pdf-version - E-thesis

Beknopte inleiding tot het krijgsgebeuren
waren ervan overtuigd dat er weinig ruimte was voor een volksoorlog binnen het
geïndustrialiseerde Europa. Zij voelden dat elke revolutie eerder zou afhangen van
de moraal dan van het militaire ineenstorten van de kapitalistische autoriteit op een
gegeven moment. Het gros van de militaire denkers was weinig vertrouwd met de
non-conventionele oorlogspatronen, dit in tegenstelling tot de realiteit waarin de
meeste Europese legers in toenemende mate opeenvolgende campagnes uitvochten
tegen een mengelmoes van ongeregelde tegenstanders. Deze campagnes kunnen
binnen het kader van de gestadig expanderende Europese koloniale rijken in Afrika
en Azië geplaatst worden.
Vóór de twintigste eeuw legden slechts een handvol militaire denkers een
directe link tussen guerrillaoorlogvoering en politieke verandering. Toch waren er
enkele groepen en een handvol individu’s die guerrillatactieken in toenemende mate
begonnen aan te wenden om openlijk politieke doeleinden te bereiken.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog vloeiden de militaire en politieke
activiteiten verder ineen. Denken we maar aan de Europese verzetsbewegingen die
de Duitsers bevochten of de Zuid-Oost-Aziatische bewegingen die zich tegen Japan
verzetten.
Een invloedrijke persoon waar we moeilijk omheen kunnen, is Mao Tse Tung.
Zijn theorieën over rurale revolutionaire guerrillastrijd 8 werden aangewend tegen de
Kuomintang gedurende de Chinese Burgeroorlog (1926-1949) en ook tegen de
Japanners die zich in het conflict hadden gemengd in een vlaag van hebzucht om
China te veroveren.
De fusie van de traditionele guerrilla hit-and-run gevechtstechnieken met
politieke objectieven (met daarbij de politieke, socio-economische en psychologische
kanten en niet in de geringste mate de politieke mobilisatie van de bevolking) om
militaire tactieken aan te vullen, duidde op het verschijnen van een nieuwe stijl van
guerrillastrijd: revolutionaire guerrillaoorlogvoering. Vaak wordt er ook naar verwezen
als ‘oproer’. Mao’s succes in China leidde ertoe dat anderen wedijverden met zijn
methoden. Dit gebeurde niet enkel in Zuid-Oost-Azië maar ook in Afrika en Latijns-
Amerika
Het moet ook benadrukt worden dat de revolutionaire guerrillastrijd niet
noodzakelijk voorbestemd is te slagen, hoewel de combinatie van guerrilla-acties,
8 M. TSE TUNG, Mao Tse-tung on Guerrilla Warfare, New York, Frederick A. Praeger, 1965 6
24