 14.1 Lava 14.1 17