GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 1 12-05-11 13:44

GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 1 12-05-11 13:44

GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 2 12-05-11 13:44

GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 3 12-05-11 13:44

favorieten van de kinderjury
Meester Kikker (7+) 1996
Weg met die krokodil (7+) 3 1994
Paniek in de Leeuwenkuil (8+) 3 2005
Leeuwenroof (8+) 3 2007
Nooit de buren bijten (9+) 1996
Altijd bijten de buren (9+)
dolfje weerwolfje
Dolle vollemaannacht (voorleesprentenboek)
Het nachtmerrieneefje (7+)
Niet bijten, Dolfje! (7+)
Weerwolvenfeest (7+, met liedjes-CD) 2007
Dolfje Sneeuwwolfje (7+) 2009
Strip-doe-boek
Dolfje Weerwolfje (8+) 1998
Volle maan (8+) 2000
Zilvertand (8+)
Weerwolvenbos (8+) 2004
Boze drieling (8+) 2006
Weerwolfgeheimen (8+) 2008
Een weerwolf in de Leeuwenkuil (8+) 3 2010
Weerwolfbende (8+)
de griezelbus (9+)
De griezelbus 0 3 2000
De griezelbus 1
De griezelbus 2 3 1995
De griezelbus 3 1997
De griezelbus 4 3 1999
De griezelbus 5
De griezelbus 6 3 2006
De griezelbus 7 3 2009
dolfjeweerwolfje.nl – degriezelbus.nl – paulvanloon.nl
3 Getipt / Bekroond door de Nederlandse Kinderjury
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 4 12-05-11 13:44

Paul van Loon
Tekeningen Hugo van Look
Leopold / Amsterdam
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 1 12-05-11 13:44

Voor Hadjidja en Manisha
avi 8 / e 6
Negentiende druk 2011
© 1996 tekst: Paul van Loon
Omslag en illustraties: Hugo van Look
Vleermuislogo: Camila Fialkowski
Foto: Manisha van Loon
Uitgeverij Leopold, Amsterdam/www.leopold.nl
isbn 978 90 258 5826 1 / nur 283
Uitgeverij Leopold drukt haar boeken op papier met fsc-keurmerk.
Zo helpen we waardevolle oerbossen te behouden.
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 2 12-05-11 13:44

Inhoud
Het boek 5
Tweeëntwintig 9
De zolderkamer 35
Drieëntwintig 43
Het zwembad 49
Vierentwintig 66
De voorraadkamer 71
Vijfentwintig 91
Het kantoor van de schrijver 96
Zesentwintig 114
Het flatgebouw 123
Zevenentwintig 135
De antiekwinkel 140
Achtentwintig 164
De horrorstudio 170
Negenentwintig 182
Het kerkhof 190
Dertig 199
Slot 210
Paul van Loon over De griezelbus 3 212
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 3 12-05-11 13:44

Natuurlijk maakte Hassan alleen maar een grap over gaatjes in
de hals van Eddy C. Maar toen Eddy C. over zijn schouder naar
hen keek, meende André heel even iets vreemds gezien te hebben
in zijn ogen. Iets roods...
Nou moet je ophouden! beveelt André zichzelf. Het was gewoon
gezichtsbedrog, of het maanlicht, of Eddy C. heeft rode ogen van
vermoeidheid, wat dan ook! Het is genoeg geweest. Afgelopen,
uit! Niet meer over nadenken. Nooit meer.
uit: De griezelbus 2, 1994
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 4 12-05-11 13:44

