Jeugdherinneringen - Thijs van der Zanden

Jeugdherinneringen
van Thijs van der Zanden, periode 1947-1969
In het najaar van 1948 was moeder weer in verwachting en werd het hoog tijd eens bij de gemeente aan te
kloppen voor meer woonruimte. Dus ging moeder, slank van gestalte en gestoken in witte sokjes, op
gesprek bij de pas benoemde burgemeester Van Beek. Die bekeek haar en vroeg, nadat ze het probleem
aan hem had voorgelegd: "Maar waarom heb je voor deze kwestie je moeder niet laten komen?" Het
gesprek had wel succes want ze kregen een half jaar later in 1949 een nieuwbouwwoning in de
Bakkerstraat toegewezen.
Onze pa en ons moeder omstreeks 1953, in de tijd dat we in de
Bakkerstraat woonden.
Konijnengraven
Mijn vroegste herinneringen stammen uit de tijd dat
ik met mijn ouders in de Bakkerstraat woonde,
tegenover de slagerij van d’n Boy (Laureijs). Ook
ome Bert Buut (Lavrijsen) en tante Anneke, een
jongere zus van pa, woonden in die woning. Ze zijn
direct na hun trouwen bij mijn ouders komen
inwonen omdat het tussen hen heel goed klikte en
zelf nog geen woonruimte hadden. Ook de
gemeente Reusel vond het geen slecht idee en zo
ontstonden er in de Bakkerstraat de zogenaamde
samenwoningen, geschikt voor twee kleine
gezinnen.
Ik weet nog dat ik toentertijd vaak op de uitkijk stond
te wachten hopende dat ome Bert de trap af zou
komen. Tante Anneke heeft me vaak verteld dat ik
dan direct in actie kwam en riep: “D’n bol, d’n bol, d’n bol,” immers er moest dan met hem in onze
huiskamer gevoetbald worden!
Met tante Anneke mocht ik vaak gaan winkelen. Tijdens de begrafenis van tante Marjan, eind maart 2009,
vertelde ze me nog: “In elke winkel wor we henne gingen kreegde gé wel wa, zo és un snuupke un
kuukske of un stukske worst.”
Ook weet ik nog dat onze pa op zaterdag wel eens een konijntje slachtte en de pels en ander slachtafval
diep in de grond stopte. Blijkbaar had ik dat heel goed in mij
opgenomen. Op een keer zag ik dat pa in de tuin een aantal gaten
had gemaakt voor het plaatsen van waspalen. Toen hij even werd
weggeroepen, kwam ik in het geweer om het karwei af te maken. Ik
maakte het konijnenhok open en deponeerde in elk gat een konijn.
De klus was nog niet klaar, met mijn handjes probeerde ik de
diertjes onder het zand te bedelven want zo had ik het immers van
pa geleerd. Gelukkig was hij snel ter plaatse zodat het toch nog
goed afliep met de bijna levend begraven konijnen.
Tippie dood
Op 8 december 1950 is mijn zusje Mariet geboren, ik was toen op
tien dagen na 3 jaar oud. Op die dag moest ik samen met broertje
Sjak naar oma en opa Hollebekkers in Bladel. Het gedoe rond de
geboorte van mijn zusje herinner ik me nog maar vaag. Wel weet ik
nog heel goed dat op die dag Tippie, het foxhondje van ome Kees bij
oma Bladel dood op de hofpad lag. Het hondje moest van opa door
een jager doodgeschoten worden omdat hij in de buurt een kip te
pakken had gekregen. Het eerste wat ik zag was dat er vanaf Tippie
een rood bloedspoor over de groene bemoste hofpad liep. Dat
maakte heel veel indruk op mij, weet ik nog goed.
Oma had in Bladel een kruidenierswinkeltje met daarin een
ouderwetse houten toonbank met bakken aan de onderkant
waarvoor kleppen zaten. Blijkbaar wisten we dat achter een van die
Ome Bert omstreeks 1951 toen ik nog
met hem voetbalde in onze huiskamer in
de Bakkerstraat.
Thijs van der Zanden, juni 2009 2