Samuil Maykapar en zijn pianomuziek voor kinderen - Olga de Kort

Samuil Maykapar en zijn
pianomuziek voor kinderen
Olga de Kort-Koulikova
Het zou me niet verbazen als de
naam van Samuil Maykapar
(1867-1938) voor de meeste lezers
volkomen onbekend klinkt. Uit ervaring
weet ik dat men bij de Russische en
Sovjetpianomuziek voor kinderen meestal
denkt aan Tsjaikovski, Gretsjaninov,
Sjostakovitsj, Prokofjev en Kabalevski.
Maar om de stukken van deze
componisten te kunnen spelen moeten
kinderen al bepaalde technische en
muzikale vaardigheden in hun bagage
hebben en die leren ze met de stukken
van de componisten die, helaas, een lange
tijd in de schaduw van Kabalevski en zijn
gezaghebbende muziekonderwijssysteem
bleven staan. Als ik nu door mijn oude
pianoboeken blader, kom ik namen tegen
die, waarschijnlijk, weinig zeggen voor de
Nederlandse pianodocenten: Spendiarov,
Slonimski, Starokadomski, Gnessina, Gedicke en Maykapar. Allemaal talentvolle componisten
en vermaarde pianodocenten uit de eerste helft van de twintigste eeuw die
hun compositietalent in dienst van het piano-onderwijs hebben gesteld. Dankzij hun
eenvoudige, goed in het gehoor liggende en uiterst muzikale voordrachtstukjes, etudes
en sonatines konden duizenden jonge Sovjetpianisten in de geheimen van frasering,
articulatie, pedaalgebruik, dynamiek, ritme en vingerzetting ingeleid worden.
Net als zijn meer beroemde collega Elena Gnessina ontwikkelde Samuil Maykapar
een eigen onderwijssysteem voor beginnende pianisten. In zijn pianocycli, solo- en
quatre-mains stukken behandelt hij alle mogelijke technische en muzikale problemen
die een jonge pianoleerling tegen kan komen. Helaas bleef het leeuwendeel van zijn
ruim 171 pianowerken niet gepubliceerd, waardoor het lange tijd moeilijk was om
enig idee over zijn pianoschool te verkrijgen. De reden hiervoor had, zoals het vaak
in de toenmalige Sovjet-Unie het geval was, niets met muziek te maken. De ideo -
logisch ‘onverantwoorde’ titels als Dromen of Vlindervangst waren natuurlijk leuk
voor kinderen, maar vormden geen aanbeveling voor redacteuren die het liefst overal
titels als Legende over een jonge held van Kabalevski zagen staan. Ook Maykapars
voor- en achternaam klonk een beetje problematisch.
De jaren na de dood van de componist staan in de Sovjetmuziekgeschiedenis niet
bepaald bekend als heel tolerant voor kunstenaars met een Joodse achtergrond.
Zijn naam werd daarom zelden voluit geschreven; meestal beperkten de redacteuren
zich tot een neutraal ‘S. Maykapar’. Deze ‘S.’ zorgde vaak voor verwarring bij de niet
ingewijden. Als kind was ik bijvoorbeeld overtuigd dat hij ‘Sergej’ heette. En niet ik
Samuil Maykapar en zijn pianomuziek voor kinderen - Olga de Kort-Koulikova
29

Piano Bulletin 2008/2
30
alleen! Tijdens de schoolconcerten werd hij ook door de docenten als ‘componist
Maykapar’ of ‘Sergej Maykapar’ aangekondigd. Gelukkig voor Maykapar was de
kwaliteit van zijn werken zo hoog en de behoefte aan repertoire voor beginnende
leerlingen zo groot dat zijn muziek niet volkomen genegeerd kon worden.
