Programmaboekje : Artifact - deSingel

More documents

Recommendations

Info

© Dominik Mentzos Laat daarom niemand zeggen dat we onjuist denken over de lijn, omwille van het feit dat we het met ons verstand vatten, alsof het niets te maken heeft met lichamen, al kan het niet bestaan zonder het lichaam. Want niet elk begrijpen mag als onjuist beschouwd worden dat andere begripsobjecten bevat dan diegene waaruit zij zelf zijn samengesteld. Het is eerder zo dat, zoals al eerder gezegd, er fout gedacht wordt door diegene die dingen samenvoegt, bijvoorbeeld wanneer men een man en een paard samenvoegt en dan denkt dat een centaurus/menspaard bestaat. Het begrijpen, dat denkt door middel van scheidingen en abstracties en door dingen weg te nemen van de dingen waaruit ze bestaat, is niet alleen niet onjuist, maar het is de enige manier om wat echt waar is te ontdekken. Boethius, 480-524
William Forsythes choreografische taal De choreografische taal van Forsythe is in essentie opgebouwd uit de klassieke techniek, gecombineerd met een onverschilligheid voor de verticale vlakken waaraan de klassieke posities van het lichaam vasthangen en met de integratie van andere bewegingsstijlen zoals mime, jazz, musical, sport, theater. Dit alles met een vrijheid die zelfs in de hedendaagse dans ongewoon is. Met deze definitie brengen we dan nog niet eens de verbazingwekkende plasticiteit en de musculaire expressiviteit van de choreografie in beeld. We spreken ook niet over de manier waarop academisme wordt opgeblazen door middel van het strekken van het menselijk lichaam voorbij zijn conventionele grenzen en door het vermijden van een verticale as. De definitie zegt evenmin iets over de atletische snelheid en de kracht van de dans of over de verrassende stilstand en het afstand doen van technische virtuositeit die doorheen de duizelingwekkende bewegingen kan breken met de natuurlijkheid van een droom of een gedicht. Deze omschrijving houdt evenmin rekening met de door Forsythe gecreëerde belichting. Ze is evengoed een deel van de choreografische structuur als de fysische bewegingen van de dansers. Door op een gelijkwaardige manier gebruik te maken van weerkaatsingen, donkerheid en fosforescentie, subtiele schakeringen en het verblindende licht van een fotoflash, verdeelt de belichting het podium in plekken van mysterie en duisternis of van helderheid. Deze begrenzing snijdt de toeschouwer af van de dans en van de ruimte om hem dan weer dans en ruimte te laten zien temidden van nieuwe vormen en perspectieven. De dansers verdwijnen regelmatig, opgeslokt door de duisternis, of zijn slechts vaag zichtbaar waardoor de door Forsythe genoemde ‘illusoire eenheid van het dansende lichaam’ wordt benadrukt. De toeschouwer wordt hierdoor gedwongen te kiezen tussen zich te concentreren om het dansende beeld te behouden of om het op te geven ten voordele van het spel van licht en ruimte. Forsythe: “Ik wil verbergen, zodat het onzeker wordt wat er zich op het podium afspeelt en om wat ik noem de poëzie van de verdwijning uit te breiden. Mensen zijn altijd bang dat dingen verdwijnen. Maar een leven zonder dood, licht zonder duisternis, zou erg beangstigend zijn. Schaduw is datgene dat verbeelding toelaat.” Zoals de belichting kan ook het gebruik van rekwisieten, decor en de continue verplaatsing van de dansers als obstakel gelden voor een ongeschonden visie op wat er op de scène gebeurt. Zoals in het werk van Merce Cunningham kunnen er verschillende aandachtscentra zijn. De performers dansen niet noodzakelijkerwijs, maar kunnen bezig zijn met het verwisselen van kledij, met het opzetten van maskers, met het lezen van muziekpartituren, met het rondzwaaien van zwaarden, met het schijnbaar luisteren naar off stage instructies of kunnen aanwijzingen aan het rondbazuinen zijn door een microfoon. De performers kunnen zich eveneens extreem links of rechts op de scène opstellen, zodat ze ironisch genoeg alleen zichtbaar zijn voor een klein deel van het publiek dat waarschijnlijk de slechtste zitplaatsen heeft. Het publiek kan ook afgesneden worden van andere perspectieven door middel van schermen, gordijnen of objecten op het podium. Dit alles kan gezien worden als een opzettelijk spel met de hiërarchie en de daaraan verbonden privileges qua zichtbaarheid die traditioneel samenhangen met zitplaatsen in theaters. In het werk ‘Limbs Theorem’ is het contrasteren van vormen van theatrale en scenische architectuur met het menselijke lichaam erg duidelijk. De dansruimte en het gezichtspunt van
Page 1 and 2: Dans William Forsythe . Ballett Fra
Page 3 and 4: Artistiek directeur William Forsyth
Page 5 and 6: STEP INSIDE / STEP OUTSIDE I / YOU
Page 7 and 8: © Dominik Mentzos Architecturale a
Page 9: ijke totaalbeelden gecreëerd. Hij
Page 13 and 14: Fysische en seksuele stereotypering
Page 15 and 16: © Dominik Mentzos De meest informa
Page 17 and 18: elatie met hun lichamen. Het lichaa
Page 19 and 20: singen moest vinden. Ik kende het e

Programmaboekje : Artifact - deSingel

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?