– Het boek –
De ijzeren poort van het kerkhof zwaait open. Het is ver voorbij
middernacht en alles is rustig. De bewoners van het kerkhof
slapen allemaal stil onder de grond. Een donkere gedaante stapt
door de poort naar binnen. Hij kijkt even in het rond en loopt
dan snel, zonder aarzelen, het pad op. Hij kent de weg, hij weet
waar hij naartoe wil, want hij is hier al eerder geweest. Deze
zelfde avond nog, met anderen, maar het lijkt al lang geleden,
heel lang. De anderen zijn nog slechts naamloze schimmen in
zijn herinnering. Gek, het is maar een paar uur geleden, maar
hij weet niet eens meer precies wat er gebeurd is, alsof een rode
mist zijn gedachten vertroebelt. Op dit moment kan hij zijn eigen
naam zelfs niet herinneren. Hij weet alleen dat hij op deze
plek moet zijn.
Herfstbladeren ritselen over het pad. Hoog in de bomen
schreeuwt een uil. Hij let er niet op. Iets drijft hem voort langs
de scheefgezakte kruisen en grafstenen. Een brandend, kloppend
gevoel aan zijn hals, ter hoogte van zijn halsslagader, is
het enige waar hij zich van bewust is. Hij wrijft over de twee
rode wondjes, maar het gevoel verdwijnt niet. Hij loopt verder,
langs een dikke boom. Dan blijft hij staan op een open plek.
Een grafsteen staat daar eenzaam in het maanlicht. Aan weerskanten
van het graf vier kuilen, open graven, geen grafstenen,
nog niet bezet. Hier is het, hier moet hij zijn. Hij zakt op zijn
knieën. Het is doodstil op het kerkhof. Geen zuchtje wind. De
doden houden hun adem in onder de grond. Geen blad ritstelt
aan de bomen. Geen mier verroert zich. De jongen gaat op de
grond zitten. Hij haalt een vel wit papier uit zijn jaszak, vouwt
het open en spreidt het uit op de grond. Met een klein kwastje
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 5 12-05-11 13:44
5

veegt hij uit het gras iets op het papier. Grijze as. Restanten van
iets wat nog niet lang geleden verbrand is. Hij legt zijn handen
op zijn knieën, kijkt naar het kleine hoopje as op het papier.
6
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 6 12-05-11 13:44

Dan kijkt hij omhoog en het maanlicht schijnt op zijn gezicht,
weerkaatst op zijn bril. Het gezicht van een jongen. Jong
nog, hoogstens een jaar of twaalf. Hij zet zijn bril af en legt hem
naast zich neer in het gras. Uit zijn binnenzak haalt hij een mes
te voorschijn. Langzaam stroopt hij zijn linkermouw op tot aan
de elleboog. Hij houdt zijn arm horizontaal boven het papier.
Het mes schittert in het maanlicht als hij een snee in zijn onderarm
maakt. Van zijn gezicht vertrekt geen spier. Hij kijkt
toe, terwijl bloed opwelt. Donkerrode druppels vallen op het
papier, het bloed vermengt zich met de as tot een donkere brij,
die begint te bor relen. De jongen deint traag heen en weer, zijn
handen uitgestrekt boven het papier. Hij neuriet zachtjes, een
melodie, onbekende klanken, die niet uit hemzelf komen, maar
die hem worden ingegeven. Zijn halsslagader klopt nog feller en
zwelt op. De donkere brij van bloed en as verspreidt zich over
het papier in kronkels die op letters lijken. Nog steeds deint de
jongen heen en weer. Zijn handen schrijven tekens in de lucht,
terwijl vreemde dampen van het papier opstijgen, een rode
mist, die niet wegdrijft maar de jongen omhult. Boven het kerkhof
weerlicht het en plotseling zigzagt een bliksemflits door de
donkere lucht. De rode mist licht fel op, wordt dunner en lost
op in kleine deeltjes. Nog steeds zit de jongen daar. Voor hem
op de grond ligt niet meer een blad papier, maar een boek, dat
uit de as is herrezen. Het is een dik boek. Op de kaft staat met
bloedrode letters: De griezelbus.
Een knetterende donderslag doet de grafstenen op het kerkhof
trillen. De grond beeft. Er klinkt geklapper van vleugels,
als vogels massaal opvliegen uit de bomen en wegvluchten. Er
gaat een trilling door het boek, alsof het een levend ding is.
Ritselend slaan de bladzijden om. Vanzelf. Nog steeds stijgen
er nevels van het boek op. Nevels die zich verstrengelen en wel
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 7 12-05-11 13:44
7