Vakmusicus
Samuil (Simeon) Moiseevitsj Maykapar werd geboren op 18 december 1867 in
Kherson (in het tegenwoordige Oekraïne). Kort na zijn geboorte verhuisde zijn gezin
naar Taganrog. Daar kreeg Samuil al vanaf zijn zesde pianoles van de Italiaanse zanger
van het plaatselijke operagezelschap, Gaetano Moll. Als klein kind was Samuil al overtuigd
dat hij een professionele musicus zou willen worden. Na zijn gymnasiumstudie
werd hij op de pianofaculteit van het conservatorium in Sint-Petersburg aangenomen.
Zijn docenten aan het conservatorium waren een Italiaanse pianist, Beniamino Cesi
(1845-1907), en een Hongaarse pianist, leerling van Liszt, Josef Weiss (1864-1945).
Naast piano studeerde hij ook compositie bij Nikolaj Solovjev en rechten aan de
universiteit van Sint-Petersburg.
In 1891 studeerde Maykapar aan de rechtenfaculteit af en twee jaar later volgde
zijn eindexamen piano. Nog één jaar later, in 1894, kreeg hij zijn compositiediploma.
Op advies van Anton Rubinstein ging Maykapar naar Wenen om zijn studie bij
Theodor Leschetizky (1830-1916), een beroemde leraar van Artur Schnabel en
Ignacy Paderewski, voort te zetten. Binnen vier jaar maakte hij naam in Duitsland als
concertpianist. Hij speelde talloze pianorecitals in Wenen, Berlijn, Erfurt, Keulen en
Bonn, trad samen met de violisten Leopold Auer en Jan Grzimali op en begeleidde
zijn vrouw, de sopraan Nina Ormelli, tijdens haar liederenrecitals.
Na zijn terugkomst in Rusland vestigde hij zich in Moskou. Al tijdens zijn
studententijd zette hij zich in voor het verbeteren van het kindermuziekonderwijs.
In 1904 lukte het hem, hoewel voor een korte tijd, een eigen muziekschool in Tver,
vlakbij Moskou, te openen.
In 1905 vertrok Maykapar naar Leipzig, waar hij de volgende vijf jaar zijn carrière
als concertpianist en pianodocent opnieuw wist op te bouwen. Op uitnodiging van
de directeur van het conservatorium in Sint-Petersburg, Aleksandr Glazoenov, kwam
Maykapar in 1910 echter terug naar Rusland om pianodocent op het conservatorium
te worden (professor vanaf 1915). In de daaropvolgende 18 jaar heeft Samuil
Maykapar circa 40 pianisten opgeleid (onder wie Tatjana Nikolajeva). Na de Russische
revolutie van 1917 kwam hij op de ‘zwarte lijst’ van ‘conservatieve docenten’ terecht,
voornamelijk vanwege zijn afkeuring van de talrijke ‘hervormingen’ die het conserva -
torium kreeg opgelegd (bijvoorbeeld, de beperkte toelating van studenten van nietproletarische
afkomst). In 1928 zag hij zich genoodzaakt om ontslag te nemen. Tien
jaar later, op 8 mei 1938, overleed Samuil Maykapar in Leningrad.
Concertpianist
Tijdens zijn actieve concertleven kreeg Maykapar veel bekendheid door zijn
interpretaties van werken van Mozart, Schumann, Schubert en Rachmaninov. Zijn
spel werd geprezen door Anton Rubinstein en Edward Grieg. Maar boven alles was
Maykapar een gerenommeerde Beethovenvertolker. Al op zijn elfde speelde hij 28
sonaten van Beethoven. Later maakten ze altijd deel uit van zijn concerten in Rusland
en in Duitsland. Na de revolutie van 1917 stelde hij zich als doel de hele cyclus
van 32 sonaten uit te voeren. Volgens Maykapar zelf was deze droom zijn steun in de

‘hongerige en koude tijden’ geworden. Uit zijn dagelijkse werk aan de sonaten
(in winterjas en met een warme muts op) putte hij de “kracht om alle lasten en ontberingen”
van het toenmalig leven “te verdragen”.
