PDF 10 MB - PokerNews

a
COlumN SVeN POlarSKi
pokerspelers en hoTels. heT is een haaT-liefdeverhouding.
sommige ondernemers begrijpen heel goed
hoe ze meT pokerspelers om moeTen gaan en anderen
slaan duidelijk de plank mis. in de afgelopen jaren
heb ik heel waT hoTels van binnen en van buiTen
mogen onTdekken. een aanTal gekke Taferelen wil ik
jullie nieT onThouden.
Namur
Het casino in Namur spant de kroon. Aangezien we
op Pokerhuis een hoop sattelites gedaan hadden voor
de BSOP, die in dit casino gehouden werden, waren er
maarliefst zeven kamers geboekt voor een periode van
zeven nachten. We wisten van tevoren dat sommige
qualifiers na hun uitschakeling naar huis zouden gaan en
dus niet de volle zeven nachten van hun kamer gebruik
zouden maken. Als kadootje trakteerden we daarom
sommige spelers die we in het casino tegenkwamen op
een hotelkamer, aangezien wij toch al hadden betaald.
Eén van de kamers stond al een dag leeg tot we deze
aanboden aan Marion. Omstreeks 7 uur 's ochtends
liepen we allemaal richting de hotelkamers tot ik ineens
een gillende Marion naast me hoorde: "Er ligt iemand in
mijn bed! What the fuck?" Niet veel later arriveerde ik
en ik zag daar een of ander hoertje stampij maken met
Marion over de kamer. Ik maakte duidelijk dat wij deze
kamer toch echt geboekt hadden en dat we het anders
bij de receptie moesten uitvechten. Ik vroeg haar naar de
kamersleutel en ze liet een sleutel zien met daarop een
met viltstift geschreven kamernummer dat overeenkwam
met de kamer in kwestie. Ik had een eigenaardig gevoel
en pakte de sleutel van haar af om hem op mijn eigen
kamer te proberen. Bingo! Hij deed het. Even de kamer
van de overburen proberen en jawel, ook deze paste.
Madame had dus van de receptie een lopersleutel
meegekregen in een week dat de gasten van het hotel
bestonden uit redelijk gefortuneerde pokerspelers.
Ik dacht in eerste instantie dat de receptie een foutje
gemaakt had, maar al snel kwam de aap uit de mouw
toen bij de receptie een van de bazen van het casino het
'vriendje' van de vrouw van lichte zeden bleek te zijn. Ze
sven PoLARsKI
hadden dus onze kamers gebruikt om even een snelle wip
te maken omdat we er waarschijnlijk toch niet zouden
zijn. In Nederland zou je met succes het hotel kunnen
aanklagen, maar in het casino van Namur lijkt het
allemaal maar te kunnen.
Enschede
Het uiterst vriendelijke Enschede is al jaren een
heerlijke plek om naar toe te gaan tijdens de Twentse
Series of Poker. De pokerspelers verspreiden zich over het
algemeen over drie hotels, waarvan het Dish Hotel het
populairst is, vooral omdat dit pal tegenover het casino
ligt. Ondanks dat ik al jaren vroeg boek om voor een
paar tientjes extra gebruik te kunnen maken van hun
suite, waarbij alleen al de gratis inhoud van de minibar
de meerkosten rechtvaardigt, is de extra kantoorkamer
(die tijdens deze week meestal als chinees pokerkamer
wordt ingericht) en de driepersoons jacuzzi reden genoeg
om deze ‘investering’ te doen. Toch is dit hotel nou
niet bepaald het toonbeeld van klantvriendelijkheid. In
een van de drukste weken, waar het hotel vol zat met
pokerspelers die zich de hele week moeten concentreren
en pas laat opstaan, bedacht het hotel dat het een goede
gelegenheid was om te gaan verbouwen. Niet in de
middag als iedereen weg is, maar om 7 uur 's ochtends
werd iedereen netjes uit bed getimmerd, geboord en
gezaagd. Gelukkig wel elke dag zodat er nog enigszins
sprake was van een vast patroon. Een compensatie, in
welke vorm dan ook, vanuit het hotel bleef uit en de
stroom klachten ging direct de prullenbak in.
Enkele jaren daarvoor besloot "Icallsowhat", die voor
een hele week geboekt had, er zelfs al na vier dagen te
vertrekken. Niet omdat het met poker niet goed ging,
maar punto banco had de toen minder vermogende Jin
enkele tienduizenden euro's lichter gemaakt en hij vond
het wel mooi geweest in Enschede. Bijna platzak liep hij
naar de hotellobby om aan te geven dat hij graag drie
dagen eerder wilde vertrekken, maar het hotel stond
erop dat hij alle drie dagen volledig zou betalen. Mijn
haren sprongen recht overeind en ik heb me er mee
bemoeid. Na lang onderhandelen hoefde hij slechts nog
de aankomende nacht te betalen, maar populair hebben
ze er zich niet mee gemaakt.