iets weg hebben van een gedaante. De jongen zit over het boek
gebogen, kijkt nieuwsgierig naar de betoverende, haast lichtgevende
dampen. Dan spuit de nevel met volle kracht omhoog,
recht in het gezicht van de jongen. Dikke slierten, kronkelend
als slangen, boren zich in de neusgaten, in zijn mond, in zijn
ogen. De jongen kokhalst, valt achterover, schudt en schokt met
zijn lijf, wappert met zijn armen, spartelt met zijn benen. Zijn
gezicht wordt lijkwit, zijn ogen puilen uit en veranderen van
kleur, eerst waren ze blauw, dan worden ze donkerder, paars,
zwart en ten slotte bloedrood. Ze gloeien als remlichten op een
duistere weg. Dit alles gebeurt in enkele seconden. Dan doven
de ogen, houden zijn ledematen op met spartelen, keert de rust
weer in zijn lijf. Hijgend ligt hij op zijn rug in het gras. Hij staart
naar de maan, die loodrecht boven hem staat, rond en verblindend
wit. Maar hij knippert niet met zijn ogen. Wel een halfuur
blijft hij zo liggen. Dan gaat hij staan, pakt het boek op en houdt
het met twee handen vast, een peinzende uitdrukking op zijn
gezicht. Nog steeds het gezicht van een jongen van twaalf, maar
ook schemert er iets anders doorheen. Heel even beweegt er
iets achter zijn ogen, als een vis onder het wateroppervlak. Een
glimp van een oeroud wezen. Hij streelt de kaft van het boek,
zoals een ander kind zijn kat of zijn konijn zou strelen. Dan
raapt hij zijn bril op. Hij zet hem op zijn neus, draait zich om
en loopt het pad af, naar de uitgang van het kerkhof. Het boek
stevig onder zijn arm. Hij kijkt niet meer om.
In een van de vier grafkuilen beweegt iets. Aarde brokkelt af,
langzaam klauwt iets zich naar boven. Een hand verschijnt boven
de aarde, een spierwitte hand. Van een skelet...
8
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 8 12-05-11 13:44

twee jaar later...
– Tweeëntwintig –
‘Kijk,’ zegt meester Jacques tegen zijn groep van achtentwintig
leerlingen. ‘Deze Mercedes Benz is ooit van de Duitse keizer
Wilhelm de Tweede geweest. Het ding is gepantserd en weegt
2750 kilogram. Niet mis, hè.’
‘Kwam hij dan nog wel vooruit?’ vraagt Mitchell. ‘Zo’n log
ding. Net een tank. Geef mij maar een Ferrari, een rode.’
‘Dat zou jij wel willen, Mitch, maar dan zul je toch eerst beter
je best moeten doen op school, wil je ooit een baan krijgen
waarmee je zo’n wagen kunt betalen,’ zegt meester Jacques.
‘Komt vanzelf, mees, ik doe mee aan de staatsloterij.’
Meester Jacques glimlacht. ‘Droom jij maar lekker verder,
Mitch. Wij doen ondertussen ons best iets te leren.’
Groep acht van de Sjoerd Kuyperschool is op bezoek in het
Automuseum. Het is Kinderboekenweek en het thema is dit
jaar Alles wat rijdt. Een uitstapje naar het Automuseum is dus
wel op zijn plaats, vond meester Jacques. Een paar jaar geleden
is er precies in de Kinderboekenweek iets naars gebeurd op zijn
school. Een leerling is spoorloos verdwenen en nooit meer teruggekomen.
Sindsdien zit er voor meester Jacques een naar
smaakje aan deze speciale week. Maar juist daarom probeert hij
het voor zijn leerlingen zo leuk mogelijk te maken.
Het Automuseum is een groot gebouw met twee lange zijvleugels,
waar een enorme verzameling auto’s te bewonderen
is. Niet alleen gewone, maar ook gekke, grappige, onzinnige, en
bijzondere auto’s van soms wel honderd jaar oud. Aan het pla-
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 9 12-05-11 13:44

fond hangen drie vliegtuigen, als pterodactylen uit de oertijd.
Er zijn bijna geen andere bezoekers vandaag, ongetwijfeld
doordat het weer bar en boos is: harde regen, zachte regen en
nu en dan ietsje minder regen. Het voordeel is dat groep acht
het museum nu bijna voor zich alleen heeft. De meester leidt
zijn klas rond en geeft hier en daar wat uitleg. Het is de bedoeling
dat iedereen een keurig verslag maakt van het uitje.
‘Wat een gezeik,’ zucht Lydia, die helemaal achteraan staat.
Lydia houdt van duidelijke taal. De jongens van groep acht
noemen haar het Rode Gevaar, vanwege haar lange, rode haar
en haar scherpe tong.
‘Ik ben die auto’s nu wel beu. We lopen hier al uren rond. Kan
mij het schelen wat voor auto een dode Duitse keizer onder zijn
reet had.’ Ze stoot Shakir aan, die naast haar staat. ‘Zullen we ’m
smeren?’
‘Waar naartoe?’
‘Weet ik veel. Naar buiten, die amfibievaart doen, of een
tochtje met de huifkar maken. Straks gaat de hele boel dicht,
dan kan het niet meer.’
Shakir aarzelt en kijkt naar de meester, die met brede gebaren
uitlegt dat die dode Duitse keizer na de Eerste Wereldoorlog
verbannen werd naar Nederland. Shakir doet niet graag iets wat
niet mag. Meester Jacques is een leuke meester, maar je moet
hem niet kwaad maken. Dan kan hij ontploffen, al gebeurt dat
hoogstens éénmaal per jaar.
‘Nou,’ zegt Shakir. ‘Ik weet niet...’
‘Ach joh, maak je niet druk. Jacques merkt toch niets,’ zegt
Lydia. ‘Als hij eenmaal bezig is, ziet hij niets meer. Dadelijk gaat
hij in zijn eentje de hele Eerste Wereldoorlog naspelen. Vraag
even of Richard ook meegaat.’
Shakir knikt. Hij trekt aan de mouw van zijn vriend Richard.
‘Ga je mee? Lydia wil naar buiten.’
10
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 10 12-05-11 13:44