In 1925 en 1927 ging zijn droom in vervulling. Tijdens een serie van zeven concerten
in de Kleine Zaal van het Conservatorium in Leningrad speelde Maykapar een
complete cyclus van 32 sonaten van Beethoven. In 1931 herhaalde hij de uitvoering
van de cyclus. Deze keer werden de sonaten echter in één dag uitgevoerd. Maykapar
zag het als een soort wetenschappelijk experiment om de “mogelijkheden van het
muzikale geheugen vast te stellen en het niveau van het artistieke en technische uithoudingsvermogen
van de muzikant te onderzoeken”.
Over zijn ervaringen als concertpianist schreef Maykapar in het vlak na zijn dood
uitgegeven boek Leertijd (eerste variant van de titel Waarom en hoe ik een muzikant
werd). Het is een van de weinige werken voor kinderen over het leven van een uitvoerend
musicus.
Tot 2005 was de literaire erfenis van Maykapar zo goed als onbekend. In dit jaar werd
zijn theoretische werk Muzikaal gehoor. Zijn betekenis, aard, kenmerken en methode
van zijn correcte ontwikkeling (1900; 2 de uitgave in 1915) opnieuw uitgegeven.
In 2006 volgde een publicatie van drie werken over de artistieke en psychologische
aspecten van de uitvoeringspraktijk (met onderwerpen als plankenkoorts en ensemble -
spel). Het boek Betekenis van de werken van Beethoven voor ons heden, dat Maykapar in
1927 naar aanleiding van Beethovens 100 ste sterfdag geschreven heeft, wacht nog steeds
op een nieuwe publicatie.
Pianowerken van Samuil Maykapar
Ook de echte omvang van Maykapars muzikale erfenis was tot voor kort onduidelijk.
Een aantal van zijn werken werd generaties lang als verplichte kost voor elke
beginnende pianist beschouwd en verhuisde automatisch van de ene pianobundel
naar de andere. De werken die buiten het standaard muziekschoolrepertoire vielen,
werden zelden heruitgegeven. Ze circuleerden vaak in heel oude uitgaven. Sommigen
dateerden nog van vóór de revolutie en werden zo langzamerhand bibliografische
rariteiten. De familie van de componist kreeg jaren verzoeken van muziekdocenten
om te helpen aan de werken van Maykapar te komen. Men kon alleen maar raden
hoeveel composities nog in het archief lagen.
Pas in 2005 begon de muziekuitgeverij MPI aan de uitgave van het complete
oeuvre van Samuil Maykapar. Tijdens het leven van de componist werden al zijn
werken altijd met Maykapars eigen applicatuur, frasering en pedalisering uitgegeven.
Later begonnen de redacteuren het een en ander te veranderen. Onder de redactie
van Maykapars kleinzoon, klavecinist en organist Aleksandr Maykapar (geb. 1946),
werden alle composities met de manuscripten vergeleken en opnieuw van de originele
aanwijzingen van de componist voorzien. Op dit moment zijn reeds acht boeken
verkrijgbaar, waaronder Sonate in c (1914), een monumentaal werk in de stijl van de
Sonate in b van Liszt, en de langverwachte publicaties van de kamermuziek voor
kinderen: Lichte sonate in G en Liederen van dag en nacht voor viool en piano, Melodie
voor cello en piano en een Pianotrio in a-moll. Na jaren van verspreiding in slechte
kopieën werd ook de oorspronkelijke versie van de populaire Kleine Noveletten (opus
8) gepubliceerd. Deze pianocyclus van 18 miniaturen is een van de eerste werken van
Maykapar voor kinderen. Hij componeerde het in 1904 voor de leerlingen van zijn
muziekschool in Tver.
Samuil Maykapar en zijn pianomuziek voor kinderen - Olga de Kort-Koulikova
31

Piano Bulletin 2008/2
32
Birjulki, opus 28 (1925-1926)
Een andere heel populaire en ook buiten
Rusland vrij bekende cyclus van Maykapar is
Birjulki. De nieuwe Russische uitgave uit 2005 is
op het manuscript van Maykapar zelf gebaseerd.
