Programmaboekje : deFilharmonie - deSingel

Symfonisch
deFilharmonie olv. Pinchas Steinberg
Mahler
vrijdag 30 maart 2007

Gustav en Alma Mahler tijdens een wandeling in Toblach, 1909
© Kaplan Foundation, New York
Symfonisch . Seizoen 2006-2007
Berliner Sinfonie-Orchester. Lothar Zagrosek
Mozart, Brahms, Beethoven
donderdag 5 oktober 2006
deFilharmonie olv. Sian Edwards
Van Parys, Elgar, Bartók
zaterdag 28 oktober 2006
Symfonisch Orkest van de St. Petersburg Philharmonia
olv. Alexander Dmitrijev
Wagner, Grieg, Rimski-Korsakov
zaterdag 25 november 2006
Nationaal Orkest van België olv. Mikko Franck
Mozart, Mahler
donderdag 11 januari 2007
deFilharmonie olv. Pinchas Steinberg
Mahler
vrijdag 30 maart 2007
Rotterdams Philharmonisch Orkest olv. Gustavo Dudamel
Ravel, Liszt, Stravinsky
zaterdag 19 mei 2007

egin concert 20.00 uur
einde omstreeks 21.25 uur
er is geen pauze
inleiding door Piet De Volder . 19.15 uur . Vergaderzaal
teksten programmaboekje Yves Knockaert
coördinatie programmaboekje deSingel
gelieve uw GSM uit te schakelen
Cd’s
Bij elk concert worden cd’s te koop aangeboden door
’t KLAverVIER, Kasteeldreef 6, Schilde, 03 384 29 70
www.tklavervier.be
Foyer deSingel
enkel open bij avondvoorstellingen in Rode en/of Blauwe Zaal
open vanaf 18.40 uur
kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór 19.20 uur
broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens
pauzes
Hotel Corinthia (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING)
• Restaurant HUGO’s at Corinthia
open van 18.30 tot 22.30 uur
• Gozo-bar
open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur
deSingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw
toegangsticket van deSingel voor diezelfde dag
deFilharmonie olv. Pinchas Steinberg
Gustav Mahler (1860-1911)
Symfonie nr 6 in a 80’
• Allegro energico ma non troppo
• Scherzo
• Andante
• Allegro moderato

Gustav Mahler voor de Weense Hofopera, 1903
© Bibliothèque Musicale Gustav Mahler, Parijs
Mahlers Tragische Zesde
Het grootste deel van zijn leven was Mahler operadirigent,
zijn grootste triomfen beleefde hij in de opera. Zelf heeft hij
nooit een opera gecomponeerd. Van een lange duur en een
groots opzet was hij nochtans niet bang, dat tonen zijn negen
symfonieën. Over een acterend-uitbeeldende en dramatische
zangstijl kon hij meespreken, dat blijkt uit zijn vele liederen
en uit de vocale delen van zijn symfonieën. Zijn stijl was de
voortzetting van de vernieuwende romantiek van Wagner, met
lange melodiebogen en uiterst gespannen akkoorden, zeker
geschikt voor een opera. Bovendien componeerde Mahler
liederen met orkestbegeleiding en niet meer met piano zoals
zijn voorgangers Schubert en Schumann. Hij ‘oefende’ dus
genoeg voor het schrijven van opera-aria’s, hij kon een opera
zeker aan. Waarom dan geen opera componeren? Of zijn zijn
symfonieën met ingewerkte vocale delen misschien verkapte
opera’s? Het antwoord op deze vragen is moeilijk te vinden.
Mahler moet heel kritisch gestaan hebben tegenover opera. Hij
stond ook heel kritisch tegenover het componeren van liederen
bijvoorbeeld. Hij bekende ooit dat het hem altijd barbaars
voorkwam, als musici het “durfden ondernemen, volmaakt
mooie gedichten op muziek te zetten”. Mahler maakte deze
vergelijking: “Dat lijkt mij net hetzelfde als zou bij een groot
meester, die een marmeren beeld gebeiteld heeft, een schilder
komen aandraven, die kwam vertellen dat hij daar nu wat
verf wilde opzetten.” Is de Zesde Symfonie, de ‘Tragische’ een
woordenloze opera?