‘Eindelijk een goed idee,’ zegt Richard. ‘Ik heb het nu wel gezien
hier.’
‘Ik ga ook mee,’ fluistert Berry, die de woorden van Shakir
opgevangen heeft. ‘Ze hebben hier jammer genoeg geen
Batmobiel, die had ik wel eens in het echt willen zien.’
Berry is het lachspiegelbeeld van Richard. Richard: lang, mager,
blond krulhaar, een leren jack met op de achterkant in grote
letters: metallica. Berry: kort, gezet, met zwart, steil haar.
Onder zijn jasje draagt hij een Batman-t-shirt.
‘Kom mee,’ fluistert Lydia en op haar tenen sluipt ze weg van
de groep. De drie jongens volgen haar stilletjes, terwijl meester
Jacques een neerstortende bommenwerper nadoet onder luid
gelach van zijn leerlingen.
‘In de Eerste Wereldoorlog hadden ze nog geen bommenwerpers,
Jacques,’ roept iemand tegen de gevallen meester.
‘Weet ik ook wel,’ hijgt de meester, ‘maar ik kon het niet laten.’
Niemand merkt dat de vier verdwenen zijn. Ze gaan gauw
een hoekje om en beginnen te rennen, kriskras tussen de rijen
auto’s door, tot de stemmen van Jacques en de rest van de
groep niet meer te horen zijn.
‘Waar is de uitgang?’ vraagt Berry. Ze
kijken rond. Dan horen ze een luid
geroffel en een donderslag.
‘Onweer,’ zegt Shakir. ‘En het giet
buiten nog harder dan daarnet, zo te
horen. Die amfibievaart kunnen we
dus wel vergeten.’
‘Weer terug naar Jacques en
de groep?’ vraagt Berry.
Lydia schudt haar hoofd. ‘Dan
merkt hij dat wij hem stiekem gesmeerd
zijn.’
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 11 12-05-11 13:44
11

Richard is het met haar eens. ‘We gaan straks gewoon naar de
parkeerplaats en als de schoolbus ons komt ophalen, sluiten we
ongemerkt weer aan bij de groep.’
‘Maar wat nu dan?’ vraagt Berry.
‘Ik weet ’t,’ roept Shakir. ‘Naar de games.’
‘Kom op, wie het eerst daar is.’ Richard is al weg. De anderen
hollen achter hem aan. Even later staan ze in de donkere hoek
waar je in stoelen kunt kruipen om zelf een wagen op een van
de diverse schermen te besturen.
‘Shit, ’t kost een euro,’ zegt Richard. ‘Die heb ik niet bij me.’ Ze
zoeken in hun zakken. Niemand heeft een euro bij zich.
Plotseling licht een van de beeldschermen fel op. Het plaatje
van een race-auto verdwijnt en het gezicht van een jongen met
een zonnebril en stekelhaar verschijnt. Hij lijkt een jaar of veertien.
Het is net of hij hen aankijkt.
‘Jullie zijn op zoek naar iets leuks,’ zegt hij. ‘Iets avontuurlijks,
waar of niet?’
Richard kijkt Lydia verbaasd aan. ‘Heeft die mafkees het tegen
ons?’
Voor Lydia kan antwoorden, gaat het hoofd op het scherm
verder: ‘Ja, deze mafkees bedoelt jullie. Wat heb je nou aan die
games, die kosten nog geld ook.’
Ze snappen er niets van. De andere schermen vertonen allemaal
gewoon computerbeelden van race-auto’s.
‘Da’s natuurlijk een reclamefilmpje voor een of ander iets,’
zegt Shakir. ‘Die knul kan ons niet eens zien. Of toch, Richard?’
Richard haalt zijn schouders op. ‘’t Is een truc. Er zit hier ergens
een verborgen camera.’ Hij kijkt omhoog. ‘Misschien wel
in een van die oude vliegtuigen aan het plafond. Beveiliging,
weet je wel.’
‘Dit heeft niets met beveiliging te maken,’ zegt Lydia en ze
12
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 12 12-05-11 13:44