Haast geen enkele Rus weet tegenwoordig de
betekenis van het woord ‘birjulki’. Het is een
naam van een ooit veel gespeeld kinderspel.
Volgens een oud woordenboek is het een spel
waarbij een speler een bepaald object met een
haak uit een hoopje met andere objecten moet
vissen, zonder dat de rest daarbij beweegt. Het
hoopje lag meestal op tafel en het doel was om dit
hoopje niet uit elkaar te laten vallen. Birjulki van
Maykapar is ook zo’n ‘hoopje dat uit 26 piano -
miniaturen bestaat. Maykapar was trouwens niet
de enige die een cyclus met deze naam schreef.
De Russische piano literatuur voor kinderen kent ook een andere bundel met dezelfde
titel – Birjulki van Aleksandr Liadov, een pianocyclus van 14 stukken (opus 2, 1876).
Maykapars werk bleef echter het meest geliefd en werd snel een klassieker. De eerste
twee deeltjes componeerde Maykapar in drie dagen tijd, op 25, 26 en 27 juni 1925.
Binnen een week waren de nummers 1 tot en met 8 klaar voor publicatie.
Het doel van Birjulki is
om jonge pianisten kennis te
laten maken met alle 24
toonsoorten. Een vergelijking
met Bachs Wohltemperierte
Klavier is snel gemaakt, maar
naast de duidelijke overeen -
komsten zijn er ook een paar
verschillen. Zo is het tonale
plan van Maykapars cyclus
anders dan bij Bach. De stukken
zijn door Maykapar in
series en schriften gegroepeerd
(waar in de moderne
uitgaven absoluut geen rekening
mee wordt gehouden).
De eerste serie (heft 1 en 2)
begint met de stukken in
toonsoorten zonder voor -
tekens (C-groot en a-klein)
en eindigt met de stukken
met drie kruisen. De tweede
serie (heft 3 en 4) begint
opnieuw met de stukken in
Maykapars autograaf van ‘Birjulki’.
De uitgave van ‘Birjulki’.
C groot en a klein, maar gaat
vervolgens richting drie

mollen. De derde serie (heft 5 en 6) is voor de resterende toonsoorten met vier, vijf
en zes voortekens. De laatste twee stukken demonstreren de mogelijkheden van
enharmoniek (nr. 25, Romance in Fis groot en nr. 26, Ruiter in het bos in es klein).
Het herhaalde gebruik van de toonsoorten zonder voortekens verklaart waarom
Birjulki van Maykapar uit 26 stukken bestaat en niet uit 24 zoals bij Bach.
Net als bijna alle pianowerken van Maykapar hebben de stukken een programmatisch
karakter en zijn ze van karakteristieke, tot de verbeelding van kinderen sprekende
titels zoals Sprookje of Zeemeermin voorzien. Alle werken zijn in een toegankelijke en
tegelijkertijd uiterst muzikale taal geschreven. Kinderen vinden het meestal leuk om
deze uitdagende en toch niet te ingewikkelde stukken te spelen.
In tegenstelling tot de andere op dit moment verkrijgbare uitgaven, gaat de nieuwe
Russische uitgave naar de oorspronkelijke vingerzetting van de componist terug. Bij de
vergelijking met het manuscript viel het Maykapars kleinzoon op dat de redacteuren
Maykapars applicatuur, waarschijnlijk, veel te gedetaillerd en dus overbodig vinden.
Zo laten ze bijvoorbeeld zijn aanwijzingen voor de vingerwisseling op één toets weg.
Ook Maykapars oorspronkelijke teken voor napedaalgebruik is hersteld. In plaats
van *Ped gaf Maykapar bij voorkeur aan oPed. Volgens hem was een symbool * veel
te universeel en had niets met de snelheid van het weghalen en indrukken van het
pedaal te maken. Voor het snelle napedaal vond hij oPed een veel duidelijker teken.
