Evaluatie 18 jaar schepen Jaak Brepoels - Leuven

Een voorlopige balans
Na 12 jaren oppositie (1983-1994) kreeg ik van kiezer en partij de kans om het nieuwe Leuven vanop
de eerste rij samen met andere enthousiaste collega’s mee vorm te geven. Historici zullen ooit
oordelen of deze Tobback-jaren in de kroniek van Leuven met stip zullen aangevinkt worden.
Er waren leuke momenten. In 1996 ving ik nog bot met het Urban Pilot Project (Europees geld voor
de stationsomgeving). Achteraf bekeken misschien wel goed ook want de randvoorwaarden waaraan
voldaan moest worden, waren niet van de poes. Ook zonder dat geld schoot de vernieuwing van de
stationsomgeving bijzonder snel (misschien zelfs sneller) uit de startblokken. Naar Vlaamse
subsidiëring hengelden we in 1998 met het Mercuriusproject (herwaardering Mechelsestraat en
omgeving). Ook daar visten we naast het net. Maar met de stadsvernieuwingsprojecten Centrale
Werkplaatsen (2003), Vaartkom (2011) en Belle-Vue was het wel goed raak. Als was het laatste
dossier de verdienste van collega Dirk Robbeets en zijn diensten. Er was niet alleen het
stadsvernieuwingsfonds waarmee we projecten op gang trokken. Ook de stedenfondsmiddelen die door
de Vlaamse overheid ter beschikking gesteld werden van de stad, zetten we deels in voor huisvesting
en betaalbaar wonen,
maar ook voor sociale
tewerkstelling.
Met de stedelijke
verbeteringspremie en de
reglementering
Bovenwinkelwonen zetten
we mee de toon in
Vlaanderen of trokken we
mee aan de kar. We waren
de eerste die
experimenteerden met de bouw van stadswoningen op overheidsinitiatief. Het Autonoom
Gemeentebedrijf Stadsontwikkeling Leuven (AGSL) dat instaat voor stadsvernieuwingsprojecten en
beheer van het stedelijk vastgoed staat in Vlaanderen als voorbeeld geboekstaafd. Het is een
instrument dat op de Leuvense vastgoedmarkt haar mannetje/vrouwtje staat.
Passe-Partout
Tevreden dus? Niet helemaal. Door vertragingen allerlei maakten we onze beloften op het terrein niet
waar. Zo prijkte ik in de lokale pers meer dan eens met tussenpauzes op foto’s met op de achtergrond
steeds dezelfde kale vlakte. Ik leerde inzake sociale huisvesting niet in jaren, maar in decennia te
denken. Ik verlaat mijn uitvoerend mandaat toch met enige voldoening nu een aantal projecten
eindelijk in de steigers staan en 2013 echt wel een jaar wordt van bouwwoede in de sociale sector.
Er waren ook momenten dat ik moest slikken of mijn teleurstelling moest verbijten. Als weer iemand
vergeefs aan mijn deur klopte voor een betaalbare woning of een job. Dat ‘faveurkes’ voortaan uit den
boze waren, beviel sommigen niet. Het stimuleerde me wel om nog meer gedreven naar structurele
oplossingen voor de woningnood te zoeken. In een aantal dossiers stond ik voor een verscheurend
dilemma tussen het optreden tegen ontoelaatbare woontoestanden, waarin zwakke mensen
overgeleverd waren aan de winstwellust van huisjes-, koten of studiomelkers, maar waarbij
aangeboden alternatieven onvoldoende waren of gewoon ontbraken. Dat was o.m. het geval in de
Naamsestraat/Tervuursevest, Vandervaerenlaan en Vaartstraat/Vital Decosterstraat om de in het oog
springende dossiers te vermelden. Het stopzetten midden in de grote vakantie van RecuPC, dat
jarenlang kansen bood aan mensen die het wat moeilijk hadden op de arbeidsmarkt, was een andere
pijnlijke beslissing. De vereffening drong zich om meerdere reden (o.m. achterhaald door de
technologische evolutie) op en was op het ogenblik zelf en achteraf bekeken een juiste beslissing. De
ontslagvergoedingen van zowel de tijdelijke als vaste medewerkers werden zeer correct uitbetaald tot
Achttien jaren schepen 14