loopt naar het scherm. De jongen op het scherm lacht. Het is
een duistere lach, die Shakir kippenvel bezorgt. Stiekem wenst
hij dat hij bij meester Jacques en de groep gebleven was. Hij
heeft het sterke gevoel dat er iets niet klopt, dat er iets heel
vreemds aan de hand is. Misschien komt het door de donkere
bril van de jongen op het scherm. Shakir vindt het nooit prettig
als hij iemands ogen niet kan zien.
‘Natuurlijk zie ik jullie. Ik nodig jullie uit om iets te beleven
wat je zelfs in je dromen nog nooit meegemaakt hebt. En het
kost niets.’
‘Oh, dat klinkt interessant,’ zegt Richard.
Lydia zet haar handen in haar zij. ‘Oh ja? Wat dan?’
‘Dat zul je zo zien,’ zegt de jongen. Met een flits verdwijnt zijn
gezicht. Het scherm wordt zwart. ‘Hé, wacht even,’ zegt Lydia.
Ze steekt haar hand uit en trekt hem meteen met een gil terug.
‘Wat is er?’ vraagt Shakir bezorgd. ‘Is dat ding heet?’
‘Nee, koud,’ gromt Lydia. ‘IJskoud, alsof het zo uit de diepvries
komt.’
Richard en Berry onderzoeken het scherm, zonder het aan te
raken. ‘Geloof het of niet, er zit een laagje ijs op,’ zegt Richard.
Ze zien hoe de ijskoude damp van het scherm walmt, dan klinken
er zachte tikken op de vloer. Het ijs smelt razendsnel en
druppelt op de grond. Het scherm flitst aan en vertoont het begin
van een game. Een poosje staren ze met z’n vieren naar het
scherm, zonder iets te zeggen. Hebben ze gedroomd? Het lijkt
of er niets gebeurd is, nu alle schermen weer normaal zijn.
‘Wat bedoelde die jongen nou?’ zegt Berry. ‘Wát zullen we zo
zien?’
‘Misschien gaan die vliegtuigen dadelijk rondzweven en
wordt er vuurwerk ontstoken,’ grijnst Richard.
‘En omdat een van ons de honderdduizendste bezoeker is,
krijgt die een enorme geldprijs.’
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 13 12-05-11 13:44
13

‘Ja, of we zitten midden in de surpriseshow en wij krijgen van
het Automuseum een gloednieuwe, supersnelle auto aangeboden.
De rest van de klas en meester Jacques weten ervan, die
zitten ook in het complot.’
Richard en Berry schateren het uit. Ze beginnen al half in
hun eigen fantasie te geloven. Lydia grinnikt wat om hun kinderlijke
gedrag, maar Shakir staat doodstil, zijn oren gespitst.
‘Horen jullie dat?’ zegt hij opeens.
‘Wat, ik hoor nog niets,’ giechelt Berry. ‘Komt de presentator
er al aan met de prijzen?’ Richard krijgt weer een lachaanval.
‘Nee, luister dan, het is opeens zo stil!’
Ze draaien zich om en luisteren. Het is inderdaad doodstil.
Geen geroezemoes van stemmen, zelfs de luide stem van
Jacques is niet meer te horen. Ook de zachte muziek die constant
in het museum klinkt, is uitgevallen. Het lijkt of iedereen
plotseling vertrokken is en alleen zij met z’n vieren nog in het
museum zijn.
‘Hoe kan dat nou?’ Berry kijkt omhoog. Ook van de bovenverdieping
komt geen geluid. Dan horen ze toch iets: een zacht
rommelend geluid en het aanhoudend geroffel van de regen.
De keiharde donderknal komt zo onverwacht dat ze alle vier
opspringen. Het licht knippert, uit-aan-uit-aan...uit. Ineens is
het schemerig donker in de grote zaal, waardoor alles er anders
uitziet. De auto’s, die overal staan, zijn roerloze, donkere vormen
geworden. Nog steeds is er geen geluid, behalve de regen
en het gerommel van het onweer.
Een bliksemflits zet de ruimte een seconde in een helwit licht,
waardoor ze elkaar als spookgestalten met witte gezichten zien.
De drie vliegtuigen aan het plafond zijn veranderd in reusachtige
insecten met schaduwen die langs het plafond bewegen. De
auto’s lijken op reuzentorren met blinkende pantsers.
14
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 14 12-05-11 13:44