20 Pedaalpreludes
Hetzelfde systeem van pianopedalisering past
Samuil Maykapar in 20 pedaal preludes toe.
In zijn voorwoord merkt Maykapar op dat het
pedaalgebruik in de meeste pianowerken zelden
gedetailleerd voorgeschreven wordt. Dat komt
omdat de meeste stukken vooral op de ervaren of
gevorderden spelers zijn gericht, die de gede -
tailleerde elementaire pedaalaan wijzingen niet
nodig hebben. De preludes van Maykapar helpen
de beginners de zo nodige elementaire basis -
kennis te verkrijgen. De pianominiaturen geven
de beginnende pianoleer lingen zowel theo retische
als praktische kennis van de peda lisering. Ze
helpen ook, volgens Maykapar zelf, een ‘inner lijke
gehoorcontrole’ te ontwikkelen, die onmiskenbaar 20 Pedaalpreludes.
is voor het correcte pedaalgebruik. Net als altijd
bij Maykapar, zijn de stukken volgens een steeds groeiende moeilijkheidsgraad
gerangschikt. Op deze manier laat Maykapar de leerlingen stap voor stap kennis -
maken met de verschillende pedaalmogelijkheden. In zijn begeleidende tekst vertelt
Maykapar over de principes van het gebruik van het rechter-, linker- en midden -
pedaal en over de invloed van het pedaalgebruik op de pianoklank. Iedere prelude is
bovendien voorzien van uitleg van de componist over de correcte manier van pedaal -
gebruik.
In deze cyclus schrijft Maykapar twee types pedaal voor: het ritmisch accent pedaal
en het napedaal, in al hun verscheidenheid. De eerste vier preludes introduceren het
ritmisch pedaal, in de preludes 5-8 komt voor het eerst het napedaal voor. In de
vijfde, zesde en negende prelude wordt het pedaalgebruik gesyncopeerd (zelfs heel
Samuil Maykapar en zijn pianomuziek voor kinderen - Olga de Kort-Koulikova
33

Piano Bulletin 2008/2
34
snel gesyncopeerd). De tiende prelude vraagt een lang aangehouden pedaal, terwijl
de twaalfde prelude een heel kort ritmisch pedaalgebruik (pedaalstaccato) behandelt.
In de dertiende prelude wordt het pedaal gebruikt voor het versterken van een
crescendo-effect in de snelle stijgende toonladderloopjes. Verder maken de leerlingen
kennis met de pedalisering van eenstemmige, niet begeleide melodieën (nr. 15), van
noten of akkoorden met versieringen (nr. 16) en van begeleide melodieën (nr. 17).
In prelude 18 komt ook het linkerpedaal aan bod. Deze prelude wordt geheel
met het linkerpedaal uitgevoerd. De klank die ontstaat is heel dun en doorzichtig.
In nr. 19 kan de leerling beide pedalen gebruiken, terwijl in de laatste, twintigste
prelude, een afwisselend gebruik van het linkerpedaal voor een stuk vol contrasten
(forte zonder linkerpedaal, piano en pianissimo maten ‘una corda’) zorgt.
Eerste Stappen (opus 29)
Naast enkele pianocycli met solostukken (bijvoorbeeld Marionettentheater, opus 21,
en Miniaturen, opus 33) heeft Maykapar ook een bundel Eerste stappen (opus 29) met
16 quatre-mains stukken gecomponeerd. Hij was het absoluut niet eens met de toen
algemene mening dat kinderen pas na een paar jaar pianoles aan het samenspel
moeten beginnen. Hoe vroeger een kind in een ensemble begon te spelen, des te
beter het was voor zijn muzikale ontwikkeling, vond hij. In zijn theoretische werk
Instrumentaal ensemblespel voor kinderen en de betekenis daarvan in het systeem van de
muzikale opvoeding pleitte Maykapar voor het ensemblespel in een zo vroeg mogelijk
stadium van het piano-onderwijs. Hij vond het samenspel ontzettend belangrijk voor
het ontwikkelen van het muzikaal gehoor en ritmisch gevoel. Hij was ervan overtuigd
dat de toekomstige ontwikkelingen ‘in de kindermuziekpedagogiek’ onvermijdelijk
zouden moeten leiden tot ‘het verplaatsen van het accent’ van de traditionele ‘solistische
uitvoeringscultuur’ naar een ‘ensemble-uitvoeringscultuur’.
