Lava 14.1 - binnenwerk.indd - CWI

van gebroken borden, dat was nog het ergste. Na een nacht
vol lawaai en scherven zat hij de volgende ochtend opgewekt
en fris geschoren aan het ontbijt met de vraag of zij haar eitje
hard- of zachtgekookt wenste, alsof zij het was vergeten en
alsof hij het was vergeten. Het eitje vergat hij nooit. Dat was
ook zoiets.
Ze klopte en opende de deur. Hij zat op het bed en draaide de
volumeknop naar links, zachter. Hij trilde, een bijwerking
van het antipsychoticum. Hij beeft meer dan hij leeft. Onwillekeurig
dacht ze aan dat zinnetje uit een vertaling van Brels
‘Ce gens lá’.
‘Dag’. Hij klonk mat en z’n ogen lagen diep in de kassen,
maar hij zag er niet ziek uit. Hij was bruinverbrand en wekte
nog altijd een Rik Felderhofachtige indruk van welstand. Hij
was vermagerd. Ze had hem anderhalve maand niet gezien.
‘Hoe gaat het, pa?’ Pieter had exact zijn stem.
‘Dat doet er niet zoveel toe, ik ga dood en jullie vinden mij
gestoord. Ik heb het net gelezen.’ Zijn dossier lag verspreid
over de grond. Ze sloot haar ogen. Uitzaaiingen in de stembanden.
Nu pas hoorde ze wat de dokter haar al had verteld.
Hij vervolgde zacht: ‘Ik ben officieel een gevaar voor mezelf
en mijn omgeving.’ Hij stond op en liep driftig trillend naar
het raam. ‘Ik sluit mijn leven opgesloten af. Godverdomme.’
Ze voelde dat hij haar aankeek.
Hij probeerde te schreeuwen. ‘Alle liefde die ik had zit in
jullie. En nu dit.’
Zijn stem trilde. Hij wilde verdergaan.
‘Kappen, pa.’ Pieter had dit keer weinig stemverheffing
nodig om zijn vader te overschreeuwen.
Hij zweeg. Haar ogen waren droog. Ze had geweten dat het
zo zou gaan. Ze had het simpelweg geweten. Daarom wilde
ze ook niet komen. Thuis zou ze wel huilen misschien, niet
hier. In tranen zit altijd iets van liefde.
Ze opende haar ogen.
Hij liep terug naar z’n bed en ging zitten. Het laatste nummer
was afgelopen en na de elektronische klik die een cdspeler
geeft wanneer de cd ten einde is, was het echt stil.
Alleen hun ademhaling.
En het gedempte geluid van voetstappen van de verpleging
die op de gang voorbijliep. Vijf minuten, tien minuten. Een
kwartier. Hij was verkouden, merkte ze. Ze zocht naar een
zakdoek.
20 Lava 14.1 Lava 14.1 21