een huis van spelers NTGent in Nederland najaar 2010

de subsidie opnieuw in vraag
gesteld, verwijzend naar andere
landen waarbij kunstorganisaties
voornamelijk via sponsoring overleven.
De vraag naar legitimering
komt er bovendien in een tijd
waarin de diversiteit in de podiumkunsten
nog altijd maar toeneemt:
inhoudelijk is er al langer sprake
van talrijke mengvormen tussen
teksttheater, performance, dans en
muziek, als gevolg van evenzoveel
experimenten. Dat vergt een inspanning
van de modale bezoeker:
hoe meer artistieke codes er zijn,
hoe meer er behoefte is aan duiding.
En dat terwijl de klassieke media
deze duiding doorschuiven naar
gespecialiseerde tijdschriften en
websites. De podiumkunsten zijn,
zoals dat heet, hybride geworden,
zowel op het toneel als er naast.
In deze verwarrende tijd kiest
NTGent resoluut voor de kunst
als kracht op zich: als eeuwenoud
middel om mensen samen te
brengen en een collectieve beleving
aan te bieden, hoe tijdelijk ook.
Met zijn parcours als speler,
muzikant en televisiemaker heeft
Wim Opbrouck alvast bewezen dat
hij lak heeft aan hokjesmentaliteit.
Gevraagd naar een persoonlijke
held, in het kader van een interview
met journaliste Anna Luyten, antwoordt
Opbrouck zonder verpinken
met de naam van een wielrienner:
Frank Vandenbroucke. Dit voormalige
‘godenkind’ van de Belgische
wielersport oogstte heel wat succes
in de jaren negentig, met ritwinst in
Luik-Bastenaken-Luik, Parijs-Nice
en de Ronde van Spanje. Na de
gouden jaren brak evenwel een
donkere periode aan: Vandenbroucke
raakte in opspraak door
doping- en drugsgebruik en werd
steeds meer als een ‘probleemgeval’
beschouwd in de wielerwereld. Bij
de man in de straat bleef hij echter
ongekend populair, wellicht juist
door zijn onstuimige temperament.
Vandenbroucke kwam in 2009
geheel onverwacht en op mysterieuze
wijze aan zijn einde, in een
hotelkamer ergens in Afrika. Hij
staat bekend als het prototype van
de grillige, onvoorspelbare, maar
rotgetalenteerde atleet – iemand
die uiteindelijk vooral met zijn
eigen demonen had af te rekenen.
Voor de toneelspeler Opbrouck
is die kwetsbaarheid, het ‘vallen’
zoals hij dat noemt, precies wat
hem herkenbaar en dus interessant
maakt: in ieder van ons schuilt wel
een Icarus.
Een toneelspeler is per definitie
iemand die om begrip vraagt voor
een derde. Dat verklaart ook
waarom, in het nieuwe hoofdstuk,
er een grote nieuwsgierigheid
bestaat naar andere kunstvormen,
naar aanverwante artistieke praktijken.
Een blik op het eerste seizoen
spreekt wat dat betreft boekdelen,
met achtereenvolgens: Aida*, een
eigenzinnige adaptatie van Verdi’s
operaklassieker uit 1871 door de
Zwitserse tenor en muziekregisseur
Christoph Homberger; Woyzeck,
een bewerking van het gelijknamige
stuk van Georg Büchner in samenwerking
met regisseur Eric De
Volder, componist Dominique
Pauwels en Toneelgroep Ceremonia;
Kinderen van de zon, een repertoirestuk
van Russische signatuur in een
regie van Ivo Van Hove, in samenwerking
met Toneelgroep Amsterdam;
Decemberhonger, een nieuwe
tekst van schrijver Oscar van
den Boogaard als vervolg op Lucia
smelt uit 2001, in coproductie met
STAN en in een vormgeving van
de B-architecten (die tevens de
restyling van de schouwburg in Gent
onder handen nemen); Close, een
dansvoorstelling in een regie van
choreograaf Koen Augustijnen,
bekend van les ballets C de la B;
en last but not least Nero, een
monoloog geschreven en geregisseerd
door Peter Verhelst, met
acteur Wim Opbrouck die plaatsneemt
in een installatie: een soort
miniatuurstad op scène waaruit
van tijd tot tijd muziek opstijgt.
De komende jaren wil NTGent
inzetten op de menselijke verbeelding
en hoe die vandaag geprikkeld
kan worden. Niet uit maatschappelijke
vrijblijvendheid, wel vanuit
de inschatting dat veel mensen
vandaag – in een tijd van recessie,
van politieke en culturele territoriumdrift,
maar ook van verregaande
digitalisering – nood hebben aan
zo’n prikkel. Theater als oefening
in empathie, als cultivering van
het menselijk inlevingsvermogen.
Of zoals Maxim Gorki, auteur van
Kinderen van de zon en in zijn tijd
een politiek enfant terrible, het
zou formuleren: als investering
in de potentiële mens.
Tegenover de ‘vallende’ mens
plaatsen we dus een opwaartse
beweging. Een boodschap van
hoop. Kunst, bij uitstek, is in staat
om mensen boven zichzelf te laten
uitstijgen: de expressie van individuele
emoties werkt bevrijdend
en kan anderen aanzetten om hun
eigen dromen te formuleren. Dat is
waar NTGent als ‘huis van spelers’
voor wil staan. Waarbij die titel ook
verwijst naar het vakmanschap van
ons ensemble: de negen acteurs en
actrices die anno 2010 ons theaterhuis
bewonen en belichamen, de
theatermaker, schrijver en dichter
Peter Verhelst, de jonge regisseuse
Julie Van den Berghe met wie we
een parcours richting grote zaal
afleggen… Aangelengd met het
vakmanschap van al onze gasten
uiteraard: spelers en regisseurs
uit Vlaanderen en Nederland, maar
ook van ver daarbuiten.
Net als de vorige beleidsperiode
wordt ook dit nieuwe hoofdstuk
van NTGent een zoektocht naar
onontgonnen artistiek terrein,
naar een stem in het publieke debat,
naar aansluiting met het publiek.
Dwepen met Frank Vandenbroucke
vormt daarbij geen must, maar het
kan helpen. Want spelen betekent:
onze kwetsbaarheid koesteren.
Die houding is alvast een begin.
Een belofte van avontuur.
— Steven Heene, artistieke
coördinatie en programmatie
3