Querido - Standaard Uitgeverij

32
* Voorpublicatie
* Feestelijke presentatie
* Interviews
* Aandacht in de media
* Advertenties
* Lezersacties
* Etalagemateriaal op
aanvraag
Lucky Jim
Fragment
Wanneer Jim stilstaat bij wat hem is overkomen, veranderen zijn blik
en zijn stem. De joviale heer lijkt af te dalen in zichzelf. Zijn lichtblauwe
ogen dwalen weg naar een ongezien punt, ver voorbij zijn
tuin in New Hampshire. Gaat hij terug in de tijd naar zijn tienerjaren,
terug naar Den Haag, dan wordt zijn stem zo zacht dat zijn
vrouw Carol hem soms toeroept: ‘Speak up, Jim! Harder.’
Het heeft geen zin. Op een schorre fluistertoon vertelt Jim over een
van de keren dat mevrouw Poelman zijn leven redde, ergens in 1944.
Midden in de nacht kwamen twee ss’ers aan de deur om te controleren
of er Joden in het bescheiden rijtjeshuis aan de Paramaribostraat
zaten. Jim lag in bed; hij kon de klop op de voordeur onmogelijk
horen. Dat besefte mevrouw Poelman, die de bezoekers in vloeiend
Duits toeschreeuwde dat ze niet welkom waren. Die aanpak had op
de Duitsers een averechts effect. Maar Jim hoorde haar en snapte dat
hij weg moest wezen.
De jongen wist de achterdeur uit te glippen, klom over een schutting
en viel prompt door het dak van een glazen kas in de buurtuin.
Omdat zijn ‘onderduikmoeder’ de Duitsers had geïnspireerd om
woedend tegen haar terug te schreeuwen, hoorde niemand zijn luidruchtige
ontsnapping.
Jim is lang stil. ‘Zo ben ik zo vaak gered. Ik weet ook niet waarom.’
Vertelt hij zulke verhalen aan groepen studenten of oorlogsveteranen,
dan kun je een speld horen vallen. ‘Het publiek wordt net zo
stil als Jim,’ zegt Carol. Het is alsof iedereen collectief beleeft wat hij
doormaakte. ‘Ik vind het soms moeilijk om te zien,’ voegt ze eraan
toe. ‘Ik ken zijn pijn.’