De kikker en de oceaan - Edushock

De kikker en de oceaan
Een kikker leefde diep in een put. Hij was er ooit in gesukkeld toen hij
die ene keer te ver sprong. Dat kan al eens gebeuren als je wat
overmoedig bent. Het was een oude put, die door iedereen was
vergeten. Wat aarde, mos en gras en een beetje water dat verdampte
wanneer de zon fel scheen en dat opnieuw aangevuld werd als het
regende. De put was ideaal. Diep genoeg om beschermd te zijn tegen
de belagers vanuit de lucht. De put was het koninkrijk van de kikker.
En kikkers zijn al eens graag koning. Daarvoor zijn het kikkers.
Alleen het uitzicht viel wat tegen. De muren waren grijs, steil en glad en boven hem was de hemel
gereduceerd tot een blauwe platte schijf. Hij was er sedert de grote, maar ook laatste sprong, sinds
kikkerheugenis zeg maar, niet meer uit geweest. En aangezien kikkers een kort geheugen hebben,
was hij zelfs vergeten dat hij ooit buiten de put had geleefd.
Nu kwam er op een dag een meeuw voorbij. Dat gebeurde niet zo vaak, want de put lag behoorlijk
diep in het achterland. Enkel bij zeer koud weer en als de wind uit het noordwesten kwam, werden
meeuwen wel eens landinwaarts geblazen. De meeuw zag de kikker en remde. Hij bleef even cirkelen
boven de put, zich ervan vergewissend of hij echt wel een levend wezen had gezien, zo diep in de
put. Hij landde op de stenen rand van de ronde schacht.
“Hé, wat zit je daar te doen?” riep de meeuw naar de kikker, “zit je gevangen?”
De kikker keek omhoog. Dat ging makkelijk, want een kikkerperspectief was hem aangeboren. De
meeuw was, vanuit zijn standpunt gezien, een zwart snavelig halfrond silhouet dat zijn mooie blauwe
cirkel doorbrak. De poten kon hij niet zien.
“Hoezo, gevangen?”, schreeuwde de kikker terug.
“Moet jij niet aan een poel zitten, of in een weiland?” vroeg de meeuw.
“Ik zit aan een poel. Mijn poel trouwens. Ik ben helemaal niet gevangen.”
“Wil je er dan niet uit?” vroeg de meeuw.
www.jenspas.be

De kikker keek verbaasd. Er uit? Waar zou hij dan wel uit moeten? Hij zat toch nergens in?
“Neen, ik moet nergens uit”, zei hij, nu toch met enige aarzeling in de stem.
“Ok”, riep de meeuw, “dan ga ik maar eens terug naar de Oceaan.” En weg vloog hij.
“De oceaan?”, dacht de kikker, “wat zou dat nu kunnen zijn?”
Hij keek rond, sprong in zijn plas en trok enkele baantjes.
Dit verhaaltje werd geschreven op basis van een uitspraak van de Chinese wijsgeer Zhuangzi: “Hoe kan je aan een kikker,
die op de bodem van een put leeft, de grootheid van de oceaan beschrijven? Hij zal je niet begrijpen.”