Na de creatie van zijn Eerste Symfonie kon Mahler in 1891
kapelmeester worden te Hamburg, waar Bruno Walter, een
van de grootste dirigenten van de twintigste eeuw, in 1894
als repetitor aangenomen werd. Het hoogtepunt van Mahlers
loopbaan lag echter in Wenen, waar hij van 1897 tot 1907
kapelmeester en artistiek directeur van de Hofopera was.
Ook daar ging hij opera’s zeer persoonlijk interpreteren, met

een uiterst nauwgezette aandacht voor de enscenering, de
belichting en het decor. Zijn realisaties van Wagners ‘Ring’ en
van Mozarts opera’s (o.a. ‘Don Giovanni’) behouden tot op
vandaag hun historische betekenis. Mahler maakte zich hierdoor
veel vrienden maar ook veel vijanden.
In 1902 huwde Mahler met Alma Maria Schindler, negentien jaar
jonger dan hij. Zij had een relatie achter de rug met de schilder
Gustav Klimt en zou tijdens haar korte huwelijk met Mahler een
verhouding hebben met de schilder Oskar Kokoschka en daarna
met Walter Gropius. Na Mahlers dood bleef ze bij Gropius, de
architect van het Bauhaus. Daarna werd de auteur Franz Werfel
haar levensgezel. Op reis in Nederland in 1910 raadpleegde
Mahler in Leiden Sigmund Freud, om naar een oplossing te
zoeken voor zijn huwelijksproblemen.
Het jaar 1907 werd gekenmerkt door verschillende tegenslagen.
Mahlers vijanden maakten hem het leven aan de Weense
opera zo lastig dat hij ontslag nam. Het oudste van zijn twee
dochtertjes overleed. Er werd vastgesteld dat hij aan een
hartkwaal leed.
Tot zijn dood in 1911 pendelde Mahler tussen Wenen en New
York, waar hij dirigent was van de Philharmonic Society. Zoals
zoveel andere componisten en musici die hun heil in de nieuwe
wereld zochten, stootte ook Mahler er op het conservatisme op
muziekgebied. De Amerikanen vonden zijn muziek te nieuw:
eigen werk mocht hij in New York nauwelijks dirigeren.
“En ons kind is gestorven. Korte tijd later liet Gustav Mahler
zich door een dokter onderzoeken, alleen om mijn angst weg te
nemen. Zo vernamen wij dat een slepende hartkwaal zijn leven
bedreigde. Vanaf dan overvielen hem doodsgedachten. Hij zei
zo vaak: ‘Al mijn werken zijn een anticipando voor het komende
leven.’ En ja, hij had zijn Zesde Symfonie geschreven, waar in het
laatste deel de drie vreselijke slagen vallen, het symbool van de
catastrofes, die het leven van de symfonische held vernietigen.
Dat werk is het geweest, dat reeds bij de algemene repetitie
in Essen zijn gemoed compleet in de war bracht. Hij ijsbeerde
de kleedkamer op en neer, hij kon z’n snikkend wenen niet
onderdrukken. Wij, de enkele aanwezigen, durfden nauwelijks
te ademen of hem aan te kijken.”
Alma Mahler heeft elke niet-kritische lezer in haar voorwoord
tot de uitgave van Mahlers correspondentie in 1924 op een zich
koppig doorzettend dwaalspoor gebracht, door de oorzaak-
gevolg-relatie in de chronologie van de gebeurtenissen
verwarrend voor te stellen. De Zesde was af in de zomer van
1904 en werd gecreëerd te Essen op 27 mei 1906. De dood van
het oudste dochtertje en de vaststelling van Mahlers hartziekte
dateren van een jaar later. Talloos zijn de interpretaties, die de
Zesde profetisch noemen: Mahler zou in een zeer gelukkige
periode van zijn leven de voorspelling van zijn eigen fatum, zijn
eigen dood gecomponeerd hebben. Zover durven sommigen
te gaan: hier heeft de componist het werelddrama 1914-18
voorvoeld. De enorme finale wordt gedragen door de drie
slagen van het noodlot, en wat erger is: de derde is zachter,
bijna onhoorbaar, het noodlot ‘streelt’ toe. In het eerste deel
staan het marsthema en het liefdesthema als portret van Alma
tegenover elkaar: de mars stapt naar de oorlog, de liefde naar
de ontgoocheling in haar ontrouw; het liefdesthema verschijnt
immers wat verder in het marsritme gegoten, het krijgt
daardoor iets vulgair, dat commentatoren in de problemen
brengt: “Deze verwijzing naar het portret van Alma is nogal
gênant omdat het een liefdesthema is, waarvan men moet
erkennen dat het aanleunt bij een zekere vulgariteit. Het kan
zeker niet de intentie van de componist geweest zijn om zijn
vrouw het silhouet van een marketentster te verlenen!”. Je
hoort de kinderen spelen in het Scherzo, maar de vreugde van
het spel culmineert in een dramatisch aangrijpende klacht.