Baden
In het Oostenrijkse Baden, vlakbij Wenen, ligt een
enigszins oud casino dat nauw samenwerkt met een
naastgelegen hotel. Over het hotel zelf valt niet zo
heel veel opmerkelijks te vertellen. Toch zal ik het niet
gauw vergeten, aangezien in de kamer naast mij een
luidruchtige buur verbleef. Hier kwam ik pas achter
toen ik tijdens de eerste nacht eindelijk in slaap aan
het vallen was, maar werd opgeschrikt door een nogal
intensief gekreun. In een hotel komt zoiets wel vaker
voor, maar het gekreun werd steeds heftiger tot op het
absurde af. Het kenmerkte zich door steeds twee keer
een hoog gilletje en daarna een soort achtbaan van
"ja-geluiden". uiteindelijk viel ik toch in slaap en was
ik het voorval alweer bijna vergeten, tot ik de avond
daarna weer door dezelfde kamer uit mijn slaap werd
gehouden. Dit keer hoorde ik toch echt een ander soort
gekreun. "Nein...Nein...Oh nicht normal" was een van
de veelgehoorde kreten. Dit moest een andere dame
zijn en uit nieuwsgierigheid hield ik goed in de gaten
wie er toch in de kamer naast me verbleef.
De volgende ochtend bleef ik extra uitslapen om te
horen wanneer de deur naast me dicht zou klappen,
maar ik moest mijn buurman gewonnen geven omdat
ik toch ook op tijd op het toernooi wilde verschijnen.
Die avond toen ik wederom op mijn kamer was,
hoorde ik een hoop dronken gelach vanuit de
gang komen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet
onderdrukken en stormde de gang op waar ik een
blondine om de nek van een bekende pokerspeler zag
hangen, niet uit liefde maar uit puur evenwichtsbelang,
want de drank had zich aardig meester gemaakt van
de wulpse dame. Ik vergat bijna op te merken dat de
bekende speler in kwestie dus mijn buurman was
en dat dit al de derde vrouw op rij was die hij zijn
hotelkamer indroeg. Hij lag de dag daarna al snel uit
het hoofdtoernooi en ik kreeg een bejaard stelletje
als nieuwe buren. Gelukkig hebben zij me niet uit mijn
slaap gehouden en kon ik de week redelijk succesvol
afsluiten.
dE BEKENdE
sPELER IN
KWEsTIE WAs dus
mIJN BuuRmAN
EN dIT WAs AL dE
dERdE vRouW oP
RIJ WAs dIE hIJ
zIJN hoTELKAmER
INdRoEG
San remo
In San Remo waren we gelokt door een advertentie
van een hotel in Castellaro, een nabij gelegen dorpje.
Althans, dat stond op Internet. Vlakbij bleek een typisch
gevalletje van “30 euro per taxiritje” te zijn. Elke keer
dat we dus op en neer naar het casino wilden reizen,
kostte het grapje ons alweer 60 euro. De taxiritten
vervoerden ons dwars door de Italiaanse Alpen, waar
de chauffeurs reden als coureurs op het stratencircuit
van Monaco. Het hotel lag overigens op een prachtige
18-holes golfbaan, waardoor het zich als Golf Resort
profileerde. Destijds had ik nog nooit een balletje
geslagen en moesten we ons de baan opbluffen. Op
zich voor een pokerspeler geen lastige uitdaging, alleen
zonder golfoutfit kwamen we op het strenge golfterrein
geen stap verder. Gelukkig kon Yuri ten Bokkel ons
enkele dagen later toch nog de baan opkrijgen en
waren we blij dat hij zijn golfhandschoentjes had
meegenomen. Mijn kamergenoot Joris Jaspers en ik
besloten nog een paar dagen in het resort te blijven,
terwijl de rest reeds op doorreis ging naar Monaco,
waar de volgende EPT zou plaatsvinden. Standaard om
elf uur 's ochtends werden we wakker gebeld door de
vrolijke Alberto. "Gooooodday Sirrrr.. You-a havee-a
too-a checkk-a out todaaaaayyy..." Joris Jaspers die vlak
naast de telefoon lag, nam dan met een ochtendhumeur
op en probeerde me wakker te porren. "Zullen we nog
maar een dagje blijven? Anders moeten we nu inpakken
en zo". Half ontwakend uit mijn slaap mompelde ik dan
een zinnetje dat voor Joris als een bevestiging klonk. Dit
tafereel heeft zes dagen geduurd tot we besloten toch
maar richting Monaco te gaan.
Er zijn in de laatste jaren ook heel veel hotels geweest
die hun zaken wel fantastisch hebben geregeld. Het zou
zonde zijn om te verklappen welke hotels dit zijn, want
juist het ontdekken van de beste plekken leert je deze te
waarderen. Reizen zonder tegenslagen is als een Tour de
France zonder bergen. Genoeg hotels in het vooruitzicht
voor de komende jaren. Wie weet volgt er nog eens een
tweede deel van deze column... PN
70 WWW.POKERNEWS.NL mAART 2010 mAART 2010 WWW.POKERNEWS.NL 71