15.000 mensen door politie te paard Oude RAI uitgeslagen

pagina 8 dinsdag 8 januari 2013 dé gratis krant voor de echte Amsterdammer - De Oud-Amsterdammer
Mijn straat: de Vespuccistraat
‘Ik hielp de schillenman
voor 1 gulden per week’
door René Schelling
Onlangs stond in De Oud-Amsterdammer
een artikel over de schillenboer. Ik woonde
als 10-jarig jochie op 3 hoog op de
Vespuccimarkt in Oud-West. We hadden
een veranda van circa 2x2 meter waarop
een kolenkist en een vuilnisbak stonden.
Daarbij had ik nog twee kuikentjes (ik
was namelijk gek op dieren) gekregen.
Dat bleken later een kip en een haan te
zijn. Toen de haan groter werd, begon hij
te kraaien. Ik vond dat geweldig, maar de
Signalement van een rechercheur Joop Bonnemaijers
‘Signalement van een rechercheur’
is voor € 16,95 te koop bij diverse
boekwinkels in Amsterdam en is
ook te bestellen op internet bij onder
andere www.freemusketeers.nl
(website van de uitgever) en www.
bol.com. ISBN:978-90-484-078-1
buren vonden dat om 5 uur in de ochtend
minder leuk. En zo heb ik nog meer
dieren thuis gehad.
Schillenboer
De schillenboer die bij ons kwam,
had een paard en wagen en kwam uit
Badhoevedorp. De naam van het paard
was Puk en ik was helemaal gek van dat
dier. Om zo dicht mogelijk bij hem in de
buurt te komen, zocht ik hem altijd op.
Op een gegeven moment vroeg de schillenboer
of ik hem wilde helpen. De man
Wil Meijer was een fenomeen op de Vespuccimarkt. Foto: www.geheugenvanwest.nl
Joop Bonnemaijers werkte van 1952 tot 1989 als agent aan de Pieter
Aertszstraat en Overtoom en later bij de recherche Warmoesstraat. In zijn
boek ‘Signalement van een rechercheur’ schijft hij over zijn belevenissen.
In De Oud-Amsterdammer publiceren we passages uit zijn boek.
Surveillance
Met de surveillanceauto, een zwarte
Kever, met op het dak een driehoekige
lichtbak met ‘POLITIE’ erop,
reed je door de straten van je district.
Straatje in en uit, langzaam, kijken
of er iets gebeurde waar je bij nodig
was. Er speelt een klein kind in het
gras. Je rijdt door. Maar dat had je
eigenlijk niet moeten doen. Ergens,
achter een gordijn in die wijk staat
iemand die dat ziet gebeuren. Ja, al
is dat kind zelfs een jaar of drie, het
is niet toegestaan! Dat wist diegene
die daar stond te loeren en dus belt
hij of zij ‘vijf maal acht’, toentertijd het
alarmnummer van de politie.
Over de mobilofoon klinkt dan:
“Twaalf één, komt u uit”, waarna je
je meldt. “U reed zojuist door dat
straatje en we krijgen daar een
klacht over. Er bevindt zich iemand
in het plantsoen en u doet er niets
aan!” Nou, daar zakt je politiepet je
van over de oren! Even uitgelegd
was hartpatiënt en mocht eigenlijk geen
trap meer lopen, maar hij moest ook
eten natuurlijk. Hij vond het goed dat
ik de schillen ophaalde op de bovenste
verdiepingen. De schillen moesten ook
worden uitgezocht. Het brood en de
kliekjes werden apart in zakken gedaan
(voor de varkens). Dat was niet zo’n fris
werk, want soms zat er schimmel op. Dat
werk deed ik voor en na school. Ik liep
hem ook vaak ‘s morgens vroeg tegemoet
als hij uit Badhoevedorp kwam. Dan liep
ik via de Hoofdweg, het Surinameplein
en de Aalsmeerweg tot de Sloterweg.
Dan mocht ik de teugels vasthouden en
sturen. Op woensdagmiddag mocht ik
mee naar Badhoevedorp. Dan stuurde ik
ook en vaak zat de schillenboer dan naast
me te slapen. Het paard wist blindelings
de weg, maar bij elk kruispunt ging er
een oog van de schillenboer open om te
kijken of het goed ging. De man had ook
nog twee koeien en wat kippen en een
boomgaard en ik vond het allemaal even
prachtig. Na het eten werd ik ‘s avonds
weer op de bus naar Amsterdam gezet.
