Toekomstvisie op TU/e Science Park - Technische Universiteit ...

2 8
DE VONK
waarin ik duidelijk maakte dat ik geen constructeur was.
Ik wilde vooral nadenken over de samenhang van processen.
Ik was een conceptuele man en dat paste bij de
trend naar een meer theoretische onderbouwing van de
faculteit. Jan Janssen was destijds decaan en zag mij wel
zitten. En aldus geschiedde. In Eindhoven kwam ik Dick
van Campen weer tegen, die ik goed kende uit Twente.
Vanaf 1985 ging ik op zoek naar de wiskundige onderbouwing
van het vak en naar het gebruik van kwantitatieve
modellen. Niet alleen meten, maar ook begrijpen
hoe het van binnen werkt.
Ik koos voor de academische wereld omdat ik het gewoon
leuk vond om sommen op te lossen en om mijn
eigen intellectuele doelen na te streven. Ik was geen
ijzeren werktuigbouwkundige en ik paste in het begin
niet zo bij de faculteitscultuur. Men vond het maken van
modellen maar niks. Maar die kritiek verstomde, toen
ik critici kon wijzen op de totaal mislukte systemen die
zonder modellering gebouwd waren. Dat vond ik eerlijk
gezegd wel mooi!
Na mijn aantreden hier zocht ik contact met informaticus
Martin Rem. Met hem heb ik veel projecten gedaan.
Dat heeft geduurd tot hij rector werd en daarna hield
die wetenschappelijke samenwerking jammer genoeg
op. De vraag naar een onderbouwende wiskunde bleef
ook in Eindhoven aan me knagen. Op een dag ben ik op
hoogleraar Informatica Jos Baeten afgestapt. Jos hield
en houdt zich bezig met procesalgebra. Het duurde een
paar jaar voordat we elkaar helemaal begrepen. Onze
groepen hebben samen een prachtig wiskundig bouwwerk,
genaamd chi gemaakt om te kunnen redeneren
over modellen. Het formalisme chi beschikt dan ook
M A T R I X / 2 / 2 0 0 9
ROODA: ‘Je leert zelf het meeste
door er over te doceren.’
over zoals dat heet een formele operationele semantiek
voor het beschrijven van modellen met zowel discrete
gebeurtenissen als continue differentiale en algebraïsche
vergelijkingen. Ik beleef nog steeds veel voldoening
aan onze samenwerking.
Doceren
Ik heb altijd graag gedoceerd en geef nog steeds college
in het tweede jaar. Ik ben een fan van Wilhelm
von Humboldt, de Pruisische minister van Onderwijs:
Einheit von Forschung und Lehre. Op een universiteit
dient een medewerker zowel onderzoek te verrichten
als onderwijs te geven. Niet dat het altijd zo eenvoudig
is. Wanneer je pas met een nieuwe lijn van onderzoek
bent begonnen, heb je er zelf nog te weinig grip op om
er college over geven. Je kunt het op een suikerzakje
uittekenen, maar nog niet uitleggen aan een collegezaal
vol kritische jonge mensen. Je leert zelf het meeste over
een onderwerp door er over te doceren.
Het is de bedoeling dat aan de universiteit ontwikkelde
ideeën worden toegepast; ons onderzoek is geen l’art
pour l’art! Van alles wat we binnen de sectie doen, weet
ik wat er op termijn praktisch mee gedaan kan worden.
Als ik die toepassing niet zie, begin ik er niet aan, ook al
is het vraagstuk wetenschappelijk nog zo interessant.
Ik werk veel samen met de industrie en merk recentelijk
dat we in een moeilijke economische tijd beland zijn.
Ik heb goede contacten met onze alumni en ik zie hoe
moeilijk het is voor hen om nieuwe ideeën in de industrie
door te voeren.
Ja is ja, nee is nee
Ik vind de TU/e een prachtige universiteit. Groot genoeg
voor wetenschappelijke kwaliteit, maar ook klein
genoeg om je onderzoeksvrienden niet uit het oog te
verliezen. Zo koester ik mijn contacten met onder andere
Jos Baeten, Onno Boxma en Mark van den Brand.
Ik houd van bestendigheid en loyale samenwerking met
een klein groepje mensen. Samen uit samen thuis. Ik
houd ook van transparantie: ja is ja, nee is nee. Ik blijf
een Groninger.
Ik ben nu voor de tweede keer in mijn loopbaan vicedecaan.
En dat is genoeg; ik ontleen niet voldoende
bevrediging aan besturen alleen. De decaan en ik vullen
elkaar goed aan en samen met de directeur bedrijfsvoering
vormen we denk ik een goed team.
Volgend jaar ga ik met emeritaat. Ik vind het leven in
Brabant heel plezierig. Iedere zondagochtend zit ik op
de racefiets en rijd ik met een fietsmaat zo’n tachtig
kilometer. Ik zal na mijn emeritaat niet voorgoed teruggaan
naar Groningen, want zo gehecht aan de grond
ben ik nu ook weer niet.’