Shakir weet wel dat hij zich dit alles maar verbeeldt, toch
heeft hij op de gezichten van de anderen ook schrik gezien.
Behalve bij Lydia misschien. Lydia laat nooit blijken dat ze bang
is. Misschien is ze ook wel nooit bang, denkt Shakir. Stiekem
bewondert hij Lydia en hij is ook een beetje op haar. Maar dat
laat hij nooit merken, bang dat ze hem zal uitlachen. Bovendien
vermoedt hij dat Richard ook gek op haar is, dat maakt hij op
uit de manier waarop Richard soms naar haar kijkt. En Richard
loopt opvallend vaak met Lydia’s tas te sjouwen, terwijl ze zelf
sterk genoeg is om die te dragen.
Terwijl Shakir zo staat te denken, klinkt er een vreemd geluid.
In het schemerdonker verroert zich iets. Een enorm, donker
gevaarte komt over het pad in hun richting.
‘Wat is dát?’ fluistert Richard. Hij staat vlak achter Lydia en
legt zijn hand op haar schouder.
‘In elk geval niet de presentator,’ zegt Berry met een hoog
stemmetje. Hij grijpt Shakirs arm beet. ‘Zie je dat?’ Shakir knikt
alleen maar. Hij durft niets te zeggen, omdat hij bang is dat zijn
stem zo erg zal bibberen dat er alleen maar gebrabbel uit zijn
mond komt. Het ding dat daar aankomt lijkt op iets wat hij weleens
in nachtmerries tegengekomen is, nadat hij een enge griezelfilm
gezien had. Hij hoort Lydia sissen tussen haar tanden.
Van verbazing, hoopt hij, want als Lydia óók bang is, dan is het
echt goed mis.
Het grote monster nadert langzaam over het pad dat precies
bij hen uitkomt, schurend, schrapend, grommend. Want dat
het een monster is, staat vast voor Shakir. Een tor, denkt hij.
Een monsterlijke tor, met een pantser dat over de vloer schuurt,
net zoals laatst in die film waarin insecten door kernafval uitgegroeid
waren tot afzichtelijke monsters.
Misschien is dat wat er gebeurd is: een nucleaire ramp,
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 15 12-05-11 13:44
15

waardoor alle stroom is uitgevallen. De omgeving van het
Automuseum is gebombardeerd met radioactiviteit, insecten
zijn op slag uitgegroeid tot monsters. Ze moeten vluchten,
wegrennen, voordat dit monster hen te grazen neemt. Maar in
plaats van te vluchten, blijft hij doodstil staan, terwijl het monster
steeds dichterbij komt. Ook de andere drie bewegen zich
niet. Berry slikt duidelijk hoorbaar en Richard fluistert: ‘Shit!’
Plotseling zijn er twee lichtflitsen en ze staren recht in twee
verblindende, bolle ogen. Shakir houdt zijn handen voor zijn
gezicht. Radioactieve straling, denkt hij. Nu vallen wij uit elkaar,
of we worden afschuwelijk misvormd door de straling. Tot zijn
verbazing lacht Lydia opeens.
‘Koplampen,’ zegt ze. ‘Het is een bus.’
‘Wist ik wel,’ zegt Richard meteen.
Nu zien de anderen het ook. De bus blijft vlak voor hen stilstaan.
Het is een gammel ding op slappe banden, met koplampen
die er half uit liggen. De bus is beschilderd met figuren en
er staan letters op, maar het is te donker om te zien wat dat
allemaal voorstelt. Shakir staat nog te trillen op zijn benen, tegelijkertijd
is hij opgelucht. Hoe kon hij daar nou een monster
in zien?
‘Ha ha, die oude bus is aan de rol geraakt,’ lacht Berry. ‘Ik
dacht even...’
De koplampen doven en ratelend schuift een deur van de bus
automatisch open. Een hoofd komt naar buiten. Shakir herkent
in het silhouet de jongen met de zonnebril die ze zojuist op het
beeldscherm gezien hebben. Vrolijk steekt hij zijn hand op.
‘Hoi, hier ben ik al, zoals ik beloofd heb. Nou, wat zeggen jullie
ervan?’
‘Waardeloos,’ zegt Berry. ‘Geef mij maar de Batmobiel.’ Hij
probeert stoer te klinken, maar de hoge klank van zijn stem verraadt
dat hij ook behoorlijk geschrokken is.
16
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 16 12-05-11 13:44