Mahler zelf zou zijn vrouw gezegd hebben dat de metrische
onregelmatigheid ingegeven was door het zigzaggende van
het kinderspel in het zand, waarna de coda weergeeft hoe
hij hoorde dat de ongeruste kinderstemmen steeds meer
tragische accenten kregen om gesmoord te worden in een
klacht. Alleen op de fameuze herdersklokken uit het ‘Andante
moderato’, durft niemand al te diep ingaan: zou het idyllische
pastorale beeld van de herdersklokken niet kunnen omslaan in
de alarmklokken van het nakend onheil? De ‘Herdenglocken’

klinken immers vanuit de verte, met een diep en onbestemd
geluid.
Alle ‘Hineininterpretierungen’ worden totaal tegengesproken
door de feiten rond het ontstaan en de creatie van Mahlers
Zesde Symfonie. In verschillende brieven uit de zomer en het
najaar van 1904 klinkt de opgewekte, bijna overmoedige
euforie van fierheid en opluchting op het ogenblik van de
afwerking van deze compositie. Speels merkte de maker op dat
zijn Zesde voor raadsels zou zorgen, die pas door de generatie,
die zijn eerste vijf symfonieën in zich opgenomen en verteerd
had, zouden worden aangekund. Diezelfde idee klonk twee
jaar later licht genuanceerd door in zijn reactie op het onthaal
van de creatie: “De mensjes blijven altijd dezelfde. Nu vinden ze
plots mijn eerste vijf symfonieën goed. De Zesde gaat thans zijn
wachttijd in, waarschijnlijk tot op het ogenblik dat mijn Zevende
zal verschijnen.”
Ook het werkproces van deze symfonie verliep normaal:
Zemlinsky maakte de reductie voor piano vierhandig en Mahler
sprak met hem af om het geheel eerst door te spelen in zijn
bureau in de Opera zonder luisteraars, “daarna gaan we naar
mij thuis. Schönberg haalt ons af.” En dezelfde dag nog een kort
briefje: “Kan je morgen komen in plaats van vandaag? Ik wil het
eerste optreden van Lehmann in ‘La Traviata’ niet missen. Kan je
Schönberg op de hoogte brengen?” (Lilli Lehmann was bekend
om haar buitengewone stemtechniek, die zowel de Traviata-
coloraturen als de Brünnhilde-roep beheerste.)
Van tragiek en van ‘De Tragische’ is geen sprake, ook niet in
de correspondentie met Bruno Walter, levenslange vriend,
door Mahler als assistent-dirigent aan de Weense Staatsopera
geëngageerd in 1901. Naar aanleiding van een discussie over
het programmatisch aspect van de romantische muziek,
een stokpaardje van Mahler, antwoordde hij dat muziek
schrijven zoals kinderen verwekken was; een vitalistischer
levensbevestiging kan men zich moeilijk voorstellen: “Als je
wil componeren, mag je niet willen schilderen, dichten of
beschrijven. Wat men dan componeert is de ganse mens, de
voelende, denkende, ademende en lijdende mens. Wie geen
genie bezit, blijft er beter af, maar wie wel genie bezit moet
voor niets terugschrikken. Het is zoals een kind verwekken, en
dat de man zich daarna afvraagt of het wel echt een kind is,
of het met de juiste bedoelingen verwekt is. Hij heeft bemind
en hij heeft het gekund. Basta! Mijn Zesde is af. Ik geloof dat
ik het gekund heb! Duizend keer basta!” Daarop volgde de
afscheidsgroet, waaraan Mahler toevoegde dat zijn vrouw en
kinderen het heel goed maakten.
