Bachelor Scriptie - carotta.de

BIJLAGEN
overwinningen werden Jezus’ wonderen, ‘belegerden’ werden ‘bezetenen’, Caesars
lauwerkrans werd Jezus’ doornenkroon.
Via kleine foutjes bij het overschrijven is Caesars levensverhaal zo in het evangelie van Jezus
‘gemuteerd’, zegt Carotta – dat woord verwijst naar de evolutietheorie, waarbij de ene
diersoort via kleine aanpassingen een andere diersoort wordt.
Vandaar de overeenkomsten in namen: Caesar behaalde zijn eerste zege in Corfinium, Jezus
deed zijn eerste wonder in Kafarnaum.
Beiden hadden nachtelijke ontmoetingen: Caesar met Nicomedes, Jezus met Nicodemus. In
beide verhalen is er iemand die zijn handen in onschuld wast: Lepidus en Pilatus. De naam
Christus zou een verhaspeling zijn van Archiereus Megistos, Grieks voor ‘hogepriester’, een
eretitel die in Latijnse versie voor Romeinse keizers werd gebruikt.
‘Een zoektocht naar de ware Christus’, is de ondertitel van de documentaire van Jan van
Friesland. Maar de film heeft niet het karakter van een zoektocht, want Carotta heeft alle
antwoorden al en Van Friesland tekent ze op. Het is ook geen analyse, met voor- en
tegenstanders. De film is meer een twee uur durend college, met lichtbeelden die het betoog
ondersteunen.
Carotta, een taalkundige, kwam in 1989 op het idee van de gelijkenis tussen Caesar en Jezus.
Hij vertelt met de gedrevenheid van iemand die steeds meer in de greep van zijn eigen theorie
is geraakt. Steeds meer weet hij in die gelijkenis onder te brengen.
Zo ziet hij het Veni, vidi, vici van Caesar (‘Ik kwam, ik zag, ik overwon’) terug bij de blinde
die Jezus genas: ‘ik kwam, ik waste me en ik kon zien’.
De namen van de speciale vrouwen in het leven van Caesar en Jezus komen dan wel niet
overeen, maar Carotta weet ze in verband te brengen: ‘magdala’ in Maria Magdalena betekent
‘toren’ en Cleopatra was koningin van Alexandrië, een stad die bekend stond om zijn
vuurtoren.
Herkomst
Wat is dan het ‘evangelie van Caesar’, als hij in feite Jezus was? Gerard Janssen, classicus en
leraar aan het Piter Jelles Gymnasium in Leeuwarden, legde het gisteren uit. Hij is een van de
medestanders die in de film aan het woord komen, naast een Griekse cultureel antropoloog en
een Spaanse priester, die vindt dat christenen zich in de herkomst van hun geloof moeten
verdiepen.
,,We zijn mensen samen met elkaar en we moeten er iets van maken’’, dat is volgens Janssen
de erfenis van Caesar voor nu. Naastenliefde en barmhartigheid, je vindt het bij Caesar.
Hij had zijn vijanden lief en herstelde hun posities in ere. Dat werd zijn einde: ze staken hem
dood. Zoals Jezus de dood vond bij mensen die Hij kwam redden. Ze kwamen wel op
verschillende manieren aan hun eind, maar er is een opvallende parallel: drie dagen na
Caesars dood werd een wassen pop die hem moest voorstellen, aan een soort kruis
omhooggeheven, om het volk van Rome te laten zien wat hoge heren met hun keizer hadden
gedaan. Dat was het werk van zijn trouwe volgeling Marcus Antonius.
Uit die rouwplechtigheid is het kruisigingsverhaal ontstaan, zegt Carotta.
Jan van Friesland is door hem gegrepen. Hij heeft, nadat hij het boek had gelezen, vier jaar
aan de documentaire gewerkt. Hij is op het Friese platteland opgegroeid, zijn ouders zaten bij
een vrij-evangelische huisgemeente. Hij wil deze boodschap vertellen, ook al zal het voor veel
mensen nu nog te revolutionair zijn, denkt hij.
Slechts twee figuranten geven in de film even tegenspel. Een priester zegt: het zou kunnen,
45