Mysterieuze ziekte in Hoogeveen - De Pers

26
Simon Kuper op dinsdag JUSTINE HENIN
‘Ik heb een deel van mijn jeugd
opgeofferd en een deel van mijn
tienertijd en mijn gezinsleven’, zegt
Justine Henin. Zelden krijgen we
een idee van wat er omgaat in het
hoofd onder het honkbalpetje.
ZÜRICH ...
Gewoonlijk valt de kleine Belgische
Justine Henin niet op in het circus
dat tennis heet. Ze is niet zo opvallend
blond als Maria Sharapova,
heeft geen baby zoals Lindsay Davenport
en is niet zo duidelijk aanwezig
als de zusjes Williams. Ze draagt het
haar in een eeuwige paardenstaart en
loopt altijd in sportkleding zonder
enig sieraad, behalve dan het horloge
van haar sponsor. Ze lijkt er niet echt
op uit om op te vallen.
Ogenschijnlijk is er maar een ding
dat haar anders maakt dan de anderen:
ze is de beste. Dit is haar beste
jaar tot nu toe geweest. ‘Dit jaar zal ik
niet snel vergeten’, vertelde ze me afgelopen
maand in Zürich. Volgende
week speelt ze in het afsluitende toernooi
van het seizoen: het WTA Sony
Ericsson Kampioenschap in Madrid;
ze is de onbetwiste nummer een. Als
haar moeder haar nu eens kon zien…
Maar in haar persoonlijk leven is dit
jaar nog wonderbaarlijker geweest en
dat verhaal wil ze nu vertellen.
Henin begon het jaar door op
nieuwjaarsdag bij haar man weg te
gaan. Ze liet de Australian Open zitten
en hoorde toen dat haar broer
David een auto-ongeluk had gehad
en in coma was geraakt.
Voor het gezin Henin kwamen
door het ongeluk weer vreselijke herinneringen
boven. Nog voor Justines
geboorte hadden haar ouders gezien
hoe een ander dochtertje dat toen
drie was, voor hun ogen door een
dronken automobilist werd doodgereden.
Henin ging zo snel mogelijk naar
haar broer toe. Daar was moed voor
nodig, want ze had al jaren geen contact
meer met haar familie. Na de
dood van haar moeder had Henin op
12-jarige leeftijd haar rol als vrouw
des huizes overgenomen, maar later
brak ze met haar vader en ontzegde
hem de toegang tot haar wedstrijden.
Het lijkt wel of het nodig was voor
haar carrière dat ze wegging bij haar
familie. Is het moeilijk voor een gezin
om een topatleet als kind te hebben?
‘Het is nooit gemakkelijk voor de omgeving’,
knikt Henin. ‘Nu is mijn familie
bij mij terug en ik weet dat het
voor altijd is. Ik kan weer blij zijn net
als vroeger.’
‘Ik hoop met heel mijn hart dat mijn overleden moeder me nog steeds ziet.’ REUTERS
‘Emoties geven
zin aan wat ik doe’
Die blije kant zien wij zelden. Als
Henin op de baan een belangrijk
punt binnenhaalt, zal ze zichzelf
hoogstens even met een kort ‘allez!’
belonen. Ook al is de baan haar thuis,
‘Soms zoek ik op
internet naar
citaten waar ik
inspiratie uit haal’
toch leek ze er maar zelden gelukkig.
‘Ik maak me over alles zorgen. Ik ben
nog steeds erg naar binnen gekeerd.
Maar ik blijf wel dicht bij mijn gevoel.’
Ze praat alsof ze psychologieboeken
heeft gelezen. ‘Nee, dat niet, maar
soms zoek ik wel op het internet citaten
op waar ik inspiratie uit haal. Ik
ben altijd aan het denken. Ik wil graag
begrijpen wat er gebeurt en het leven
niet zomaar ondergaan.’ Kan ze een
citaat noemen dat ze heeft onthouden?
‘Het leven is een gewaagd avontuur
of het is niets.’
Als ik haar vraag naar haar ambities,
zegt ze niet zoals verwacht dat ze
Wimbledon graag wil winnen, de
enige grote titel die ze nog niet op
haar naam heeft staan. Maar ze zegt:
‘Zoveel mogelijk emoties voelen.’ Dat
is voor Henin de essentie van sport.
Ze kan huilen als ze andere sporten
op televisie ziet. ‘Ik keek laatst naar de
rugbywedstrijd van Engeland tegen
Frankrijk, en daar komen een boel
emoties bij los. De mensen schrijven
me en zeggen: ‘We hebben gehuild
toen jij won’, en dat geeft zin aan wat
ik doe.’
Wanneer heeft ze zulke emoties
op de tennisbaan gevoeld? ‘Dit jaar
op Roland Garros omdat ik kon winnen
in aanwezigheid van mijn familie.’
Haar drie broers en zussen (inclusief
de inmiddels herstelde David)
waren in Parijs om haar triomf bij te
wonen, maar haar vader kon de emoties
niet aan en keek in een café bij
hem in de buurt. Toen Henin won,
schijnt het halve café in tranen te zijn
uitgebarsten.
De overwinning was ook een triomf
voor Carlos Rodriguez die al
sinds haar veertiende jaar haar coach
is. ‘Het was heel mooi om op het mo-
ment van de overwinning Carlos
recht aan te kunnen kijken en ‘dank
je wel’ tegen hem te kunnen zeggen.
‘Ik had dat moment met niemand
anders kunnen delen. Carlos, zijn
vrouw en hun kinderen zijn ook familie.’