Bruno Walter schreef later: “Er is geen enkel spoor van
metafysisch denken in dit werk, dat een zuiver muzikale
constructie is”. Hiermee bedoelde hij natuurlijk dat elke
metafysische dimensie in de Zesde ontstaat vanuit de muzikale
constructie en niet van buitenaf is toegevoegd, door een
uitleg van de symfonie in een verbale tekst bijvoorbeeld. Weer
gaan de Mahlerinterpreten de mist in als ze schrijven dat deze
uitspraak van Walter als een verwijt aan Mahler kan opgevat
worden, wat dan gesust wordt door te stellen dat “Mahler ons
hier toch niets minder dan het beeld van een mens voorstelt, die
vanuit zijn lot als artiest en de veelvuldige persoonlijke strijd,
gegrepen is door de onherleidbare realiteit van de externe
wereld.”
Mahler moet vaststellen dat zijn Zesde voor de perskritiek
“een harde noot schijnt te zijn, die door de zwakke tandjes van
onze kritiek niet gekraakt kan worden”. Deze symfonie bracht
effectief een aantal ingrijpende vernieuwingen, waardoor
het werk voor de expressionisten in het algemeen en voor de
Tweede Weense School in het bijzonder, exemplarisch genoemd
moet worden. Vanuit een niets ontziend realisme naar het te
bereiken klankbeeld toe, is het instrumentarium samengesteld:
groot uitgebreid orkest (met o.a. 8 hoorns, 6 trompetten, 4
trombones), in het slagwerk aangevuld met xylofoon, celesta
(hier voor het eerst gebruikt door Mahler), een ‘Holzklapper’
of klepper en een ‘Rute’, een soort bezem, waarmee op een
niet nader beschreven membranofoon (meestal grote trom)
moet geklopt worden. De ‘Hammer’ is een grote zware hamer,
waarmee op een willekeurig oppervlak moet geslagen worden,
met groot lawaai. Samen met de herdersklokken blijkt hieruit

een klanknabootsend compromisloos realisme: geen slagen ‘als
van een hamer’, maar letterlijk een enorme hamer. Realisme in
muziek bestaat, het banale van een mars en een ‘liefdesmars’
is door dezelfde meedogenloze zin voor realisme ingegeven.
De melodiek, harmoniek en klankkleur gaan van overdadig
geweldig, snijdend en scherp tot volks en zelfs triviaal: het
brede spectrum van de expressionistische toonspraak is een feit.
De betiteling ‘Tragische Symfonie’ is nergens terug te vinden
in de ontstaans- of creatieperiode van het werk. Mahler kreeg
de kriebels van de programmatische inslag, die een werk
kon krijgen door de woorduitleg van de componist of door
de betiteling. Hij wilde zich nooit door tekst rechtvaardigen,
maar tegelijk had hij grote schrik dat zijn muziek niet juist
begrepen zou worden. Verschillende keren trok hij titels
en programmatische uitleg zelfs zelf terug; nergens op de
affiches en programmabrochures van de vroege uitvoeringen
van deze en andere symfonieën zijn de literaire titels van de
werken vermeld, terwijl wel vaak melding gemaakt wordt van
de onderdelen (met de muzikale aanduiding, in de zin van
‘Andante moderato’). Alles moet spreken vanuit “das innere
Programm”, vanuit de klank zelf als geïncarneerde idee; hieruit
moet de “Weltanschauung” of wereldbeschouwing duidelijk
worden. Hier is de Zesde zeker dramatisch, maar daarom nog
niet tragisch. Meer concreet zoeken is verkeerd. Mahler geeft
ook geen uitleg voor het omwisselen van plaats van het tweede
en derde deel in de herwerkte of tweede versie: voor de
luisteraar zal volstaan dat hij die verandering een verbetering
vond. Op het einde van zijn leven vond hij zijn eerste deel toch
weer beter en plaatste hij het Scherzo weer als derde deel.
Evenmin uitleg bij het waarom van de derde versie of voor het
feit dat die nieuwe versies tussen 1907 en 1909 noodzakelijk
bleken en niet onmiddellijk na de première in de zomer van
1906. In de derde versie is de orkestratie versoberd.
Mahler wilde het uitdrukkingsvermogen van Wagners opera
overplaatsen op de symfonie, overplaatsen naar abstracte
wijsgerige ideeën, die “het innerlijke wezen van de wereld”
en “de diepste wijsheid” laten spreken. Elke poging om het
Karikatuur waarin Mahler wordt gehekeld voor het gebruik van onconventionele
percussie instrumenten in zijn Zesde Symfonie: “Verdorie, nu ben ik de autotoeter
toch wel vergeten zeker! Nu moet ik nóg een symfonie schrijven.”