‘Wat moet dit allemaal voorstellen?’ zegt Lydia. ‘Is dít het,
wat je ons wilde laten zien? Dit oude wrak?’
De jongen lacht zachtjes. Hij drukt op een schakelaar en de
binnenverlichting van de bus floept aan. Nu zien ze hem in elk
geval iets duidelijker. Hij draagt een spijkerbroek en een wit
t-shirt met de opdruk: Griezelbus.
Een nieuwe bliksemflits schiet door de zaal, de donderslag
klinkt als een explosie.
‘Oud wrak? Misschien. De Griezelbus is inderdaad een oud
beestje, maar dachten jullie niet dat er een vreselijk hellemonster
op jullie afkwam? Een uit zijn krachten gegroeide tor?’
Sprakeloos staren ze de jongen aan. Hoe weet hij dat? Een
rare gedachte komt in Shakir op: misschien heeft de jongen
hen vanaf het beeldscherm gehypnotiseerd? Zoiets is niet
onmogelijk. Zijn ze misschien nog steeds onder hypnose
en lijkt het daardoor alsof het museum verlaten
is? En dat bevroren beeldscherm...
De jongen lacht om de uitdrukking op hun
gezichten. ‘’t Klopt, hè, wat ik zeg. En jullie
vragen je af hoe dat kan. In de werkelijkheid
veranderen oude bussen niet in
reuzentorren. In de werkelijkheid kunnen
warme beeldschermen niet spontaan bevriezen.’
‘Hoe weet je dat allemaal?’ zegt Lydia met een vijandige
klank in haar stem.
De jongen stapt uit de bus en gaat voor hen staan. Hij
is iets kleiner dan Richard.
‘Omdat ik expert ben in de Andere Werkelijkheid. Wat
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 17 12-05-11 13:44
17

jullie zojuist meegemaakt hebben, was niet de werkelijkheid,
maar jullie hebben een glimp opgevangen van de Andere
Werkelijkheid.’
Richard valt meteen tegen hem uit. ‘Andere werkelijkheid?
Flauwekul! Er bestaat maar één werkelijkheid en die is dat jij
kunt oprotten met je hoop roest.’ Richard voelt zich opgelaten
omdat hij zich bang heeft laten maken door een gammele bus
en een jongen die misschien een jaar of twee ouder, maar in elk
geval kleiner is dan hijzelf. Er blikkert even iets achter de zwarte
brillenglazen van de jongen als hij Richard aankijkt, maar hij
blijft kalm.
‘Dat is geen flauwekul. Ben je weleens wakker geworden midden
in de nacht en zag je dan slaapdronken een kromme heks
met gebogen klauwen naast je bed staan, of een vampier, of
Freddy Krueger met zijn dolkvingers?’
‘Nee!’ snauwt Richard, hoewel hij laatst, na het zien van
Nightmare On Elmstreet VI een stevige nachtmerrie heeft gehad.
Maar dat hoeft die wijsneus met zijn zonnebril niet te weten.
Ik wel, denkt Shakir. Vaak genoeg heb ik monsters in mijn
slaapkamer gezien: Freddy, Dracula, de hele mikmak.
De jongen gaat gewoon verder, alsof hij Richards antwoord
niet gehoord heeft.
‘Op dat moment bevond je je heel even in de Andere
Werkelijkheid. Later, toen je je nachtlampje aanknipte, zag je
dat die heks gewoon een stoel was waar kleren op hingen. Toen
bevond je je weer in de werkelijkheid. Maar wat zou er gebeurd
zijn als je het licht niet had aangedaan?’
Dat wil ik niet weten, denkt Shakir. Ik knip altijd meteen het
licht aan.
Lydia slaakt hard een verveelde zucht. ‘Wat wil je nu zeg-
18
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 18 12-05-11 13:44