‘Het lijkt wel of
ik een deel ben
van iedere familie
in België’
In feite, voegt ze er aan toe, ‘lijkt het
wel of ik een deel ben van iedere familie
in België. Ze kennen me al sinds
mijn twaalfde. Als ze me tegenkomen,
lijkt het alsof ze me altijd al gekend
hebben.’ Nu de Belgische voetballers,
wielrenners en leden van het
koninklijk huis hun glans verloren
hebben, is Henin bijna het laatste
onderwerp van Belgische nationale
trots.
Hoe vindt ze het dat ze als eerste
geplaatst is? ‘Dat is een beetje bizar
gevoel. Ik moet het niet zozeer opnemen
tegen anderen maar meer tegen
mezelf. Ik hoef niet zo nodig tennisgeschiedenis
te schrijven. Het gaat
mij niet alleen om het competitieelement.
Ik vind balspelletjes nu eenmaal
leuk. Ik ben niet groot, maar ik
kan een boel doen met een bal. Ik
vind het ook leuk om zondagochtend
met oude vrienden af te spreken
die aardig tennissen en een of twee
keer per week spelen.’
Haar moeder zou trots op haar
zijn geweest. Toen Henin voor het
eerst Roland Garros won, het toernooi
waar haar moeder haar als kind
mee naar toe nam, zei ze vanaf de
baan wat tegen haar overleden ouder.
Ziet haar moeder haar nog steeds?
‘Ik hoop het met heel mijn hart. Ik
ben dankbaar voor alles wat ze me
heeft meegegeven. Het was alleen te
kort. We praten daar met het gezin
ook over. Dat is fijn, want dan hebben
we het over onze herinneringen.’
Henin voegt daar nog aan toe dat
haar moeder heel blij zou zijn geweest
met de familieverzoening. ‘Zij
was bang dat, als ze er niet meer zou
zijn, de situatie zou exploderen. En
dat is precies wat er gebeurd is.’ 1
Simon Kuper (1969) is sportjournalist.
Hij schreef voor The Observer en The
Guardian, is auteur van bekroonde
boeken over voetbal en werkt nu voor
The Financial Times.
.......................................................................................................................................................................................................
FLORIS JAN
BOVELANDER
Hingis
Voor de wedstrijd zitten wij in
het olympische treintje, zo’n
toeristentreintje dat ook over
de Franse boulevards, door de
dierentuin of de Efteling rijdt. Het
treintje rijdt ons in het Olympisch Dorp
van appartement naar eetzaal en van
zwembad naar bioscoop of winkels.
Van McDonald’s naar McDonald’s. Van
Nederlandse ploeg via de Argentijnen,
Duitsers, Senegalezen naar de Spanjaarden
helemaal aan de andere kant
van het Dorp.
Vaak nemen we liever de fiets maar als
..........................................................
Bye-bye bij brandbenefiet
Frank Yallop, coach van Los Angeles Galaxy,
nam zijn ontslag direct na de benefietwedstrijd
voor slachtoffers van de bosbranden in de VS.
wij met onze hockeyspullen naar de
wedstrijd gaan, zijn we genoodzaakt
om met het treintje te reizen. Het is
lunchtijd en het treintje is volgepakt.
In mijn ooghoek zie ik een rode trainingsbroek
een sprintje trekken. Met
een elegant sprongetje landt zij op
mijn bankje. Dat wil zeggen half op
het bankje, half op mijn schoot. Onze
billen dringen om een plaatsje op het
bankje en als ze zich genesteld heeft,
kijkt ze me aan. Ik kijk terug en onze
ogen vangen elkaar. Tijdens de Olympische
Spelen worden wel meer spor-
............................................................
Beckham bij brandbenefiet
Sterspeler David Beckham maakte dat zondag
bekend aan journalisten die zich buiten de kleedkamers
van LA Galaxy haddenverzameld.
ters verliefd. Strakke lichamen en weinig
kleding. Allemaal dezelfde passie
allemaal dezelfde opofferingen.
Maanden, jaren staan in het teken van
de sport, het sociale leven op een
waakvlammetje. Hoe is dit mogelijk,
denk ik. Dit kan geen toeval zijn, want
eerder deze maand was ik al spontaan
verliefd op haar geworden. Op weg
naar haar eerste Wimbledontitel zat ik
aan de buis gekluisterd. Je hebt van die
sporters waar je meteen voor valt. Zij
was zo iemand. Vrolijke en open blik in
haar ogen, gevoel voor de bal en genietend
van haar sport. Haar lach veroverde
mij.
En nu twee weken later vechten onze
billen om een plekje in het treintje. Ze
Sport
verbreekt de stilte met een lief ‘Hai’.
Ik slik even en kom hakkelend uit
mijn woorden. Ik wilde haar zeggen
dat ik haar heb zien winnen, dat ik
fan was, verliefd was. Een felicitatie
was het minste dat ik kon doen. Maar
het komt er niet uit. We kletsen wat
over hockey, tennis en de Spelen en
ze speelt met mijn gelukskettinkje
aan mijn pet. Dan stopt het treintje
abrupt en veel te snel bij onze halte.
Een kort ‘Bye and good luck’, een
glimlach, dan scheidden onze wegen.
De rest van het toernooi koester
ik de pet en kettinkje op weg naar
goud. Het zijn kleine momenten die
je vooruithelpen in de race naar
goud. Martina bedankt! 1
...............................................................................
Bondscoach bij brandbenefiet
De Engelse bondscoach Steve McLaren zag Beckham twee goals
maken tegen het Hollywood United (10-4) van Jorge Campos, Frank
LeBoeuf en Def Leppard-gitarist Viv Campbell.