Heimwee naar een rottijd - De Pers

Jonge mensen zijn nog
slecht tegen druk bestand.
Selah Sue Jonge artieste
Leuven. Drie turven hoog, priemende
blauwe oogjes, scherp getekend
mondje. Ogenschijnlijk de lieve trekken
van een kindergezicht, maar
evenzogoed te interpreteren als tekenen
van een grote wilskracht. Een
wilskracht waarvan we op de koude
decemberdag die we met haar doorbrengen
een hoop krijgen te zien.
Achter elk woord schuilt gedrevenheid,
een pientere kijk op de wereld
en een diepe honger om muzikaal te
scoren. Vergeet de bevroren muis.
Denk: een leeuw in muiskostuum.
Die leeuw zet verschillende keren
haar manen op. De soundcheck, hij
duurt amper twintig minuten, is oppervlakkig
gezien niet meer dan de
gebruikelijke geluidsdoorloop. Maar
onder de oppervlakte broeit het. Er is
de houding van Putseys, die een hand
ferm in de zijde heeft geplant en met
het bekertje koffi e in de andere aanwijzingen
geeft. Er worden marsorders
uitgedeeld tijdens het zingen.
‘Hee guys’, zingt ze lief-lachend met
de melodie mee, ‘wat is er gebeurd
met dat ik Yeah zing en jullie die als
een echo beantwoorden?’ Schuldige
gezichten bij alle mannen met een
microfoon voor hun gezicht – oeps,
vergeten. Ook is er een diepe frons bij
de zangeres, als in een dub-einde van
een nummer de muzikanten een
galm-effect op hun instrument zetten
en het liedje een onhoorbare brei
wordt. En er is bevrijding, als een eigen
nummer overloopt in het epische
Loved Ones van Lauryn Hill. De ontlading
die de geslaagde overgang aan
het lichaam van Putseys meegeeft,
zegt meer dan de gesprekken die we
voeren. Dit is de muziekgeworden
ambitie, het punt aan de horizon. Gedreven
zang, urgente teksten op een
gepeperde beat in bastaardstijl, geboren
uit een verboden huwelijk van
reggae, hiphop, R&B.
Patronen
Na de soundcheck schuift ze in de
kleedkamer bij de journalist aan. Op
tafel een meegebrachte De Gentenaar
en Het Laatste Nieuws Gent Wetteren.
Putseys snijdt een appel met een meegebracht
aardappelmesje en drinkt
rode wijn uit een plastic bekertje. Ze
is blij dat de band op het punt is gekomen
dat de nummers ‘echt gespeeld’
kunnen worden.
Al op Lowlands, augustus 2010,
was de plaat klaar. Ingespeeld door
sessiemuzikanten, aangekleed door
producers stond het album toen al
voor wat Putseys wil en kan. Ook toen
al speelde ze delen live. Alleen: met
de live-band kwam de muziek niet
over zoals moest. Vandaar optredens
Milow
Selah Sue werd ontdekt door de
Belgische zanger Milow, tijdens een
open mic-avond in Het Depot in Leuven.
als in Nijmegen, waarop eindeloos
gesleuteld wordt aan patronen en automatismen,
waar aan elkaar gewend
moet worden. Putseys: ‘Nu zijn we op
het punt dat we dingen kunnen bijbreien.
We experimenteren nu met
andere structuren en vibes. En da’s allicht
leuk.’
Facebookgroupies
Selah Sue communiceert veelvuldig
via haar Facebookpagina,
waar je bijvoorbeeld kunt
lezen dat ze voorlopig in Frankrijk
tourt. Wel achteraansluiten
bij haar 62.756 online groupies.
We interpreteren het met een dikke
Vlaamse tong uitgesproken allicht
voor het gemak maar als ‘zowel leuk
als lastig’. Voor de sonische kant van
een noot heb je de juiste muzikanten
nodig, mensen met jouw smaak.
‘Een goede eigen geluidsman is
nog het minste. Ik wil meer dan nu
een dubstep-vibe in de muziek horen.
Als anderen dan denken dat dat niet
Kans
De zanger bood haar een plek aan in het
voorprogramma bij zijn eigen tournee,
en van daaruit ging het balletje rollen.
Perspectief
in de muziek past...’ Het mesje steekt
bij het woorden zoeken wat dieper in
de appel. ‘Uiteindelijk moet ik dan
met het grootste woord komen. Maar
ik ben nog zo, ehhm...’
Jong?
Pretogen. ‘Ja. Ik hoor het in mijn
hoofd, maar heb nog niet het muzikale
jargon om te zeggen wat er in mij
omgaat. Maar dat komt nog wel.’
Benjamin
Een gebaar van de tourmanager eindigt
het gesprek. Putseys verdwijnt
naar achteren, en komt terug met een
stapel grote dozen, die op de tafels
worden uitgepakt. Een nieuw puntje
op de i: kleding voor de muzikanten,
uniformen eigenlijk. Zwarte broeken,
witte hemden, nette schoenen, colberts.
Een voor een pakt Selah Sue de
kledingstukken uit de dozen, niemand
haalt het in zijn hoofd voor
zijn beurt te gaan graaien. ‘Wie heeft
er maat 43?’
Al snel staan er muzikanten voor
de spiegel te paraderen, uitgelachen
door de anderen. De piepjonge bassist
voorop: de benjamin van het gezelschap.
Hij houdt zich groot onder
zijn buitenmodel bontmuts, maar
weet dat hij op allerlei niveau’s onderwerp
van gesprek is. De Franse tak
van platenmaatschappij Warner ziet
11
Selah Sue,
voor en tijdens
het optreden in
Nijmegen:
muziekgeworden
ambitie.
FOTO’S:
BRAM PETRAEUS
het met hem niet zitten: hij zou het
niveau van spelen niet aankunnen.
Vandaar de verbetenheid waarmee
hij zich door de soundcheck heen
speelde, de veelbetekenende blikken
tussen Selah Sue en haar gitarist, die
als band-oudste duidelijk de vertrouweling
van de zangeres is.
Hoewel het management tegenover
De Pers niet wil bevestigen of er
over de bassist wordt nagedacht,
hangt de spanning van een beslissing
in de lucht. ‘Hij is nog jong’, mijmert
Putseys later vanachter haar laptop.
Zorgzaam: ‘En dan ben je slecht tegen
dat soort druk bestand.’
Vlam in de pan
Alles is vergeten als een goed geklede
band later het podium op stapt en
een geoliede show ten beste geeft. De
bassen zijn diep en loom, de broekspijpen
van Nijmegen slaan tegen de
schenen op.
Het publiek wiegt mee op de beats,
is enthousiast. ‘Fiya!, Fiya! spuugt Selah
Sue ritmisch in de microfoon. Bij
dancehall een roep om de vlam in de
pan op de dansvloer, om tot het uiterste
te gaan, om je helemaal te geven.
Aan Sanne Putseys zal het niet liggen.
Selah Sue (Warner) ligt in de winkel
Snelle start
Al snel stond ze in het voorprogramma
van Jamie Lidell in Londen en Parijs
en stond ze met Novastar in Paradiso.