Eerste stappen richt zich op kinderen met minimale pianovaardig heden. De stukken
volgen elkaar op in ‘systematische volgorde van ritmische en technische moeilijk -
heden’. Elk stuk introduceert iets nieuws: een nieuw tempo of andere dynamiek.
Terwijl de partij van de leerling zich tot één positie beperkt, is de partij van zijn
docent (of gevorderde leerling), meer ingewikkeld. Samen vormen ze een leuk,
levendig geheel. Het spelen van quatre-mains in een zo’n vroeg stadium geeft,
volgens Maykapar, aan een beginnende speler een “grote voldoening van een actieve
deelname in de uitvoering”.
Uitgaven buiten Rusland
Buiten de nieuwe Russische uitgaven kan men Maykapars werken meestal in
verzamelbundels voor de beginnende pianist vinden, bijvoorbeeld in het in Nederland
verkrijgbare tweedelige boek Die Russische Klavierschule van Alexander Nikolajev.
Het bevat zes stukken van Maykapar, geschikt voor de trappen 1 en 2 (In het tuintje
en Het herdertje met aandacht voor staccato, Kinderstuk, Kleine mars en Etude die een
dubbelkruis introduceren). Via PianoHarbor.com kan men negen andere (verzamel) -
albums met de werken van Maykapar vinden (zie het lijstje). Bij Broekmans & van
Poppel is op dit moment slechts één ‘Poolse’ uitgave van Birjulki verkrijgbaar.
Met dank aan Aleksandr Maykapar, een kleinzoon van de componist en uitgever van
Maykapars werken, voor het ter beschikking stellen van foto’s, biografische gegevens en
uitgaven van Samuil Maykapar.

Werkenlijst van Samuil Maykapar
Kinderstuk (Pièce enfantine), voor kinderen, opus 4
Kleine Suite in klassieke stijl, voor de jeugd, opus 6
1. Prelude en Fughetta, 2. Arietta, 3. Gavotte, 4. Tarantella
Kleine Noveletten, voor de jeugd, opus 8
1. Toccatine 2. Melodie 3. ’t Sprookje 4. In de smidse 5. Herdersfluit 6. Wiegenlied 7. Arietta 8. Pagina
uit een album 9. Wals 10. Nocturne 11. Fughetta 12. Marionettendans 13. Scherzino 14. Variaties op een
Russische thema. 15. Italiaanse serenade 16. Romance 17. Trieste stemming 18. Zeemeermin (etude).
