Untitled - Leonardo da Vinci

00alfa
Door: Roel van der Heijden
net als jaMes bond in een van
zijn Missies, is het dit jaar gelukt
oM als bèta te infiltreren in de
alfafaculteit. een heuse cultuurshock,
zou je zeggen. of valt het
alleMaal Wel Mee Met die verschillen?
Bèta’s nerds? Die je maar beter
weg kunt stoppen in een lelijk
gebouw achter een computer?
In Nijmegen niet hoor! De alfa’s en
bèta’s hebben hier een verrassende
habitat. Want net die uiterlijkbewuste
alfa’s zitten in een saaie, blokken toren,
terwijl de modebarbaren-bèta’s
een gebouw bewonen dat op een net
geland, glazen ruimteschip lijkt.
Bèta’s slaan op de Heyendaalseweg
linksaf hun veilige fietsenkelder in terwijl
de voortrazende alfatrein op weg
is naar hun fietsenrek. Daar zwelt de
januaristorm, dankzij het ‘windeffect’
van het hoge Erasmusgebouw, aan tot
orkaankracht. Of het nu aan de omvang
of aan de winderige ligging van
dit fietsenrek ligt, de alfa’s hebben
meer de neiging hun fietsen op een
ongeoorloofde plek neer te zetten
dan de bèta’s. Het wemelt overal van
de kleurig geverfde barrels terwijl
slecht een handvol bèta’s hun fiets in
de ‘Gelieve geen fietsen op het plein
stallen’-zone voor de bètafaculteit
stalt.
Eenmaal binnen gesjokt door de
grote draaideur van de torenflat, die
zoals elke draaideur veel te langzaam
draait, heb ik als alfa even de
tijd om mijn haren te fatsoeneren. De
wind heeft flink zijn best gedaan en
ik wil niet opvallen tussen de alfa’s.
Als ik het medialandschap binnenloop
schrik ik van de computers. Want in
tegenstelling tot de compacte, strakke
Delletjes die op de bètafaculteit
staan, zijn hier nog witte (naar geel
neigende) kasten in de mode. Ik moet
een computer hebben, maar heb nog
geen login. Daarvoor moet ik waarschijnlijk
naar de letterenversie van
het CNCZ dat zich ongetwijfeld hoog
in het Erasmusgebouw bevindt. En ik
heb geen zin om de oplossing zo ver
te gaan zoeken. Handig, maar niet
echt stijlvol zijn de screensavers van
de computers die met en grote
lichtkrant schreeuwen: “Ik
ben VRIJ!”. Maar daar
heb ik niets aan, want
inloggen kan ik niet.
Hee... blijkbaar
hebben alfa’s (net
als bèta’s) ook de
neiging weg te lopen
van een computer
waarop ze
aan het werk
zijn. De bètacomputer
wacht
dan braaf tot
14 Da Vinci Bode
hun baasje weer terug is om hem te
unlocken. Maar de alfacomputer is
niet zo monogaam en met slechts een
muisbeweging zit ik in het systeem, onder
een ander naam.
Het is een stuk minder fijn werken
op een alfacomputer; de dekstop
is veel kleiner en vervuild met allerlei
links, de grote bakbeesten zijn
trager, terwijl er om je heen vrolijke
gesprekken door de stilteruimte gaan
over dat geurtje bij de Douglas, de
laarzen die Marijn laatst aan had of
over de laatste uitzending van Desperate
Housewives. Verschillende mensen
zijn luidruchtig op zoek naar een “Ik
ben VRIJ!”-computer. Dan wordt het
tijd om af te sluiten en naar college te
gaan. Je pakt je USB-stick en kijkt onder
de tafel. Daar lacht een 3,5 inch
grote gleuf je tegemoet...
De USB-tsunami die de wereld
heeft overspoeld
heeft de letterkundigen
blijkbaar nog niet weten
te bereiken. En de laatste
keer dat ik een floppy gebruikte...
tja. Uiteindelijk
biedt het wereld wijde
web mij uitkomst en kan
ik mijn Spaanse tekst
naar mezelf mailen.
De volgende keer
toch maar weer bij
de trendy nerds computeren!