gen met al die onzin? Dat wij net sliepen en plotseling wakker
schrokken, toen jij er met die bus aankwam?’
De jongen glimlacht. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat er in de
Andere Werkelijkheid dingen gebeuren die je in de werkelijkheid
nooit zult meemaken.’
‘En moeten wij nu “hoera” roepen?’
De jongen grinnikt. Hij stapt weer in de bus en wenkt hen.
‘Wacht maar af en stap maar in. Hierbinnen kun je de Andere
Werkelijkheid beleven, zonder dat je ervoor in slaap hoeft te
vallen.’
Als niemand hem volgt, blijft hij op de treeplank staan.
‘Kom op nou. Jullie houden toch van games? Nou dan, dit
is net zoiets, maar dan eindeloos veel cooler. Hierbinnen heb
ik pas prachtig speelgoed waarmee je spannende en leuke dingen
kunt beleven. Jullie mogen proefpersonen zijn voor deze
nieuwe aanwinst van het Automuseum. Of durven jullie niet?’
Het is een goedkoop trucje, maar het werkt altijd. Dus ook
nu.
Richard stuift meteen op. ‘Niet durven? Waarom zouden wij
niet in die roestbus van jou durven? Denk je soms dat wij watjes
zijn!’ Hij stapt meteen op de treeplank. ‘Kom, jongens, we zullen
het “speelgoed” van...’ Hij stoot de jongen aan. ‘Hoe heet jij
eigenlijk?’
‘Eddy C.’
‘Eddy C.?’ zegt Lydia. ‘Wat is dat voor een maffe naam? Wat
betekent die C?’
De jongen glimlacht even. ‘De C staat voor: Computergenie.’
‘Shit, er staat hier een genie voor ons, jongens,’ zegt Richard.
‘Waanzinnig,’ zegt Lydia en ze maakt een diepe buiging.
Shakir en Berry giechelen. Eddy C. kijkt onbewogen.
‘Oké,’ zegt Richard. ‘We zullen het speelgoed van het genie
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 19 12-05-11 13:44
19

even bewonderen, dan is hij tenminste gelukkig. Of willen jullie
Jacques en de groep gaan zoeken?’
Omdat er nog steeds niets aan de stroomuitval gedaan is,
heeft niemand zin om in het donker door het museum te gaan
dwalen. Bovendien heeft Eddy C. hun nieuwsgierigheid geprikkeld
met zijn geheimzinnig gedoe.
‘Cooler dan games,’ zegt Berry. ‘Dat wil ik weleens meemaken.’
‘Instappen dan maar,’ zegt Lydia.
‘Welja, waarom ook niet,’ zegt Berry. ‘Het is wel even iets anders
dan de Batmobiel, maar dan hebben we tenminste toch
nog ergens in gezeten.’
Shakir aarzelt weer. Hij ziet Richard, Lydia en Berry, donker
afgetekend tegen het zwakke licht dat uit de bus straalt. En opeens
krijgt hij het rare idee dat daarbinnen iets vreselijks op hen
wacht. Dat er, wanneer ze eenmaal binnen zijn, geen terugkeer
meer mogelijk is. De bus vervormt in zijn verbeelding tot een
zwart roofdier dat hen met open muil opwacht.
Shakir schudt met zijn hoofd om die vreemde gedachte kwijt
te raken. ‘Het is alleen maar een oude bus,’ fluistert hij. ‘Gewoon
een bus, meer niet.’ Het spookbeeld verdwijnt uit zijn hoofd.
Stom van hem om zich zo aan te stellen. Gelukkig hebben de
anderen niets gemerkt. Waar komen die rare voorgevoelens
toch vandaan? Hij heeft ze wel vaker, bijvoorbeeld toen zijn
oma van de trap gevallen was. Dat voelde hij toen in de klas,
voordat het gebeurde. Maar vaak genoeg heeft hij ook voorgevoelens
die niet uitkomen. Snel stapt hij achter de anderen de
bus in. Heel even voelt hij een prikkeling op zijn huid, het lijkt
op statische elektriciteit, alsof de bus omgeven wordt door een
of ander onzichtbaar magnetisch veld. Het is al voorbij voordat
hij erover na kan denken.
20
GRIEZELBUS 3_19e druk.indd 20 12-05-11 13:44