12 Polspreludes zonder octaafuitrekking, opus 14
Pastorale Suite, voor kinderen, opus 15
1. In de ochtend 2. Klaaglied 3. In de avond 4. Herdersfluit 5. Dialoge 6. Epiloog: nacht
12 Albumpagina’s (12 Albumblätter), voor de jeugd, opus 16
1. Scherzino 2. Dromen 3. In afzondering 4. Klein rondo 5. Canon 6. Muzikale clown 7. Prelude
8. Romance 9. Herinnering 10. Menuet 11. Wals 12. Het liedje met variaties
Marionettentheater (Divertimento in 7 stukjes), voor de jeugd, opus 21
1. Proloog 2. Stiefdochter en stiefmoeder 3. Op oorlogspad 4. Dans van een clown 5. Vlindervangst
6. Troubadourlied 7. Marionettenoptocht
Grote Sonatine in 4 delen,
voor kinderen, opus 22
I. Allegro
II. Arietta
III. Intermezzo
IV. Rondo finale
Wiegensprookjes (Contes
berceuses), voor kinderen,
opus 24, 24a nrs 1-6
Sonatine voor de jeugd,
in twee delen, opus 27
I. Allegro moderato
II. Andantino, quasi Allegretto
Birjulki, 26 stukken voor
kinderen, opus 28
1.In het tuintje 2. Weesje
3. Herdertje 4. In het najaar
5. Wals 6. Verontrustende
minuut 7. Polka 8. Vluchtig
visioen 9. Kleine commandant
10. Sprookje 11. Menuet
12. Motje 13. Muziek doosje
14. Begrafenismars
15. Wiegenlied 16. Zeemans lied
(Canon) 17. Legende
18. Prelude en fughetta
19. Echo in de bergen ‘Muziekdoosje’ uit opus 28.
Samuil Maykapar en zijn pianomuziek voor kinderen - Olga de Kort-Koulikova
35

Piano Bulletin 2008/2
36
20. Gavotte 21. In het voorjaar 22. Zevenmijls laarzen 23. Op een schaats baan (Toccatine) 24. Drijvende
wolken 25. Romance 26. Ruiter in het bos (Ballade)
Eerste stappen (nrs. 1-16), opus 29
Kleine Suite (Suite mignonne) uit 7 nummers, voor de jeugd, opus 30
Staccatopreludes (nrs. 1-3), opus 31
Miniaturen, 24 stukken, voor kinderen, opus 33
1. Wals 2. Overpeinzing 3. Gavotte 4. ’s Nachts bij de zee (Etude) 5. Mazurka 6. Tarantella 7. Verre weg
8. Vlinder 9. Omroepers lied 10. In de mist 11. Eendrachtig werk 12. Dauwdruppels 13. Rustige ochtend
14. Eng verhaal 15. Ruiters passeren 16. Kleine prelude 17. Liedje 18. Woeste stroom (Etude) 19. Sterren -
nacht 20. Zeemanverhaal (Ballade) 21. Aeolus’ harp (Etude) 22. Elegie 23. Vrolijk spel 24. Dramatisch
fragment
2 de Sonatine, G-dur, in vier delen, voor de jeugd, opus 36
I. Allegro commodo
II. Andantino
III. Intermezzo
IV. Finale
Vier Preludes en Fughetta’s, voor kinderen
1. C-dur
2. A-moll
3. G-dur
4. E-moll
20 Pedaalpreludes (systematische school in pedalisering, met een begeleidende tekst), voor kinderen
Voor in het kinderalbum. Twee stukken:
Nr.1. Lyrische scène
Nr. 2. Kinderdans
Uitgaven met werken van Samuil Maykapar
First Steps, Opus 29, For One Piano, Four Hands (incl. cd) / Music Minus One
Selections from Pedal Preludes / Warner Brothers (inhoud: 16 Pedaalpreludes)
Essential Keyboard Repertoire: Volume 1 (red. Lynn Freeman Olson) (inhoud: Tale, Autumn, Scherzino)
Classics to Moderns: Volume 27 / More Easy Piano (inhoud: The Shepherd's Flute, The Little Music Box)
Alfred’s Basic Piano Library: Repertoire Book, Level 4 (inhoud: Prelude, The Music Box)
Essential Keyboard Repertoire: Volume 2 / Alfred Publishing Company (inhoud: Waltz, opus 28, nr.5)
The Joy of Romantic Piano: Book 1-Early To Intermediate Grades, ed. Denes Agay/Yorktown Music Press
(inhoud: Quiet Morning)
Learning to Play Piano: Book 4, ed. Denes Agay / Yorktown Music Press (inhoud: Shepherd Pipes)
The Joy of Russian Piano Music / Yorktown Music Press (inhoud: Whistling Sailors)