volledige artikel - Penhouse

Uit liefde voor
de hemelse
Bruidegom
lieten begijntjes
zich inkluizen.
Begijnencel Begijnencel, Begijnencel het enige plekje privacy voor een
begijntje.
Straatmuzikanten
brengen verhalen
over begijnen en
huisheiligen.
Ik kuier verder door de straten, die in een strak dambordpatroon lopen. De
sobere gevelwanden staan in schril contrast met de barokke deuromlijstingen
en heiligennissen die het Diestse begijnhof erg typeren. Een houten begijn van
de kunstenares Marie-Louise Batardy verwelkomt me bij de inkom van het
toeristische infopunt De Zevende Hemel. Ik word er hartelijk ontvangen en krijg
er alle informatie over Diest, in het bijzonder over het begijnhof, én een verhaal
van pure bruidsmystiek. “In de 14 de eeuw waren er begijntjes die zich voor het
leven lieten inkluizen”, vertelt Etienne Bergmans. “Ze lieten zich inmetselen in
een kluis, een piepklein huisje dat tegen de kerk aangebouwd was. De kluis
stond met slechts 2 openingen in verbinding met de buitenwereld. Een opening
aan de buitenkant, waarlangs de begijntjes bevoorraad werden met voedsel.
En een opening die in de kerk uitkeek op de pixus, een doosje met de hosties.
Op die manier konden de begijntjes zich volledig afzonderen van het wereldse
leven en zich als bruid aan God geven.” Wanneer ik langs de kluis wandel kan
ik een rilling niet onderdrukken.
In het Engelenconvent, een gemeenschapshuis dat vroeger aan 9 begijnen
onderdak bood, loop ik de smalle houten trap op naar de eerste verdieping.
Daar zijn nog enkele begijnencellen in authentieke toestand bewaard gebleven.
Het zijn piepkleine kamertjes waarop een bed en een bidstoel, meer niet. Het
enige plekje privacy voor een begijntje. “Zelfs ‘het huisje’ deelden ze met
twee”, glimlacht Guy Hommelen, heemkundige in Diest. Hij toont me het toilet
waar 2 begijntjes recht tegenover elkaar gezellig konden zitten keuvelen.
Engelenconventstraat Verhalen over kruiden, begijnen, heksen in de
kruidentuin kruidentuin kruidentuin van Hugo Vandenhoudt.
De mystieke sfeer in het begijnhof blijft een inspiratiebron voor kunstenaars. In
de Engelenconventstraat loop ik het keramiekatelier van Betty Lenders binnen.
Ik wandel buiten met een prachtige azuurblauwe schaal met smaragdgroene
bodem. “Kom een keer terug op zondag 2 september”, zegt ze nog. “De
straten van het begijnhof zijn dan ’s avonds met 4000 kaarsjes verlicht en
straatmuzikanten brengen verhalen over begijnen en huisheiligen … heel
sfeervol!”
Wie alvast uitblinkt in begijnenverhalen is Hugo Vandenhoudt. In de Heilige
Geeststraat temidden van een prachtige kleine binnentuin met kruiden hangen
de bezoekers aan zijn lippen. En niet alleen oude dametjes, ook het jonge
volkje boeit hij met verhalen over begijnen, kruiden en heksen. Voor ik afscheid
neem, maakt hij met sierlijk handschrift een certificaat van weging op: “Dat ik
gewogen ben en dat mijn lichaamsgewicht met de natuerlycke proportiën des
lichaems overeenkomt”, wil zoveel zeggen als “dat ik geen heks ben”. Daar wil
ik op klinken! Ik stap het Gasthof 1618 binnen en proef een Loterbol, een
bitter biertje met fruitig aroma, gebrouwen in Diest.
2