© Internationale Gustav Mahler Gesellschaft, Wenen
onvatbare van Mahlers boodschap in zijn symfonieën in
woorden om te zetten is gedoemd tot mislukking. Desondanks
en juist daardoor blijft Mahlers Zesde de ‘Tragische’, door zijn
eigen ‘Post- en Hineininterpretierung’, waarschijnlijk voor
eeuwig.

deFilharmonie
Onder leiding van haar muziekdirecteur Philippe Herreweghe
evolueerde deFilharmonie naar een modern, stilistisch polyglot
symfonieorkest. Intussen bezit het ensemble een artistieke souplesse
die toelaat om meerdere stijlen - van barok tot en met hedendaags
- op een historisch verantwoorde wijze te vertolken. Vanuit zijn
specifieke achtergrond spitst Philippe Herreweghe zich toe op
het (pre)romantische repertoire. Hij werkt nauw samen met chefdirigent
Daniele Callegari, verantwoordelijk voor de laatromantische
en meer actuele muziek. Dankzij eigen concertreeksen in grote
zalen bekleedt deFilharmonie een unieke positie in Vlaanderen. De
Koningin Elisabethzaal en deSingel in Antwerpen, het Paleis voor
Schone Kunsten in Brussel, De Bijloke en het Brugse Concertgebouw
behoren tot de vaste podia. Vernieuwende projecten als de
componistenhappenings, het Herreweghe Festival, ‘deFilharmonie
binnenstebuiten’, de ZAP-concerten, de COMcerts en Music for
Life-projecten bezorgden het orkest een uitzonderlijke reputatie.
Daarnaast hecht deFilharmonie veel waarde aan de uitbouw van
jongerenprojecten, zoals de KIDconcerten en de pedagogische
Oorcolleges, waarmee het orkest kinderen en jongeren doorheen
de symfonische klankenwereld gidst. In het buitenland werd
deFilharmonie uitgenodigd door de belangrijkste huizen: de
Musikverein en het Konzerthaus in Wenen, het Festspielhaus
in Salzburg, de Royal Festival Hall in Londen, het Amsterdamse
Concertgebouw, het Théâtre des Champs-Elysées in Parijs, de
Philharmonie in München, de Alte Oper in Frankfurt en het Auditorio
Nacional de Música in Madrid. Internationale concertreizen door
diverse Europese landen en Japan vormen bovendien een constante
in de kalender. Behalve op de grote podia in binnen- en buitenland
treedt deFilharmonie ook op in diverse culturele instellingen en
centra verspreid over heel Vlaanderen. Regelmatig is het orkest te
horen in radio-uitzendingen van mediapartner Klara. Diverse cdopnamen
werden bekroond door de vakpers, zoals Daniel Sternefelds
opera ‘Mater dolorosa’, een opname van de integrale symfonieën
van Luc Brewaeys en Karel Goeyvaerts’ opera ‘Aquarius’. Recent
verscheen een cd met orkestraties van Maurice Ravel en een opname
met Brewaeys’ orkestratie van de ‘Préludes’ van Claude Debussy.
Muziekdirecteur Philippe Herreweghe bereidt een integrale opname
van Beethoven-symfonieën voor, waarvan de eerste cd (met de
Vierde en Zevende Symfonie) reeds verkrijgbaar is.
Pinchas Steinberg
De Israëlische topdirigent Pinchas Steinberg studeerde viool in
de Verenigde Staten en compositie in Berlijn. In 1974 maakte hij
zijn debuut als dirigent met het RIAS Orchester in Berlijn. Dit was
het eerste van een hele reeks prestigieuze orkesten dat hij zou
dirigeren waaronder de Berliner Philharmoniker, London Symphony,
Philharmonia Orchestra, London Philharmonic, Israel Philharmonic,
Gewandhaus Orchester Leipzig, Orchestre National de France,
Santa Cecilia Orchestra Roma, Czech Philharmonic, Münchener
Philharmoniker, Royal Stockholm Philharmonic, Orchestre de Paris,
Orchestra Nacional d’España, Budapest Festival Orchestra etc.
Van 1988 tot 1993 was hij gastdirigent bij de Weense Staatsopera
en dirigeerde opera-producties in de grootste operahuizen over
de hele wereld: London, Parijs, München, San Francisco, Berlijn,
Rome, Wenen, Madrid en Barcelona. Tussen 1989-1996 was Pinchas
Steinberg hoofddirigent van het Radio Symfonieorkest van Wenen.
