Seizoen 2010-2011 - FC Berghuizen

MMAARRCC CCHHRRIISSTTEENNHHUUSSZZ VVEERRTTEELLTT
Ik deed in deze periode een kuur om af te vallen. Deed dit met Bio HCG. Ik voelde me wel eens iets
minder goed. Beetje dizzy en licht gevoel. Dat had ik bij de vorige keer ook wel. Dus dat vond ik
normaal. Alleen zaterdagmiddag liet ik een boormachine spontaan vallen. Kon ik me niks meer van
herinneren waarom dit was gebeurd. Voelde me verder koud. En niet helemaal goed. Op tijd naar
bed om de volgende dag te voetballen.
Zondag 21 november
Zondagmorgen voelde ik me nog niet helemaal
goed. Maar bleef dit een beetje geven op mijn
afvallen. Marijke (mijn vrouw) zei nog om niet te
gaan. Maar ik zei dat het al weer beter ging dan
zaterdag. Bij de voetbal was het anders dan
normaal. Ik had het nog steeds heel erg koud.
Ze hebben mij ingeschoten (ik keep) maar na 5
minuten zei ik al doe maar niet meer. Ik heb het
koud. Dit was zo tot aan de rust. Daarna ben ik
al eerder het veld opgegaan om me warm te
lopen. In de eerste minuten van de tweede helft
zei ik nog tegen een medespeler dat ik me
duizelig voelde en heel erg koud. Hij zei ga even
zitten dan komt er verzorging. Echter dat kon ik
al niet meer. Mijn hartstilstand had plaats
gevonden. (Ik had geen algemeen bekende
waarschuwing signalen gehad)
Joachim vertelt
Het was een koude zondagochtend, eind
november 2010. We maakten ons op voor een
lekker potje voetbal, waarbij een goede
warming-up noodzakelijk was. Tijdens de
warming-up maakte ik nog een dolletje met
Marc, hij liep niet zo soepel. Hij gaf aan dat hij
half geblesseerd was, maar omdat onze andere
keeper Reynold Kip twee weken daarvoor ook
geblesseerd was geraakt ging Marc toch keepen.
De eerste helft was gespeeld en we stonden
voor. Tijdens de rust zat Marc er rustig bij, hij
had het koud, maar ja wat wil je, het was op
deze vroege zondagochtend (we spelen altijd
9.00 uur thuis) erg koud. En als keeper beweeg
je niet zo veel en krijg je het niet zo snel warm.
De tweede helft was net begonnen en Marc
moest een achterbal nemen. Ik dacht nog, kom
neem die bal nu een keer, het duurde namelijk
erg lang. Hij had tegen René Tijhuis gezegd dat
hij zich koud en duizelig voelde. Hij wou even
zitten, maar zakte op dat moment op het veld in
elkaar. Ik stond ver van de situatie af, maar zag
aan de reactie van medespelers dat het niet
goed was. Snel rende ik naar Marc. Het leek
alsof hij heel diep ademhaalde. Herbert
Steenbeeke pakte zijn tong vast om ervoor te
zorgen dat hij niet zou stikken. Ik ging bij Marc
zitten en draaide hem samen met Herbert in een
stabiele zijligging. Zijn ademhaling was nog
steeds erg krachtig.
In de tussentijd hadden verschillende mensen
112 gebeld. De bij Berghuizen aanwezige AED
was ook snel ter plaatse. Ik volgde al zo‟n 9 jaar
de reanimatiecursussen en sinds een paar jaar
was dit inclusief het bedienen van een AED.
Tevens had ik mij aangemeld bij de
lekenhulpverlening van Oldenzaal. Dit was mijn
eerste reanimatie. Mijn vrouw Marieke werkt op
de Spoedeisende Eerste Hulp van het ziekenhuis
in Hengelo, van haar had ik al vaak verhalen
over reanimaties gehoord. Ze had me ook wel
eens filmpjes van reanimaties laten zien waarbij
vooral het „gasping‟ goed te zien was. Gasping is
een reactie van het lichaam die ontstaat ten
gevolge van zuurstoftekort, dit lijkt op het
happen naar adem. Het
is geen effectieve
ademhaling. Tijdens de
verschillende
herhalingscursussen is
daar vaak over verteld.
Marc ademde zo sterk,
stevig en krachtig dat ik
enorm begon te
twijfelen. Is dit nu
ademhalen of toch
gaspen? Dit was zo
anders dan wat ik op de
filmpjes had gezien.
Toch wist ik dat er iets
ernstig mis was. Ik
besloot op dat moment
de AED aan te sluiten. In
de tussentijd was Dennis
Veltman naast mij
komen zitten om mij
eventueel te gaan
helpen. Ook Martin
Kattier kwam aan de
andere kant van Marc
Clubblad FC Berghuizen - seizoen 2010-2011 - 2 e uitgave
Pagina - 6 -