Ik kreeg één gulden in de week en daarmee
heb ik mijn eerste fiets bij elkaar
verdiend. Die heb ik gekocht op het Waterlooplein.
Voordat ik mijn eigen fiets
had mochten mijn zus, broer en ik eens
in de zes weken een fietsje huren. Dat
was een doortrapper zonder remmen.
dat het nog een kleuter was die daar
met een balletje stond te spelen en
op de meldkamer was de zaak ook
weer duidelijk.
Vaak zit er meer achter een dergelijk
telefoontje. Bijvoorbeeld ruzie met
de ouders van het kind en dan de
gedachte: ‘Die zal ik even pakken.’
Andersom maakte ik het ook een
keer mee. Op dat moment surveilleerde
ik op de fiets. Weer een klein
kind in het gras. Het jongetje ziet mij
aankomen, rent op mij af, blijft staan
en gaat huilen. Een handje tussen
zijn benen: “Meneer, meneer… ik
zal het niet meer doen.” En ondertussen
staat hij in zijn broek te plassen.
Zoiets roert je. Dat er ontzag is
oké, maar zo’n jong kereltje is thuis
misschien wel heel erg streng opgevoed,
is het niet?
Achtervolging
Soms wil je ook wel eens wat actie,
maar is het stil op de mobilofoon. En
Wil Meijer was bekende
verschijning op de markt
Wil Meijer was jarenlang een bekende verschijning op de Vespuccimarkt. Jeanne
schreef op www.geheugenvanwest.nl haar herinneringen aan Wil Meijer. “Ome Willem
woonde bij ons in de straat. Mijn moeder maakte wel eens een praatje voor hun raam
met zijn vrouw. Ik meen zelfs dat zij de tante en oom van mijn ouders waren. De vrouw
van ome Willem was, geloof ik, de zuster van mijn oma Meintje Scholten. Ome Willem
kwam altijd op zondag zo rond etenstijd bij ons door de straat.
Dat had je vroeger veel. Ik herinner me de Berlinerbollenkar, de ijscokar, de Jamin
ijsman, de hoedendozenverkoper, de blinde accordeonist en zijn begeleider en natuurlijk
de straatfotograaf, die ons kinderen graag op de foto zette terwijl we dan in een
trapauto mochten zitten of zelfs op een ezel.”
“Ome Willem herinner ik mij als een zeer gezette man in een bruin/beige jasje, lopend
naast een bakfiets met doortrappers. Als hij verder wilde fietsen had hij altijd wat moeite
om op het zadel te gaan zitten. Hij stond dan met één voet op een van de trappers
die alsmaar rond ging. Uiteindelijk lukt het hem wel.” Bron: www.geheugenvanwest.nl.
dan opeens komt het. De stem van
het hoofdbureau: ‘Aan alle wagens.
Zojuist een auto gestolen. Kijk uit
naar een groene Ford Zephyr, met
dat en dat kenteken.’ Even later volgt
een nader bericht: ‘Speciaal voor de
12, 1. De auto rijdt nu op de Aalsmeerweg,
richting Sloten. Hebt u dat
ontvangen?’ Dat zijn wij. We bevestigen
de ontvangst ervan en haasten
ons in de richting van de Sloterweg.
We hebben geluk en zien de auto rijden,
met twee knapen erin. Meteen
zetten we de achtervolging in. Die
gaat over de Sloterweg in de richting
van Sloten. Het is een kronkelige
keienweg, smal en door de bochten
onoverzichtelijk. Daar stoort de bestuurder
van de gestolen auto zich
in het geheel niet aan. Hij ziet dat we
hem volgen en geeft extra gas. We
zetten de sirene aan om anderen te
waarschuwen. Eigenlijk maakt dit
ook een beetje de weg vrij voor de
auto die wij achterna rijden.
Het gaat gelukkig allemaal goed. Hij
rijdt het dorpje Sloten in en we volgen.
De dief wil duidelijk Badhoevedorp
in rijden, alleen heeft hij pech.
De brug naar Badhoevedorp is zo
smal dat er geen twee auto’s naast
elkaar kunnen rijden. Een vrachtauto
komt hem tegemoet. Hij gooit
zijn stuur naar links, het lijkt alsof
er daar een pad begint. Hij heeft
het echter mis. Het is een soort inrit
van een weiland. Hotsend en stotend
hobbelen we over dat weiland
achter de gestolen auto aan. Je pet
vliegt zelfs van je hoofd. En dan kan
hij niet meer verder. Hij moet stoppen
voor een slootje en wij kunnen
beide knapen inrekenen.