Daarna was hij van 2002 tot 2005 Musical Director van het Orchestre
de la Suisse Romande in Genève. Zijn opnamen van Wagners ‘Der
fliegende Holländer’, Catalani´s ‘La Wally’ and Richard Strauss’ ‘Die
schweigsame Frau’ werden zeer enthousiast onthaald. Zijn opname
van ‘Cherubin’ voor RCA kreeg de Grand Prix du Disque, de Diapason
d´Or en de Caecilia Prijs.

deFilharmonie
concertmeester
Alexej Barsjevitsj
1 ste viool
Eric Baeten
Peter Manouilov
Eva Zylka
Emiel Pieters
Frank Houwen
Françoise Queguiner
Yuko Kimura
Guido Van Dooren
Wolfgang Heiremans
Christophe Pochet
Sihong Liang
Vania Batchvarova
Claire Lechien
Ann Lafaille
Russalina Arnaoudova
Kirsten Uytterhoeven
2 de viool
Wojciech Garbowski
Sarah Oates
Frederic Van Hille
Tamas Sandor
Annie Soukiassian
Jack Ooms
Lydia Seymortier
David Perry
Krystyna Bohacz
Nana Hiraide
Kris Janssens
Geraldine De Baets
Christina Scripcariu
Tatjana Scheck
altviool
Ayako Ochi
Gareth Lubbe
Samuel Barsegian
Rajmund Glowczynski
Jürgen Pfennig
Wieslaw Chorosinski
Peter Swaan
Bart Vanistendael
Ingrid Ceuppens
Krzysztof Kubala
Tine Janssens
Natalie Glas
cello
Gilad Kaplanski
Olivier Robe
Denise Seymortier
Jan Willekens
Tina De Mey
Mieczyslaw Szynal
Dieter Schutzhoff
Birgit Barrea
Kirsten Andersen
Hélène Viratelle
contrabas
Christian Vander Borght
Ioan Baranga
Aykut Dursen
Jeremiusz Trzaska
Tadeusz Bohuszewicz
Julita Fasseva
Charise Adriaansen
Eric Demesmaeker
fluit
Frank Vanhove
Aldo Baerten
Johny Grossard
Peter Verhoyen
Esther Ursem
hobo
Piet Van Bockstal
Eric Speller
Sébastien Vanlerberghe
Dimitri Mestdag
Adrien Eble
klarinet
Arno Stoffelsma
Nestor Janssens
Ria Moortgat
Nele Delafonteyne
Sabine Uytterhoeven
fagot
Oliver Engels
Graziano Moretto
Bruno Verrept
Tobias Knobloch
Anna Moe
hoorn
Eliz Erkalp
Bruce Richards
Koen Cools
Gaston Coppye
Morris Powell
Koen Thijs
Jos Verjans
Yu-Chin Gastebois-Chou
Kaat Chiers
trompet
Alain De Rudder
Steven Verhaert
Luc Van Gorp
Steven Bossuyt
Joris Laenen
Mark Bain
trombone
Bart Van Nieuwenhuyze
Roel Avonds
Bernard Versavel
Bob Van Der Strieckt
tuba
Mark Reynolds
slagwerk
Koen Wilmaers
Pieterjan Vranckx
Gérard Caucheteux
Ludo Cools
Gergana Fasseva
Sam Gevers
harp
Valérie Bargibant
Samia Bousbaine
celesta
Oya Yutaka

Binnenkort
in deSingel
zo 22 apr 2007 . 11.30 uur tot 22.00 uur . Blauwe Zaal
Liszt Happening
Het baanbrekende en onuitputtelijke oeuvre van Franz
Liszt (1811-1886) voedt een ganse dag lang de jaarlijkse
componistenhappening in deSingel.
Steven Osborne
Studenten Conservatorium Antwerpen olv. Ivo Venkov
Konrad Jarnot bariton . Hartmut Höll piano
Studenten Conservatorium Antwerpen
Jos van Immerseel piano . Midori Seiler viool
Sergej Istomin cello
deFilharmonie & KoorAcademie olv. Philippe Herreweghe
€ 40, € 34, € 30
(-25/65+ € 34, € 30, € 26 / -19 jaar € 15)
een samenwerking van deSingel, deFilharmonie en Conservatorium
Antwerpen