Tristan - De Pers

Het is toeval dat er zoveel
Ghanezen in de bus zitten.
Sam gaat iedere maand naar Londen.
#Eurolines Vroeger ook wel eens urenlang
in een kokende bus gezeten op weg naar je
vakantie? Of aangeschoten in slaap gesukkeld
met je hoofd tegen het raam na een stedentrip?
De ouderwetse lange-afstandsbus bestaat nog
steeds en rijdt dagelijks duizenden Europeanen
van het ene land naar het andere. Ondanks de
goedkope vliegtickets.
sen lezen, staren en slapen. Sam tikt
me aan en komt met een uitgewerkte
verklaring. ‘Ten eerste hebben veel
Ghanezen geen auto. Ten tweede is
Amsterdam-Londen dichtbij als je
het vergelijkt met Ghana-Amsterdam,
dus als een neef een paar dagen
in Nederland zit, neem je de bus om
hem te zien. Ten derde doen familieleden
vaak een beroep op je op het
laatste moment.’ Hij kijkt om zich
heen naar zijn medepassagiers en
glimlacht. ‘Ah, er is nog iets. Ten vierde
is het toeval dat er vandaag zóveel
Ghanezen in de bus zitten.’
Londen-Amsterdam
22:00-10:30
Een nacht later neem ik de nachtbus
terug. Weer twaalf uur stilzitten is een
zwaar vooruitzicht, vooral omdat de
bus opnieuw helemaal vol zit. Naast
me zit een Bulgaarse die de hele rit
Dronken
Nuchter in een bus zitten is echt, like,
heel anders dan dronken in een bus zitten.
Ozzy Osbourne
wakker blijft. Terwijl ik soms een heel
uur wegdommel, staart zij strak voor
zich uit. Ze gaat haar dochter zien, in
Nijmegen, ze kan niet wachten.
De Ghanezen hebben deze terugreis
deels plaatsgemaakt voor jonge,
Japanse toeristen en studenten die in
hun weekend wat van Europa willen
zien. Het is bijna weekend en in deze
bus zitten drie groepjes Britse jongens.
Ze maken grapjes over Amsterdam,
doen het Nederlandse accent
Die is diep
Je hebt mensen nodig die niet alleen meerijden in
je limo, maar ook als je de bus moet nemen.
Oprah Winfrey
Dagblad De Pers Donderdag 14 juli 2011
Perspectief
JONATHAN MCDONNELL
na (en klinken dan als Sean Connery),
drinken bier op de boot. Zach
is negentien, heeft onderarmen vol
tatoeages, een trainingsbroek aan en
een gezicht met jeugdpuistjes. ‘Wiet
en hoeren!’ zegt hij stralend als je
hem vraagt wat hij gaat doen.
Toen ik deze reis vroeger maakte,
leek de bus altíjd vol te zitten met jongeren
en studenten. Bij de grens kwamen
drugshonden de bus binnen en
pikte de douane er structureel iedereen
uit die zwart, langharig of gepiercet
was. De honden zijn er nog, zegt
buschauffeur Hans. Hij vindt dat de
grenscontroles over het algemeen
Parijs is favoriet
De lange afstanden naar de
Spaanse en Franse kust hebben
last van de concurrentie met de
goedkope vluchten, maar op
kortere trajecten zijn klanten
na een paar magere jaren in de
bus teruggekeerd. De favoriete
bestemmingen per bus voor de
Nederlander zijn Parijs, Londen,
Brussel en Duitsland.
9
zelfs strenger zijn geworden de afgelopen
twintig jaar. ‘Ze hebben camera’s
waarmee ze de bagage doorlichten.
We missen soms de boot door de
grondigheid van de douane.’
De woordvoerder in Portugal kan
niet zeggen of er meer of minder problemen
zijn met illegalen en grensposten.
‘Mensen moeten bij het inchecken,
voordat ze de bus ingaan, de
juiste papieren hebben, dat is het
belangrijkste.’
Paspoort
De verdachte groepen van de jaren
negentig zijn inmiddels veilig zolang
ze een geldig paspoort hebben. Maar
wie een Arabische achternaam heeft,
kan rekenen op meer aandacht dan
vroeger. ‘Het is elke keer hetzelfde’,
fluistert Hassam uit Birmingham
voordat hij uit de bus stapt als die bij
Folkestone leegloopt voor de douanecontrole.
Het is twee uur ’s nachts
en het regent. Achter een balie zitten
drie Britse douaniers die de rijen reizigers
voorbij laten komen. Twee
dubbeldeksbussen naar Parijs komen
net na ons aan; de rij loopt ver
voorbij de ingang van het felverlichte
gebouwtje. ‘Ze vragen me áltijd wat ik
in Antwerpen ga doen. Dan vertel ik
áltijd dat mijn vriendin daar woont.’
Hassam mag daarna gewoon doorlopen,
maar het is waar: niet veel anderen
lijken die vraag te krijgen.
Op de boot leunen Zach en zijn
vrienden tegen de reling en draaien
sjekkies. ‘Wij gaan naar de coffeeshop’,
zingen ze als ware het een voetballied.
Binnen hangen passagiers
half slapend op banken en bruinleren
stoelen in de ‘family lounge’. Ergens
staat een tv aan waarop Tom en
Jerry wordt gedraaid. De vrolijke,
zichzelf steeds herhalende beginmelodie
jaagt langs de verlaten bar.
Mina is er ook weer. We zwaaien
naar elkaar, verbonden door het slapeloze
retourtje. Het is mooi, twaalf
uur in een bus. Je hebt veel tijd om te
lezen, je kijkt wat uit je raam, je bent
zelfs even op zee. ‘Maar ik ben echt
heel moe’, zegt ze. ‘Het was fijn om
mijn zus te zien en de reis was rustig,
maar ik ga de volgende keer toch vliegen.
Behalve als het te duur is. Misschien
neem ik dan toch weer de bus.’
Lange rit?
Een goede reiziger heeft geen vaste plannen
en heeft niet als doel te arriveren.
Lao Tzu